Memleket Hikâyeleri / Ayfer Tunç
Yüklə 7,9 Mb. Pdf görüntüsü
|
lakalıyorlar. Ortalığa birden sessizlik çöküyor. Sadece şırıl şırıl su sesi var. Herkes birbirine bakıyor. Isırganla kombinezonlu, yanlarında hamamcı kadınla bir likte sıcaklığa dönüyorlar. Polisi aramışlar ama dönme ka rı yarım yamalak giyinip kaçmış, kaçarken de çocuk mezarı ayakkabıları elindeymiş. Hamamcı kadın müşterilerini sakin leştirmeye çalışıyor. Ama sakinleşmiyorlar, sakinleşmek iste miyorlar. Eğlence bitiyor. Şimdi ışık huzmelerinin altın rengine boya dığı kubbeyi oynak türkü değil, kadınların öfkeden göğüsleri inip kalkarak kustukları hakaretler dolduruyor. “Pis dönme!” diyorlar. “Koca malıyla kadınların arasına gelmiş utanmadan!” di yorlar. Buralı olmadığına, böyle bir şeyi ilk kez gördüklerine yemin ediyorlar. Hamamında bir tür namus meselesi yaşandığı için korkudan üç buçuk atan hamamcının canına okuyorlar. Kadının sinirle ri altüst olmuş. “Vallahi de billahi de anlamadım dönme olduğunu,” diye ye min ediyor. “Tamam biraz iriydi ama bildiğin kadındı!” “Ayaklarını da mı görmedin? Kırk beş numara!” diyorlar. “Ya sesi? Sesi düpedüz erkek sesiydi!” “Sordum, tiryakiymiş, sigaradan dedi!” diye açıklamak için çırpınıyor hamamcı. Kimin nesiymiş, neciymiş, nerden gelmiş sorularıyla, tahmi ni cevaplar birbirine karışıyor. Travestinin gidişiyle çıplaklığını ıckrar kurna başına yayan bir kadın, “Madem kadın olmaya bu kadar meraklısın, git önce çükü- nü kestir!” diyor. Bu cümle hepsini kıkırdatıyor, böylece sinirler gevşiyor, gül meye başlıyorlar. Ama hemen ardından Ece’nin beklediği ürkütücü cümleler arı arta sıralanmaya başlıyor. Kavgayı uzaktan izleyen ama tra vestinin kaçıp gitmesinden sonra tartışmaya en hararetli biçim de katılan bir kadın: 145 “Bunları öldürmek lazım!” diyerek, şehvet ve vahşet fantezi lerini başlatıyor: Mikrop bunlar mikrop! İğrençlik, ahlaksızlık! Bunların yaşamaya ne hakkı var? Hiç acımayacaksın böylesine, asacaksın, geberip gidecek! Kombinezonlu kadının tuvalete götürüp işettiği oğlan çocu ğu, birden bağıra bağıra ağlamaya başlıyor. O ana kadar don muş gözlerle olanı biteni izleyen çocuğun gözyaşları sel oluyor. Alt çenesi korkuyla titriyor. “Sünnet olmıycam! Ben sünnet olmıycam!” diye çığlık çığlı ğa bağırıyor. Kombinezonlu anne çocuğun yaşadığı şoku anlamaya çalış mıyor. “Sünnet de nereden çıktı şimdi? Ne var ağlıycak!” diye azar lıyor. Çocuk susmuyor, tepiniyor, bağırtısı kesilmiyor. Neşeli gruptan biri hamam sefaları zehir oldu diye yakınıyor. Otelde akşam yemeğine oturduklarında yönetmen yardım cısı kız ve Ece hamamda yaşananları anlatıyorlar. Olay şehir de duyulmuş zaten. Herkes az çok haberdar. Travesti İstanbul luymuş, pavyonların birinde şarkıcılık yapmaya gelmiş. Yönet men yardımcısı kız gördüklerini pek yorum yapmadan olduğu gibi anlatıyor. Ece boş yere travestinin gördüğü kötü muame lenin altını çizmeye çalışıyor. Hamamdaki kadınların araların da bir travestinin bulunmasından duydukları rahatsızlığı anla yabiliyor. Sonuçta travestiydi, cinsel organı yerinde duruyordu. Ama böyle davranmaları, peştamalını çekip çırılçıplak bırak maları, saldırmaları gerekmiyordu. İşin bu kısmında vahşi ve kötücül bir şeyler var. Kimsenin Ece’nin itirazlarına kulak ver diği yok. Hamama gitmekten vazgeçenler bu “eğlence”yi kaçır dıkları için hayıflanıyorlar. Doya doya gülündükten sonra konu travestilerin hangi ha mama gitmeleri gerektiği sorusuna geliyor. Kadınlar hamamı na mı, erkekler hamamına mı? “Normalde hangi tuvalete gidiyorlarsa ona,” diyor biri. “Kadınlar tuvaletine gidiyorlar,” diyor bir diğeri. “O zaman tamam.” 146 “Ama kadınlar tuvaletiyle hamam bir değil ki. Tuvalette çıp lak değilsin.” Kafalar karışıyor. Transseksüellerin kadınlar hamamına gi debilecekleri konusunda bir şüpheleri yok, pembe nüfus cüz danları olduğuna göre, kadın oldukları kabul ediliyor. “Geyler erkekler hamamına gidiyor zaten,” diyorlar, mani dar gülüşmeler eşliğinde. Ece’nin aklını iki şey kurcalıyor. O travesti bu kadar tutucu bir şehirde, bu derece geleneksel bir mekâna giderek bu riski niye göze aldı? Ne kadar kadın olabildiğini mi ölçmek istedi? Kendini tümüyle kadın hissetmek mi istedi? İkinci şey, farklı olana duyulan öfke ve şiddet arzusunun bu kadar kolayca, pervasızca ve haklılığından hiç şüphe etmeksi zin ortaya çıkabilmesi. Öfkenin öfkeyle sınırlı kalmaması üste lik, şehvetle büyümesi, sahibine adeta haz vermesi. Bir de “Ben sünnet olmıycam!” diye bağıra bağıra ağlayan çocuğu düşünü yor. Bu hamam sefasını unutabilecek mi? 147 Sarıyer sırtlarında ikiz villada oturan iki kardeş, 17 Ağustos 1999 tarihinde saat 03.02’de meydana gelen depremi hissetmi yorlar. O gece geç saatlere kadar misafir ağırlamışlar, epeyce de içmişler. Ama küçük kardeşin ayık karısı hissediyor, yataktan fırladığı gibi kocasını, çocuklarını uyandırıyor. Büyük kardeşin karısı da uyanmış. Çoluk çocuk bahçede toplanıyorlar. Elektrikler kesik, telefonlar çalışmıyor, halk sokaklara dö külmüş. Arabanın radyosunu açıyorlar, Doğu Marmara’nın yerle bir olduğunu öğrenince paniğe kapılıyorlar. Anne-baba ları Adapazarı’nda yaşıyor çünkü. Üstelik anneleri bitkisel ha yatta. Beş yıl önce beyin kanaması geçirdi, ardından bitkisel ha yata girdi. Babaları annelerini hastanede bırakmayı kabul etme yince evin bir odasını yoğun bakım odasına dönüştürdüler. Ya talak hastalar için üretilen yataklardan aldılar, gereken aletle ri koydular, annelerini hastaneden çıkarıp eve getirdiler. Baba hemşire tutmayı da kabul etmedi. Beş yıldır gece-gündüz karı sına kendi bakıyor. Viyadükler çökmüş, yollar yarılmış, arabayla ulaşmak im kânsız, radyo yollarda kilometrelerce kuyruk oluştuğunu söy lüyor. Allahtan iki kardeşin de motosiklet merakı var. Motorla rına atlıyorlar ve Adapazarı’nın yolunu tutuyorlar. 148 Yüklə 7,9 Mb. Dostları ilə paylaş:
|