Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
100 bunun yuxu olduğunu düşünüb cavab verməmişdi. Yalnız saçlarına toxunan barmaqların nəvazişindən bunun gerçək olduğunu duyub hövlnak ayağa qalxdı. – Sən Allah, düzünü de, birini deyib neçəsini çəkmisən siqaretin?! - ərinə fürsət verməyib qabaqdangəlmişlik elədi. – Mən birini çəkib buraya gəldim, amma səni belə görüb oyatmağa qıymadım, inanmırsan?! – Nərminənin sualından sonra ani düşünərək o gedəndən sonra qutudakı iki, yeni qutudan daha birini çəkdiyini yada saldı. – İnanan daşa dönsün! – Nərminənin şirin tərzdə dediyi bu sözdən sonra hər ikisi bərkdən gülüşdülər. – Gəl, gedək – Ramil dilləndi. Görəsən, Aytəkin neyləyir?! Həyat yoldaşının əlindəki kitabı alıb stolun üstünə qoydu. Başa düşdü ki, xanımı onun nəyə görə belə fikirli olmasını anlayıb. Bu qədər anlayışlı olduğu üçün onu bağrına basmaq istəsə də, ürəyindən gələn səs buna imkan vermədi. Daha doğrusu, beyninə hakim çıxa bilmədi. Bir az əvvəl bu beynin bütün sirli aləmi on doqquz il əvvəl itirdiyi Aytəkini xatırlamışdı... Əli gəlmədi yoldaşını qucaqlamağa. Bu qəribə bir hiss idi... Bunu yalnız yaşayanlar bilərdi. Amma Ramil heç vaxt bunu kiməsə arzulamazdı. Bu o qədər ağır idi ki! Kişi mərdliyinə, qüruruna xələl gətirə biləcək qədər dözülməz idi. Bir az duruxsunub, iş otağından çıxmaq üçün qapıya tərəf getdi. – Ramil!.. – həyat yoldaşının səsindəki həyəcan ona qeyri-adi gəldi. Bu səslənişdə yalvarış, minnətdarlıq, sevgi, bağlılıq, ürək ağrısı... Hər şey var idi. Ramil bunu hiss edə bilmişdi. Nərminənin nə deyəcəyini, yaxud edəcəyini anladı. Bir anlıq onu çağıranın Aytəkin olduğunu da düşündü. Özünü aldatmaq istədi həmin saniyələrdə... Axı, illərdir bu səsi həsrətlə gözləmişdi... Tələbəlik illərinin hər anı ilə xoş dəqiqələrinə, arzularına, niyyətlərinə qərq olmuş pak sevgisini yaşatmaq 101 üçün Aytəkinin əsirinə çevrilmişdi. Həmişə, elə indi də, bu saniyə də elə düşünürdü ki, Aytəkin ölməklə o da ölmüşdü. Əzab çəkməklə o da sınmışdı. Əsir düşməklə o da əsir düşmüşdü. Bu əsirlik erməni əsirliyindən daha sarsıdıcı, dəhşətli və dözülməz idi... Ramilin əsirliyinin yeganə adı sevgi idi. Ümidsiz sevgi... – Ay can! – sanki Nərminənin onun nə düşündüyünü bilməkdən utanıb tez özünü ələ aldı. – Mən səni canımdan çox istəyirəm! – qadın bunu deyib onun boynuna sarıldı. Bu, əsl qadın nəvazişi idi. Hansı ki, artıq sözə ehtiyacı yox idi. Ramilin bayaq edə bilmədiyini həyat yoldaşı bacarmışdı. Hər ikisi hallarından məmnunluq hissi ilə bir birinə sığınmışdılar. – “Sevgi qarın doyuzdurmur, əzizlərim!” – yarı açılı vəziyyətdə olan iş otağının qapısını açıb içəri keçən Aytəkinin otağa girməyi ilə bu sözü deməsi bir oldu. Valideynlərini bir- birini qucaqlayan görən qız özünü itirsə də, hazırcavablığından qalmadı. Yadına düşdü ki, qapını döyməmiş içəri girib. Amma qapıya da bağlı demək olmazdı axı! Həm də ki, nə qədər gözləmək olar?! Artıq bütün dərslərini oxuyub bitirmişdi. Sabahkı tədbirə də ciddi formada hazırlaşmışdı. Hətta otağındakı güzgünün qarşısında yarım saata qədər öz-özünə məşq də etmişdi. – Sizə mane olduğuma görə bağışlayın, amma mən çox acmışam! Səhvini boynuna almamaq üçün uşaq şıltaqlığı ilə dilləndi. Amma onun bu sözlərində uşaqdan daha çox böyük adamlara məxsus əda, ironiya var idi. Son günlərdə atasının ona hədiyyə etdiyi “Atalar sözləri, aforizmlər və məsəllər” kitabındakı sözlərdən də çox məharətlə istifadə edirdi. Bu bir daha onun istedadlı olmasını göstərirdi. 102 – Peşman olduq ha, sənə o kitabı almağa. Başımıza bəla oldun müdrik kəlamlarınla, – Ramil bunu deyib, qızını özünə tərəf çəkib boynunu qucaqladı. Bu dəfə daha da ucadan gülüşdülər. Utandığından yanaqları qızaran Aytəkin də valideynlərinə qoşulub gülməyə başladı. Bu yanaqların qızartısı Ramilə tanış idi. Həsrət qaldığı həmin yanaqlar... İllər aman vermədən ötmüşdü... 103 14. Köməyə gələn var?! Martın 9-u idi... Havaların qızmağa doğru getməsi əsən küləyin yumşaqlığından hiss olunurdu. Soyuq əvvəlki kimi adamı göynətmirdi. Günəş isə yalançı pəhləvanlar kimi sanki “mən də varam” deməyə çıxmışdı. Yerdəki qarlar isə ərimiş, yeri palçığa çevirmişdi. Təbiət sanki soyuq havada ayağını yorğandan çıxardıb, üşüdüyü üçün yenidən içəri çəkən şıltaq uşağa bənzəyirdi. Günəşin şüaları yerə xeyli uzaq olduğundan adama bir o qədər də təsir etmirdi. Bu gün ermənilərə nə isə olmuşdu. Bizim hamımıza bir rus adyalı verərək həmin binanın ikinci mərtəbəsinə qaldırıb, ya iki, ya da üç yerə bölərək otaqlara yerləşdirdilər. Çünki bizim otaqda 8 nəfər var idi. – Əgər kimsə bura gələn adamlara yaşadıqları haqqında nəsə desə, ona qan udduraram. Bu gələnlər bir günlükdür, amma siz burda hələ çox qalacaqsınız, - deyə Vaskanyan yanındakı əsirin başına ironiya ilə sığal çəkdi. Bizi otaqlara yerləşdirdikdən təqribən iki saat sonra səliqəli geyimdə olan üç kişi, bir də qadın gəldi. Bu Qırmızı Xaç Cəmiyyətinin nüməyəndələri idi. Erməni əsgərləri bu gələnləri tam mühasirəyə almışdılar. Danışıqlarından almanlara oxşayırdılar. Hərəmizə bir kağız verdilər və tərcüməçinin Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|