Moderniteden postmoderniteye uzanan bir köPRÜ: zygmunt bauman
Yüklə 2,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
| Modernlik ve Müphemlik,
s.120 725 Bauman, Postmodernlik ve Hoşnutsuzlukları , s.29 726 Bauman, Postmodern Etik, s.204 727 Bauman, Modernlik ve Müphemlik, s.83 262 topluluktur. İçeriyi dışarıdan ayıran duvarların arkasında varlığı kabul edilen, ama dışarıda kalması istenen ya da buna zorlanan yabancıların varlığı, bir tehdit olmaktan veya korku salmaktan öteye geç(e)mez. Yabancıyı gösteren ve onların yabancılığına daha fazla vurgu yapmak için kullanılan kavramsal çiftlere baktığımızda bunlar: biz-onlar, yakın(dakiler)- uzak(takiler), dost(lar)-düşman(lar), temiz-kirli, iyi-kötü gibi kavramsal karşıtlıklar sayılabilir. Kavramsal karşıtlıklarda birinciler, ‘biz’in anlamına yapışırken; ikincilerin anlamları, yabancının üstüne yapışmış kimlik lekeleridir. Bu bağlamda Bauman, Levi- Strauss’un antropolojik kavramlarına başvurarak bütün toplumların yabancıya iki tür stratejiyle yaklaştığını belirtir. Bu yaklaşımlar, fajik(yutma) ve emik(kusma) olarak kavramlaştırılır. İki yöntemin amacı da yabancıların varlıklarıyla yerel ya da homojen topluma vermiş oldukları belirsizlikleri, tehlikeleri ve hastalıkları yok etme isteğidir. Özellikle modernliğin mücadele ettiği müphemlik durumunu yaratması bakımından yabancının varlığı, bir sıkıntıdır. Nitekim, Bauman’a göre her ne kadar modernlik tüm alanlarda müphemliği bitirme ve istediği düzeni oluşturma amacı taşısa da bu amacı gerçekleştirme çabaları müphemliği artırmıştır. Artan müphemliğin kaynağı olarak görülen yabancılara karşı modernlik, daha katı ve kökten çözümler sunan yöntemlere başvurmuştur. Çünkü, “[k]esinlik ve açıklığın hakim olması gereken yerlerde yabancılar, belirsizliği yaydılar. Tam da inşa edilmek üzere olan armonili ve rasyonel düzende “ne-ne de”lere, apışıp kalmışlığa ve bilişsel müphemliğe hiç yer yoktu – olamazdı. Düzen inşası, yabancılara ve yabancı olana karşı yürütülen bir aşındırma savaşıydı.” 728 Bu bağlamda toplumların yabancılara karşı uyguladığı stratejilerden ilki: ‘ antropofajik’ti[r] : yabancıları yutarak ve ardından da bunları metabolik olarak kişinin kendisinden ayırt edilemez bir doku haline dönüştürerek yok etmek. Bu, asimilâsyon stratejisiydi: farklıyı benzer kılma; kültürel ya da dilsel ayrımları yumuşatmak; yeni ve her şeyi kuşatan düzene uyumluluğu besleyen dışında tüm gelenekler ve bağlılıkları yasaklamak; bir ve sadece tek bir uyumluluk ölçütünü dayatmak. 729 Yabancılar bu noktada içine girdikleri toplumun homojen görüntüsünde kaybolabilirler. Bu stratejiye direnen yabancılar için dışarıya çıkarma/sürme söz konusu olur ki bu stratejinin ikinci yöntemi olan, 728 Bauman, Postmodernlik ve Hoşnutsuzlukları , s.31 729 Bauman, Postmodernlik ve Hoşnutsuzlukları , s.31 263 “ anropoemik’ti[r] : yabancıları kusmak , düzenli dünyanın sınırları dışına sürmek ve bunların içerdekilerle olan tüm iletişimlerini kesmek. Bu, - yabancıları gettoların görünür duvarlarının içine ya da görünmeyen fakat en az bu duvarlar kadar somut olan commensality (birlikte yemek yeme), connubium (evlilik) ve Yüklə 2,44 Mb. Dostları ilə paylaş:
|