Memleket Hikâyeleri / Ayfer Tunç

“Olmaz  olur  mu?  Var!”
“Neredeler peki?  Niye  hiç  görmedim?  Olsa  görürdüm!”
“Kafesteler  de  ondan!  Mısır  tarlasının  arkasındaki  evde  otu­
ran  Sütçü  Teyze var ya,  hani  karpuz  kabuklarını  toplamaya ge­
liyor.  İşte  onun  çocukları.  İkisi  de maymun.  Senin gibi çok ya­
ramazlarmış,  anneleri ikisini de zincirle bağlayıp kafese  kapat­
mış.  Eğer yaramazlık yapmaya  devam  edersen  seni  Sütçü  Tey- 
ze’ye  veririm,  maymun  çocukların  yanma  kapatır.”
Hikâye  kısa  vadede  etkili  oluyor.  Oğlan  o  gün  annesinin  di­
zinin dibinden  ayrılmıyor.  Ama  ertesi  gün  kandırılıyor  olabile­
ceğinden  kuşkulanıyor, sürekli  yalanlarını yakaladığı büyükle­
re  de  güveni  olmadığı  için  başka  çocuklara  soruyor.  Hikâyeyi 
doğruluyorlar.  Evet,  Karasu’da  iki maymun  çocuk  var, biri  çok 
tehlikeli  olduğu  için  zincirle  bağlı,  öbürü  uslu  durduğu  zaman 
serbest  bırakılıyor.
Merak  kurdu  oğlanın  zihnini  kemirmeye  başlıyor.  Ne  yapıp 
edip  maymun  çocukları  görmek  istiyor.  Önce  arkadaşlarına 
“Gidip  bakalım,”  diyor.  “Sakın  ha!”  diyorlar,  maymun  çocuk­
ların  çocuk yediklerini  iddia ediyorlar.
Yaramazlık  yapmaya  ara  verip  her  fırsatta  mısır  tarlasına  gi­
diyor. Ama tarlayı aşıp da eve yaklaşmaya cesaret edemiyor. Bir 
gün çubuk şekerini eme eme ortalıkta dolanırken merakına ye­
niliyor, maymun  çocukları  görmeye  gidiyor.  Mısırların  arasına 
saklanıp eve uzaktan bakıyor önce.  Derken bir adım yaklaşıyor, 
bir adım  daha,  bir adım  daha.
Bir uluma duyuyor, biri çığlık çığlığa ağlıyor gibi.  Ödü kopu­
yor.  Ama  merakı  öyle güçlü  ki,  dönüp  gidemiyor.  Evin arkası­
na,  sesin  geldiği yere dolanıyor ve donakalıyor.
Annesi  yalan  söylemiyormuş  meğer.  Kalın  ağaç  dallarından 
yapılmış  küçücük bir  kafesin  içinde, ayaklarından zincirle bağ­
lanmış,  dizlerinin  üstünde  dönüp  durarak  uluyan,  on  beş-on 
altı yaşlarında biri var.  Kir pas içinde, üstünde lime lime bir ça- 
put,  kıllı,  saçı başı  öyle  dağınık  ki,  gerçekten  de  maymun  gibi. 
Kafesi iğrenç kokuyor. Yaşı büyük görünüyor, abi gibi ama abi- 
ye de  benzemiyor,  bu  haliyle insana benzemiyor.
Maymun  çocuk  oğlanı  görünce  ulumasını  kesiyor.  Oğlan
214

---

elinde çubuk şekeri,  müthiş bir merakla gözlerini  kendisine di­
ken  maymun  çocuğa  bakıyor.  Acıyor  haline.  Çubuk  şekerini 
ona  vermek  ister  gibi bir  hareket  yaptığı  anda  maymun  çocuk 
elini  hızla  kafesten  çıkarıp  sallıyor,  şekeri  istiyor.  Oğlan  önce 
sıçrıyor korkudan.  Ama  gözlerini  de  alamıyor,  çakılıp  kalmış 
olduğu  yere.  Maymun  çocuk  duruyor,  tiftik  tiftik  olmuş  saçla­
rının arasında kaybolmuş kara  gözleriyle  ona bakıyor. Belki  de 
karnı  aç  diye düşünüyor oğlan.  Elini  kapar diye  kafese  yaklaş­
maya  da  cesaret  edemiyor.  Sonunda  ucundan  tutarak  uzatma­
ya  karar veriyor.  Tam  uzatacakken  maymun  çocuğun çırpınan 
elinden  korkup  geri  çekiyor.
•  •
O  anda  arkasında  başka  bir  uluma  duyuyor.  Ölecek  artık 
korkudan.  Döndüğünde  öteki  maymun çocuğu  görüyor.  Ser­
best gezenini, daha az  aptal  olup  daha az  yaramazlık  yapanını. 
O  da  dizlerinin  üstünde,  düşüp  kalkarak yaklaşıyor.
Bu çocuk filan  değil, maymuna benzeyen kocaman bir kadın. 
Onun  da giysileri yırtık  pırtık, yüzünün biçimi çok  acayip, çok 
çirkin,  teni  öyle  kalınlaşmış  ki  hayvan  derisi  gibi  olmuş.  Ama 
rastgele  kesilmiş saçları güneşten sararmış.  Durmuş oğlana ba­
kıyor. Oğlan iki maymun çocuğun arasında kalmış, kaçabilece­
ği  bir yer  yok.
Garip  bir  şey  oluyor,  kafesteki  maymun  çocuk  öfkeyle  abla­
sına  uluyor.  Abla  da  kardeşine  uluyor.  Korkudan  olduğu  ye­
re  çakılı kalan oğlan ikisinin arasında bir dil  olduğunu  keşfedi­
yor.  İkisi  de  birbirlerine  uluyorlar,  oğlanın  çubuk  şekerini  is­
tiyorlar.
Şekeri  ortasından kırıyor,  bir parçasını ablaya uzatıyor.  Kor­
kudan da kalbi  duracak.  Abla  tuhaf parmaklarıyla hemen  kapı­
yor,  çabuk  hareketlerle  ağzına  sokuyor.  Oğlan  tir tir  titreyerek 
diğer  parçayı  kafese  uzatıyor.  Maymun  çocuk  çirkin,  korkunç 
eliyle  anında  kapıyor.
Bundan  sonrasının  çok  tehlikeli  olduğunu  hissediyor.  Şeker 
bitince  yine  isteyecekler  ama  başka  şekeri  yok.  Nasıl  kaçabile­
ceğini  düşünürken  Sütçü  Teyze’nin  sesini  duyuyor.
“Kırarım  bacaklarını,  defol  git  evine  çabuk!”  diye  bağırıyor 
kadın.
215

---

Sütçü  Teyze  geldiği  için  çok  seviniyor,  arkasına  bakmadan 
kaçıyor.
Ertesi  yaz  oğlanın  dedesi  İzmir’de  bir yazlık alıyor,  bir  daha 
da  Karasu’ya yazlığa gelmiyorlar.  Ama  Karasu  zihninde  olduğu 
gibi duruyor,  bütün  güzelliği ve maymun  çocuklarıyla.
Aradan  yıllar  geçiyor.  Oğlan  genetiğe  merak  sarıyor.  Tıp  fa­
kültesinde okurken  aklında  hep  bu  maymun  çocuklar  var.  İki­
sini  de  tekrar  görmek  ve  yakından  incelemek  için  Karasu’ya 
gidiyor.  Öldüklerini  öğreniyor.  Şaşırmıyor.  Çok  zaman  geç­
miş  aradan.  Sütçü  Teyze  de  ölmüş.  Leş  gibi  kulübesinin  ye­
rine  apartman  dikilmiş.  Yakınlarını  buluyor.  Ona  Sütçü  Tey- 
ze’nin amcasının oğluyla evli olduğunu,  doğurduğu  altı çocuk­
tan  dördünün  birkaç  aydan  fazla  yaşamadığını,  diğer  ikisinin 
de  maymun  çocuk  olduklarını  anlatıyorlar.  Genetik bozukluk, 
maymun çocuk teorileri ve tersine evrim üzerine çalışmak iste­
yen  adam  DNA’larım  alıp inceleyebileceği hiç  kimseyi bulama­
dığı için  üzülüyor.
Bir  şeye  daha  üzülüyor.  Denizinin  enginliğiyle,  dalgaları­
nın  gücüyle,  uçsuz  bucaksız  kumsalıyla,  geceleri  gökyüzünü 
ağ  gibi  kaplayan  yıldızların  parlamasıyla,  daha  çocuk  yaşın­
dayken  ona  sonsuzluğu  hissettiren,  bu  sonsuzluğa dalıp  gitti­
ğinde  kendini  çok  önemsiz  bulmasına  yol  açtığı  için  korkutan 
ama  aynı  zamanda  dünya  denen  gezegene  hayran  bırakan  Ka­
rasu’nun  da  ölmüş  olduğunu  görüyor.  Karasu  artık  yok.  İçi­
ni  Karasu’yla  birlikte  evrenin  de  öldüğü  gibi  tuhaf bir his kap­
lıyor.  Evrenin  varlığını  ilk  orada,  Karasu’nun ıssız  kumsalında 
hissetmişti  çünkü.
Çocukluğunda  nefesini  kesen  o  güzelliğin  nasıl  öldüğü­
nü  tahmin  etmesi  zor  değil.  İnsanoğlunun  bu  gezegenin  ceza­
sı olduğuna  inanıyor.  Bazen  öyle  tuhaf hikâyeler yazıyor.  Dün­
ya  vaktiyle  canlı  bir  yaratıkmış,  büyük bir günah işlemiş, Tan­
rı da mahvetsin diye insanları yaratarak dünyayı cezalandırmış. 
Dünyayı hak etmeyen insanoğlunun güzelliğe düşman olduğu­
nu  düşünüyor.  Dünya denen talihsiz gezegenin zebanisi insan,
216

---