Microsoft Word tezson[2]. doc



Yüklə 4,8 Kb.
Pdf görüntüsü
səhifə32/44
tarix21.03.2018
ölçüsü4,8 Kb.
#32712
1   ...   28   29   30   31   32   33   34   35   ...   44

 
89
kaçıyormuş  gibi  yaparlar  ve  düşmanı  bataklığın  içine  düşürürler.  Sonra  yan 
taraflarda  yer  alan  pusulardaki  birlikler  düşmanın  üzerine  saldırır  ve  geri 
çekiliyormuş  gibi  yapan  adamlar  düşmana  hakimiyet  kurup  ordusunu 
öldürürler.  skit  kabileleri,  bu  taktiği,  Roma  imparatoru  Decius,    Danube 
ırmağını geçip Trakya’ya girdiğinde ve Moesia civarında onlara karşı meydan 
savaşına giriştiğinde kullanmışlardır.”    
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 


 
 
IV. BÖLÜM 
 
AVRUPA HUNLARINDA ASKER  KÜLTÜR 
 
SAVAŞÇI UNSUR 
 
1. Yaşadığı Kültür Çevresi 
 
 
Hunların  hayat  tarzı  dinamik  ve  hareketli,  kurdukları  imparatorluk  çok 
renkli  idi.  Göçebelerin  başlıca  servet  kaynağı  büyük  çapta  hayvan 
yetiştirmektir.  Bu  yüzden  de  bu  hayvanlara  ot  ve  su  bulabilmek  için 
dolaşmaları bir zarurettir. Onlar özellikle bahar ve yazları suyu otu bol yüksek 
yaylalara göçerek hayvanlarını besliyorlardı. Başlıca hayvanları atları dışında 
keçi,  koyun  ve  sığırdı.  Eti,  sütü  ve  yünü  dolayısıyla  en  çok  koyunu 
beslerlerdi.
377
  Jordanes’in  bildirdiğine  göre  “Hunlar,  yazın  kendi 
nüfuzlarındaki  engin  düzlüklerde  sığırları  için  otlak  sağlayan  nere  olursa 
oraya göç ederler.Kışın ise Karadeniz’in ötesine geri dönerler.”
378
  
Göçebenin  bütün  hayatını,  otlatmak  suretiyle  hayvan  yetiştirmeye 
uydurması  icab  etmiştir.  Devamlı  göç  hali,  komşu  kabilelerin  baskınlarına 
karşı  uyanık  olma  durumu  bozkır  göçebelerinin  yaşayışını  etkilemekten  geri 
kalmamıştır.  çlerinde  yaşadıkları  araba  çadırlar  çabuk  harekete  elverişli 
olarak hazırlanmaktaydı. Batı Hunları, Avrupa içlerine kadar geldikleri zaman 
bile  çadırda  oturmaktan  vazgeçmemişlerdir.  Yalnızca  Attila  evde  oturmakta 
idi. O da mermer yada taştan değil kaba kerestelerden çadır modellerini taklit 
ederek kurulmuş tahta  bir evdi. Bu yüzden göçebeler arabalarda ve kolayca 
toplanabilen  çadırlarda  yaşar.  Hunlar  hayvan  yetiştirdiklerinden,  daha  çok 
hayvan  ürünleri  ile  beslenirlerdi.  Başlıca  gıda  maddeleri  süt  ve  süt 
                                         
377
 Baştav, A.g.m., s. 859 
378
 Jordanes,37 
 


 
91
mamülleridir.  Hayvanı  kesmediği  ve  esirgediği  için  eti  daha  çok  avcılık, 
balıkçılık  yoluyla  sağlarlardı.  lk  çağda  savaşlar  insan  gücüne  bağlı 
olduğundan ve hayvani ürünlerin insanı bu konuda geliştirmesinden dolayı bu 
yeme  alışkanlığı  Türklerin  vücut  bakımından  güçlü  ve  çevik  olmalarını 
sağlamıştır.
379
 
Tabiatı  ile  Hunların  surlarla  çevrilmiş  şehirleri  de  yoktu.  Ammianus 
Marcellinus
380
  Hunların  yaşam  biçimleriyle  ilgili  şu  bilgileri  vermektedir; 
“Yaşam  biçimleri  o  kadar  çetindir  ki  ne  yiyecek  nede ateşe nede  yiyecekten 
zevk  almaya  ihtiyaç  duyarlar.  Yabani  otların  kökleriyle  ve  her  türlü  hayvanın 
hemen  hemen  çiğ  etiyle  beslenirler.  Bu  eti  kendi  kalçaları  ile  atlarının  sırtı 
arasına  koyarlar  böylece  az  da  olsa  ısıtmış  olurlar.  Hiçbir  yapıyla 
korunmazlar  ancak  ortak  kullanımdan  ayrılmış  mezar  gibi  şeylerden 
kaçınmazlar.  Onların  yurdunda  sazla  kaplanmış  kulübe  bulmak  mümkün 
değildir.  Ancak  ormanları  ve  dağları  dolaşarak  soğuğa,  açlığa  ve  susuzluğa 
dayanmayı  çocukluk  çağında  öğrenirler.  Yurtlarından  uzakta  mecbur 
kalmadıkça  bir  eve  girmezler;  çünkü  bir  çatı  altında  kendilerini  güvende 
hissetmezler.  Bu  soyda  hiç  kimse  ne  bir  sabana  dokunmuştur  ne  de  bir 
tarlayı sürmüştür. Hepsi sabit bir oturma yeri olmadan yasalar olmadan ve de 
yerleşik  bir  hayat  tarzı  olmaksızın  kaçak  gibi  oradan  oraya  arabalarıyla 
dolaşıp  dururlar.  Bu  arabalarda  kadınlar  giysilerini  dokurlar,  kocalarıyla 
ilişkiye  girerler,  çocuk  doğururlar  ve  ergenlik  çağına  kadar  çocukları 
yetiştirirler. Onlardan hiç kimse nereli olduğu sorulduğunda  cevap veremez, 
çünkü  farklı  bir  yerde  döle  düşmüştür,  farklı  bir  yerde  doğmuştur,  farklı  bir 
yerde de büyümüştür.” 
Romalılar  Hunların  atlı  kültürüne  hayrandılar.  Claudianus’a  göre 
Hunlar  atlarına  yapışmış  gibiydiler.  Sidonius’a  göre  daha  anasının 
yardımından  yeni  kurtularak  ayakta  durabilen  bir  Hun  çocuğunun  yanı 
başında,  hemen  eğerlenmiş  bir  ata  rastlanır.
381
  Ammianus’a  göre
382
  “Hunlar 
                                         
379
 Erdemir, P.H, Göktürk Bizans  lişkileri,  stanbul, Arkeoloji ve Sanat Yayınları,2003, s.59 
380
 Ammianus Marcellinus, XXXI, 2.3-4 
381
 Nemeth, G., ”Attila ve Hunları”, Türkler, I.cilt, Ankara, 2002, s. 888 
382
 Ammianus Marcellinus,XXXI. 2, 6-7  
 


 
92
haşin  atlarına  neredeyse  yapışık  vaziyettedirler.  Sıradan  işleri  yerine 
getirmek içinde atlara kadınların bindiği gibi binmemezlik etmezler. Bu soyda 
herkes  gece  olsun  gündüz  olsun  at  sırtında  alış  veriş  yapar,  yer  içer  ve 
başlarını  eğerek  hayvanın  ince  boğazına  yaslanırlar  ve  pek  çok  rüyanın 
eşliğinde  derin  uykuya  dalarlar.  Önemli  bir  konu  hakkında  müzakere  etmek 
istenirse herkes bu vaziyette (at sırtında) düşünür.” 
Ömrü  at  üzerinde  geçen  Hunların  giyim  usulu  de  bozkırın  yapısına 
uygundu.  Hunlar  kışın  ormanlarda  yaşayan  ufak  av  hayvanlarının  postunu 
giyerlerdi;  yazın  ise  bez,  ipek  ve  yün  gibi  daha  hafif  malzemeden  yapılmış 
elbiseleri  vardı  ve  bunları  renkli  işlemlerle  alacalı  bir  hale  sokarlardı.  Tunik 
biçiminde  önden  açılan  ve  baldırlara  kadar  ulaşan  bir  manto  taşır  ve  bunu 
kemerle  sıkıştırırlardı.  Genellikle  keçi  derisinden  dikilmiş  uzun  bir  pantolon 
giyerler  ve  bunun  paçalarını  topukta  büzerek  çarıkların  içine  sokarlardı.
383
 
Ammianus’a  göre
384
  “Hunlar  ketenden  yada  yabani  farelerin derisinden  giysi 
giyerler, bu giysiyi hem evde hem de ev dışında giyerler. Ancak rengi solmuş 
bir  giysiyi  bir  kez  boğazlarında  geçirince,  uzun  süre  giyerler.  Hatta  giysi 
yırtılıp  paçavraya  dönene  kadar  ve  azar  azar  üzerlerinden  düşene  kadar 
çıkarmazlar  yada  değiştirmezler.  Başlarına  konik  biçimli  bir  başlık  örterler. 
Kıllı  bacaklarını  oğlak  derisiyle  korurlar,  onların  ayakkabıları  eskimez 
biçimdedir.” 
 
 
2. Eğitimi 
 
Askerlik  eski  Türkler  arasında  ayrı  bir  meslek  sayılamaz,  zira 
topluluğun ve devletin sosyal karakteri icabı her Türk aynı zamanda iyi savaş 
terbiyesi  almış,  her  an  cenge  hazır  bir  muharip  durumunda  idi.  Ata 
binebilecek  ve  yaya  kullanabilecek  bir  çağa  geldikten  itibaren  çocuğun 
muharebeye  hazırlanmasına  başlanırdı.  Çocuklar  3-4  yaşlarından  itibaren 
                                         
383
 Baştav,  A.g.m., s. 859 
384
 Ammianus Marcellinus,XXXI.2.5-6 
 


Yüklə 4,8 Kb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   28   29   30   31   32   33   34   35   ...   44




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə