Memleket Hikâyeleri / Ayfer Tunç
Yüklə 7,9 Mb. Pdf görüntüsü
|
Doktor kız Erzurum Tipli olmaktan memnun. Fakültesini önemsiyor, yeterince tanınmadığını, hakkının verilmediğini söylüyor. Oysa bazı laboratuvarları Çapa Tıp’tan bile iyiymiş. Sohbetin bir yerinde “Siz Batılılar,” diyor genç kıza. Siz Batı klar şöylesiniz, böylesiniz... Cümlenin gerisini duymuyor genç kız, çok şaşırıyor, acayip şaşırıyor. Dan diye kafasına iniyor bu söz: Siz Batılılar! Genç kız Batılı olduğunu hiç düşünmemiş. Onun Batılıdan anladığı Avrupalı. Batı’da ancak Avrupa’dan Batı diye söz edi lir. İzmit’i Batı olarak görmediğinin farkına varıyor. Bizim Do ğulu dediklerimiz, bize Batılı diyorlar diye düşünüyor. Biz on lara Doğulu dediğimize göre, onlar da bize Batılı diyecekler ta bii diye düşünüyor. Doktor kızın siz Batılılar demesi genç kızı bu Doğu şehrine yabancılaştırıyor birden. Bu kadar mı farklılar yani? Çayı kıt lama şekerle içmenin dışında nedir onları bu kadar ayrı kılan? Batılı kavramı altüst oluyor zihninde. İçinden siz kendinizden biz Doğulular diye söz ediyor mu sunuz? diye sormak geçiyor. Nedense çekiniyor. Sanki Doğu- lu-Batılı meselesine girerse, o anda doktor kızın ağzından Batılı olduğunu duyduğu için içten içe hissettiği mesnetsiz gurur or taya çıkacak, bu tatlı genç doktorla aralarında kurulan samimi yet zayıflayacak, hatta düşmanlığa dönüşecek gibi geliyor. Tat ları kaçacak, birbirlerine sırtlarını dönüp uyuyacaklar, birbirle- riyle fazla vakit geçirmemek için dışarıda oyalanacaklar, yarın akşam doktor kız ona da ikram etmek zorunda kalmamak için porselen çaydanlıkla çay demlemeyecek sanki. Böyle bir şey ol mayacak elbette, doktor kızın yargılar ya da eleştirir gibi bir ha li yok, aklı başında biri zaten. Ama o saçma sapan gurur yüzün den içinde bir yer sızlıyor, bu dostluğu kaybetmekten korku yor. Çok geçmeden cevabını alıyor. Diğer Erzurumlular ne di yor bilmiyor, ama en azından doktor kız kendilerinden Doğu lular diye söz ediyor. Oysa Batidakiler kendilerinden biz Batık lar diye söz etmiyorlar. Sohbetleri aynı samimiyetle ilerlerken, doktor kızın siz Ba tıklar demesinin altında çok ince, belki de doktor kızın ken- 227 dişinin bile farkında olmadığı bir yargılama olduğunu hissedi yor. Çünkü doktor kız Batıklardan söz ederken kibir sözcüğü nü kütlanmasa da, belli belirsiz bir kibir vurgusu yapıyor. Çok bulanık bir şekilde de olsa Batılı olmaktan duyduğu gururu his settirdiğini düşünüyor, utanıyor bundan. Genç kız bu şehirde geçecek fakülte hayatı boyunca doktor kızın zihnindeki kibirli Batılı yargısının altında kalacağını an lıyor. 228 Bir otobüs yolculuğu Asteğmen kocasının kaza geçirdiği haberini alan genç kadın soluğu Harem’de alıyor, Erzurum’a giden ilk otobüse biniyor. Bir hemşire arayıp kocasının beyin sarsıntısı geçirdiğini söy ledi. Ama hayati tehlikesi yok, merak etmeyin dediği halde te lefonda konuşturmadı. Kadın çok endişeli. Merak edecek bir şey yoksa niye telefona gelemiyor? Cevap alamadığı bir sürü soru sordu hemşireye. Kırıkları var mı? Hayati tehlikesi yok. Bilinci yerinde mi? Hayati tehlikesi yok. Yoğun bakımda mı? Hayati tehlikesi yok. Tamam, anladık! Da nasıl! Durumu na sıl? Hayati tehlikesi yok. Neredeyse bir gün süren yolculuk bu endişeyle nasıl geçecek? Ocak sonu, karlı bir gün. Otobüs tıklım tıklım dolu, ama “bayan” olduğu için yanı boş. İnşallah şehrin birinde kat kat gi yinmiş, üstü başı terle karışık kömür kokan iri bir kadın binip yol boyunca üstüne yıkıla yıkıla uyumaz, tüküre tüküre çekir dek çitlemez veya yedi sülalesinin dertlerini anlatmaz diye dü şünüyor. Başka zaman olsa katlanabilir belki, ama bugün hayır. Yolcuları gözden geçiriyor. Otobüste muavine kucakta gide cek abisi denilerek bilet alınmamış bir çocuk varsa yandık diye geçiyor aklından. Bu ülkede düşük gelirli ailelere çocukları için bilet almak pahalı ve gereksiz gelir. Haksız sayılmazlar aslın 229 da, biletler gerçekten pahalı, hele aile kalabalıksa altından kal kılır gibi değil. Bu nedenle yirmi küsur saatlik yolculukta ezi yet çekmeyi göze alırlar ama çekmemenin de yolunu bulurlar. Böyle çocukların annelerinin gözleri koltuklarda olur. Daha İz mit’e varmadan yanındaki boş koltuğu gözüne kestiren bir an ne çıkar. Sana da arkadaş olur kardeş, oturuversin deyip çocu ğu kondurur yanına. Oturtmakla kalsa sorun yok, ama senden ona bakmanı, ilgilenmeni bekler. Çişi gelince annesini uyara caksın, susadım derse muavinden su isteyeceksin, uyursa üstü nü örteceksin. Bu kadarcık insanlık vazifesini de yapmayacak san nesin ki sen? Başına geldi daha önce. Bu nedenle iki koltuk bileti almıyor artık. Hanım hanım, ben bu boş koltuğa para verdim, yol uzun, serilip uyuyacağım demeye kalktığın anda bu iyi yürekli daya nışmacı milletin içinde bozguncu oluverirsin. Zaten yalnız yol culuk yapan genç bir kadınsın. Otobüs ahalisi başlar söylen meye. Ne olur yani kuş kadar çocuk yanında otursa? Anasının dizleri koptu kaç saattir kucağında oturtmaktan. Tamam da yol uzun, uyumam lazım filan diyecek olursun, sakın deme. İnsa nı öyle bir dışlar ki otobüs ahalisi bir günlük yolculuk bir haf talıkmış gibi gelir. Sinirleri bozuk ya, her şeye bok atası var. Ortada yanma otu racak bir çocuk olmadığı halde otobüs ahalisini düşman gibi görüyor. Bir şeye itiraz edecek olsan otobüs yolcuları hemen şoförden, muavinden yana çıkar diye düşünüyor. Şoföre, müzi ği biraz kısar mısın? dersin mesela, illa ki biri, aç kardeşim din le sen müziğini! der, bir de dönüp sana, kaptan kaç saattir di reksiyon sallıyor, müzik de mi dinlemesin? diye şarlar. Su bi ter, muavine niye bitti, baştan alsaydınız ya tedbirinizi dersin, otobüs ahalisinin senden yana olacağını sanırsın bir de saf saf. Ama bunca millete su mu dayanır? N’apsın çocuk! diye mua vinin avukatlığını yapan biri çıkar. Niye her yerde duruyorsu nuz? Hani doğrudan gidecektiniz? dersin, beğenmiyorsan uça ğa bin! derler, alırsın cevabını. Sanki parasını verdikleri bir yolculuk yapmıyorlar da, bu hizmet onlara lütfediliyor. Haksızlığı, eksikliği sineye çekmeye 230 Yüklə 7,9 Mb. Dostları ilə paylaş:
|