Microsoft Word asiq ?L?SG?R. doc

_________________AzΩrbaycan Milli KitabxanasÕ_______________ 

197

– A bala, yaxúÕ ça÷ÕrÕrsan, ça÷Õr utanma! 

O günün sabahÕsÕ KalvayÕ Qurban atÕnÕ mindi, KalvayÕdan qayÕdan adamlarnan 

görüúmԥk üçün Zԥrzibil kԥndinԥ gɟtdi. Hԥmԥn gün A÷kilsԥdԥ toy tԥdarükü varÕydÕ. Aradan 

bir az kɟçmԥmiúdi ki, SԥhnԥbanÕnÕn anasÕnÕ da yuxa üstünԥ apardÕlar. Ԥlԥsgԥr öyԥ gԥlԥndԥ 

gördü ki, SԥhnԥbanÕ tԥkdi, dɟdi: 

– Ԥmi qÕzÕ, mԥn tԥzԥ paltar gɟyԥndԥ sԥn mԥnnԥn úirinlik istԥdin. 

Mԥnim dԥ gümanÕm, sԥn bilirsԥn ki, sözdԥn baúqa hɟç bir úɟyԥ gԥlmir. 

øndi qulaq as. 

Ԥlԥsgԥr aldÕ görԥk nԥ dɟdi, SԥhnԥbanÕ nԥ ɟúitdi: 

 

GülavatÕn qÕyÕ tԥr sinԥn üstԥ, 

Nԥ gözԥl yaraúÕr, qÕz, köynԥyinԥ. 

Sinԥn Kԥbԥ, köynԥk Kԥbԥ örtüyü, 

øzin vɟrsԥn, sürtԥm üz köynԥyinԥ. 

 

Gözԥl yaranÕbsan qalu-bԥladan, 

Yana÷Õn göyçԥkdi güldԥn, laladan. 

Zԥrgԥr gül do÷rasÕn zԥrin tiladan, 

Ԥlinnԥn gԥldikcԥ düz köynԥyinԥ. 

 

Ԥlԥsgԥr dԥ dost yolunda sürünür, 

Sinԥn üstԥ dԥrdԥ dԥrman görünür. 

O köynԥyԥ nar mԥmԥlԥr bürünür, 

Onçun qurban olluq biz köynԥyinԥ. 

 

SԥhnԥbanÕ dɟdi: 

– Ԥlԥsgԥr, aman günüdü, dԥdԥm ɟúitmԥsin. Ԥyԥr ɟúitsԥ, sԥni burda qoymaz. 

Ԥlԥsgԥr bu dԥfԥ bir az da ucadan aldÕ görԥk nԥ dɟdi: 

 

østԥr dara çԥkdir, istԥr qul ɟylԥ, 

Qoymuúam ԥmrinԥ qol, incimԥrԥm. 

Hԥsrԥtindԥn Mԥcnun oldum sԥhrada, 

AlÕrsan canÕmÕ al, incimԥrԥm. 

 

Firqԥtinnԥn saralÕban solanam, 

øzin vɟrsԥn, yar, baúÕna dolanam. 

Ԥlli yol çapÕlam, yüz yol talanam, 

Bir úɟy dɟyil dövlԥt-mal, incimԥrԥm. 

---

_________________AzΩrbaycan Milli KitabxanasÕ_______________ 

198

Ԥlԥsgԥri tԥr basmÕúdÕ. Öydԥ SԥhnԥbanÕdan baúqa hɟç nԥyi görmürdü. 

SԥhnԥbanÕ maddÕm-maddÕm Ԥlԥsgԥrԥ baxÕrdÕ, dillԥnmԥyԥ tԥhԥri yoxuydu. 

Ԥlԥsgԥr sözün o biri bԥndini aldÕ: 

 

Ԥlԥsgԥrԥm, yandÕm ɟúq ataúÕnda, 

Sözüm qaldÕ kirpiyindԥ, qaúÕnda. 

QazdÕr mԥzarÕmÕ çɟúmԥ baúÕnda, 

Sal sinԥm üstünnԥn yol, incimԥrԥm. 

 

Ԥlԥsgԥr sözü qurtaran kimi SԥhnԥbanÕ dɟdi: 

– Ԥlԥsgԥr, sana gԥlԥn ölüm mana gԥlsin, sԥn mԥnim qԥbrimin üstünnԥn yol sal! Sԥn ki 

mana yar dɟdin, mԥn dԥ sana yar dɟyirԥm. 

Öldüm – qara torpa÷Õnam, qaldÕm – sԥnin yarÕnam. 

Aradan bir müddԥt kɟçdi. Bir gün KalvayÕ Qurban öz arvadÕna dɟdi: 

– Arvad, Allah döylԥti vɟrdi, ԥmԥ bir o÷ulu ԥsirgԥdi. Bir gün yÕxÕlÕb ölԥrԥm, qÕz da çÕxÕb 

birinԥ gɟdԥr, sԥn dԥ qurdnan qiyamata qalmÕyajaxsan ki! Onda yurdumuzda bayquú uluyar. 

– A kiúi, açÕx danÕú görüm, nԥ dɟmԥk istiyirsԥn? 

– Arvad, sözün do÷rusu, Ԥlԥsgԥr mԥnim çox xoúuma gԥlir. Mԥnim fikrim budu ki, qÕzÕ 

vɟrԥk Ԥlԥsgԥrԥ, saxlÕyaq öyümüzdԥ. ȿlԥ bilirԥm ki, qÕz özü dԥ buna irazÕ olar. 

– A kiúi, mԥn dԥ irazÕyam, ԥmԥ bilmirԥm bu iúԥ camahat nԥ dɟyԥr? 

– Nԥ dɟyԥr dɟsin. Ԥlԥsgԥrdԥn yaxúÕ o÷lan harda var! 

Bu mԥsԥlԥ qonúudan-qonúuya yayÕldÕ, gԥlib PԥrizadÕn qula÷Õna çatdÕ. Pԥrizad mԥsԥlԥni 

Almԥmmԥd kiúiyԥ dɟdi. Almԥmmԥd KalvayÕ 

Qurbannan qohum olma÷a cannan-baúnan irazÕydÕ, ԥmԥ ɟlԥ hɟsab ɟlԥdi ki, uydurma 

sözdü. Düzünü örgԥnmԥk üçün KalvayÕ QurbanÕn yanÕna gɟtdi, salamnan-safadan sonra 

dɟdi: 

– KalvayÕ, ԥmrim aúmÕr, icazԥ vɟrsԥn, Ԥlԥsgԥri apararam. 

KalvayÕ Qurban bir az fikirrԥúԥnnԥn sonra dɟdi: 

– Almԥmmԥd, Allaha úükür, sԥnin kömԥyin, qolundan tutanÕn var, ԥmԥ Ԥlԥsgԥrsiz 

mԥnim ԥmrim hɟç aúmaz. Ԥyԥr irazÕ olsan, Ԥlԥsgԥr hԥmԥúԥlik bizim öydԥ qalar. 

Almԥmmԥd kiúi arif adamÕydÕ. Bildi ki, KalvayÕ Qurban nԥ dɟyir, ԥmԥ özünü o yɟrԥ 

qoymadÕ, dɟdi: 

---

_________________AzΩrbaycan Milli KitabxanasÕ_______________ 

199

– KalvayÕ, nɟcԥ yԥni Ԥlԥsgԥr hԥmԥúԥlik sizin öydԥ qalsÕn? Biz ki bɟlԥ danÕúmamÕúdÕq. 

– Almԥmmԥd, Ԥlԥsgԥri aparsan da, burda qoysan da ixtiyar sahabÕsan. 

Ancaq mԥnim mԥqsԥdim budu ki, irazÕlaúsan, iki ildԥn sonra 

Ԥlԥsgԥrnԥn SԥhnԥbanÕnÕn toyunu ɟliyԥrԥm, qalar hԥmԥúԥlik bizim öydԥ. 

Almԥmmԥd kiúi bir az fikirrԥúԥndԥn sonra gülümsünüb dɟdi: 

– KalvayÕ, mԥn sԥnin fikrini dörd il bunnan qabaq baúa düúmüúdüm ki, Ԥlԥsgԥri mԥnim 

ԥlimnԥn alajaxsan. 

Hԥr ikisi güldü, mԥsԥlԥ bunnan qurtardÕ. KalvayÕ QurbanÕn arvadÕ çay-çörԥk hazÕr ɟlԥdi, 

yɟdilԥr, içdilԥr, bir az da o yannan-bu yannan danÕúdÕlar, Almԥmmԥd kiúi durub öylԥrinԥ 

gԥldi. 

Atalar dɟyibdi: “Sԥn saydÕ÷ÕnÕ say, gör fԥlԥk nԥ sayÕr”. 

KalvayÕ QurbanÕn Mԥhԥrrԥm addÕ bir qardaúÕ varÕydÕ. Çox varrÕ oldu÷una görԥ “Pullu 

Mԥhԥrrԥm” dɟyirdilԥr. Özü dԥ çox zalÕm adamÕydÕ. 

KalvayÕ Qurban onnan ɟlԥ qorxurdu ki, ԥyԥr dɟsԥydi ki, üç gün çörԥk yɟmԥ, yɟmԥzdi. 

Pullu Mԥhԥrrԥm bu mԥsԥlԥni ɟúitdi. Tɟz adam göndԥrdi, KalvayÕ QurbanÕ yanÕna 

ça÷ÕrtdÕrdÕ, qɟyizdi-qɟyizdi soruúdu: 

– Qardaú, bu nԥ zurnadÕ, camahat çalÕr? 

KalvayÕ Qurban gördü ki, Mԥhԥrrԥm mԥԥlԥni oldu÷u kimi ɟúidib, danmaq olmaz, dɟdi: 

– Mԥhԥrrԥm, Ԥlԥsgԥr üzüyola, tԥrbiyԥli, qoçaq bir o÷landÕ. Ԥyԥr o olmasa, bizim mal-

hɟyvan dolanmaz. Almԥmmԥd kiúi gԥlmiúdi ki, onu apara, mԥn Ԥlԥsgԥri bir-iki il dԥ 

iúdԥtmԥkdԥn ötrü yalan bir sözüydü dɟdim. Onun da a÷lÕ kԥsdi, aparmadÕ. 

– Yox, Ԥlԥsgԥri bu saat qov gɟtsin, özgԥ adam tap, iúdԥt. QaldÕ kÕ SԥhnԥbanÕ; qÕzÕmÕz 

varsa, o÷lumuz da var. Öz daúÕmÕz, öz tufarÕmÕz; SԥhnԥbanÕyÕ o÷lum MustafÕya alajam. Di 

durma, gɟt Ԥlԥsgԥrin úԥlԥsini vɟr qoltu÷una! 

KalvayÕ Qurban öylԥrinԥ qayÕtdÕ. Ԥmԥ ɟlԥ bil ki, baúÕna bir qazan qaynar su 

tökmüúdülԥr. Bilmirdi ki, arvadÕna nԥ dɟsin, Ԥlԥsgԥri nɟcԥ qovsun. Odu ki, Ԥlԥsgԥri 

göndԥrib, Almԥmmԥd kiúiyi ça÷ÕrtdÕrdÕ, dɟdi: 

– Almԥmmԥd, gԥrԥk o günü mԥn sԥnin sözünԥ baxaydÕm. Qohumqardaú dɟyir ki, 

Ԥlԥsgԥri nahaq saxlÕyÕbsan, qoy gɟtsin atasÕna kömԥk ɟlԥsin. Indi istiyirsԥn Ԥlԥsgԥri apar. 

Almԥmmԥd kiúi iúin nԥ yɟrdԥ oldu÷unu baúa düúdü. Ԥvvԥlki söhbԥti hɟç tԥzԥlԥmԥdi. 

Ԥlԥsgԥri dԥ götürdü, kor-pɟúman ɟvlԥrinԥ qayÕtdÕ. 

---