Memleket Hikâyeleri / Ayfer Tunç

yor.  Tesellileri  kabul  eden,  mütevekkil  bir  boyun  büküşle  bir­
kaç cümle edip yerine geçiyor.
Yemek  molası  için  bir  tesiste  duruyorlar.  Daha  talep  etmesi­
ne  fırsat kalmadan muavin kadını telefona götürüyor.  Hastane­
yi  arıyorlar,  hemşireyle  konuşuyorlar.  Israr  ettiği  halde  hiçbir 
yerde telefon  konuşmalarının  parasını almıyorlar.
Genç  kadın  kaskatı  kesilen  midesini  bastırmak  için  bir  tost 
almak istiyor, ama muavin yolunu  kesiyor.
“Yenge bu  taraftan,”  diyor,  bambaşka bir yönü  gösteriyor.
Kadın  niye  o yöne  gitmesi  gerektiğini  anlamıyor,  canı sıkılı­
yor,  ne  yapmak  istiyor  bu  kılkuyruk  muavin?  Fakat  cenazeye 
giden ana-kıza da aynı yolu  gösterdiğini görüyor. Bir bildiği var 
herhalde,  dur bakalım diyerek  takip ediyor.
Muavin  genç  kadınla ana-kızı  restoranın  bir  köşesinde  hasır 
paravanla  ayrılmış  bölüme  buyur  ediyor.  Burada  üç  masa  var. 
Bir tutam  havuç, bir tutam kırmızı lahana ve birkaç yaprak ma­
ruldan  oluşan  salata  konmuş  tabaklar, büyük bir sepette  tepe­
leme  taze  ekmekler hazır bekliyor.  Şoförlerin  yolculardan  ayrı 
yemek yedikleri bölüm burası,  genç kadın  hayatında  ilk kez gö­
rüyor.  Muavin üçüne  de  oturmalarını işaret  ediyor.
“Buyurun,”  diyor.
Ana-kız  hemen yanaşıyorlar.  Genç  kadının  hiç yiyesi yok.
“Ben  yiyemeyeceğim,”  diyor.
Kaptan  şoför geliyor o  sırada,  kadını duyuyor.
“Olmaz  ama yenge,”  diyor,  “aç açma  olmaz,  yol  uzun.”
Şoförün  sesinde  hakikaten  şefkat  var.  Genç  kadın  yiğit  ko­
mutanın eşi yengemiz olarak bu  daveti geri çevirmemesi gerek­
tiğini  anlıyor.  Şoför ileride başka bir masaya geçiyor,  üç  kadına 
sırtını dönmeye özen  gösteriyor  ki,  hasır paravanla ayrılmış bu 
bölümde  akıllarına yanlış bir şey  gelmesin.
Bir garson süzme  mercimek çorbası getiriyor, yanında  limon 
dilimleri.  Ana-kız başlıyorlar yemeye.  Genç  kadın  kendini zor­
layıp  birkaç  kaşık çorba içiyor.  Garson  durmuyor, sırasıyla  tas 
kebabı,  pilav  ve  Kemalpaşa  tatlısı  getiriyor.  Kadın  hiçbirini  yi­
yemiyor,  midesi  almıyor,  çorba  yetiyor.  Garson  ne yersiniz  di­
ye  sormadan  getiriyor.  İkram  olunca  seçme  hakkın  yok  tabii.
234

---

Misafir umduğunu değil bulduğunu  yer diye düşünüyor kadın. 
Ama  yanılıyor, ana-kız pek bulduklarıyla yetinecek gibi görün­
müyorlar.  Kola  istiyorlar,  meyve  suyu  istiyorlar,  cacık,  turşu, 
revani  istiyorlar.  Kız  tas  kebabım  geri  gönderiyor,  tavuk budu 
istiyor.  Genç  kadın  iki  bardak  çay  içiyor,  ana-kız  orta  şekerli 
Türk  kahvesi  içiyorlar.
Genç  kadın  bütün  bu yemekler ikram  olamaz,  parası ödene­
cek herhalde, onu getir bunu getir dediklerine göre, diye düşü­
nüyor,  ama gene yanılıyor.  Cüzdanını  çıkardığı anda  ana-kızın 
yüzünde  anlık bir öfke ve  telaş  görüyor.  Garson  hesap ödemek 
isteyen  genç  kadına  yemeğin  ikramları  olduğunu  söylüyor. 
Genç  kadın ısrar ediyor, ama garson dinlemiyor bile, dönüp gi­
diyor. Ana-kız rahatlıyorlar,  karınları  tok,  keyifleri yerinde.  Ka­
dına hesap ödemek istemesinin  aptallık olduğunu belirtmek is­
teyen bir havayla ama samimiyetle  gülüyorlar.
Otobüs gecenin içinde yol alıyor.  Kar tipiye dönüşüyor.  Oto­
büsün  farları  sanki sonsuzluktan  dökülür gibi iri iri yağan  karı 
aydınlatıyor.  Genç  kadın  kocasının  durumunu  çok  merak  edi­
yor,  endişesi  artıyor.  Ya  hemşire  onu  kandırıyorsa?  Ya  iç  kana­
ma  geçirdi  de  anlamamışlarsa?  Beyin  sarsıntısı  mı, beyin  kana­
ması  mı?  Gözüne  uyku girmiyor.
Tipiden göz gözü  görmediği  için şoför  dikkat kesilmiş.  Hız­
lı  gidemiyorlar,  yollar  çok  kayıyor.  Muavin  şoförün  yanında­
ki  koltuğuna geçmiş,  o  da  gözünü  dört  açmış yola bakıyor.  Yol 
kapanırsa, çığ düşerse gibi felaket tellallığı yapıyor.  Şoför sakin 
ve  dikkatli  görünüyor şimdilik.
Genç  kadın  hâlâ  aynı  şoförle  yolculuk  yaptıklarını  fark  edi­
yor.  Tam  paniğe  kapılacakken  otobüsün  arkasında  uyuyan  ye­
dek  şoför  uyanıp  geliyor,  otobüsü  durdurmadan  yer  değiştiri­
yorlar.  Yorulan şoför vitesi  boşa  alıp  kalkıyor,  diğeri direksiyo­
na  geçiyor  ve  otobüs  en  ufak bir  sarsılma  bile  yaşamadan  yola 
devam ediyor.  Buna inanılmaz bir beceri  mi demeli, gözü  kara­
lık  mı,  manyaklık  mı,  düşüncesizlik  mi,  sorumsuzluk  mu,  ka­
rar veremiyor genç  kadın.
“Yenge...  yenge...”  diye  dürtülerek  uyandırıldığında  gün 
çoktan  doğmuş,  saat  ona  geliyor.  Uyuyakalmış  olduğunu  an-

---

lıyor.  Yozgat Akdağmadeni’nde  bir  mola  tesisindeler.  Aynı  kıl­
kuyruk  muavin  başında.
“Komutanımı arayalım mı?”  diyor.
Kadın  kendisini  kaba  kaba  dürterek  uyandıran  muavine  bu 
teklifi  nedeniyle  minnet duymalı  mı bilemiyor.
“Arayalım,”  diyor.
İniyorlar,  yine  muavin  önde  kadın  arkada,  telefona  gidiyor­
lar.  Bu  kez başka bir  hemşire.  Kocası  geceyi  iyi  geçirmiş.  Duru­
mu valla iyi herhalde. Yani yoğun bakım sayılır, beyin cerrahi­
si  işte.  Hayır  telefona  gelemez.  Kadın  kocasının  yürüyebilecek 
durumda  olup  olmadığını  öğrenmek  istiyor.  Ama  hemşire  nö­
beti  yeni  aldığını  söylüyor,  daha  fazla  bilgi  veremiyor,  çat  ka­
patıyor.  Yine  telefon  parası  alınmıyor,  kadın  otobüse  dönüyor. 
Yerine yerleşiyor.  Bir  garson biniyor otobüse,  elindeki  tepside 
pırıl  pırıl  bir  çay ve  tost.  Şoför  göndermiş.  Kadın  teşekkür edi­
yor,  çayla  tostu alıyor.  Yerken bu ayrıcalıklı muameleye  alışmış 
olduğunu  fark ediyor ve  utanıyor.
Kar  nedeniyle  çok  sık  duraklıyorlar.  Yolculuk  otuz  saati  ge­
çiyor.  Genç  kadın sabrının sonuna  geliyor  artık.  Ne  bitmek bil­
mez  yol!  Erzurum'a  yaklaştıklarında  saat  gecenin  dokuzu  olu­
yor.  Kadın iyice  huzursuzlanıyor.  Daha  önce  birkaç  kere  koca­
sını ziyarete  geldiği  için  bu  şehrin  huyunu  suyunu  biliyor  az 
buçuk.  Gece  dokuzdan  sonra  bir  kadının  sokakta  tek  başına 
dolaştığı görülemez.  Zaten bu  kış kıyamette bu saatte sokaklar­
da  sarhoşlarla  serserilerden  başka  kimse  olmaz.  Ya  taksi  bula­
mazsa?  Nasıl gidecek hastaneye?  Muavini  çağırıyor.
“Ne  zaman varacağız?”  diye soruyor.
“Bir saatlik bir şey  kaldı,”  diyor muavin.
“Eyvah!” diyor kadın.  “Saat onu geçmiş olacak.  O saatte  has­
taneye  nasıl  gideceğim?”
“Hallederiz yenge,  merak etme,”  diyor  muavin.
Kendisini  taksi  bulabileceği  bir yerde  indirmelerini  rica  edi­
yor.  Muavin doğru dürüst  dinlemiyor bile, gözü şoförde.  İlk şo­
för tekrar geçmiş direksiyona, bu kez diğeri uyumaya gitmiş.
Nihayet  Erzurum  tabelası  görünüyor.  Tipi  durmuş,  ama  şe­
hir  kar  altında.  Genç  kadın  iyice  endişeli,  huzursuz.  Yol  uza­
236

---