Memleket Hikâyeleri / Ayfer Tunç

Anne  Taş  bayılacak  gibi  oluyor,  fare  girdi.,  kesin  fare  girdi, 
diye düşünüyor.
Baba Taş  “Ne  olacak canım, size öyle gelmiştir,”  diyerek ban­
yoya koşuyor, ışığı yakıp  klozete  eğiliyor.
Bir  çığlık  da  baba  Taş’tan  geliyor.  İmkânsız  ama  klozetin 
içinde  bir  el  var!  Banyonun  ışığı  yetersiz,  çekine  çekine  fener 
tutup bakıyorlar.  Olamaz, klozette beş  parmaklı bir el yüzüyor, 
hatta  kol!  Taş ailesinin  büyük oğlu  cesur.
“Olur  mu  ya  öyle şey!”  diyor.  “Akıl var izan var!”
Annesinin  “Ölümü  gör,  dokunma!”  demesine  rağmen,  klo­
zetin  içindeki  eli  tutup  çekiyor.  Ama  el  gelmiyor,  vıcık  vıcık 
olup kayıyor avucunda.  Bir kere daha asılıyor.  Öyle şiddetli  çe­
kiyor  ki,  küçücük bir parçanın  kopmasıyla  arka  üstü  yere  dü­
şüyor.  Hepsi  birden  eğilip  çocuğun  elinde  kalan  parçaya bakı­
yorlar.  Parmak  değil  tabii  ki.  Ağaç  kökü.  Ama  nasıl  olabilir ki 
böyle bir şey?
Biraz inceleyince durum anlaşılıyor.  Baba Taş’ın üstüne titre­
diği  söğüt  büyümek için  su  yolunu  takip  etmiş,  kökleri  alt  ka­
tın  klozetine  kadar  uzamış.  Ertesi  gün  gelen  tesisatçı  kötü  ha­
beri  veriyor.  Kökler binanın  altındaki  tüm  su  yollarını  sarmış. 
Ağacı  kesmek  yetmez,  köküyle  çekilmesi  lazım.  Çekilebildiği 
kadar.  Sonra  kanalizasyon  borularının  geçtiği  yerler  kırılacak, 
kalan  kökler  tek tek temizlenecek.
Çekilmezse  ne  olur  peki?  Söğüt  bu,  arsızdır,  su  buldu  mu 
büyür.  Kökler  kanalizasyonu,  su  borularını  kaplar,  yerleri  pat­
latır, evi bile yıkar valla.  Hemen bugün işe  girişmek gerekiyor.
Baba  Taş’ın  havası,  morali yerle  bir oluyor.  Dokunsan  ağla­
yacak.
Şom  ağızlı  komşu,  “Ama  dedim  di  mi!  Başına  iş  açacak  de­
dim!”  diyor.
Bununla da kalmıyor, baba  Taş’a  kol gibi bir fatura  çıkartma­
ya  hazırlanan  tesisatçıya akıl  veriyor.
“Yok  traktör olmaz,  greyder lazım!”
Duyanlar  duymayanlara  söğüdün  kökü  Taşların  misafirinin 
kıçını  tırmalamış  diye  anlatıyorlar.  Plaj  kahkahadan  kırılıyor. 
Akın  akın  bakmaya  gelenler,  arsızlığı  tavana  vurdurup  kloze-
211

---

ti  inceleyenler  var.  Anne  utanç  içinde.  Misafir  kadın  çekip  gi­
decek ama o bunca insanın onlarla  dalga geçmesine katlanmak 
zorunda  kalacak.
Tesisatçı  bir traktör çağırıyor.  Ağacı iplerle  traktöre bağlayıp 
çekiyorlar.  Ağaç da bir güçlü,  çek çek gelmiyor.  Anne Taş’ın çi­
menleri,  çiçekleri  traktörün  tekerlekleri  altında  mahvoluyor. 
Kökler  hareket  ettikçe  verandanın  karoları  patır  patır  fırlıyor. 
Misafir  ailenin  de  hiç  gidesi yok.  Eller belde  bıyıkaltından  gü­
lerek manzarayı seyrediyorlar.  O  kadar över misin villanı, böy­
le  olur işte.
Ağaç kökü bu, öyle çekmekle gelmiyor.  Sonuçta traktör ağa­
cı sökemiyor,  parçalıyor.  Rezillik bir yana,  üstüne  titrediği ağa­
cın  düştüğü  durum  baba  Taş’m  içini  yakıyor.  Oturup  hüngür 
hüngür ağlamaya başlıyor.  Misafir baba  üzülüyor bu  kez,  hare­
ketleniyor,  tesisatçıya akıl vermeye,  çözüm aramaya kalkışıyor.
Ağacın kökünü çekerlerken su  borusunu patlattıkları için va­
nalar kapatılıyor.  Tesisatçı  kanalizasyon  hattını  belirlemek için 
işaretleme yapıyor. Ev boyunca boruların olduğu yerlerde karo­
lar sökülecek,  beton kırılacak,  toprak kazılacak.  Canım villanın 
mahvolması bir yana dünyanın da parası.  Bu işler yapılırken içe­
ride oturmaları da  imkânsız.  Anne  Taş öfke, yenilgi, utanç  için­
de,  karmakarışık.  İstanbul’a  dönmek için  hazırlıklara  başlıyor.
Tesisatçı  kazmayı  vurduğunda  misafir  aile  de  yola  çıkıyor.
İşin  bundan  sonrası  artık  eğlenceli  değil.  Üzüntülerini  belirti­
yorlar, geçirdikleri güzel  gün  için  teşekkür ediyorlar.  Eşyaları­
nı yüklenip  minibüse  gidiyorlar.
Misafirler gidince baba çıldırıyor, yer karolarının üstünde ter 
ter  tepiniyor.
“Ben böyle  müteahhidin!”  diye küfür etmeye başlıyor.
“Müteahhidin  ne  suçu  var?”  diyor  anne.  “Nazardan  oldu. 
Kıskançlıktan  çatladılar,  görmedin  mi?”
Kadın  İstanbul’dan  büyük  bir  nazar  boncuğu  alıp  kapının 
üstüne  asmayı  planlayarak  bavulları  topluyor.  Evi  tesisatçıya 
emanet edip  İstanbul’a  dönüyorlar.
212

---

Maymun çocuklar
Yetmişlerde Karasuda yaz geçiren
 
hemen herkesin bildiği  “maymun çocuklar”a
Oğlan  aşın  yaramaz.  Her  tarafı  yara  bere  içinde.  Sürekli nasıl 
bir haşarılık yapsam da milleti deli  etsem diye düşünür gibi ba­
kıyor çevresine.  Altı  yaşında,  çok  akıllı  ve  enerjisi  bitmek  tü­
kenmek  bilmiyor.  Okula  başlayıp  okumayı  bir  öğrense  bütün 
sıkıntısı  geçecek  aslında.  Alacak  eline  bir  kitap,  gölge  bir yere 
oturup  okuyacak.  Hayata  dair  doymak  bilmez  bir  merakı,  ola­
ğanüstü bir öğrenme iştahı var. Bıktırıncaya kadar soruyor. Her 
şeyi anlamak istiyor.
Oğlunun bu  yoğun zihinsel  faaliyetini yaramazlık olarak yo­
rumlayan  annesi  komşuların  şikâyetlerini  dinlemekten  usan­
mış.  Bugün  olsa  götürür  bir  çocuk  psikiyatrına,  o  da  çocu­
ğun zekâsının  normalin  çok  üstünde olduğunu  söyler,  ona gö­
re  davranırlar.  Ama  devir baş  edilemeyen  çocukları  korkutma 
devri.  İğneci,  polis,  doktor,  bekçi  sanki  çocukları  korkutmak 
için  var  olan  figürler.  Gerçi  oğlana  hiçbiri  sökmüyor.  Amcası 
polis,  yengesi  hemşire  çünkü.  Ayrıca  annesi  de  dediğini yapa­
bilen  biri  değil.  Çocuk,  tamam  çağır  iğneciyi!  dese,  öylece  ba­
kakalır.
Bir  öğleden  sonra,  oğlanı  yarım  saat  yatakta  tutabilmek  için 
“Uyumazsan  maymun çocuklara  veririm seni!”  diyor sonunda.
“Maymun  çocuk  diye bir şey yok  ki...”  diyor oğlan.
213

---