Microsoft Word chingiz aytmatov qiyomat lot ziyouz com doc
Yüklə 0,94 Mb. Pdf görüntüsü
|
| www.ziyouz.com
kutubxonasi 2 tinmay, orqangdan qolmay, izma-iz ta’qib qilib kelaveradi, vertolyot parraklarining kasirg‘asi, avtomatdan do‘lday yog‘ilgan o‘qlarning chiyillashi yuragingni azob va qo‘rqinch bilan to‘ldiradi, yorug‘ dunyoda vertolyotdan omonlik yo‘q, qochib qutuladigan, sho‘rlik boshingni pana qiladigan teshik-tuynuk ham yo‘q — shunday paytda yer ham yorilmaydi, quvib kelayotganlardan joningni qutqarib, yerga kirib ketaman desang. Tog‘larda yo‘rig‘ boshqa. Bu yerda doim qochib qutulish mumkin. To xavf-xatar o‘tib ketguncha pisib yotadigan bir joy albatta, topiladi. Bu yerlarda vertolyot qo‘rqinchli emas, vertolyotlarning o‘zi qo‘rqadi tog‘lardan. Biroq qo‘rqqanga qo‘shaloq ko‘rinadi, degan gap bor. Buning ustiga bir marta yuragingni oldirgansan. Vertolyot yaqinlashib kelarkan, Akbara qattiq g‘ingshiy boshladi, boshini ichiga tortib, g‘ujanak bo‘lib oldi, lekin baribir dosh berolmadi, ojiz, ayanchli, g‘ayrishuuriy bir qo‘rquvga tushib, birdan bor ovozini qo‘yib uvlab yubordi: tishlarini alam-achchiq ustida g‘ijirlatib, shu yerning o‘zidayoq qattol olishuvga chog‘lanib, qorni bilan g‘or og‘zi tomon sudraldi, go‘yo nazarida shunday qilsa, temir yalmog‘iz Uzun Chotdan qochib ketadiganday, tog‘u toshlar tinchiydiganday, zilzilalar to‘xtaydiganday edi. Akbara qo‘rqib uvlab, g‘ingshiyvergandan keyin g‘or ichiga uning jufti Toshchaynar boshini suqdi. Akbara og‘iroyoqli bo‘lib qolgandan beri Toshchaynar ko‘p vaqtini inida emas, o‘ngirdan uzoq ketmay qalin va tinch qorag‘at butazorlar orasida o‘tkazardi. Tishlari xanjarday o‘tkir bu bo‘ri har qanday narsani g‘ajib tashlashga tayyor bo‘lgani uchun shu atrofdagi cho‘ponlar unga Toshchaynar deb nom bergan edilar. Toshchaynar juftining yoniga sudralib keldi-da, uni balo-qazolardan himoya qilganday gavdasi bilan to‘sib, taskin berganday irilladi. Akbara uning pinjiga mahkamroq tiqildi, adolatsiz osmondanmi yo boshqa birovdanmi yoxud sho‘rpeshona qismatidanmi nola-faryod qilganday g‘ingshidi. Vertolyot Ola Mo‘nguning oq qorli, ko‘k muzli dovonidan oshib o‘tib, bulutlar ortida ko‘zdan g‘oyib bo‘lgandan keyin ham Akbara yana anchagancha o‘ziga kelolmay, qalt-qalt titrab turdi. Koinotni bosgan sukut kabi tog‘larga birdan jimjitlik cho‘kdi. Akbara kutilmaganda ichidan nimadir qimirlayotgan, turtinayotganligini anik his qildi. Bir kuni Akbara, unda ovga endi-endi chiqayotgan paytlari edi, bir sakrab kattakon quyonni bosib olganligini esladi. O’shanda quyonning qornida qandaydir ko‘zga ko‘rinmas mahluqchalar qimirlaganligini sezganday bo‘lgan va bu narsa yosh urg‘ochi bo‘rini esayron qilib, qiziqtirib qo‘ygan, quloqlarini dikkaytirgancha, o‘ljasiga angrayib tikilib qolgan edi. Bunga shunchalar tong qolib qiziqib ketgan ediki, xuddi mushuk chala o‘lik sichqonni o‘ynaganday, u ham o‘sha o‘zi ko‘rinmay qimirlayotgan mahluqlar bilan o‘ynashmoqchi edi. Mana endi o‘z qornida ham kutilmaganda tiriklik homilasini his kilib turibdi. Esonchilik bo‘lsa, bir yarim-ikki haftadan so‘ng dunyoga keladiganlar o‘zlaridan xabar berayotgan edilar. Lekin, hozircha, hali tug‘ilmagan qip-qizil objish bolalar ona qursog‘idan ajralmagan, u bilan bir jon, bir vujud bo‘lib turishar, shuning uchun onani ko‘rqitib yuborgan, tahlika va talvasaga solgan boyagi hollarni ular ham qorinda yotgan ko‘yi sezgan, boshdan kechirgan edilar. Ular tashqi olam borligini, unda yovuz muhit mavjudligini shu tariqa ilk marotaba tuygan edilar. Onaning qiynalganligini sezib, ular qursoqda harakatga keldilar. Ular ham qo‘rqib ketdilar, qo‘rqinch ularga ona qoni bilan o‘tdi. Vujudi ichra yana bir vujud bitganini sezgan Akbara tinchini yo‘qotdi. Yuragi gursillab ura boshladi. Ko‘kragi ostida voyaga yetayotgan bolalarini xavfu xatarlardan asrash va qo‘rish ishtiyoqida g‘ayrat-shijoatga mindi. U hozir hech narsadan tap tortmas edi. Tabiat ato etgan naslni asrash sezimi kuchga kirgan edi. Shunda u mehr butun vujudiga issiq qonday yugurganligini his qildi, endi dunyoga keladigan bolalarini erkalagisi, bag‘riga olib isitgisi, ularni to‘ydirib-to‘ydirib emizgisi keldi. Bu onalikning eng birinchi baxtiyorligi edi. U qornida ikki qator to‘lib, qizarib, bo‘rsillab turgan emchaklaridan sut toshib, povillab kelishini o‘ylab orziqib ketdi, azbaroyi maza qilganidan ingrab yubordi va ko‘zlarini yumib oldi. U ini imkon bergancha jismini yozib, ohista-ohista erkalanib kerishdi va shundan so‘ng ko‘ngli birato‘la joyiga tushib, yana o‘zining ko‘k yolli Toshchaynariga yaqinroq surildi. Toshchaynar yollari qalin o‘sgan haybatli va chayir bo‘ri edi. Shuncha o‘jar va do‘laygan ekaniga qaramay, u ham juftining yuragida nimalar kechayotganligini sezdi. Nazarida juftining |