75
Antropogen təsir ekosistemdə maddələr dövranını pozur. Aqrose-
nozlarda maddələrin bir hissəsi ekosistemdən birdəfəlik götürülür.
5. Təbii ekosistemlər «avtotənzimləyici» sistemdir, aqrosenozlar isə
insan tərəfindən idarə olunur. Məqsədinə çatmaq üçün insan aqrosenozda
təbii faktorların təsirini dəyişir və ya ona nəzarət edir, bitkinin böyümə və
inkişafına, xüsusilə qida məhsul vermə komponentlərə üstünlükverilir. Bu-
nunla əlaqədar əsas vəzifə minimal enerji və maddə sərf etməklə məhsul-
darlığın yüksəlməsinə şərait tapmaq, torpağın münbitliyini artırmaqdır. Bu
vəzifənin həlli aqrofıtosenozlar tərəfındən təbii resurslardan daha tam
istifadə etmək və aqrosenozlarda kimyəvi elementlərin kompensasiya olu-
nan tskillərini yaratmaqdır. Resurslardan istifadə dolğunluğu şortun genetik
xüsusiyyatləri, vegetasiyanın uzunluğu, birgə səpinlərdə komponentlərin
müxtəlif cinsliliyi və s. ilə müəyyən olunur. Buna görə M.S.Sokolov və b.
(1994) belə nəticəyə gəlir ki, aqrosistemlərin vəziyyətinə ən ciddi nəzarət
daha çox enerji sərfı tələb olunan qapalı sahədə yerinə yetirilə bilər. Bu
qrupa yarımaçıq sistemlər aiddir, burada xarici mühitlə (istixana, heyvan-
darlıq kompleksi) əlaqə olduqca məhdudlanır, temperatur, radiasiya, mineral
və üzvi maddələrin dövranı tənzimlənir və yüksək dərəcəda nəzarət olunur.
Bu idarəolunan aqroekosistemlərdir. Qalan digər aqroekosistemlər - açıq
sistemlərdir. İnsan tərəfindən effektiv nəzarət nə qədər çox olarsa, onlar bir
o qədər sadə olar.
Yarımaçıq və açıq sistemlərda insanın sayi orqanizmlərin böyüməsinə
optimum şəraiti təmin edir və onların tərkibinə ciddi bioloji nəzarət olunur.
Buradan aşağıdaki praktiki məsələlər meydana gəlir:
-birincisi, mümkün qədər arzu olunmayan növləri tam kanarlaşdırmaq;
-ikincisi, yüksək potensial məhsuldarlığa malik olan genetik tiplərin
seçilməsi;
-bütövlükdə qurumuş bitkilər və ölmüş fıtofaqlarla birlikdə əvvəl
udulmuş enerjinin ölü üzvi maddələrin tərkibinda saxlanır, ondan bir qədər
çoxu isə tənəffüs zamanı istilik şəklində ekosistemdən kanar edilir.
Ekosistemin biokütlə istehsal etmək qabiliyyəti sayəsində insan özünə
zəruri olan qida və bir çox texniki resursları əldə edir. Qeyd edildiyi kimi,
sayca artan bəşəriyyətin qida (ərzaq) ilə təmin edilməsi problemi -başlıca
olaraq aqroekosistemin (kənd təsərrüfatının) məhsuldarlığını yüksəltmək
problemi hesab olunur.
Ekoloji sistemlərin insanın təsiri ilə əlaqədar dağılması və ya çirk-
lənməsi bilavasitə enerji axınının maddələrə daxil olmasının kəsilməsinə
(dayanmasına), deməli, ekosistemin məhsuldarlığının aşağı düşməsinə sə-
bəb olur. Odur ki, bəşəriyyət qarşısında duran ilkin vəzifə - aqroekosistemin
məhsuldarlığının aşağı düşməsinin qarşısını almaqdır. Bu məsələ həll olun-
76
duqdan sonra ikinci mühüm vəzifənin - məhsuldarlığın artırılması vəzi-
fəsinin həlli mümkün ola bilər.
XX əsrin 90-cı illərində şumlanan torpaqların ilk illik məhsuldarlığı
planetimizdə 8,7 mld. ton, enerji ehtiyatı isə 14,7-10
16
kC təşkil etmişdir.
Aqrosenozlarda tez-tez ayrı-ayrı növlərin hədsiz çoxalması baş verir.
Bu hadisəni Ç.Elton «ekoloji partlayış» adlandırır. Tarixən belə «ekoloji
partlayişlar» müşahidə olunmuşdur. XIX əsrdə fitoftor göbaləyi Fransada
bütün kartof sahəbrini məhv etmiş və açlığa səbəb olmuşdur. Kolorado bö-
cəyi Amerikada Atlantik okeanına qədər yayılmış, XX əsrin başlangıcında
Qərbi Avropaya, 1940-cı illərdə isə Rusiyanın Avropa hissəsinə keçmişdir.
Müharibənin sonraki ağır illərinda bu böcək Rusiyanın bütün tarlalarını
«boşaltmışdır». Bu hadisənin qarşısnıı almaq üçün zərərvericilərin sayını
suni yolla nizamlamaq tələb olunur. Lakin kənd təsərrüfatı praktikasında bu
yol bəzən yaxşı nəticə vermir. Odur ki, insanı əhatə edən təbiətin sadələş-
dirilməsi ekoloji baxımdan təhlükəlidir. Bunu nəzərə alaraq bütün təbii
landşaftları aqrotəsərrüfat landşaftına çevirmək olmaz, onun müxtəlifliyini
qorumaq üçün toxunulmayan qoruq sahəları saxlanılmalıdır. Bu sahəlar təbii
qruplaşmalarm suksessiya sıralarını bərpa etməkdə mühüm mənbə sayılır.
2.1.6. Aqroekosistemlərdə maddələr mübadiləsi və enerji axını
Kənd təsərrüfatı bitkilərinin yüksək məhsuldar qarışıq əkinlərinin
(səpinərinin) yaradılması aqroekosistemlərdə məhsuldarlığın effektliyinin
yüksəldilməsinin ən təsirli və real (düzgün) yolu hesab edilməlidir. Aqro-
ekosistemlərdə qarışıq və birgə səpinəri mexaniklaşdirmək işlərini yüksək
səviyyədə təşkil etməklə aparmaq olar. Kənd təsərrüfatı bitkilərinin səpini
bir-birini əvəz edən zolaqlarla və ya cərgələrlə aparılır. Mülayim iqlimə ma-
lik olan rayonlarda bitkilərin müxtəlif kombinasiyasından istifadə olunur:
noxud və vələmir soya ilə və ya qarğıdalı ilə; soya vələmir və qarğıdalı ilə;
soya və lobya (maş) qarğıdalı ilə; soya buğda ilə; noxud günabaxanla; raps
qarğıdalı ilə. Taxıl və paxlalıların optimal seçimində səpinərin məhsuldarlığı
və zülalın çıxımı yüksəlir.
Zülalın artımı yalnız paxlalıların dəninin hesabına deyil, həm da
paxlalı bitkilərin fıksə etdiyi azotdan istifadə edən taxıl bitkisinin dənində
olan zülalın hesabına formalaşır. İqlim zonalarından asılı olaraq ekosistemin
enerji (energetik) balansı dəyişir. Planetin müxtəlif təbii zonalarının enerji
xüsusiyyatləri 5 əsas (qlobal) aqroekosistem tipini ayırmağa imkan verir.
1. Tropik tip - fasiləsiz vegetasiya üçün şərait yaradan yüksək istilik
təminatı ilə səciyyələnir. Burada əkinçilik, əsasən, çoxillik bitkilərin üs-
tünlük təşkil etdiyi (ananas, banan, kakao, kofe, çoxillik pambıq və s.)
aqroekosistemlərin fəaliyyətinə əsaslanır. Birillik bitkilərdən ildə bir neçə