202
nəzarət sistemi zəif olub. Bu dövrə qədər vahid münasibətlər
sistemi yalnız iki və ya bir neçə dövlət arasında bağlanan
ittifaqlarla müəyyən müddət üçün mövcud olub. Məsələn, I
Dünya müharibəsində mövcud olan “Antanta” ittifaqını və
“Dördlər İttifaqı”nı; II Dünya müharibəsində formalaşmış
Berlin-Roma-Tokio “üçbucağı”nı, ABŞ-Böyük Britaniya
ittifaqını və Avstraliyanın (məsələn, Sakit okeanda
Yaponiyaya qarşı) bu ittifaqda iştirakını, SSRİ-nin
müttəfiqlərə
qoşulmasını
və
siyasi
triadanın
formalaşmasını, eləcə də həmin triadanın II Dünya
müharibəsindən sonra iki hissəyə: ABŞ-İngiltərə və SSRİ
tərəflərinə ayrılması, parçalanmasını və bu kimi digər
faktları qeyd etmək olar. Bunları da daha çox müharibələr və
geosiyasi maraqlar ortaya çıxarıb. XX əsrin əvvəllərində
yaranan Millətlər Liqası da bir münasibət sistemi kimi zəif
olub. Belə bir dövrdə müxtəlif məkanlarda söz sahibləri olan
dövlətlər mövcud olub. Məsələn, ABŞ Amerika qitəsində
böyük nüfuzlara sahib olub. Vaxtilə “Panamerikan”
siyasətini reallaşdırıb, Latın Amerikasına təsir göstərib,
Almaniya Avropanın mərkəzi hesab edilib, Rusiya Avro-
Asiya imperiyası olub, Çin Uzaq Şərqdə və Cənub-Şərqi
Asiyada özünü təsdiq etməyə çalışıb, Yaponiya Uzaq Şərq
imperiyası siyasətini reallaşdırıb və s. Dövlətlər üçün isə
müharibələrə qoşulmaq asan bir proses olub. Ümumnəzarət
sistemi və beynəlxalq səviyyədə təkmil mexanizm isə
ümumiyyətlə olmayıb. (Qeyd: ABŞ və SSRİ kimi dünya
nəhəngləri ümumdünya münasibətlər sisteminə mərkəzi
təsiredici güclər kimi gəlməyincə vahid ümumnəzarət
sistemləri də təkmil formada fəaliyyət göstərməyib. BMT
və NATO-nun fəaliyyətləri yalnız birləşdirici böyük güc
mərkəzləri ətrafında cəmləşməklə təmin edilib). Digər
tərəfdən də qloballaşma proseslərinin (qloballaşma prosesləri
özündə kütləvi qaydada yüksək maariflənməni əks etdirən və
vahidləşməni yaradan proseslər hesab olunmalıdır) olmaması,
203
kütləvi şüurun qeyri-zəkalılığı, eləcə də müharibələrdən
çəkindirən qorxulu silahların olmaması, elm və fəlsəfənin geniş
yayılmaması, humanizm baxışlarının qeyri-planetar səviyyəsi,
müharibənın insanlığa, bəşəriyyətə qarşı cinayət olmasının
geniş
təbliğ
edilməməsi
keçmiş
dövrün
beynəlxalq
münasibətlərinin təhlükəsizliyini təmin etməyibdir. Dünya
müharibələrinin tüğyan etməsi də buna əyani sübutdur. Lakin
istər regional, istərsə də qlobal məkanlarda beynəlxalq
münasibətlər sisteminin daima güclü elementləri mövcud olub
və daha güclü elementlər regionda və qlobal miqyasda məhz
dünya münasibətlər sisteminin aparıcı qüvvəsinə çevriliblər və
sistemdə aparıcı istiqaməti müəyyən ediblər. Elə tarixi
imperiyaların fəaliyyətlərini buna nümunə göstərmək olar.
Sonrakı inkişaf prosesləri, təbii hüquq nəzəriyyələrinin
böyüməsi, ədalət və humanizm, insanlıq prinsipləri, digər
bəşəri amillər, bəşəri dəyərlər, dünya təhlükəsizliyi kimi
ideoloji məsələlər və bunların geniş təbliği “müharibələrdən
çəkinmə və çəkindirmə” doktrinalarının, konsepsiyalarının
yaranmasına
gətirib
çıxarıb.
Aparıcı
elementlərin
(imperiyaların) formalaşması dünya əlaqələri sisteminin aparıcı
qüvvələrini və oyunçularını yaradıbdır. Qədim dövrdə, ilkin və
sonrakı orta əsrlərdə, yeni (intibah dövrü) və ən yeni dövrlərdə
(müasir dövr) imperiyaların, eləcə də böyük dövlətlərin
formalaşması (məsələn, qədim Misir dövləti, Aralıq dənizinin
Şərq sahillərində yaranan dövlətlər, İkiçayarası dövlətlər,
Əhəmənilər dövləti, Roma imperiyası, Çin imperiyası, Ərəb
xilafəti, Monqolların imperiyası, Osmanlı imperiyası, Avstriya-
Macarıstan imperiyası, Britaniya imperiyası, Fransa Napoleon
imperiyası, Fransa kolonial imperiyası, İspaniya dəniz
imperiyası (İspaniyanın Latın Amerikasındakı imperiya
dayaqları, metropoliyaya xidmətə yönəlmiş siyasəti), Rus
(Avro-Asiya) imperiyası, ABŞ (Amerika və Avro-atlantika—
Sakit okean imperiyası) və s.)) dünya əlaqələri sistemində
sistemin böyük bir məkanında aparıcı elementləri müəyyən
204
etmişdir və bu proseslər indiki zamanda da əvvəlki əlaqəli
məzmunla da davam etməkdədir. Aparıcı güc mərkəzləri də
dünya əlaqələri sistemində mühüm mövqelər (istinadgah
elementləri, obyektləri) və təsirlər əldə etmişlər.
Tarixin axarında dövlətlər öz aralarında əlaqələri başlıca
olaraq müvafiq predmetlər (obyektlər) üzrə yaradıblar.
Müvafiq predmetlərə, obyektlərə təsirlər ediblər, onları
parçalayıblar və ya da hissələrdən tamlar əmələ gətiriblər və
nəticədə əlaqələr istiqamətlərini formalaşdırıblar. Universallıq
və fərdilik (xüsusilik) əsasən iki müxtəlif istiqaməti meydana
gətirib. Əlaqələr zaman-zaman ardıcıl şəkildə yüksələn xətlə
qurulub və təkmilləşdirilibdir. Əlaqələr müxtəlif zamanlarda və
müxtəlif şəraitlərdə tələb olunan anlarda obyektlərə, əşyalara
təsirlərdən meydana gəlib. Hər bir maraqlı tərəf öz hərəkətini
digər tərəfin hərəkətləri ilə uyğunlaşdırmaq məcburiyyətində
qalıb və eyni zamanda bunu istəyib. Bununla da mükəmməl
mexanizmlər və sistemlər meydana gəlibdir ki, belə sistemlərdə
də elementlər güclərinə görə təsnif edilibdir. Elementlərin
(subyektlərin) gücləri gizli və ya da açıq şəkildə iyerarxik
pilləni yaradıbdır. Əlaqələrin qaydaları həm dinc şəraitdə
yanaşı
yaşamaqdan,
həm
də
müharibələrdən,
ərazi
işğallarından irəli gəlib və qaydalar bir növ tənzimedici,
istiqamətverici funksiya kəsb edibdir. Qaydalar həm də
qarşılıqlı ölçü prinsipini də müəyyən edib və hərəkətlərin
istiqamətlərini müəyyənləşdiribdir. Ən yaxşı halda demək olar
ki, ümümdünya münasibətlər sisteminin təkmil formalarını
böyük dövlətlər yaradıblar və istiqamətlərin konturlarını
cızıblar. Böyük dövlətlər onların güclərini şərtləndirən
kriteriyalar, komponentlər cəmindən istifadə edərək nizam
qaydalarını müəyyən ediblər və strategiyalar və taktikalar
formalaşdırıblar. Bir növ ümumdünya siyasətinin-qlobal
siyasətin hazırlanması və icrası mərkəzləri yaranıb. Müəyyən
edilən strategiyalar və taktikalar başlıca olaraq gücləri hərəkətə
gətiriblər və subyektlərin güclərinin təsnifatını müəyyən