Komora oscylacyjna czyli magnes jaki wzniesie nas do gwiazd

W przypadkach gdy wykonanie ciężkich prac fizycznych jest wymagane, omawiana tu wersja napędu może również zostać wzmocniona poprzez dołożenie dodatkowych bransolet z pędnikami wspomagającymi. Na rysunku F3 (a) bransoletki takie oznaczono przez (3).

Niekiedy epolety zawierające pędniki główne mogą zostać połączone z pasem za pośrednictwem specjalnych szelek (patrz rysunek K4). Takie skrzyżowane szelki powodują, iż wzajemne położenie pędników głównych i bocznych jest bardziej stabilne i niezawodne. Eliminują one także tendencję do poszerzania ramion użytkownika wspomnianą poprzednio.

F4. Wersja napędu osobistego z poduszkami wokół bioder

Kombinezony napędu osobistego mogą zostać poddane dalszym różnorodnym modyfikacjom, dostarczającym im wymaganych zalet operacyjnych. Kolejna z takich zmodyfikowanych wersji pokazana została na rysunku F3 (b). We wersji tej, dłonie użytkownika osłonięte są przed działaniem silnego pola magnetycznego za pomocą specjalnego ekranu. Stąd wersja ta pozwala na wyeliminowanie rękawic używanych w kombinezonie standardowym. To z kolei umożliwia precyzyjniejsze działania ręczne (np. w celu zmontowania jakiegoś skomplikowanego urządzenia) bez konieczności wyłączania działania pędników napędu.

W opisywanej tu modyfikacji kombinezonu, odpowiednie poduszki osłaniające (1) zostają dołączone wokół ośmio-segmentowego pasa (3). Poduszki te wypełnione są helem, t.j. gazem jaki wykazuje najwyższą oporność na zjonizowanie (t.j. jaki posiada najwyższy potencjał elektryczny jonizacji). Powierzchnia wewnętrzna obwodu tych poduszek posiada wbudowany osłonę magnetorefleksyjną (2). Z uwagi na tą osłonę, pole magnetyczne wytwarzane w pędnikach z pasa nie może działać tak silnie na ręce użytkownika jak by ono działało w przypadku użycia kombinezonu standardowego. Stąd we wersji tej ręce nie muszą być osłaniane za pomocą rękawic. Poduszki (1) podzielone są przegrodami (4) na osiem oddzielnych komór podobnych do komór z kołnierza bocznego magnokraftu. Każdy więc pędnik z pasa (3) utrzymywany jest w oddzielnej komorze. To z kolei czyni niemożliwym wytwarzanie wiru plazmowego jaki podążałby za wirem magnetycznym wytwarzanym przez pędniki w pasie. Stąd wyeliminowane jest niebezpieczeństwo upalenia rąk użytkownika. Jednakże kombinezon z poduszkami wokół bioder wygląda bardzo niezwykle, jako że czyni on użytkownika podobnym do gruszki.

Część (b) rysunku F3 pokazuje także alternatywną osłonę głowy użytkownika napędu osobistego. Jest nim przeźroczysty i magnetycznie nieprzenikalny hełm (5) jaki w niektórych modyfikacjach może zastępować kaptur i krem grafitowy z kombinezonu standardowego. Powinno tu być podkreślone, że hełm taki może zostać użyty praktycznie z każdą wersją napędu osobistego, nie tylko z wersją z poduszkami wokół bioder.

F5. Osiągi napędu osobistego

Najważniejszym osiągiem napędu osobistego jest, iż pozwoli on użytkownikowi na latanie w powietrzu bez konieczności odwoływania się do użycia jakiegoś widocznego wehikułu. W ten sposób, będąc jedynie wyposażony w odpowiedni kombinezon który i tak we większości sytuacji musiałby on przywdziewać w celach ubiorczych, użytkownik w każdej chwili może wznieść się w powietrze i przelecieć na dowolny dystans ze szybkością ograniczaną jedynie koniecznością oddychania.

Napęd osobisty umożliwia też wspomaganie tradycyjnych sposobów poruszania się (np. skakania, chodzenia, pływania), zwiększając ich zasięg i szybkość, czyniąc je efektywniejszymi niż normalnie, oraz powodując ich funkcjonalne poszerzenie. Dla przykładu pozwala on na: wskakiwanie z poziomu ulicy bezpośrednio na dachy najwyższych budynków, doganianie w biegu najszybszych samochodów, chodzenie po powierzchni wody, chodzenie po suficie z głową skierowaną w dół, czy wchodzenie na pionowe ściany z poziomym położeniem ciała.

Napęd osobisty posiada też możliwość potęgowania i zwielokratniania siły fizycznej użytkownika. Możliwość taka rodzi się z użycia pędników wspomagających zamocowywanych jak zegarki na przegubach obu rąk. Wyposażony w nie użytkownik będzie w stanie wywracać całe budynki, wyrywać drzewa z korzeniami, podnosić ogromne głazy, oraz dokonywać wszelkich innych prac wymagających ponadludzkiej siły.

Napęd osobisty dostarczy też swojemu użytkownikowi wielu niezwykłych zdolności nieosiągalnych innym sposobem. Jednym z przykładów takich zdolności jest odporność na kule i pociski uzyskiwana dzięki otoczeniu użytkownika wirującym polem magnetycznym formującym rodzaj "pancerza indukcyjnego". Innym niezwykłym atrybutem napędu osobistego jest możliwość uczynienia użytkownika niewidzialnym. Niewidzialność taka uzyskiwana jest poprzez uformowanie z pola magnetycznego odpowiedniej soczewki magnetycznej. Soczewka taka odchyla drogę promieniowania świetlnego, czyniąc obecność użytkownika tego napędu niezauważalną dla postronnego obserwatora.

F6. Podsumowanie atrybutów magnetycznego napędu osobistego
Dla cywilizacji tak nisko zaawansowanej jak nasza, która jeszcze nie dorobiła się ani magnokraftu, ani też jego personalizowanej wersji w postaci napędu osobistego, istotna jest znajomość atrybutów napędu osobistego. Jeśli bowiem przedstawiciele jakiejś zaawansowanej cywilizacji kosmicznej odwiedzą naszą planetę, będą oni wyposażeni w taki właśnie napęd. Z tego też powodu istotnym jest abyśmy nauczyli się rozpoznawać fakt użycia takiego napędu, a także byli w stanie identyfikować i rozumieć pochodzenie i możliwości jego najważniejszych atrybutów.

Magnetyczny napęd personalny dostarcza wykorzystującym go osobom szeregu unikalnych i niezwykle użytecznych cech. Większość z nich podobna jest w efektach do atrybutów magnokraftu, aczkolwiek istnieją też i cechy jakie wystąpią jedynie w przypadku użycia napędu osobistego. Najważniejsze atrybuty magnetycznego napędu osobistego, jakie umożliwiają zidentyfikowanie faktu jego użycia, są jak następuje:

#1. Konieczność ubierania przez użytkowników specjalnego kombinezonu. Kombinezon ten niewiele się różni od ubrań noszonych współcześnie (aczkolwiek nieco przypomina uniformy noszone przez mnichów i zakonnice). Na kombinezon ten składają się:

a) Buty, których podeszwy zawierają wbudowane miniaturowe pędniki główne. Niekiedy pędniki te mogą zostać przeniesione z butów do naramienników.

b) Ośmio-segmentowy pas zawierający pędniki boczne.

c) (Niekiedy) Dwie bransoletki zakładane na nadgarstki (lub nawet zamocowywane do zewnętrznych powierzchni rękawic przywdziewanych na dłonie) a zawierające pędniki wspomagające jakie dopomagają w ciężkich pracach fizycznych. Owe pędniki wspomagające nie są wykorzystywane podczas lotów, stąd są one zakładane tylko jeśli wymagane jest zwiększenie siły fizycznej użytkownika.

d) Komputer sterujący zamontowywany w tylnej części szyi.

e) Jednoczęściowy kombinezon obejmujący także kaptur lub hełm.

f) (Niekiedy) Pelerynę przyszytą do rękawów i strony grzbietowej kombinezonu. W przypadku lotów w powietrzu, po rozpostarciu jak skrzydła peleryna ta dostarczy użytkownikowi dodatkowych atrybutów aerodynamicznych (podobnych to tych wytwarzanych przez dzisiejsze lotnie) jakie zwiększą płynność jego manewrów. Równocześnie jednak nada mu nieco odpychającego wyglądu błoniastego nietoperza.

g) Rękawice z błono-podobnymi łącznikami pomiędzy palcami.

h) Krem na bazie grafitu do pokrywania fragmentów skóry użytkownika wystawionej na działanie silnego pola magnetycznego (np. jego twarzy). W niektórych wypadkach krem ten może zostać zastąpiony maską ochronną na twarz podobną do masek używanych przez rabusiów bankowych.

#2. Konieczność przyjmowania przez ciało szczególnej postawy charakteryzowanej przez: wyprostowane nogi utrzymywane w ciągłym rozkroku (lub zakrzywione w pozycję kucającą), dłonie odepchnięte daleko od pasa, palce rozcapierzone, itp. Ponadto, wszystkie włosy "stojące dęba" z powodu działania ładunków elektrycznych gromadzących się na powierzchni użytkownika. Powyższe czyni postawę i ruchy użytkownika napędu osobistego wyglądające bardzo nienaturalnie i niezręcznie (aczkolwiek w akcji mogące zadziwić swą efektywnością i zręcznością).

#3. Powodowanie jarzenia się oczu użytkownika. Silne fluorescencyjne świecenie się tych oczu jest powodowane przez oddziaływanie na nie potężnego pola magnetycznego (podobnie jak niektóre odmiany niewidzialnego promieniowania elektromagnetycznego powodują jarzenie się oczu u oświetlonych nim zwierząt). Z kolei takie silne jarzenie się oczu, często akompaniowane przez świecenie się kombinezonu napędu osobistego, nadaje użytkownikowi tego napędu bardzo niezwykłego, "nadprzyrodzonego" wyglądu.

#4. Zdolność osoby ubierającej taki napęd do bezgłośnego latania w powietrzu, połączonego z możliwością przyjmowania dowolnej orientacji ciała niezależnej od panujących sił przyciągania grawitacyjnego (np. oprócz zwykłego stania na podłodze, także możliwości zwisania ze sufitu, poziomego stania na ścianach, pochylania się pod dowolnym kątem, itp.). Sterowanie pozycją zajmowaną przez ciało nie wymaga dokonywania żadnego ruchu, bowiem odbywa się poprzez przetwarzanie przez komputer kontrolujący bioprądów pobieranych bezpośrednio ze szyi użytkownika.

#5. Zdolność do wspomagania normalnych sposobów poruszania się (np. chodzenia, pływania). Takie wspomaganie czyni możliwym dokonywanie działań jakie zdają się zaprzeczać naszemu obecnemu zrozumieniu praw natury, dla przykładu:

a) Spacerowania po suficie w pozycji do góry nogami.

b) Kroczenia w górę lub dół pionowych ścian z ciałem przymującym pozycję poziomą (t.j. w sposób jak to czynią owady).

c) Dokonywania skoków na ogromne wysokości i odległości (np. wskakiwanie z chodników bezpośrednio na dachy okolicznych budynków).

d) Spacerowanie po powierzchni wody.

#6. Niezwykłe zdolności nabywane przez nosicieli napędu osobistego. Wymieńmy niektóre z nich:

a) Odporność na kule wynikająca z zabezpieczającego działania "pancerza indukcyjnego".

b) Czynienie się niewidzialnym poprzez włączenie działania "soczewki magnetycznej" jaka ugina drogę światła.

c) Poruszanie się (chodzenie lub latanie) z prędkościami ograniczanymi jedynie przez funkcje fizjologiczne ciał użytkowników (głównie przez możliwość oddychania). Takie szybkie poruszanie się nie wymaga przy tym użycia żadnego widocznego wehikułu.

d) Niezwykła siła fizyczna uzyskiwana dzięki akcji pędników wspomagających. Siła ta pozwala na wywracanie budynków, wyrywanie drzew z korzeniami, podnoszenie ogromnych skał, oraz wykonywanie innych prac jakie na obecnym poziomie naszej wiedzy wyglądają jako wymagające sił nadprzyrodzonych.

e) Biologiczna sterylizacja otoczenia poprzez zabijanie mikroorganizmów jakie znajdują się w zasięgu potężnego pola napędu (sterylizacja ta z kolei może spowodować różnorodne konsekwencje biologiczne).

#7. Wymuszanie magnetycznych zmian w otoczeniu, podobnych do zmian powodowanych przez napęd magnokraftu. Ich przykłady będą obejmować: magnetyczne wypalanie śladów pod podeszwami butów zaopatrzonych w pędniki, odrzucanie od kombinezonu substancji i obiektów z otoczenia (np. błota i kurzu), elektryzowanie materiałów izolacyjnych (np. włosów), jonizowanie powietrza (jakie przy przyciemnionym świetle może się nawet jarzyć w okolicach pasa i butów), produkcja aktywnego ozonu którego zapach będzie towarzyszył użytkownikowi tego napędu (zapach ten przez osoby niezorientowane może zostać pomylony ze zapachem siarki), itp.

* * *

W uzupełnieniu do powyższych informacji warto tu uwypuklić, iż użytkownicy magnetycznego napędu osobistego pierwszej generacji uzyskują wszystkie swoje nadzwyczajne zdolności tylko w przypadku gdy ubierają oni kombinezon tego napędu oraz gdy jego pędniki pozostają włączone. Praktyczna (i jedyna) więc metoda obezwładniania użytkowników tego napędu polegałaby na radzeniu sobie z nimi tylko w chwili gdy z jakiegoś tam powodu nieopatrznie zdjęli oni ten kombinezon (np. dla zażycia kąpieli). Oczywiście po jego zdjęciu użytkownicy ci stają się tak samo podatni na wszelkie niebezpieczeństwa jak wszyscy inni śmiertelnicy, zaś ich jedyną obronę zaczyna stanowić zwykła siła, sprawność i trening fizyczny oraz posiadana inteligencja.

Rozdział G.
Magnokrafty drugiej i trzeciej generacji
W rozdziale B niniejszej monografii opisano odkryte przez autora prawo rządzące rozwojem napędów ziemskich, nazywane przez niego "Prawem Cykliczności". Jak to tam podkreślano, działanie Prawa Cykliczności nie ogranicza się tylko do ukazania budowy magnokraftu. Postuluje ono, że po magnokrafcie przyjdą dwa jeszcze bardziej zaawansowane statki których napęd wykorzystywał będzie obieg linii sił pola magnetycznego (patrz dwa najwyższe wiersze w tablicy B1). Ich zasada działania oparta zostanie na jeszcze nierozpracowanych przez ziemską naukę właściwościach pól magnetycznych, stanowiących magnetyczne odpowiedniki dla inercji (bezwładności) i energii wewnętrznej (np. deformacji, sprężystości, czy ciepła) odkrytych, opisanych i dobrze dotychczas poznanych tylko u substancji fizycznych. Dla przewidzenia działania i właściwości tych dwóch wyższych generacji magnokraftów koniecznym jest więc odpowiedzenie na pytanie "czym właściwie są magnetyczne odpowiedniki inercji i energii wewnętrznej". Odpowiedzi na to pytanie udzieliła zupełnie odrębna teoria zwana "Konceptem Dipolarnej Grawitacji", opublikowana w [1a], [6] i [1] (najważniejsze jej stwierdzenia zawarto też w artykule [1G] autora "Gravitation als Dipolare Felder", opublikowanym w zachodnio niemieckim czaspiśmie Raum & Zeit, Nr. 34, Juni/Juli 1988, strony 57 do 69). Zgodnie z tym konceptem magnetyczny odpowiednik inercji wykorzystywany jest podczas wywoływania ruchów telekinetycznych, natomiast magnetyczny odpowiednik energii wewnętrznej zezwala na manipulowanie czasem.

Ponieważ dwa statki zbudowane po magnokrafcie stanowić będą jedynie bardziej zaawansowane wersje magnokraftu których pędniki zdolne będą do wytwarzania dodatkowych zjawisk, zostały one nazwane magnokraftami drugiej i trzeciej generacji. Razem więc z magnokraftem pierwszej generacji opisanym już w rozdziale D, nasza cywilizacja zbuduje aż trzy generacje tego statku, w każdej następnej z nich wykorzystując coraz bardziej kompleksowe właściwości pól magnetycznych. Z pośród wszystkich tych trzech zaawansowanych wehikułów najpierw na naszej planecie zbudowany zostanie magnokraft pierwszej generacji, zwany tu także dyskoidalnym magnokraftem lub po prostu magnokraftem. Dla celów napędowych wykorzystywane będą w nim jedynie odpychające i przyciągające oddziaływania pól magnetycznych. Oddziaływania te stanowią więc odpowiednik mechanicznych oddziaływań siłowych wykorzystywanych w kole samochodowym, czy wyporu gazu wykorzystywanego przy działaniu balonów. Magnokraft drugiej generacji nie był jeszcze omawiany w tej monografii. Wykorzystywał on będzie dodatkowo magnetyczny odpowiednik inercji. Ponieważ Koncept Dipolarnej Grawitacji stwierdza, że na takiej magnetycznej inercji oparty jest tzw. "efekt telekinetyczny", stąd magnokraft drugiej generacji będzie latał wykorzystując dokładnie tą samą zasadę jaka powoduje ruchy telekinetyczne. W ten sposób działanie tego statku upodobni się do innych znanych napędów, których zasada oparta została na wykorzystaniu zjawiska inercji, np. poduszkowca czy śmigła lotniczego. Natomiast magnokraft trzeciej generacji (także jeszcze tu nie omawiany) wykorzystywał będzie aż trzy właściwości pól magnetycznych, t.j. siły wzajemnych odziaływań, inercję i energię wewnętrzną. Ponieważ opanowanie energii wewnętrznej pól magnetycznych pozwoli na manipulowanie czasem, magnokraft trzeciej generacji będzie posiadał możliwości podróżowania w czasie.

W tym miejscu jeszcze raz z naciskiem powinno zostać podkreślone, że dla niezorientowanej osoby wygląd zewnętrzny magnokraftów drugiej i trzeciej generacji będzie identyczny do wyglądu magnokraftów pierwszej generacji. Będą one bowiem posiadały dokładnie takie same kształty, wymiary, oraz zbudowane zostaną z materiałów o podobnej charakterystyce wizualnej. Na czas lotu będą też formowały te same rodzaje połączeń, jak to pokazano na rysunku D3. Wzajemne podobieństwo tych statków dodatkowo zostanie jeszcze wzmocnione faktem iż magnokrafty drugiej i trzeciej generacji mogą również latać w konwencji magnetycznej, indukując podczas takich lotów wszystkie zjawiska wywoływane przez magnokrafty pierwszej generacji. Istniejące różnice pomiędzy tymi wehikułami ujawnią się dopiero gdy włączą one swoje bardziej zaawansowane konwencje lotu, indukując przy tym zjawiska charakterystyczne dla owych konwencji. Zrozumienie tych zjawisk wymaga znajomości teorii których opis właśnie nastąpi.

G1. Efekt telekinetyczny

W 1924 roku wielki fizyk francuzki, Louis DeBroglie, opublikował swoje niezwykle ważne odkrycie jakie czasami nazywane jest "zasada symetryczności natury". Zgodnie z tą zasadą, w naturze wszystko jest symetryczne na wiele różnorodnych sposobów. Zasada symetryczności DeBrogliego dostarczyła podstaw filozoficznych i naukowych dla wielu istotnych odkryć i urządzeń. Dla przykładu Tablica Mendelejewa uzmysławia symetryczność istniejącą w budowie i własnościach pierwiastków; istnienie lustrzanego duplikatu dla każdej cząsteczki elementarnej oraz analogie pomiędzy budową atomów i układów słonecznych odzwierciedlają symetryczność w budowie materii; podobieństwo pomiędzy równaniami matematycznymi opisującymi zupełnie odmienne zjawiska fizyczne (np. równanie Navier-Stokes'a opisujące przepływ płynów oraz równanie Laplace'a opisujące przewodzenie ciepła) wyraża symetryczność w prawach natury; zaś podobieństwo pomiędzy pompami i silnikami pneumatycznymi czy generatorami i silnikami elektrycznymi wyraża symetryczność w działaniu urządzeń technicznych.

Jednym z istotniejszych następstw symetryczności DeBrogliego, bezpośrednio dotyczących tematu niniejszego rozdziału, jest postulat że "każde zjawisko musi posiadać odpowiadające mu przeciw-zjawisko". Do chwili obecnej odkrytych już zostało dziesiątki zjawisk i przeciw-zjawisk jakie potwierdzają poprawność tego postulatu. Dla przykładu: zjawisko luminescencji elektrycznej wykorzystywane w żarówkach dla zamiany prądu elektrycznego w światło, posiada przeciw-zjawisko w postaci efektu fotoelektrycznego jaki transformuje światło na prąd elektryczny; z kolei tzw. reguła lewej ręki, zwana także regułą silnika, która opisuje zjawiska wykorzystywane do zamiany elektryczności na ruch, posiada swoje przeciwieństwo w Flemingowskiej zasadzie prawej ręki, zwanej także regułą generatora, która transformuje ruch w prąd elektryczny; efekt Seebeck'a, jaki powoduje przepływ elektronów poprzez podgrzewane złącze dwóch przewodników, posiada przeciw-zjawisko w postaci efektu Peltier'a który wywołuje chłodzenie i podgrzewanie metali takiego złącza, jeśli przepuszczono przez nie prąd; itp.

Współcześni naukowcy twierdzą wszakże, że istnieje wyjątek od powyższej reguły. Jako wyjątek ten wskazują oni tarcie. Zgodnie z dotychczasowym stanem naszej wiedzy, tarcie uważa się za nieodwracalne zjawisko, które jakoby nie posiada odpowiadającego mu przeciw-zjawiska. Jednakże w 1985 roku autor niniejszego opracowania odkrył odwrotność tarcia. W taki sam sposób jak tarcie samoczynnie zamienia ruch na ciepło, owo nowo-odkryte zjawisko zamienia ciepło na ruch. Ponieważ w naturalnej formie manifestowane jest ono podczas pracy telekinetycznej, autor nazwał je "efektem telekinetycznym". W niedługim czasie po odkryciu efektu telekinetycznego, autor znalazł także sposób jego technicznego wyzwalania (t.j. poprzez przyspieszanie lub opóźnianie pól magnetycznych).

Istnienie efektu telekinetycznego odkryte zostało dzięki teorii opracowanej przez autora a zwanej "Konceptem Dipolarnej Grawitacji" (szczegółowo przedstawionej w monografii [1a] a częściowo także i monografiach [1] i [6]). Teoria ta zrodziła się z ustalenia dokonanego przez autora w 1985 roku, że wszystkie cechy wykazywane przez pole grawitacyjne występują jedynie w tzw. polach dipolarnych których przykładami mogą być pole magnetyczne czy pole formowane przez przepływ strumienia jakiegoś medium (np. płynu czy gazu). Grawitacja nie wykazuje natomiast żadnego z typowych atrybutów pól monopolarnych, których przykładem może być pole elektryczne czy pole ciśnień. Jednakże współczesna nauka błędnie (aczkolwiek uparcie) kwalifikuje pole grawitacyjne do właśnie owej sprzecznej z jego własnościami grupy pól monopolarnych. Jeśli więc naprawić błąd współczesnej nauki i przekwalifikować grawitację do grupy pól dipolarnych, wtedy nagle fundamentalne stwierdzenia naszej fizyki o budowie i działaniu wszechświata i materii przestają być ważne i wymagają przedefiniowania. Dla przykładu akceptując, że pole grawitacyjne jest dipolarne jak pole magnetyczne, t.j. posiada ono dwa przeciwstawne bieguny, musimy też uznać że świat materialny poznawalny przez nasze zmysły jest jedynie połową wszechświata w której panuje jedynie jeden biegun tego koncentrycznego pola. Natomiast drugi biegun grawitacji musi znikać gdzieś poza nieprzenikalną barierą i wyłaniać się w drugiej połowie wszechświata niedostępnej dla naszych zmysłów. Z kolei przy takim zdefiniowaniu budowy wszechświata, zaistnienie wielu zjawisk niemożliwych do wyjaśnienia czy zaakceptowania na bazie starego konceptu monopolarnej grawitacji nagle staje się możliwym i całkiem naturalnym. Jednym z nich jest formowanie efektu telekinetycznego.

Przejdźmy teraz do wyjaśnienia działania efektu telekinetycznego. Koncept Dipolarnej Grawitacji postuluje, że wszechświat musi się składać aż z dwóch równoległych światów (t.j. naszego świata i przeciw-świata) których własności mają się do siebie jak własności przestrzeni panujących przy odmiennych biegunach dipola magnetycznego. Światy te oddzielone są od siebie nieprzenikalną barierą, zaś do każdego z nich wyłania się przeciwstawny biegun pola grawitacyjnego. Z uwagi na naturę grawitacji która wymaga aby to pole łączyło ze sobą jakieś zgrupowania substancji, wszystkie dipole grawitacyjne zachowują się jak rodzaj "więzów małżeńskich" łączących ze sobą w symetryczne pary podobne cząsteczki substancji panujących na obu końcach danego dipola, t.j. w obu ze światów. W rezultacie dla każdego obiektu istniejącego w jednym ze światów pole grawitacyjne formuje identyczny duplikat pojawiający się w drugim z tych światów. Jednym z głównych odkryć Konceptu Dipolarnej Grawitacji jest więc postulat, że wszystkie obiekty muszą posiadać aż dwa identyczne duplikaty współistniejące w obu oddzielnych światach. Wzajemna relacja pomiędzy obiektem materialnym istniejącym w naszym układzie wymiarów (świecie) i jego przeciw-materialnym duplikatem istniejącym w równoległym układzie wymiarów (przeciw-świecie) może zostać opisana analogią do przedmiotu i jego lustrzanego odbicia, do komputerowego hardware i software, czy do idei 'ciała' i 'duszy' postulowanej przez różne religie. Podobnie bowiem jak związek pomiędzy obiektem i jego lustrzanym odbiciem, obie części obiektu stanowią wierne odbicia swej przeciwstawnej kopii, a także dokładnie naśladują wzajemne poruszenia. Zarówno obiekt materialny jak i jego przeciw-materialna kopia mogą też być niezależnie od siebie uchwycone i przemieszczone w przestrzeni. Jednakże z powodu połączenia obu części dipolami grawitacyjnymi, niezależnie która z tych części zostanie najpierw uchwycona i przemieszczona, druga część musi dokładnie odwzorowywać jej ruchy. Z tego też względu, zależnie która z obu części obiektu zostaje uchwycona jako pierwsza i najpierw przemieszczona w przestrzeni, Koncept Dipolarnej Grawitacji postuluje istnienie aż dwóch odrębnych rodzajów ruchu, zwanych ruchem fizycznym i ruchem telekinetycznym. Ruch fizyczny następuje, gdy najpierw przemieszczona zostaje materialna część obiektu, natomiast jego przeciw-materialna kopia podąża w ślad za nią unoszona siłami oddziaływań grawitacyjnych. Natomiast ruch telekinetyczny następuje, kiedy najpierw jest przemieszczona część przeciw-materialna danego obiektu, natomiast jego część materialna podąża za nią unoszona siłami oddziaływań grawitacyjnych. Aby zilustrować powyższe na przykładzie, ruch telekinetyczny postulowany Konceptem Dipolarnej Grawitacji jest jak wymuszanie poruszeń przedmiotów materialnych, poprzez powodowanie przemieszczania się w lustrze odbić tych przedmiotów. Oczywiście, aby przykład ten działał w rzeczywistości, światło musiałoby zachowywać się jak siły grawitacyjne. Inne, bardziej obrazowe wyjaśnienie dla ruchu telekinetycznego byłoby iż jest to "poruszanie obiektami poprzez przemieszczanie ich 'duszy'".

Z powyższego wyjaśnienia ruchu telekinetycznego wywodzi się też definicja stwierdzająca że: "efekt telekinetyczny jest zjawiskiem pośredniej manipulacji materialną częścią danego obiektu poprzez oddziaływanie na przeciw-materialną część tego obiektu". Efekt telekinetyczny m.in. jest więc źródłem ruchu telekinetycznego, podobnie jak siła fizyczna jest źródłem ruchu fizycznego. Istnieją wszakże istotne różnice pomiędzy siłą fizyczną i efektem telekinetycznym. Najważniejsze z nich to: (1) efekt telekinetyczny nie oddaje reakcji siłowej skierowanej na swego wyzwoliciela (sprawcę) - to zaś oznacza, że zwiększanie wydajności urządzenia wyzwalającego ten efekt nie powoduje zwiększania konsumpcji energii przez to urządzenie; oraz (2) Zasada Zachowania Energii wypełniana jest w efekcie telekinetycznym przez manipulowane nim obiekty na drodze samoczynnego absorbowania przez nie energii otoczenia - to z kolei prowadzi do ochładzania otoczenie tych obiektów podczas odbywania przez nie przemieszczeń telekinetycznych, połączonego z emisją tzw. "jarzenia pochłaniania".