Władysław Tatarkiewicz Historia filozofii

Żadna doktryna chrześcijańska nie różniła się bardziej od doktryn starożytnych. Budowniczy świata u Platona budował go wedle idei wiecznych, które od niego nie zależały. Tam Bóg był zależny od dobra i prawdy, tu dobro i prawda od Boga.

W związku z tym przekonaniem był irracjonalizm Szkota, który prawie całą teologię kazał mu wyłączyć ze sfery rozumu i nauki. Gdzież rozum mógłby sam dochodzić prawdy, skoro prawda jest zależna od niepojętych wyroków Bożych i mogłaby być zupełnie inna, niż jest; częstokroć nie pozostaje mu nic innego, jak tylko odwołać się do objawienia.

ISTOTA SKOTYZMU. Pomimo licznych wspólnych tez poglądy na świat Tomasza i Szkota były fundamentalnie odmienne. Tam osnowę świata stanowiły prawdy ogólne, tu świat był zespołem jednostek; tam pojęty był jako racjonalny, tu zaś jako częściowo irracjonalny; tam jako twór konieczny, tu jako dzieło wolności. Było to stanowisko za-sadniczo Augustyńskie; od Augustyna nikt nie zajął go tak stanowczo, jak Szkot. Ale to, co u Augustyna było jedynie naszkicowane, tu zostało wszechstronnie rozwinięte, dialek-tycznymi argumentami poparte; z sugestii Augustyna Szkot uczynił subtelny system scholastyczny, w którym a) wiara miała przewagę nad rozumem, b) intuicja nad abstrakcją, c) jednostka nad ogółem, i d) wola nad myślą. Odebranie wielkiej dziedziny prawd rozumo-wi i oddanie ich wierze, uznanie form indywidualnych, czynników intuicyjnych i udziału woli w poznaniu, prymat woli, arbitralność prawd, będących tworem wolnej woli Bożej - to najtypowsze motywy skotyzmu, dalekie od idei starożytnych i swoiście chrześcijańskie w swej osnowie.

OPOZYCJA. Szkot robił ustępstwa na rzecz tomizmu, ale też atakował Tomasza; jego zaś zaatakowali tomiści. Dawny spór augustynizmu z tomizmem zamienił się w spór tomizmu ze skotyzmem. Spór ten wywołał trwały antagonizm i utworzyły się jakby dwie scholastyki, tomistyczna i skotystyczna; jedni pisali ad mentem Thomae, drudzy - ad mentem Scoti. Gdy wszakże w XIV wieku powstał w scholastycznej filozofii nowy prąd, równie wrogi obu stronnictwom, wtedy zbliżyli się dla wspólnej obrony. Bywały łączone w późnym średniowieczu pod nazwą via antigua.

SZKOŁA SKOTYSTÓW rozwijała się nadal głównie w zakonie franciszkanów; idee Szkota doprowadzone w niej były do największej abstrakcyjności, do skrajnego rea-lizmu i formalizmu. Trwała do końca średniowiecza. W XV wieku wydała jeszcze scholastyków takich, jak Jan Magistri lub Tartaretus, których współcześni uważali za wielkich filozofów i których wpływ z Paryża dochodził aż do Krakowa. Potem szkoła Szkota wraz z tomizmem uległa regeneracji w Hiszpanii w XVI wieku; rozwijała się jeszcze w XVII wieku: Wadding założył w 1625 r. znane kolegium skotystów. Szczególnie wybitnych sił nie wydała, ale pracowała skutecznie w różnych dziedzinach, np. w logice i gramatyce spekulatywnej.

Szkot nie tylko stworzył szkołę, ale sam przygotował reakcję przeciw niej. Idee jego przyczyniły się do wytworzenia nowej scholastyki XIV wieku: ta via moderna powstała, gdy śmielsi spośród jego uczniów przeprowadzili radykalnie to, co on zapoczątkował. Wystąpiła ona z opozycją przeciw skotyzmowi, ale sama była przezeń wywołana. Można w pewnym sensie rzec, że w tomizmie scholastyka doszła do szczytu, w skotyzmie zaś zaczęła przygotowywać nowożytną filozofię.

ZESTAWIENIA

ZAGADNIENIA FILOZOFICZNE XIII WIEKU

Zagadnienia scholastyczne, które we wczesnym średniowieczu stanowiły dość luźną całość, zostały w XIII w. skompletowane i zespolone. We wczesnym średniowieczu było niewiele zagadnień, a wiele różnorodnych rozwiązań, teraz zaś, przeciwnie - wiele zagadnień, a ograniczona ilość rozwiązań; wielkich obozów filozoficznych było zaledwie kilka: heterodoksalny obóz awerroistów i dwa prawowierne: augustyński i arystotelesowsko-tomistyczny.

1. Zagadnienia teologii filozoficznej. A) Stosunek Boga do świata był głów-nym przedmiotem sporu między ortodoksalną a heterodoksalną filozofią: czy świat jest dziełem woli Bożej, czy też emanacją Boga? Pod wpływem bowiem Arabów emanacyjne stanowisko znów w XIII w. znajdowało zwolenników. Charakterystycznym tematem dyskusji było również: czy stworzenie świata zostało dokonane w czasie, czy przedwiecznie? z wiecznej materii, czy z niczego? czy bezpośrednio przez Boga?

B) W dyskusjach filozoficzno-teologicznych między prawowiernymi obozami różnica zdań dotyczyła nie tyle samych tez, ile sposobu ich dowodzenia. W podstawo-wym zagadnieniu istnienia Boga dowód kosmologiczny wziął w XIII w. górę dzięki Albertowi i Tomaszowi; ale dowód ontologiczny nie został zaniechany i stosunek do niego rozdzielił scholastyków na obozy. I co do własności Boga sporna była przede wszy-stkim metoda ich ustalania; a także, jaka z nich jest własnością główną ("istotą metafi-zyczną Boga"). Największa rozbieżność panowała między intelektualistycznym pojmo-waniem Boga przez awerroistów i tomistów a woluntarystycznym pojmowaniem Henryka z Gandawy lub Dunsa Szkota.

2. Zagadnienia ontologiczne najogólniejszej natury scholastyka postawiła właści-wie dopiero w tym okresie. Teraz powstały zagadnienia dotyczące pojęcia bytu tak ogólnego, że obejmowało zarówno Boga jak i stworzenie, oraz powszechnych składników bytu, jak substancja i akcydens, istota i istnienie, materia i forma. Wprowadzenie pojęć tych, np. materii i formy, spowodowało szereg specjalnych zagadnień i sporów, które odtąd stały się typowymi dla scholastyki: czy czysta materia jest tylko potencją? czy istnieje również materia duchowa? czy każda rzecz posiada jedną tylko formę, czy też może posiadać ich mnogość ? czy zasadą indywidualności jest forma, czy materia, i czy istnieją formy indywidualne, czy zawsze tylko ogólne?

Natomiast zagadnienie uniwersaliów, które ze wszystkich kwestii ontologicznych najwięcej niepokoiło poprzednie stulecia, znalazło w XIII w., dzięki nowym pojęciom ontologicznym, rozwiązanie, które zadowoliło prawie wszystkich; nominalistów nie było w tym okresie scholastyki i spór, który toczył się przedtem i potem, ustał na przeciąg XIII wieku.

3. Zagadnienia epistemologiczne rozrosły się znacznie w XIII w., podobnie jak psychologiczne i kosmologiczne; ale dobór tych zagadnień był uwarunkowany potrzebami teocentrycznego systemu. Zagadnienia teorii poznania były nawet tymi, które zdecydo-wały o powstaniu nowego typu filozofii chrześcijańskiej w XIII w.; główną innowację tomizmu stanowił bowiem empiryzm, który przeciwstawił się dawnemu, Augustyńskiemu aprioryzmowi.

Logika formalna w tym stuleciu zeszła wobec teorii poznania na drugi plan. Jed-nakże wiedza logiczna, rozszerzona w XII w. przez tzw. logica nova, została znów w XIII w. powiększona przez logica modernorum, traktującą o "własnościach terminów", a będącą trzecim i ostatnim nawarstwieniem logiki średniowiecznej. W XIII w. przyszedł już czas kompendiów logicznych; w stuleciu tym powstało najsławniejsze w wiekach średnich kompendium, Summulae logicales Piotra Hiszpana (od 1277 papieża Jana XXI). W tym samym czasie rozwinęły się badania nad logiką semantyczną, zwaną grammatica speculativa. W XIII również wieku powstała Ars Lullica, kombinatoryka logiczna pomysłu Raj-munda Lulla, mająca znaleźć sposoby mechanicznego rozszerzania wiedzy; pozostała ona zresztą odosobnionym w wiekach średnich zjawiskiem.

W psychologii sporna była nawet sama definicja duszy, gdyż obok tradycyjnej, Platońsko-Augustyńskiej, zwolenników w XIII w. znalazła również definicja Arystotelesowska. Przedmiotem dyskusji był stosunek duszy do stanów organicznych (pod postacią zagadnienia wielości form), stosunek duszy do jej czynności (czy dusza jest realnie różna od aktów psychicznych) oraz klasyfikacja władz psychicznych, która w XIII w. uległa przeobrażeniu w duchu Arystotelesa.

Przedmiotem najbardziej zaciętego sporu o charakterze metafizyczno-psychologicznym była najwyższa władza duszy, rozum czynny: jest przyrodzony, czy nadprzyro-dzony? jest oddzielną substancją, czy tylko władzą duszy? jest jeden, czy inny w każdym człowieku? W związku z tym (przez awerroistów) ożył spór o nieśmiertelność duszy.

W psychologii XIII w. przeważały zagadnienia ogólne i spekulatywne, jednakże pewne jej działy, jak psychologia postrzegania wzrokowego, doczekały się pod wpływem Arabów bardziej szczegółowego i empirycznego ujęcia.

5. W filozofii przyrody dyskusje miały ośrodek w dwóch panujących naówczas teoriach ciał: w hilemorfizmie tomistów i w teorii zarodków szkoły augustyńskiej. Obie były zresztą pokrewne, obie dynamicznej natury; atomistyczne tendencje Arabów nie przyjęły się, bo nie odpowiadały scholastyce.

6. Etyka, która we wczesnej scholastyce była traktowana przeważnie katechizmowo i ascetycznie, w XIII w. doczekała się systematycznych kompendiów, tak zwanych summae de virtutibus, których szczytem było dzieło Tomasza stanowiące część drugą jego Sumy teologicznej. W dziełach tych rozważano ogromny zakres różnorodnych zagadnień etyki normatywnej, psychologicznej i socjologicznej, zagadnienia celu ostatecznego, praw moralnych, podziału cnót i natury poszczególnych cnót, udziału woli i rozumu w działaniu moralnym, wolności woli itp.

Symptomatem tej pełni zagadnień, jaką filozofia chrześcijańska osiągnęła w XIII wieku, były "sumy", kompendia filozoficzne, nieporównane dla swej systematyczności i kom-pletności. Powstawały wówczas, oprócz ogólnych sum teologii i filozofii, sumy poszcze-gólnych działów, jak etyka, logika, semantyka, filozofia przyrody. A jednocześnie opraco-wywano encyklopedie wiedzy pozytywnej. Od takich encyklopedii wieki średnie zaczęły były swą pracę naukową, od IX do XII w. stały się one rzadkością, okres zaś klasyczny powrócił do nich znowu. Najsławniejszymi encyklopediami XIII wieku były: De proprietatibus rerum Bartłomieja Anglika, minoryty (ok. 1240), i zwłaszcza Speculum ąuadruplex (doctrinale, historiale, naturale, morale) Wincentego z Beauvais, dominikanina (ok. 1250).

POJĘCIA I TERMINY

W XIII stuleciu ustabilizowały się zasadnicze pojęcia i fundamentalna terminologia scholastyki: istnienie (existentia) i istota (essentia), substancja i akcydens, forma i materia, akt i potencja itd. Albert i Tomasz najwięcej przyczynili się do uformowania tego funda-mentalnego zasobu pojęć; Duns Szkot zaś swymi subtelnymi dystynkcjami pojęciowymi utorował drogę dalszemu rozwojowi scholastyki: on to wprowadził lub spopularyzował owe actuaUtas,formalitas,perseitas, haecceitas, owe rozróżnienia, w rodzaju subiectivum i obiectivum, ens reale i intentionale, formalis i realis, abstractus i concretus, cognitio confusa i distincta, genus physicum i metaphysicum, i niezliczone inne dystynkcje poję-ciowe, którymi operować będzie późna scholastyka.

CHRONOLOGIA

Stulecie XIII przeszło w nieustającym napięciu sił twórczych, każde ćwierćwiecze posuwało wybitnie naprzód rozwój filozofii. Pierwsze ćwierćwiecze przygotowało rozkwit: powstała wówczas w Paryżu głów-na uczelnia średniowieczna, założone zostały wielkie zakony poświęcające się pracy naukowej. Kwitły studia filozofii starożytnej. Ale teorie antyczne i nowe pomysły nie były jeszcze uzgodnione z filozofią chrześcijańską; nauka Arystotelesa uległa zakazowi, a oryginalniejsi myśliciele, jak Dawid z Dinant i Amal-ryk z Bene, zostali potępieni przez Kościół. - Drugie ćwierćwiecze: Znalazła się droga porozumienia scholastyki z antykiem; pracowali nad tym zarówno zwolennicy starej, platońsko-augustyńskiej tradycji (Wilhelm z Owernii, Aleksander z Hales, Robert Grosseteste) jak i przedstawiciel nowego arystotelizmu, Albert Wielki. - Trzecie ćwierćwiecze: okres najpłodniejszy i najświetniejszy. Pierwszymi myślicielami świata byli Albert i Tomasz z Akwinu. Współcześnie z nimi działał znakomity przedstawiciel augustynizmu, Bonawentura, oraz Roger Bacon. Był to okres ostatecznego uformowania się prawowiernej filozofii. Jed-nocześnie rozwijał się wprawdzie awerroizm, w samym Paryżu działał Siger z Brabantu, ale uległ wobec przeciwdziałania Kościoła. - Czwarte ćwierćwiecze: Wielkich filozofów zabrakło, Roger Bacon żył jeszcze, ale bez uznania i wpływu; mistrzów zeszłego pokolenia zastąpili teraz ich uczniowie, którzy bronili ich dok-tryn i po części je rozwijali. Najsamodzielniejszy w tej rzeszy był Henryk z Gandawy. Pod koniec zaś stu-lecia wystąpił nowy mistrz, który wskazał kierunek dalszemu rozwojowi scholastyki: Duns Szkot.

WYDARZENIA WSPÓŁCZESNE

Wiek XIII był okresem intensywnego życia umysłowego, W r. 1200 powstał Uniwersytet Paryski, wzór wszystkich innych. Za nim powstały uniwersytety w różnych krajach: w r. 1227 założony został uniwersytet w Neapolu, w 1229 w Tuluzie, w 1231 w Cambridge, w 1243 w Salamance, w 1257 Sorbona paryska, w 1290 uniwersytet w Lizbonie.

Równolegle z wielką filozofią średniowiecza rozwijała się wielka sztuka średniowiecza: ze scholastyką równolegle gotyk. I on także miał swój początek już w XII w., ale także tylko początek i tylko we Francji. Największe jego dzieła należą do wieku XIII. Katedra w Chartres poświęcona została w 1260, główna część katedry w Reims jest z 1211 - 1241. W Niemczech pierwszy kościół gotycki (kościół św. Elżbiety w Marburgu) zaczęty został w 1225, zanim jeszcze zostały ukończone wielkie katedry romańskie (Bamberg 1237, Moguncja 1239). We Włoszech katedra florencka zaczęta została w 1296 r. Najsławniejszy malarz włoski stulecia, Cimabue, był jeszcze bizantyński w stylu, natomiast w rzeźbie wystąpili już prekursorzy Renesansu, Nicolo i Giovanni Pisano.

Wiek XIII wydał dzieła erudycyjne (Speculum Wincentego z Beauvais, 1250) i literackie (Legenda aurea Jakuba de Yoragine, zm. 1298). Dante urodził się w 1265 r., a ok. 1292 napisał Vi ta nnova. Rozsze-rzyły się widnokręgi świata: w latach 1271 - 1293 Marco Polo odbywał swe podróże do Azji Wschodniej.

Nawet technika zrobiła pewne postępy, parę pożytecznych wynalazków przypada na ten wiek. Sporzą-dzono okulary (1280), a zaraz po końcu stulecia (1302) busolę, zaczęto fabrykować papier (w Hiszpanii była już fabryka w XII w.). O jakich wynalazkach marzono, wskazują pisma R. Bacona.

Wiek XIII nie był wolny od walk i wojen. Wojny Albigensów trwały od 1209 do 1229. A od 1202 do 1270 odbyło się aż pięć wypraw krzyżowych, od czwartej do ósmej.

Na wschodnich granicach Europy działy się rzeczy groźne: najazd Tatarów na Rosję 1224, sięganie Tatarów aż po Polskę (bitwa pod Legnicą 1241), a w 1288 wstąpienie na tron Osmana I, założyciela państwa tureckiego.

Pod wieloma względami wiek XIII nie tylko należał do kultury średniowiecznej, ale był jej najpełniej-szym ucieleśnieniem. A jednak w nim zaczęły się pojawiać formy ustrojowe, które miały się potem stać typowe dla czasów nowożytnych: w Szwajcarii (Wieczny Związek Szwajcarski 1291), w Anglii (Magna Charta 1215, przyłączenie Walii 1284 i Szkocji 1286), w Rzeszy (powstanie Hanzy 1250, początki Zakonu Krzyżackiego, utworzonego na progu XIII w.).

KWESTIE SPORNE

Filozofia XIII wieku jest z całego średniowiecza najlepiej przechowana i znana; zwłaszcza poglądy św. Tomasza są opracowane i wyświetlone w najdrobniejszych szczegółach. Wszakże znajomość i tego nawet stulecia zawiera luki: pisma nieprawowiernych myślicieli zostały zniszczone, i zarówno Dawid jak Siger znani są jedynie z drugiej ręki; nic dziwnego, że poglądy ich bywają wykładane w różnorodny sposób (nowa interpretacja Sigera przez Mandonneta i Dawida przez Thery'ego). Ale i w filozofii prawo-wiernych scholastyków pozostały kwestie sporne. W poglądach np. Dunsa Szkota jest przedmiotem dyskusji: czy był on skrajnym realistą? czy był sceptykiem? czy był deterministą?

Najwięcej niezgody wywołuje, z natury rzeczy, interpretacja myśliciela wyjątkowego, jakim był Roger Bacon: czy znał pojęcie eksperymentu, czemu zaprzecza Duhem; czy znał metodę uogólniania faktów, czemu zaprzecza Manser; jak pojmował "oświecenie" umysłu (trojaka koncepcja według Cartona); czy był wyłącznie empirykiem (Duhem, Prantl, Haureau), czy również metafizykiem; czy był filozoficznym scep-tykiem (Carton); czy może być uważany za typowego myśliciela XIII w. (Carton)? Zasługi naukowe Ba-cona bywają oceniane bardzo rozmaicie: Jedni bagatelizują jego pomysły twierdząc, że mają charakter poetycki, a nie naukowy, i że mają tylko powierzchowne podobieństwo z późniejszymi zdobyczami nauk (D. E. Smith). Inni, przeciwnie, mają go za geniusza (Charles, Humboldt, Renan); oceniają najwyżej jego rolę zarówno czysto naukową, jak naukowo-społeczną: twierdzą nawet, że gdyby Kościół poszedł był we wskazanym przezeń kierunku, to nie byłoby Odrodzenia i Reformacji (Picavet).

KOŃCOWY OKRES FILOZOFII ŚREDNIOWIECZNEJ

(OKRES KRYTYKI ŚREDNIOWIECZNEJ, XIV W.)

1. PRZYCZYNY POWSTANIA NOWEGO OKRESU. W XIV w. warunki pracy filozoficznej pozostały mniej więcej te same, jakie wytworzyły się w XIII wieku, a nawet stało się już kanonem, co wówczas było jeszcze nowością. Nowych źródeł już nie pozyskano; nauka dalej koncentrowała się w uniwersytetach i uprawiana była przez zakony; Paryż i Oksford, dominikanie i franciszkanie szli nadal na czele ruchu; regulamin studiów i formy wykładów nie uległy zmianie, suma i komentarz do Sentencji Lombarda były wciąż główną postacią pracy naukowej.

A jednak od początku XIV w. dokonała się przemiana w trybie filozofowania. Nie była spowodowana przez warunki zewnętrzne, była wynikiem wewnętrznego rozwoju filozofii. Zdolność filozoficznej konstrukcji wyczerpała się po wysiłku XIII w. Potrzeba ujęcia wiedzy w system została nasycona, zasadnicze typy chrześcijańskiej filozofii były już uformowane. A typy to były różnorodne: na podstawie bardziej realistycznej, empi-rycznej, intelektualnej i znów na bardziej idealistycznej, apriorystycznej i uczuciowej. Nowych systemów scholastyka już nie potrzebowała i nie wydała; uwagę badaczy pochło-nęły inne zagadnienia i praca filozoficzna poszła innym torem.

2. VIA ANTIQUA. Część pracy filozoficznej szła wprawdzie i teraz na konserwację i częś-ciową rozbudowę dawnych systemów. To była via antiąua, czyli "stara filozofia", upra-wiana w kilku szkołach dawniejszej daty, przede wszystkim w dwóch wielkich szkołach: tomistów i skotystów, które od XIV w. rozrosły się niepomiernie i liczyły rzesze zwolenni-ków. Doktryny filozoficzne tych szkół pozostawione były przez twórców w formie doj-rzałej, uczniom pozostała rola bierna, więcej bronili ich, niż je rozwijali; ponieważ treść doktryn była ustalona, zajmowali się głównie ich formą, wysubtelniali i przesubtelniali swe narzędzia logiczne. Wytworzyła się formalistyka logiczna, prześciganie się w subtelnych dystynkcjach. Późniejsze wieki uważały tę formalistykę za istotę scholastyki, podczas gdy ona była jej objawem schyłkowym.

3. VIA MODERNA. Inną drogą poszły samodzielne umysły epoki: drogą krytyki. Ruch krytyczny, długo tamowany, bo obcy konstrukcyjnym dążeniom scholastyki, tym silniej wystąpił obecnie. Istotnym zamierzeniem postępowych filozofów było teraz nie budo-wanie teorii, lecz sprawdzanie ich podstawy. Ruch ten powstał w następnej zaraz po Szkocie generacji, w samym początku XIV w., jednocześnie w różnych środowiskach, wśród dominikanów i franciszkanów, w Paryżu i Oksfordzie. W krytyce wyładowały się te dąż-ności, które hamował dotychczasowy rozwój scholastyki: scholastyka z natury rzeczy pracowała na podłożu dogmatyzmu, racjonalizmu i realizmu pojęciowego, z krytyką zaś związały się tendencje sceptyczne, antyracjonalistyczne i antyrealistyczne. Ruch ten stworzył nowy obóz filozoficzny: "nową szkołę", czyli via moderna. Był to trzeci wielki obóz na schyłku scholastyki, z którym tylko tomizm i skotyzm mogły się równać pod względem rozpowszechnienia i znaczenia. Doktryna tego obozu bywa nazywana "nominalizmem", od jednej z wyznawanych przezeń teorii, lub "okhamizmem", od nazwiska najwpływowszego przedstawiciela; może jednak najbardziej odpowiednia jest nazwa "średniowiecznego krytycyzmu".

4. NEGATYWNE i POZYTYWNE WYNIKI NOWEJ FILOZOFII. Nowa filozofia podważyła podstawy, na których wznosiła się scholastyka. Misterna konstrukcja scholastyki została rozbita siłami, które scholastyka sama wydała; upadek jej nastąpił w wyniku jej własnego rozwoju, jeszcze w pełni średniowiecza, zanim obce siły w czasie Odrodzenia zwróciły się przeciw niej. Nowa filozofia średniowieczna zachowała formy zewnętrzne starej scho-lastyki, ale zmieniła jej zamierzenia i charakter; była już połowicznie tylko scholastyką. Metodą scholastyczną krytykowała doktryny scholastyczne. Spowodowała schyłek scho-lastyki; wszakże schyłek scholastyki nie był schyłkiem średniowiecznej filozofii, która wydała jeszcze wiele świetnych umysłów i myśli nowego, niescholastycznego typu.

Ruch, który dokonał tego rozkładowego dzieła, znalazł jednakże ujście pozytywne: w szczegółowej pracy naukowej. Wiek XIV, który zaniedbał filozoficzne konstrukcje, rozwinął i autonomicznie potraktował nauki specjalne, zwłaszcza przyrodnicze, jak fizyka i astronomia, a także ł humanistyczne, jak ekonomia. W zakresie tych nauk scholastycy nowej szkoły dokonali rzeczy doniosłych: myśli, które uchodzą za najważniejsze zdoby-cze nowoczesnej kultury, powzięli jeszcze na parę wieków przed Odrodzeniem.

5. TRWANIE OKRESU. Okres, rozpoczęty w XIV w., trwał do końca średniowiecza, czyli do chwili, kiedy Odrodzenie wysunęło swe nowe hasła. Trwał zatem przez dwa stulecia, do końca XV w., a tylko we Włoszech przemiana nastąpiła wcześniej, już w pierwszej połowie XV w. Okres ten przeszedł dwie fazy. Pierwsza połowa XIV w. była filozoficznie bujna i twórcza. Wtedy powstały nowe idee i via moderna stworzyła nie tylko podstawy, ale wyciągnęła z nich najradykalniejsze konsekwencje. Natomiast koniec XIV w., a zwłasz-cza w. XV był już czasem stagnacji: nominalizm, niedawno jeszcze rewolucyjny i żywy, przestał się rozwijać i stał się kanonem szkolnym, tak samo jak tomizm i skotyzm. W tym okresie stagnacji Odrodzenie zastało scholastykę: to uczyniło jego triumf tak łatwym.

6. ROZROST TERYTORIALNY. W ostatnim okresie scholastyki powstały liczne wszechnice i środowiska naukowe, i terytorium, na którym uprawiano filozofię, rozszerzyło się wy-bitnie. Z początku Paryż i Oksford były bez współzawodnictwa; ale w drugiej połowie XIV w. powstały ważne ośrodki uniwersyteckie: Kolonia, Wiedeń, Heidelberg, Praga czeska, Kraków. Do panujących dotąd w nauce Francji i Anglii przyłączyły się kraje germańskie i słowiańskie. Dla Polski i dla Czech ostatni okres scholastyki był pierwszym okresem filozofii. Włochy nie były w tej epoce czynnikiem twórczym; ale idee stworzone w Paryżu i Oksfordzie dostały się do Włoch i tam, zwłaszcza w Padwie, przechowały się długo.

7. SZKOŁY. Końcowy okres średniowiecznej filozofii obejmował sześć głównych prą-dów. Z nich cztery należały do via antiąua: tomizm, skotyzm, awerroizm i augustynizm; krytycyzm zaś i mistycyzm stanowiły via moderna.

A) Tomizm miał w tym okresie wiele ośrodków i wielu przedstawicieli, zwłaszcza wśród dominikanów. Ośrodek najważniejszy miał w uniwersytecie w Kolonii, choć właśnie tam w XV w. pewna część szkoły wypowiedziała się za doktryną Alberta Wielkiego i, jak on, wzmocniła czynniki neoplatońskie wobec perypatetyckich.

B) Skotyzm miał również zastępy zwolenników, najwięcej wśród franciszkanów i po-czątkowo najwięcej w Anglii. Słynnymi jego przedstawicielami w początku XIV w., gdy kształtowały się nowe idee, byli Franciszek de Mayronis (zm. 1325) i Tomasz Bradwardine (ok. 1290-1349).

C) Augustynizm miał również obrońców, między innymi oksfordzkiego francisz-kanina, Jana Rodingtona, który działał na początku XIV wieku.

D) Awerroizm łaciński pomimo zakazów nie wygasł. Szkoła awerroistów istniała przede wszystkim w Paryżu, a poza tym w Oksfordzie i w Padwie. Paryska szkoła miała słynnego przedstawiciela w Janie z Jandun (zm. 1328), który dał awerroizmowi zwrot jawnie antykościelny, a nawet antyreligijny, i ostatecznie zmuszony był zbiec z Paryża i szukać schronienia na dworze walczącego z papiestwem Ludwika Bawara. W Oksfordzie niektórzy filozofowie, jak kardynał Fitz Ralph i karmelita Jan Baconthorp (zm. 1346), usiłowali zbliżyć awerroizm do myśli chrześcijańskiej. Szkoła padewska, która wydała między innymi Pawła z Wenecji, przetrwała najdłużej, aż po wiek XVII.

Dwie mniejsze szkoły - augustynistów i awerroistów - wielokrotnie zbliżały się do nowych prądów, podczas gdy tomizm i skotyzm zostały zawsze typową via antiąua.