Sona Vəliyeva İŞIĞa gedən yol roman Bakı – 2016
Yüklə 3,5 Mb. Pdf görüntüsü
|
65 yanaşı, həm də fransız utopik sosialistlərinin və maarifçilərinin fikirlərilə də tanış edirdi. Həsən ədəbiyyat həvəskarı kimi bu dərnəkdə davamlı iştirak edir, xəyallarının aşıb-daşan sərhədlərini keçərək Azərbaycanı başdan-başa savadlılar, təhsillilər ölkəsi kimi təsəvvür etməyə çalışırdı. Dərnəkdə professor Pleşeyev onu gözəl şeirlər yazan Vera Solovyova adlı qızla da tanış etmişdi. Həsən başını yüngülcə tərpətməklə salam verib təşəkkürünü Vera Solovyovaya bildirmək istəyərkən qız əlini Həsənə uzatmış: – Xoş gördük, tanışlığımıza çox şadam, – demişdi. Həsən də nəzakətlə onun əlini sıxaraq: – Xoş gördük! Mən Həsən Məlikovam. Birinci kurs tələbəsi, – söyləmişdi. – Bilirəm, sizi bu universitetdə hamı tanıyır. Azərbay can- dan bu fakültədə ilk tələbəsiniz, universitetə imtahansız qəbul olmusunuz, həm də fakültənin əlaçı tələbəsisiniz. – Ooo, mənim haqqımda bu qədər bilməyiniz məni bir az utandırdı, həm də təəccübləndirdi. Onların ilk tanışlığı belə başlanmışdı. Vera digər rus qızları kimi sarışın deyildi. Onun şabalıdı uzun saçları, yaşıl, dənizi xa- tır ladan iri gözləri, şux qaməti, ağ üzünü bəzəyən uzun kirpikləri sifətində əsrarəngiz gözəllik yaradırdı. Bu cazibədarlığın önündə hər “ağıl sahibiyəm” deyən kişinin tab gətirməsi böyük hünər tələb edirdi.
– Mən böyük məmnuniyyətlə sizin şeirlərinizi oxuyardım. Yəqin, sevgidən də yazırsınız? – Həsən soruşdu. – Bəs siz hansı mövzuda yazırsınız? – qız gülə-gülə Həsənin sualına sualla cavab verdi. – Təəssüf ki, mənə Allah şeir yazmaq qabiliyyəti verməyib. Mən dinləyici, şeir həvəskarı kimi bu dərnəkdə iştirak edirəm. Solovyova Həsəni elə süzürdü ki, Həsən bu cazibədar baxış- lardan məst olmuşdu. Bu qeyri-adi, lakin həddən artıq xoş hisslərin dumanlı təəssüratı altında birdən Fərəc bəyin doğma, mərhəm, həm də sərt sifəti göründü. Onun son öyüd-nəsihəti güclü dalğa kimi Həsənin beynindən keçərək hər şeyi alt-üst etdi. “Bax, Həsən, sənin həyatında nələr baş verəcəksə, onun ilk bü növ rəsi bu gün 66 qoyulur, hər şeyi ağılla ölç-biç, gələcək peşman lığa yol vermək olmaz”. Həsənlə Veranın görüşləri universitetin müxtəlif tədbir lə rində getdikcə artmaqda idi. Son günlərdə bir-birilə daha tez-tez üz-üzə gələn bu gənclərin hərəkətinə, üz cizgilərinə azca diqqət yetirən hər kəs onların bir-birinə biganə olmadığını duya bilərdi. Veranın Həsənə ürəkdən vurulmasını, getdikcə daha dərindən bağlanmasını universitetdə, demək olar, hər kəs bilirdi. Büruzə verməsə də, Həsənin də Veraya biganə olmadığı hər dəfə onunla rastlaşarkən baxışlarından sezilirdi. Lakin hər dəfə Fərəc bəyin onun qarşısında xəyalən zühur etməsi bütün coşqun hissləri soyudurdu. Əslində, Fərəc bəy Həsənə birmənalı “sevmə” demirdi, lakin özünü və ailəsini misal çəkərək, onu duyğular aləminin sevgi dumanından ayıldır, gerçək həyata qaytarırdı. Günlərin birində Həsən universitetdən çıxaraq Kuropotkin küçəsində kirayənişin yaşadığı mənzilinə doğru irəliləyirdi. Mə- həbbətə “təslim olan” dostlarına o, tez-tez zarafatla söylədiyi: “Siz iki sahədə təhsil alırsınız,” – sözlərini xatırlayaraq, onu get dikcə “ovsunlayan” Vera haqqında düşündü. “Keçib gedər,” – öz-özünə təsəlli verirdi. “Bu qız mənim yoluma haradan çıxdı? Bu sevgi deyil ki, mən nə düşünürəm?! Çalışacağam bir də onunla görüşməyim. Yazıq Fərəc dayım…” Həsən düşünərək, hara get di yinin fərqində deyildi. O, mənzilinin yerləşdiyi küçəni çoxdan keçmişdi. Birdən özünə gəlib geri qayıtdı: “Sən ancaq təhsil üçün burdasan, eşidirsənmi, Həsən!” – O qayıdaraq yaşadığı evin önündə dayandı, açarını axtarmağa başladı. Açar yox idi. Çantasının, açarının audito- riyada qaldığını xatırladı. Elə bil yuxudan ayıldı. Hər şeyi 32-ci otaqda, Vera ilə söhbət etdiyi yerdə unutduğu yadına düşdü. Həsən auditoriyaya girəndə bir neçə qız onun çantasının yanında dayanıb nədənsə danışıb-gülürdülər. Həsənə elə gəldi, hamı ondan danışır və ona gülür. Amma onların hərəsi öz alə mində idi, Həsənin çantasının burada qalmasının fərqində deyildilər. Həsən ikinci kərə evə dönəndə başdan-ayağa islanmışdı, ayaqqabısına su dolduğundan tir-tir əsirdi. Paltarlarını dəyişə- dəyişə: “Diqqətsizliyin səni bu günə saldı, bir də belə şeylər etmə, 67 təmkinini itirmə, bu qədər yollara sərf etdiyin zamanı nələr oxumaq olardı,” – deyə özünü danladı. Həsən içinin səsinə qulaq asmağı, müstəqil, doğru qərar çıxarmağı uşaqlığından özünə təlqin etsə də, son günlər Vera ilə baş verən hadisələrin qarşısında onun hissləri və ağlı tərəddüd içində çabalayırdı. Ürəkbulanması olduğundan gecə yemək yemədən yatağa uzandı. Gecə səhərəcən dəfələrlə anasının: “Həsən, ay Həsən, dur bu suyu iç, qızdırman düşsün,” – sözlərini eşidib ayıldı, titrətmə içində yatmağa çalışdı. Həsən oyanan kimi saata baxdı. Bir anda günün hansı vədəsi, saatın neçə olmasını öyrənməyə çalışdı. Əlindəki zəncirli saata baxanda: “Vay, mənə nə olub, dərsdən qaldım,” – deyib ayağa qalxmaq istədi, müvazinətini itirdi. Yenidən yatağa uzandı. Nələrin baş verdiyini xatırlamağa çalışdı. Hər şey yavaş-yavaş yadına düşdü. Hava qaralmağa başlayanda qapı döyüldü, birtəhər ayağa qalxıb qapını açdı, dostu gürcü Mixael idi: – Həsən, hardasan, hamı səni axtarır, dedik, başında mütləq bir iş var. Yoxsa, durub-durub, sən elə-belə dərsdən qalmazsan. Demək, xəstəymişsən. Bir şey yemisənmi? – Yox, heç nə istəmirəm, dünəndən ürəyim bulanır, baş ağrısından gözümü açammıram. – Mən qayıdıram, universitetin tibb məntəqəsinin həkimini çağıracam, gəlib sənə baxsın. Mixael bayıra çıxarkən saatına baxdı, gec idi. Saat altıdan sonra heç kimi tapa bilməyəcəkdi. Soraqlaşa-soraqlaşa öyrəndi ki, onlarla eyni fakültədə oxuyan Sergey tibb məntəqəsində çalışan həkimin qohumudur. Onlar Sergeylə birgə həkimi götürüb geri qayıdanda artıq gecə yarı idi. Mixael qapını döymədən içəri girəndə Həsən huşsuz halda uzanmışdı. Müayinədən sonra həkim: “Mütləq xəstəxanaya aparmaq lazımdır. Ən azı dörd-beş gün ciddi müalicə almasa, xəstəlik ağır fəsadlar verə bilər,” – dedi. – Biz mütləq sabah fakültə dekanlığına, rektor Solovyova da məlumat verməliyik. – Mixael deyəndə həkim: Yüklə 3,5 Mb. Dostları ilə paylaş:
|