Hamdü-lâyuhsâ, Hudânın sânına mutlak sezâ Sâni'-i tekvin odur iycâdına yok intihâ
Yüklə 61,29 Kb.
|
15 Senden sana feryad ediyor kalb-i hazinim Sen duymaz isen kim duyacak varmı yakinim Sensin bana benlik veren hem can u beden sen Bende sen olan sensin, ana kalble eminim Ey her görünen şeyde, gören sen, görünen sen Ben senle yine, sendeki evsaf-ı mübinim Nisbet de, izafet de, iradet de senindir Esmâ-i şerifinle celi sırda kemînim Eşkâl ü surver, harf u kelâm, savt u tabiat Hep cümlesi sen, ben ne mekânım, ne mekinim Ey evveli yok, âhiri yok bâtın u zâhir Bî rûh u beden mü’tesim-i habl-i metinim Mademki bu varlıkda ne var cümlesi sensin Yok kimsede takat diye ne cin ü ne iyn’im Esmâ vü sıfatın dürür esrar-ı avâlim Ben unsura geldimse de ne âb u ne tîynim Ey varlığına varlığı ihşad eden Allah Sensiz bana ben, ben dediğim anda mühinim Sensin beni ihya edip âdım diyen insan Ben benliğe düşdükde ne ânım ne de înîm Sensin duyuran kullara noksanı KEMÂLÎ Ben âbd-i abîdim, ebedî serbezeminim
Ben neyim bir pir elinde nây’e benzer âlem Bî-tasarruf bî-dilem, âh u figandır âdetim Âyet-i “İnnî enallah”dan haber sorsan eğer Aç gözün ibretle bâk mefhum-i ayn-ı âyetim Âdemin aslı türab ise, türabın aslı ne Yâ bu mevcudun nedir ma’nası gark-ı hayretim Ben beni saldım firak-ı nâre, kıldım nûru nâr Benliğimdir mâni-i tevhid-i vahdaniyetim Çün selât-ı daime niyyet edip el bağladım Kâ’be-yi maksuda seddoldu bu cism ü sûretim Soyunup benlik libasın giyeli takva donun Her nefeste “nefy ü isbat”dır hakiki taatim Sırr-ı “mâ-evhâ”yı bilmek abd-i mahz olmaktadır Abd-i mahzolmak bu yolda terk-i candır niyyetim Çeşm-i unsurla bakıp mahsul-i unsur görme kim Zâhiri unsurdanım bâtında kenz-i hikmetim Vahy-i Hak’dır sözlerim benden KEMÂLÎ görme kim Ne hayatım var ne varım ne tenim ne kudretim
Mecnun gibi Leylâ’lara bakdım seni gördüm Düşdüm çöle sahralara bakdım seni gördüm Derdinle bu siynemde açıldı nice dağlar Pestîlere, bâlâlara bakdım seni gördüm Gülzar-ı mehabbette gezerken dil-i şeyda Saf saf dil-i şeydalara bakdım seni gördüm Gözyaşı muradımdı, Fırat olup, olup Şat Girdim ulû deryalara bakdım seni gördüm Sensiz ne zaman var, ne mekân var ne de imkân İmlâlara efzalara baktım seni gördüm Baktıkça hayâlinle şu eşyada seraser Esrar u muammalara baktım seni gördüm Ben benliğimi sende itirdim seni buldum Sen kıldığın imhalara baktım seni gördüm Mir’at-ı mehabette ayân oldu cemâlin Mahbûb-i dilârada ne kim var ise bir bir Ednâlara a’lâlara baktım seni gördüm Sensiz ne ilim var, ne eser var ne KEMÂLÎ Peydâlara ihfâlara baktım seni gördüm 18 Bir sabah uyandım hüzn ile matem Kaplamış gönlümü, kararmış âlem Belâlar enîsim yerim derd ü gam Başımda alevli bir duman gördüm Sevdalı bir çöle uğradı yolum Ne önüm görünür ne sağ ne solum Zaten kırılmıştı kanadım kolum Gönlümde yaralı bir ceylân gördüm Sahrâ-yı cünundan geldi bir nîda Vârım yağma etti o nazlı seda Can tenle, ben canla ettik elveda Can u ten yerinde bir cânân gördüm Hislerim dağıldı açıldı hayâl Ne matemim kaldı ne gam ne melâl Gönlümün güzeli emretti filhâl Kâinat yazılmış bir ferman gördüm O ferman içinde binlerce esrâr Serâdan süreyya az çok ne kim var Dolanıp dolaşan eyleyen tekrar Okuyan dinleyen bir insan gördüm O insana dedim, ey pir-i kâmil Neden insan oğlu zâlim ü câhil Dedi: Sen kendini anla ey gafil Anlayan, anlatan bir sultan gördüm Gördüm ki, o sultan neş’eye gelmiş Bir yüzden bin bir yüz ayâna salmış Hep yüzde kalanlar zanlara dalmış Zâlim ü câhili pek nâdân gördüm Bildim ki, insanmış bir sırr-ı ather Sırrında okudum Allahu-ekber Harf u savtdan âri eyledim ezber Bütün âlemleri bir Kur’an gördüm Sûre-i Kur’anı eyleyen tefsir Ma’nâ-yı insanı etmedi tağyir Sûret-i insanda görülen tasvir Bismillâh, Errahîm, Errahman gördüm Bir isimden çıkar, binlerce esmâ Envâr-ı melâhat, İsm-i Mustafa Âlemler yüzünden oldu hüveydâ Ben anı hem zaman hem mekân gördüm Bir ismi Ahmed dir, biri Muhammed Kalkınca mim, kalır Allahu-Ahad “Makam-ı Mahmud”dur ezelden ebed Anı giden gelen hem duran gördüm Hep ana uyanlar buldular necât Ölümden kurtulup aldılar hayât Aşkının yolunda eyleyen sebât Bir elinde yüz bin Süleyman gördüm KEMÂLÎ insanmış mazhar-ı Rahman Andan gafil kalan kaldılar hayvan Senden dir her bir derd, sendedir derman Derdsiz insanları bî-derman gördüm 19 Yerler kağıt olsa ağaçlar kalem Derdim birer birer yazsam ağlasam Keder sehbâ olsa mürekkeb elem Gamım satır satır düzsem ağlasam Âlemin nolduğun eylesem i’lân Nimeti mihnettir her şeyi yalan Bu yerde her şeyi eylesem kurban Hançer-i nefretle yüzsem ağlasam Büyüğe hürmet yok küçüğe şefkat İlm ehli hordur câhile rağbet Hıyanet kök saldı öldü sadâkat Artık bu mihnetten bezsem ağlasam Kimi gâib etmiş arar eşini Kiminin bırakmız keder peşini Kiminin zehr etmiş tatlı aşını Bu nasıl sihirdir sezsem ağlasam İnsanın her şeyi yokluk elinde Vefâsı yok çiçeğinde gülünde Doğan güneşinde esen yelinde Gizli bağlarını çözsem ağlasam Herkes bir mihnete olmuş giriftâr Devam eylemedi ne yâr ne ağyar Şişe’yi âlemde bari her ne var Bir bâde olsa da süzsem ağlasam Kaçak da Allah der koğan da Allah Hiç biri olmadı bu sırdan agâh Âlem bir deryadır hasbeten-lillâh Rızâ gemisile yüzsem ağlasam Bu korkunç deryanın yoktur kenarı Herkesi gark eder sıklet-i vârı Hiçbir gül var mıdır dikenden ârî Arasam bu bağı gezsem ağlasam Kazâya râzı ol eyleme inâd Bu mihnet-hanede alınmaz mûrâd Bak noldu İskender hani Keykubâd Bunların nâmını bozsam ağlasam Elinde var ise toplanır yârân Seni medhederler yedikleri an Arkana bakmadan olurlar düşman Bunların kökünü kazsam ağlasam Evlâdda vefâ yok, babada şefkat Kadın kocasına etmez itâat Eski günahlar hep yeni ibâdet Bunların başını ezsem ağlasam Tarihe karışdı eski diyânet Kapladı cihânı fuhş u rezâlet Harita-i âlem bozuldu elbet Yeni bir harita çizsem ağlasam Galiba tarihe dönüyor insan Nisyana atıldı Hazret-i Kur’an Azizler mihnetde râhatda nâdân Bir serhoş olup da sızsam ağlasam Demek ki, dünyada olmazmış râhât Mihneti râhatmış, râhatı mihnet Terk etmeden başka yoktur selâmet Her şeyden elimi üzsem ağlasam Kâmiller çekildi hep bir kenâre Karga bülbül oldu şimdi gülzare Şairler KEMÂLÎ kaldı âvâre Bunların ağzını büzsem ağlasam
Bir zamanlar bir köyün fâkiri idim Kör idim herkesin hakiri idim İnsanlar içinde yoktu kıymetim Sanki insanlığın obiri idim Bana rahmetmişdi müşfik bir mâder Anı ta’kîb etti hazret-i peder Devr-i sebavetim geçti beraber Onlar öldü sanki ben diri idim Ne yârim kalmıştı ne de yoldaşım Ne kudrtetim vardı ne de bir işim Öksüz kalan birkaç bacım kardeşim O zaman bunların kebîrî idim Zaten bu âleme düşdüm ağladım Kendi ateşimle kendim dağladım Görmeden bir yâre gönül bağladım Sanki o perinin esîri idim Dediler ilm öğren olursun râhat İlim büyüdükçe büyüdü mihnet Bir üstâdım vardı hırçın tabîat Döğerdi, ben anın demîri idim Çocukluğumda bir piyr-i muhterem Bana ders verirdi sanardım dedem Meğer o aşk imiş görsem de bilmem Ayrılmazdım anın nakîri idim Anınla gezerken hep leyl ü nehar Bir bâdecik verdi ağladığım yâr Gözümde kalmadı ne dâr ne diyâr Leylâ vû Mecnûn’un nazîri idim Bir nûr tulû etti şems-i kazâdan Mürüvvet yetişti Ali Rıza dan Korkmadım dünyada hiçbir cezadan Gençlikte uşakkın bir piyri idim Kol ağası değil kullar ağası Mü.ârek kabrine nûrlar yağası Gün himmeti üstümüze doğası Lûtf u kereminin dilsîri idim Ağyâre yâr oldu dil verdiğim yâr Aşk vücudumu etti târmâr Felek şimdi açtı başka bir bâzâr Bâzâr-ı cünûnun emîri idim Gün geldi terk ettim dâr u diyârım Dağlarda aradım dildeki yârim Göklere dayandı âh ile zârım Bu siklet-hanenir cerîri idim Erzurum güzeldir arzı soğuktur Sükkânı zekidir sâhibi yoktur Orda ağniyânın kibri pek çoktur Sığmadım o yarin kesîri idim Düşdüm gurbet ele ^vâre giryân Râhat bulamadım bir yerde bir an Belâkeşler idi refikim hemam Sipah-ı mihnetin müşîri idim Yalnız başıma çıktım gurbete İnsan katlanırmış türlü mihnete Âhım alev oldu nâr-ı hasrete Her yanan ateşin nefîri idim Kasaba kasaba gezdim aç susuz Gündüz gece oldu gecem uykusuz Derin derelerden geçtim korkusuz Sanki derelerin nehîri idim Hıtt-yi Irakı köy-beköy gezdim Dağlara taşlara derdimi yazdım Kerbelâ çölünde bağrımı ezdim Yüklendim belâlar baîri idim Necette yüz tuttum Bâb-ı İzzete Dedim yâ Rab su serp nâr-ı hasrete Ulaştım Hasan’la Hüseyin hazrete Ehl-i beytin ulû tefsîri idim Mübârek vatandı Trablusşam On bir ay orada eyledim ârâm Müfti-yi zamanla kaldım bir eyyâm Uymuşdum insanlık harîri idim Hatayda dediler bana âlevî Halebe varınca oldum Mevlev3i Konya dergâhında aldım Mesnevî Yıkılmış gönüller ta’mîri idim İstanbul’da imiş nasîb-i ezel Havası lâtiftir halkı pek güzel Orda can alırlar cânâne bedel Gördüğüm rü’yanın ta’bîri idim Kazma kürek alıp taş mı sökmedim Dolaplar çevirip ip mi bükmedim Derin hendek kazıp bağ mı dikmedim Bir zaman bağçıvan ecîri idim Bayezid’de Fatih’de oldum vâiz Ulemâ kavlimden oldular âciz Habs ü nefy hakkımda görüldü câiz Kendi ayağımın zenciri idim Garib idim tünden tüne atıldım Köle gibi bir sâile satıldım Bir tuz idim her yemeğe katıldım Her âlemin başka zahîri idim Mihnet temam oldu açıldı kürbet Sultân-ı zamanı ettim ziyaret İltifatlar gördüm andan, begayet O zaman a’mâlar müdîri idim Eyüb civarında buldum selâmet Orada parladı nûr-i hidayet İmâm-ı zemane ettim inabet O ulû dergâhın hasîri idim Her yerde benimle aşk idi hemrâh Ben bilmediğimden eylerdi agâh Bana gösterirdi her şeyi Allah Kör değil her şeyin basîri idim Orada verildi cümle mevâhib Orada kesildi her bir metâlib Orda temam oldu menzîl merâtib Ya’kûb-i zemanın beşîri idim İkmâl-i ulûma açıldı fırsat Zâhir ü bâtından verildi ruhsat Okudum okuttum verdim icazet Ben ehl-i beldenin şehîri idim Erzuruma ettim emren seyahat Onbir ay kalmaktı orada müddet Alan nasîbince aldı bir kısmet Ben imâm-ı dehrin sefîri idim Evlenmiş, evladım altı olmuştu İkisini alıp dördün vermişti Kader bize bir yuvacık kurmuştu Ehl-i eyâlimin nasîri idim On sekiz yıl ettim ol piyre hizmet Ah, hizmetten büyük var mıdır devlet Her bir ahvâlime habîrdi Hazret Ben de her hâlinin habîri idim Bilmem ne gösterir takdir-i ezel Ömrüm temam olup gelirse ecel Senk-i mezarıma yazdım bir gazel Erbâb-ı sefânın zamîri idim Ey zâir eylerken kabrim ziyaret Bana rahmet oku bulasın rahmet Bak halime acı eyle mürüvvet Ben de insanlığın hemşîri idim Ben de bu cihanda gezdim yoruldum Gâhi memnûn oldum gâhi darıldım Meyyit olup bir kefene sarıldım Ben zâhir vatanın hecîri idim Cismim rûha döndü Elhamdü-lillâh Her şey fena bulur bâkidir Allah Hak dır Muhammed dir hem Resûlûllah Ben Âl-i Abânın Kıtmîri idim 21 Bir nefestir gaybiken âlemleri âlem kılan Bir nefestir ma’u tıyn terkibini âdem kılan Bir nefestir Sırr-ı vahdet, bir nefestir kâf u nûn Bir nefestir Nûr-i Pâk-i Ahmedi akdem kılan Bir nefestir nâzım-ı tahrir-i halk iden kalem Bir nefestir bâis-i tastir-i halkı cem kılan Bir nefestir masdar-ı âlem eb-ül- ervah hem Bir nefestir ümmü-ül-eşya rahmetin eam kılan Bir nefestir mîm-i Ahmed vâlid ü mevlûd o mîm Bir nefestir Mustafa’yı vâlid-i erham kılan Bir nefestir Nûr-i Ahmed bir nefestir remz-i aşk Bir nefestir rûh-i pâkin, a’zam-ül-a’zam kılan Bir nefestir matla’-ı fecr-i ezel sırr-ı kader Bir nefestir zerre içre saklı bin hikem kılan Bir nefestir Aşk-ı mutlak bir nefestir akl-ı kül Bir nefestir biri sırrın birine mübhem kılan Bir nefestir Sırr-ı Kur’an hem odur asl-ı vücûd Bir nefestir Ahmedi Kur’an ile tev’em kılan Bir nefestir bî-fem ü bi- keyf ü bî-kem’ bî-heva Bir nefestir bî-tekellüf mümkini muhkem kılan Bir nefestir sitte-i eyyam u esma vü duhûr Bir nefestir âlem içre âdemi ekrem kılan Bir nefestir devr-i eflâk ü anâsır serbeser Bir nefestir her şeyi birbirine elzem kılan Bir nefestir kâinata giydiren dürlü libas Bir nefestir her sıfatta zâtını müfhem kılan Bir nefestir Âllemel-esmâ nefestir harf u savt Bir nefestir hem meadın hem nebat ü hem hayat Bir nefestir akl ü aşkı âdeme hem dem kılan Bir nefestir âdem ü Havva vü Tûbâ, Bağ-ı Huld Bir nefestir ilticayı âdeme mülhem kılan Bir nefestir giydiren tâc-ı hilâfet âdeme Bir nefestir âdeme esrarını munzam kılan Bir nefestir gâhi İdris, gâhi Salih, gâhi Nûh Bir nefestir Enbiyayı sırrına mahrem kılan Bir nefestir Hızr u Mûsa hem kelim ü hem kelâm Bir nefestir kim Mesihi dahil-i Meryem kılan Bir nefestir hüsn-i Yûsuf hem Zülayha hem zenan Bir nefestir ateşi İbrahime gülfem kılan Bir nefestir izzet ü ikbâl ü devlet, saltanat Bir nefestir ki Nebî’yi sahib-i hâtem kılan Bir nefestir masdar-ı âlem Muhammed Mustafa Bir nefestir Murtaza’ya ilmini mu’lem kılan Bir nefestir âh-ı mazlûman ile zûlm-i adu Bir nefestir Hazret-i Sıbteyn’i hem efham kılan Bir nefestir evliya vü asfiya vü ârifiyn Bir nefestir bunları ağyare nâmahrem kılan Bir nefestir ehl-i dünya-yı esîr-i dâm-ı gam Bir nefestir ehl-i aşkı her zaman bî-gam kılan Bir nefestir saldı Mansur’dan enel-Hak na’rasın Bir nefestir Seyyid Abdülkadir’i ebsem kılan Bir nefestir safvet ehline saadetler veren Bir nefestir ehl-i derdin çeşmini pür-nem kılan Bir nefestir aşık u mâ’şuk u mahbub u hâbib Bir nefestir ehl-i derdin çeşmini pür-nem kılan Bir nefestir âh-ı uşşâk, bir nefestir zevk-i hüsn Bir nefestir girye-i uşşakı câm-ı cem kılan Bir nefestir evvel âhir, bâtın u zâhir ne var Bir nefestir şâh olan hem nâmını Edhem kılan Bir nefestir câm-ı vahdet, bir nefestir zevk-i nûş Bir nefestir ehl-i derde derdini merhem kılan Bir nefestir zâhirinden zâhir oldu cümle halk Bir nefestir hem bu halkı mahv-ı lâ yüfhem kılan Bir nefestir zâhiri izhar eden bu varlığı Bir nefestir bâtını bu varlığı âdem kılan Bir nefestir nisbet-i halka göre sâl u duhûr Bir nefestir bunca bî-hâd hikmeti bir dem kılan Bir nefestir katre vü enhar u derya, mevc u hût Bir nefestir bir çiçekten hem asel, hem sem kılan Bir nefestir râzık u merzûk u rızk u nîk ü bed Bir nefestir kimi bay, kimin nasibin hem kılan Bir nefestir aslı ancak halk hurûfat u kelâm Bir nefestir dıyk-ı mahzun vâsi’ü hurrem kılan Bir nefestir eyleyen devriş evin dâr-üs sûrur Bir nefestir çok sarayı hane-i matem kılan Bir nefestir kim bilenler oldular mahbûb-i Hak Bir nefestir bilmeyen cühhali gark-ı hem kılan Bir nefestir kim avâlim mâhasal minhübedâ Bir nefestir kim ana bilcümle avdet hem kılan Bir nefestir Nefh-i Rahman’dan KEMÂLÎ in u an Bir nefestir âşıkı hayret-zede ekbem kılan 22 Yâ Rab bu sitemhanede kurtar beni benden Yâ Rab beni ayırıma bu gamhânede senden Yok fâide sensiz ne ilimden ne alemden Yok fâide sensiz ne bu candan ne bu tenden Düştüm tama’-ı nefs ile bu dâm-ı belâya Lütfunla İlâhî beni kurtar bu mihenden Evhâm u hâyâlât ile sevdim ve sevildim Fark eylemedim lâleyi nesrîni dikenden Sensin görünen zât u sıfatınla İlâhî İlmindir âyân oldu görenden görülenden Allah ne büyüksün ki ezelden seni her dil Vasfetti kelâm yok ne gidenden ne gelenden Mir’at-ı mücellâda gören vech-i nigârı Her şeyde görür vechini can çıksa bedenden Sevmek de sevilmek de hâyâl içre hâyâldir Yokdur ne seven ne sevilen başka sevenden Kalbinde duran Arş-ı İlâhîye girenler Mahvoldu haber yok ne çıkandan ne girenden Hiç kimseyi incitmemek ahlâk-ı cemildir İncinmemek evlâ görünür hulk-i hasenden Kesbîle kemâle erilir sanma KEMÂLÎ Ümmid olunur gayriden ümmidini kesenden 23 Ne benliğim vardı ne de bu kâinât Bu sırra “emr-i kûn-fekân” dediler Ne hayat vardı ne havf-i memât Buna da “sâbit-i a’yan dediler Bize göre olmuş olacak ne var Bir zerre kalmadan oldu âşikâr Sakladı bu sırrı sani’î tekrar Bilginler o âne bir an dediler Görünen âlemler o sırdan çıktı Onun bir yüzü Hak, bir yüzü halkdı Ne varsa görünen ilm-i mutlaktı Açılan sırlara imkân dediler İsimden isimler, sıfattan sıfât Ne varsa bilindi, bilinmezdi zât Mim-i Ahmed idi bâisi nevzât O sırrın adına insan dediler İnsanla bilindi o ilm-i kadîm O ilim olmasa her şeydi adîm O ilmin bedbei meadı bir mim Bilenlere ehl-i irfân dediler O ilmin bâtını nûr-i Muhammed O nurun zuhuru aşk u mehabbet O sırra girenler ölmez müebbed O aşkla kuruldu ekvan dediler Felekler melekler cennet ü Tûbâ O aşktan doğdular Âdemle Havvâ Onları sarmıştı Nur-i Mustafâ Onları aşk etti hayrân dediler Cennet bahçesinde gezerken Âdem Havvâ’nın aşkına tutuldu oldem Onlarla beraber olmuştu hemdem Vâhîme adına şeytan dediler Hilelerle iblis cennete girmiş Gören bilen de yok aceb kim görmüş Âdem mehabbeti Havvâ’ya sormuş Tatmışlar olmuşlar giryân dediler Âdem’in iç yüzü dış yüzü vardı Mevcudun sırrını vücutta gördü Nevbet-e vücudu İdris’e verdi Nuh gelince oldu Tûfân dediler On sekiz bin âlem olmuştu zâhir Ne varsa bilindi gâib u hâzir Ayrıldı kalmadı fâsık u fâcir İnanana ehl-i imân dediler Âdem’le keşfoldu her sırr-ı muğlak Hak ile bâtılı o mim etti fark Kimi yelde kimi deryalara gark İnâd edenlere isyân dediler Yirmi sekiz harf o kadar nebi Bunca harfin bir noktadır sebebi Nokta Muhammed Kureşiyyü-arabî Onun her sözüne Furkan dediler Dâvut, Mûsa, İsâ kitap getirdi Cümlesi ümmetin Hakk’a yetirdi Ümmet-i Muhammed sonun bitirdi Zamanına âhir-zaman dediler O ümetten idi anamla babam Onlar da dünyada istediler kâm Felekten feleğe gezdim bir eyyâm Yeni rahme düştü bir can dediler Rahme düştüm yedi mertebe aldım Her bir mertebede kırkar gün kaldım Müddet temam oldu şuhuda geldim Nevzâda okunsun ezân dediler Başıma toplandı ahbab u yârân Anam babam güldü sevindi ol an İsmim düşünüldü tekbirle heman Adıma cümlesi Osman dediler Yaş temam olmadan gözüm kör oldu Anama babama bile zor oldu Onlar da benimle hayli yoruldu Okutun kalmasın nadan dediler Kimi ölsün dedi kimisi kalsın Göz görmez iş yapmaz sonu ne olsun Okusun dediler yahut saz çalsın Acısın haline Rahman dediler Gözlerim kapalı gönlüm açıktı Önüme her türlü dostlar da çıktı Kur’an öğrettiler okutan Hak’tı Bitirdim Hâfız-ı Kur’an dediler Dersim büyüdükçe büyüdü derdim Gönlümün içinde bir perî gördüm İn misin cin misin yâ nesin sordum Benim adım aşktır inân dediler Artık o aşk ile yandım yakıldım Her şeyin peşine gözsüz takıldım Her bakan gözlerle başka bakıldım Kimi insan kimi hayvan dediler Hem o perî oldu pîr-i muhterem Bana ders verirdi sanardım dedem Meğer o aşk imiş görsem de bilmem Benden murâd alan aldı dediler Meğer murâd almak muradsızlıkmış Umduğum nâm u şân tek adsızlıkmış Aradığım rahat rahatsızlıkmış Artık gülmek olsun giryân dediler Evimde mekânsiz yurtta vatansız Artık hep dediler beyinsiz densiz Ölsem de gömerler beni kefensiz Aşka uy olma peşiman dediler Kârûban-ı aşka cansız katıldım Köle olup bir sâile satıldım Koğuldum dünyadan zorla atıldım Burda sensin sana düşman dediler Düştüm gurbet ele âvâre giryân Rahat bulamadım bir yerde bir ân Belâkeşler idi refikim hemân Sensin seni derde salan dediler Irak yollarda yürüdüm yayan Hak idi ağzıma bir lokma koyan Katırcı peşinde gezdim bir zaman Biz gece yürürüz uyan dediler Allah saklamıştı paradan puldan Bir şey beklemedim gezdiğim yoldan Gâh dağlardan geçtim gâhi de çölden Bu yollarda çoktur çiyan dediler İnsan bulamadım nere vardımsa Ben beni görürdüm kimi gördümse Benden dertli buldum kime sordumsa Senin içindedir derman dediler Ağlaya ağlaya Necef’e vardım Günlerce yüzümü yerlere sürdüm O Kân-ı vefâ’da çok vefâ gördüm Her müşkülün olur âsân dediler Gözle bakanlara görünür mezâr Meğer kalb-i âlem Haydar-ı Kerrâr Herkes murâd alır gizli âşikâr Yoktur bu kapıda yalan dediler Kerbelâ’ya vardım belâlar arttı İçimde benliğim en büyük dertti Şiddetli belâlar gayette sertti Aşıka belâdır ihsân dediler Bilirdim onları sevenler ölmez Mehabbet bir güldür açılır solmaz Mahzun giden gönül gamla reddolmaz Olmaz bu kapıda nâlân dediler Gezdiğim her adım, yazdığım her söz Çektiğim her mihnet vurduğum her yüz Duyduğum her sedâ, kör ve sağ her göz Sayısınca selâm her an dediler Yetmiş iki sadık çok mihnet çekti Dünyaya mehabbet tohmunu ekti Belâlar çekmekte Ehl-i Beyt tekti Hâdimleri olsun Rıdvân dediler Hâsılı çok gezdim gurbet illerde Söyledim her yerde türlü dillerde Şimdi de sözlerim toplayıp yapmışlar kitâb Bir şey kazanmayı etmedim hesâb Bütün gazellerim aczime cevab Yayan; Bahaeddin, Sinân dediler Oğlum Selâhâddin kızım Sekîne Nureddin’le, küçük Bahaeddin’e Hizmet eylesinlen dîn-i mübîne Dâmâdım adına Burhân dediler Bir dedem var idi kardeşten azîz Gecemiz geçerdi gündüzden lezîz Yıllarca yaşadık ne siz var ne biz Muhammed’di derdim yazan dediler Ozan oğulları Enver, Muhammed Onlar da bir oğlum oldular elbet Saçdığım mehabbet ölmez müebbed Bana da KEMÂLÎ OZAN dediler 24 Bu vücud iklimine bin can gelir, bir can gider Gâhi cânân olur, gâh cân bîcânân gider Emr-i nefse râm olup daim mücahid olmayan Hâib ü hâsir kalır, nâdân gelir, nâdân gider Her heva mahvolmadan etmez tecelli fakr-i kül Giymeyen takva donun şâh olsa da hırman gider Bilmeyen asl-ı vücudu bulmayan Mevlâsını Sûreta insan gelir siyreta hayvan gider Cümle eşyayı bizât-illâh kaim görmeyen Görmez ol rahat yüzü nâlân gelir nâlân gider “Men aref” sırrın duyup Mevlâsına varın veren Hâdim-i insan olan insan gelir insan gider Varlığındır mani-i tevfik olan etme cedel Bu misafir hanede handân olan giryân gider Nûr-ı tevhidi karartır şehvet ü hurs u gazab Hubb-i dünyaya dalan üryan gelir üryan gider Rergeh-i piyri cenâb-ı hazret-i “Belhi” ye kim Sıdkile dil bağlasa ol kul gelir sultan gider Nefsile kaim olup kim secde etmez âdeme Ey KEMÂLÎ bil anı şeytan gelir, şeytin gider 25 Açıktır bâb-ı rahmet sarf-ı himmet eyle, er ol er Senindir cümle ni’met, bezl-i ni’met eyle, er ol er Uçar her kuş ne tâkat var ise kendi kanadında Cebîn olma, emîn ol, hale dikkat eyle, er ol er Seni y3a himmetin ya hizmetindir eyleyen âli Seraser var-ı ömrün hasr-ı hizmet eyle er ol er Buyurdu Fahr-i alem “innemel a’malü hinniyyat” Vücudun Hak yolunda mahva niyyet eyle er ol er Hemişe Hakk’ı bilmek, Hakk’ı bulmak olsun efkârın Sebat et sâdiıkanı, azm u gayret eyle er ol er “Selât-ı dâimûn” bil aşk-ı dâimle olur hasıl KEMÂLÎ kâmilin bul, aşka rağbet eyle er ol er 26
NAT-İ İMÂM-I ALİ ALEYİSSELÂM İlmim, amelim, tâatim ezkâr-ı Ali dir Rûhum, ferahım, devletim ikrar-ı Ali’dir Can bülbülünün yok hevesi Gülşen-i Adn’e Candan talebi Ravza-i Gülzâr-ı Ali’dir Vallahi cihan dolsa belâ, zerresi değmez Ol aşıka kim dilde mededkâr-ı Ali’dir Mahcub olalı bâsiraya hüsn-i anâsır Gönlüm güzünün gördüğü Diydâr-ı Ali’dir Şevkile döner şems ü kamer, encüm ü eflâk Pervane misâl Şem-i pür-envar-ı Ali’ dir Âlemde ne kim var ise a’lâ vü esâfil Hep cümlesinin hâfızı, settarı Ali’dir Hurşîd-i cihan server-i kevneyn Muhammed Hem bedri münîr Hayder-i Kerrar-ı Ali’dir Ârif sözü ihya-yi cihan eylese çok mu Ol mâ-i hayatın başı Enhar-ı Ali’dir Mehcur-i harabat olanı eyleme âzar Bu taht-ı harâbâtta Hünk^ar Ali’dir Renkler, kokular, habbe, ağaç, ot ve çiçekler Meddah-ı nuut-i Gül-i Ruhsâr-ı Ali’dir Envar-ı Ali herkese bir nev’ ayândır Yokla yok olan var olanın varı Ali’dir Yüz dört kütüb-i münzele’nin hâfızı olsan Bil nâtık-ı kur’an yine Güftâr-ı Ali’dir Gâh bây gedâ, gâhi gedâ bây olur anda Hikmetle adalet dolu Bâzâr-ı Ali’dir Sırrında vezir idi gelen cümle Nebî’nin Aynında vasiy-yi Ahmed-i Muhtar Ali’dir İnsanlığın Esrâr-ı Hûdâ oldu KEMÂLÎ Esrâr-ı Hûdâ’dan garaz, Esrâr-ı Ali’dir 27 Gafil olma ey gönül, her derde derman sendedir Sûreta bir abdsin, bâtında sultan sendedir Sen seni bilsen eğer sensin subuh-i kâinat Gaye-i her dücihan sensin ki cânân sendedir Sû’ya verme ömrünü, yoktur bu sahrâda ümit Menba-i enharsın deryâ-yi umman sendedir Perde çektin sen sana, sen nûru zulmet eyledin Eylesen ref-i hicap, hurşîd-i rahşan sendedir Nefs-i şeytandan kaçarsın sende senlik var iken Nefs dir her gördüğün, her an şeytan sendedir Kan görür Şat u Fıratı diydesinde kan olan Yokdurur Şat u Fıratın kanı ol kan sendedir Habbe yok noksan ziyade hikmete ibretle bak Her ne de noksan görürsen bilki noksan sendedir Ab u âteş, hâk ü bâd içre kalan hayvan gibi Sen cehennemden kaçarsın nâr-ı sûzan sendedir Çıkmadan nâr-ı tabiatden seni hiçbir amel Vâsıl-ı nûr eylemez sen nerde, niyran sendedir Ten cehennemdir başımda seb’a-yi ebvâbı var Gönlüne gir kim sekiz cennat u rıdvan sendedir Bu tabiat-haneden geçti süvar-ı aşk olan Aşktan al kim KEMÂLÎ ilm ü irfân sendedir 28
Yüklə 61,29 Kb. Dostları ilə paylaş:
|