Mən nifrətlə aynadakı əksimə baxıram. Saçlarım niyə dağınıqdır biz kimi durur

 

 

 

137 

www.vivo-book.com 

 

Gözlərimi  yumuram  və  rəvan  Ģəkildə  nəfəs  almağa  çalıĢıram, 

barmaqların buxovunu açdığı hisslər bədənimi yandırıb yaxır. Mən iniltimi 

eĢidirəm. 

– Sən yenə də islanmısan və elə tez ki... Çox asan yumĢalırsan. Bu, 

xoĢuma gəlir, – deyə Kristian pıçıldayır. 

Mən  ayaqlarımı  gərmək  istəyir,  amma  tərpənə  bilmirəm.  O,  məni 

çox  möhkəm  tutub  saxlayıb.  Növbəti  iniltimdən  sonra  Kristian  qəfildən 

dayanır. 

–  Ağzını  aç,  –  deyə  o,  əmr  edir  və  böyük  barmağını  ağzıma  salır. 

Gözlərimi geniĢ açıram. 

–  Ġndi  sən onun dadını biləcəksən,  – deyə o, qulağıma pıçıldayır.  – 

Sor, balaca. 

Onun  barmağı  dilimi  aĢağı  sıxır  və  mən  ağzımı  bağlayır, 

dayanmadan  soruram.  Dadı  duzludur,  qanın  zəif  çaları  metallik  kimidir. 

Lənət Ģeytana. Belə olmaz, amma bu, son dərəcədə erotikdir. 

–  Mən  sənin  ağzını  s..mək  istəyirəm,  АnasteyĢa  və  tezliklə  belə  də 

edəcəyəm. 

―Ağzımı s...əcək!..‖ Onun barmağını diĢləyirəm. Kristian qıĢqırır və 

saçlarımdan dartaraq məni incidir. 

– Necə də Ģıltaq qızsan, – deyə o pıçıldayır və folqadan olan qutunu 

özünə tərəf çəkir. – Sakit uzan, tərpənmə. 

O, cığaranı  cırana qədər ağır-ağır nəfəs alıram,  gicgahımdakı  qanın 

atıĢlarını duyuram. Həzz xəyalı belə adamı məst edir. Kristian üstümə uzanır 

və yenidən saçlarımdan tutur ki, baĢımı tərpədə bilməyim. 

– Bu dəfə hər Ģey asta olacaq, АnasteyĢa. 

Və o, asta-asta içimə soxur. Asta, yavaĢ-yavaĢ, içimdə tam yerləĢənə 

qədər. Amansızcasına, rəhmsiz. Mən bərkdən inləyirəm. Bu dəfə onu daha 

dərində və xoĢ hisslə duyuram. O, bilərəkdən geri çəkilir, bir qədər ləngiyir 

və  yenidən  axıracan  soxur.  Bu,  yenidən  və  bir  daha  təkrarlanır.  Cırnadıcı, 

asta  ritm  və  aniliklərlə  və  o,  içimdə  olarkən  məni  özümdən  çıxmaq 

dərəcəsinə çatdırır. 

---

 

 

 

138 

www.vivo-book.com 

 

– Səni içimdə hiss etmək necə də xoĢdur, – deyir Kristian və içimdə 

hər Ģey ürpənir. O, yenidən geri çəkilir və gözləyir. – Yox, balaca, indi yox, 

– deyə pıçıldayır. Titrəmə bitdikdə o hər Ģeyi yenidən baĢlayır. 

– XahiĢ edirəm… – deyə yalvarıram. Bilmirəm, dözə biləcəyəmmi? 

Bədənim elə gərilib ki, boĢalma istəyir. 

– Ġstəyirəm ki, səni ağrıtsın, balaca, – deyə o donquldanır və hey bu 

astagəl, Ģirin iĢgəncəni uzadır, qabağa, gah da geri çəkilərək. – Ġstəyirəm ki, 

sabah hər bir hərəkətim sənə mənimlə olmağını xatırlatsın. Sən mənimsən. 

Mən inilti çıxarıram. 

– XahiĢ edirəm, Kristian. 

– Nə istəyirsən, АnasteyĢa? De. 

Yenidən inləyirəm. O, yenidən geri çəkir və ombalarımı yavaĢ-yavaĢ 

irəli çəkərək içimə soxur. 

– De, – deyə o, xahiĢ edir. 

– Səni istəyirəm, xahiĢ edirəm, noolar. 

O,  azcana  ritmi  artırır  və  tənəffüsü  sürətlənir.  Mən  hərəkətlərimi 

sürətləndirirəm, Kristian da. 

– Sən. Sən bilirsən necəsən? ġirin, – deyə o, təkanlararası təkrarlayır. 

– Mən... Elə... Səni... Ġstəyirəm ki... 

Ancaq inləyə bilirəm. 

– Sən. Mənimsən. Qurtar, balaca, – nərildəyir o. 

Onun  sözlərində  aqibətim  əks  olunub,  o,  məni  uçuruma  itələyir. 

Bədənim  təkanlarla  havaya  qalxıb-enir  və  mən  qurtarıram,  ucadan  onun 

adını balıĢa qıĢqırıram. Daha iki möhkəm təkan və Kristian üstümə sərilərək 

donub-qalır. Sonra üzü sifətimə dayaqlanır və o, belimə uzanır. 

–  Lənət  Ģeytana.  Аna,  –  deyə  dərindən  nəfəs  alır,  dərhal  içimdən 

çıxarır və çarpayının o biri tərəfinə fırlanıb düĢür. Tamamilə əldən düĢmüĢ 

halda dizlərimi sinəmə doğru qaldırıram və dərin yuxuya gedirəm. 

Yuxudan  ayıldıqda  pəncərəyə  baxıb  havanın  hələ  iĢıqlanmadığını 

görürəm.  Yuxumun  nə  qədər  uzun  çəkib-çəkmədiyini  təsəvvürümə  gətirə 

bilmirəm.  Adyalın  altında  ayaqlarımı  uzadaraq  xoĢ  ağrı  hiss  edirəm. 

---

 

 

 

139 

www.vivo-book.com 

 

Kristian  otaqda  yoxdur.  Gözlərimi  qarĢımdakı  panorama  zilləyərək 

otururam.  Demək  olar  ki,  pəncərələrdə  iĢıq  görünmür.  Musiqi  səsləri 

qulağıma  çatır.  Notların  axınında  kədərli,  incə  Ģikayət  duyulur.  Baxın 

musiqisidir məncə, amma əmin deyiləm buna. 

Mən  adyala  bürünürəm  və  dəhlizlə  qonaq  otağına  doğru  gedirəm. 

Kristian  fortepiano  arxasında  oturub,  tamamilə  musiqiyə  dalıb.  Üzü 

melodiya kimi Hüznlüdür. O, əla ifa edir, peĢəkar musiqiçi kimi. GiriĢdəki 

divara  söykənərək  heyranlıqla  dinləyirəm.  Kristian  köynəksiz  oturub, 

royalın  yanında  duran  torĢerin  yeganə  iĢığı  altında.  Evin  alatoranında  o 

özünün, dünyadan sərhədlənmiĢ aləmindədir, toxunulmaz… tənha. 

Mən  astaca  ona  yaxınlaĢıram,  duyğulardan,  insan  ruhunu  oxĢayan 

musiqidən  sehrlənərək  və  hipnoz  edilmiĢ  kimi  uzun,  məharətli  barmaqlara 

baxıram,  zərifliklə  klaviĢlərə  toxunan  o  barmaqlara  ki,  bədənimi  ustalıqla 

tumarlayıb  ehtirasa  gətirirdi.  Bu  fikirdən  üzüm  qızarır  və  mən  ayaqlarımı 

daha sıx cütləĢdirirəm. O, baĢını qaldırır: dərin, dibsiz boz gözlər Ģəffafdır, 

üzdəki ifadədən isə heç nə anlamaq olmur. 

– BağıĢla, – deyə pıçıldayıram, – sənə mane olmaq istəmirdim. 

Kristian üzünü turĢudur. 

– Üzr istəməli  olan adam  mənəm,  – deyir və ifanı  bitirərək əllərini 

dizlərinə qoyur. 

Ġndi görürəm ki, onun əynində pijama var. O, əliylə saçlarını darayır 

və  yerindən  qalxır.  ġalvar  ombalarından  elə  sallanır  ki…  аh.  Boğazım 

quruyur.  Kristian  yöndəmsiz  addımlarla  fortepianonun  ətrafında  dövrə 

vurub  mənə  yaxınlaĢır.  GeniĢ  çiyinlər,  incə  bel…  əzələləri  onun  qarnında 

bir-birinə elə cilalanıb ki... Onun əla görünüĢü var. 

– Sən indi yataqda olmalısan. 

– Necə də gözəl pyes idi. Baxındır? 

– Baxdan iqtibasdır, əslində bu Alessandro Marçelonun qaboy üçün 

konsertidir. 

– Gözəldir, amma çox kədərli... 

Onun dodaqları təbəssümlə azca əyilir. 

---