Mpetencji do podejmowania samodzielnych decyzji dzielimy organy na
Yüklə 496,37 Kb.
|
|
. 35. ACTOR SEQUITUR FORUM REI. Właściwość miejscowa zaś była odzwierciedleniem do dziś istniejącej zasady Actor sequitur forum rei a więc powód idzie za sądem pozwanego. W Rzymie istniało odstępstwo od tej zasady wtedy, gdy obie strony się w ten sposób umówiły, bądź też np., gdy proces toczył się o nieruchomość i dla łatwiejszego gromadzenia dowodów łatwiej było go prowadzić w miejscu położenia nieruchomości. Ad rei futuram memoriam w sprawach kanonizacyjnych Tematem niniejszego referatu jest instytucja pozaprocesowego zebrania i zachowania przez biskupa przekazów dotyczących zmarłego w opinii świętości, męczeństwa i znaków określana terminem ad rei futuram memoriam. Uregulowania prawne dotyczące tej kwestii zostały zawarte w art. 83-84 Instrukcji „Sanctorum Mater” z 17.05.2007 r. w części V – „Zebranie dowodów ze świadków, w tytule II – „Aby nie utracić dowodów”. Warto podkreślić, iż termin ad rei futuram memoriam przyjęto 10.04.2008r. po dyskusjach na zebraniu postulatorów w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. W pierwotnej wersji instrukcji a także w „Communicationes” użyto sformułowania ad perpetuam rei memoriam. Dla pełnego zrozumienia tej instytucji potrzebne jest wyjaśnienie etymologiczne pojęcia. Termin ten wywodzi się ze starej formuły rzymskiej, która mimo iż w potocznym rozumieniu oznacza zabezpieczanie dowodów pamięci, nie zawsze jednak wiązana była z kwestiami prawnymi, ale także kulturowymi czy historycznymi. Wyrażenie ad rei perpetuam memoriam składa się z kilku pojęć a mianowicie: przymiotnika perpetuus rozumianego jako ciągły, stały, wieczysty, trwały; oraz rzeczownika memoria oznaczającego pamięć, wspomnienie, pamiątkę, swego rodzaju zdolność umysłu do poznania rzeczy i jej upamiętnienia. Pierwszy raz w prawie pojęcia ad rei perpetuam memoriam użyto w Kodeksie Justyniańskim. W wiekach średnich przez słowo memoria rozumiano schemat prowadzenia sprawy sądowej lub pisma pomocnicze, sporządzone na sposób oświadczeń, które dołącza się do akt sprawy głównej. Memoralia oznaczają pisma, służące prowadzeniu procesu, w kontraktach i testamentach jako akta publiczne, czyli dokumenty sporządzone przez notariuszy. Jeśli chodzi o rozwój instytucji ad futuram rei memoriam, to warto wskazać, iż w czasie pierwotnych form kanonizacji, nie zachodziła potrzeba zabezpieczania dowodów świętości, co wiązało się z ich specyfiką. Nie prowadzono także dochodzeń przed kanonizacją, chyba że dotyczyły one spraw dawnych w których rodziły się wątpliwości co do miejsca grobu świętego lub autentyczności jego relikwii. Akta męczenników, zbiory cudów, żywoty, biografie czy historie, nie mogą być traktowane jako akta służące procesom kanonizacyjnym. W okresie kanonizacji dokonywanych drogą przeniesienia, można mówić o faktycznym gromadzeniu dowodów dotyczących cnót, męczeństwa czy kultu jednak w źródłach nie odnajdziemy żadnych wzmianek o używaniu formuły ad perpetuam rei memoriam. Przełomowym momentem w historii tej instytucji była zapewne Konstytucja Apostolska Urbana VIII „Caelestis Hierusalem Cives” z 5.07.1634r. zakazująca gromadzenia różnego rodzaju oznak kultu. Przepisy te zaostrzył Innocenty XI dekretem „De processibus aliisque” z 15.10.1678r. aprobującym 14 reguł procesowych m.in. zabraniających włączania do akt procesowych jakichkolwiek pozasądowych zeznań świadków. Obniżył on tym samym rangę gromadzonych świadectw, określanych dziś mianem ad rei futuram memoriam. Ponownie wartość dowodową dokumentacji dostrzegł dopiero Benedykt XIV wprowadzając w sprawach dawnych tzw. dowodzenie pomocnicze, które miało być zastosowane w odniesie do dowodzenia cnót heroicznych, męczeństwa i cudów. Dopuścił on możliwość połączenia zeznań świadków ze słyszenia z różnego rodzaju przyczynkami dowodowymi przez które rozumiał źródła pisane. Pełna moc dowodowa dokumentu uzależniona była jednak od jego pozyskania na drodze sądowej i po złożonej przysiędze w trakcie procesu. Sytuacja uległa zmianie dopiero po dekrecie Piusa X z 26.08.1913r. „De Servis Dei” dotyczącym dokumentu jako środka dowodowego. Polecił, by gromadzić wszystkie dokumenty odnoszące się zarówno do spraw dawnych jak i nowych już w procesie informacyjnym a także, by upominać przechowujących tego rodzaju dokumenty, aby je przekazywali do trybunału prowadzącego postępowanie. Dokumentacja ta wraz z zeznaniami stanowiła materiał do opracowania streszczenia przygotowanego na kolejne zebrania kongregacji. Mimo wcześniejszego ustawodawstwa, Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917r. wprost odmówił wartości dowodowej niektórym dokumentom. W kan. 2033 § 1 odmówił wartości dowodowej w sprawie cnót lub męczeństwa wszystkim pozasądowym pismom podpisanym przez ich autorów, czy także wniesionych przez tych przesłuchanych w procesie na wniosek postulatora czy tych, których postulator przedstawił do przesłuchania. Dodatkowo kan. 2035 stanowił, iż inne dokumenty tylko wtedy mogły być uważane za takowe, jeśli zostały pozyskane metodą procesową, a posługiwanie się nimi przez osoby posiadające duży autorytet w społeczeństwie mogły jedynie świadczyć o powadze tych dokumentów. Dokumenty pozasądowe, jako niepubliczne, nie mogły stanowić dowodu w sprawach cnót czy męczeństwa. Wejście w życie „Gia da qualche tempo” Piusa XI sprawiło, iż w odniesieniu do spraw dawnych sędzia dopuszczał pozasądowe zeznania jako wsparcie dowodowe dla wyjaśnienia kwestii wątpliwych. W świetle Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983r. dopuszcza się dowód z dokumentu w każdego rodzaju procesie, bez względu na to, czy chodzi o dokument publiczny czy też prywatny. Warto nadmienić, iż regulacje dotyczące dowodu z dokumentów umiejscowiono w KPK/83 przed zeznaniami świadków. Wprowadzono również podział na dokumenty publiczne i prywatne, kościelne i świeckie. Zgodnie z regulacją kodeksową publicznymi dokumentami kościelnymi są te, które sporządziła osoba publiczna, wykonując w Kościele swoje zadania, z zachowaniem formalności przepisanych prawem. Publicznymi dokumentami świeckimi są te, które według ustaw każdego z osobna miejsca, jako takie są uznawane przez prawo. Pozostałe dokumenty są prywatne. (kan. 1540). Dokumenty publiczne cieszą się domniemaniem wiarygodności i mają moc dowodową we wszystkim, co się w nich stwierdza wprost i zasadniczo (kan. 1541). Dokument prywatny ma taką moc dowodową przeciwko autorowi lub temu, kto go podpisał, i posiadającym od nich sprawę, jak przyznanie pozasądowe; przeciwko obcym ma taką moc, jak oświadczenia stron (kan. 1542). Aby dokumenty posiadały moc dowodową powinny być oryginalne lub przedłożone w uwierzytelnionym odpisie i złożone w kancelarii trybunału (kan. 1544). Nikt nie ma obowiązku przedkładać dokumentów, nawet wspólnych, które nie mogą być ujawnione bez niebezpieczeństwa szkody o czym stanowi kan. 1546 § 1. W literaturze podnosi się fakt, iż w procesie kanonizacyjnym często chodzi o dokumenty wystawiane przez lekarzy czy adwokatów, związanych tajemnicą zawodową podsuwa się tu zatem możliwość zwolnienia z tajemnicy zawodowej osoby, której to dotyczy. Dokument w procesie kanonizacyjnym ujmowany jest bardzo szeroko. Jego wartość dowodowa oceniania jest na szczeblu diecezjalnym przez biegłych historyków, a w Kongregacji przez konsultorów historyków. Dla dalszych rozważań nad naturą oświadczeń ad rei futuram memoriam potrzebna nam będzie treść art. 83 i 84 „Sanctorum Mater”, które stanowią, iż: art. 83 § 1 W przypadku, gdy jakaś osoba chciałaby zostawić świadectwo na temat życia i śmierci kogoś, kogo sprawa nie jest jeszcze rozpoczęta, może przekazać biskupowi na piśmie oświadczenie ad rei perpetuam memoriam. § 2 Takie oświadczenie winno być podpisane przez piszącego i potwierdzone przez notariusza kościelnego lub cywilnego, aby mogło być przyjęte jako dowód w ewentualnej sprawie. § 3 Biskup zachowuje to oświadczenie w bezpiecznym miejscu w kurii diecezjalnej lub eparchialnej. Art. 84 Autor oświadczenia ad rei perpetuam memoriam powinien być wezwany do złożenia zeznań w ewentualnym dochodzeniu diecezjalnym lub eparchialnym. Nie ulega wątpliwości, iż świadectwa o których jest tu mowa zaliczyć należy do dokumentów prywatnych. Podpis oświadczającego, potwierdzony przez notariusza, nie czyni z nich dokumentów publicznych. W sprawach dotyczących dobra publicznego, moc dowodowa takich dokumentów podlega ocenie sędziego, który uwzględnia pozostałe okoliczności sprawy. Późniejsze złożenie zeznań na mocy art.84 ma charakter wyjaśnień do złożonych oświadczeń. Oba środki dowodowe przyczyniają się znacznie do wyjaśnienia przedmiotu dowodzenia. Formułę ad futuram rei memoriam można stosować nie tylko w dochodzeniu diecezjalnym w odniesieniu do beatyfikacji, ale i do kanonizacji jeśli w diecezji prowadzony jest proces dotyczący domniemanego cudu po beatyfikacji. Jeśli chodzi o praktyczne zastosowanie tej instytucji, to wskazać należy swego rodzaju relację prawną w jakiej art.83-84 pozostają z art.8 §1 Instrukcji. Artykuł ten dotyczy obowiązków postulatora w procesie. Podkreślić jednak należy, iż formułę ad perpetuam rei memoriam można stosować przed powołaniem postulatora, ponieważ kompetentnym do przyjmowania oświadczeń jest biskup właściwy do prowadzenia ewentualnej sprawy. Praktyka wskazuje, iż oświadczenie może być złożone każdej osobie zainteresowanej w przyszłości rozpoczęciem sprawy beatyfikacyjnej. Wszyscy zaś którzy przyjmują i zabezpieczają tego rodzaju oświadczenia, jeśli chcą rozpocząć sprawę beatyfikacyjną przekazują je do biskupa lub eparchy, gdyż tylko oni są właściwi do prowadzenia dochodzeń diecezjalnych. Warto nadmienić, iż poza gromadzeniem dokumentacji przez postulatora a także przez Komisję Historyczną, duże znaczenie odgrywa spontaniczne zbieranie spuścizny. Dzieje się to bezpośrednio po śmierci, gdy nie ma jeszcze postulatora sprawy a wymagany dla rozpoczęcia procesu upływ 5-letniego okresu oczekiwania, może wpłynąć na rozproszenie lub utratę niektórych dowodów. Zabezpieczeniem dla tego rodzaju postępowania jest uzyskanie upoważnienia od właściwego biskupa lub eparchy a powierzenie tej roli osobom kompetentnym, wskazanym przez biskupa lub przez niego zaaprobowanym. Adaptacja przedsiębiorstwa do otoczenia Adaptacja oznacza dostosowanie działań marketingowych do stanu otoczenia oraz ich modyfikację ze względu na zmiany, jakie w otoczeniu zachodzą.Zasady celowego postępowania umożliwiającego przedsiębiorstwu adaptację wyjaśnia ideowy schemat systemu działań, które decydują o powodzeniu zamierzeń względem rynku.Na proces adaptacyjny składają się następujące fazy:1) pozyskiwanie informacji o stanie (zmianie stanu) niekontrolowanych elementów otoczenia,2) przygotowanie koncepcji marketingowej - twórcze opanowanie elementów otoczenia kontrolowanego przez przedsiębiorstwo,3) sformułowanie oferty rynkowej,4) konfrontacja oferty rynkowej z rzeczywistą siłą oddziaływania otoczenia niekontrolowanego - wyznacza poziom realizacji celów5) sprzężenie zwrotne - rezultat konfrontacji przekazywany jest poprzez pętlę informacyjną do przedsiębiorstwa6) ocena konfrontacji - prowadzona pod kątem zaplanowanych zamierzeń oraz bieżąco pozyskiwanych informacji o stanach otoczenia niekontrolowanego,efekt adaptacji - na podstawie oceny następuje ponowienie oferty, jej modyfikacja lub zaniechanie.Adaptacja przedsiębiorstwa do otoczenia1
. 2 Adaptacja pracowników (wprowadzenie do pracy): a) przystosowanie do wykonywania zadań (zawodowa) b) przystosowanie do społecznych i fizycznych warunków pracy (społeczna) cele adaptacji: ułatwienie początkowych etapów pracy szybkie wykształcenie u nowych pracowników przyjaznej postawy wobec przedsiębiorstwa i skłonności do pozostania w organizacji uzyskanie w jak najkrótszym czasie dobrych wyników w pracy zmniejszenie prawdopodobieństwa szybkiego odejścia nowego pracownika z organizacji Narzędzia i efekty adaptacji: obowiązki polskiego pracodawcy w zakresie adaptacji: zapoznanie z zasadami wynagradzania i regulaminem pracy zapoznanie z informacjami stanowiącymi tajemnicę państwową i służbową zapoznanie z przepisami i zasadami bhp zaznajomienie z obowiązkami pracownika (forma pisemna) rodzaje i narzędzia adaptacji: adaptacja spontaniczna adaptacja kierowana - program adaptacji pracowniczej: broszury, pokazy, szkolenia itp. Adaptacja spontaniczna: zalety: niższe koszty niższe wymagania wobec osób wprowadzających silniejsza więź zatrudnianego ze współpracownikami wady: większe ryzyko zwolnienia się z pracy dłuższy czas większe ryzyko wykształcenia negatywnych nawyków słabsza więź zatrudnianego z firmą mniejsze poczucie bezpieczeństwa Adaptacja zorganizowana (kierowana): zalety: mniejsze ryzyko zwolnienia krótszy czas mniejsze prawdopodobieństwo wykształcenia negatywnych nawyków silniejsza więź z przedsiębiorstwem większe poczucie bezpieczeństwa wady: wyższe koszty wyższe wymagania wobec osób wprowadzających słabsza więź zatrudnianego ze współpracownikami Procedura adaptacji: formalne przyjęcie nowego pracownika do pracy wprowadzenie pracownika na stanowisko pracy przystosowanie się pracownika do pracy na stanowisku ocena nowo zatrudnionego pracownika decyzja o przedłużeniu lub nieprzedłużeniu omowy o pracę możliwe efekty adaptacji: brak przystosowania przystosowanie częściowe: zawodowe lub społeczne przystosowanie pełne Księgarnia PWN: Bogdan Broel-Plater - Układy wykorzystujące sterowniki PLC Spis treúci Przedmowa .................................................................................................................................. 5
1.1. Dobór sterownika PLC do procesu............................................................................ 10 1.2. Struktura sprzętowa układu sterowania ze sterownikiem PLC ................................. 12
2.1. Struktura funkcjonalna układu sterowania ze sterownikiem PLC............................. 17 2.2. Podstawowe właściwości i zasady projektowania dobrego algorytmu sterowania procesem dyskretnym.............................................................................. 19 2.3. Sterowanie ON-OFF silnikiem elektrycznym za pomocą sterownika PLC .............. 23
3.1. Uproszczony język sterowania sekwencyjnego......................................................... 27 3.2. Zasady prawidłowego konstruowania grafów języka sterowania sekwencyjnego........................................................................................................... 37
4.1. Metody projektowania algorytmu sterowania procesem dyskretnym ....................... 55 4.2. Projektowanie prostego układu sterowania procesem dyskretnym ........................... 59 4.2.1. Opis sterowanego procesu ........................................................................... 59 4.2.2. Projektowania układu i algorytmu sterowania ............................................ 61 4.3. Projektowanie złożonego układu sterowania procesem dyskretnym ........................ 70 4.3.1. Opis sterowanego procesu ........................................................................... 71 4.3.2. Algorytm automatycznego sterowania procesem........................................ 73 4.3.3. Algorytm ręcznego sterowania procesem ................................................... 80 4.3.4. Sterowanie po użyciu przycisku PSA awaryjnego zatrzymywania procesu......................................................................................................... 87 4.3.5. Sterowanie procesem w stanach awaryjnych .............................................. 93 4.3.6. Algorytm wyboru trybu pracy układu sterowania ..................................... 100 4.3.7. Integrowanie algorytmów częściowych .................................................... 108 4.4. Projektowanie układu sterowania z pneumatycznymi urządzeniami wykonawczymi ........................................................................................................ 130 4.4.1. Opis sterowanego procesu ......................................................................... 134 4.4.2. Koordynacja pracy przenośnika i piły ....................................................... 137 4.4.3. Struktura układu sterowania pracą przenośnika ........................................ 141 4.4.4. Struktura algorytmu sterowania pracą przenośnika .................................. 143 4.4.5. Blok dopasowywania logiki wejść binarnych sterownika......................... 144 4 Układy wykorzystujące sterowniki PLC. Projektowanie algorytmów sterowania
wykonawczych .......................................................................................... 145 4.4.7. Algorytmy wykrywające awarie statyczne układu sterowania ................. 146 4.4.8. Algorytmy wykrywające awarie dynamiczne układu sterowania ............. 148 4.4.9. Algorytmy obsługi obwodów bezpieczeństwa procesu ............................ 150 4.4.10. Algorytm wyboru trybu pracy układu sterowania ..................................... 151 4.4.11. Algorytm automatycznego sterowania pracą przenośnika ........................ 153 4.4.12. Algorytm ręcznego sterowania pracą przenośnika .................................... 153 5. Tłumaczenie algorytmu sterowania na program sterownika PLC ........................... 159 5.1. Organizacja pracy sterownika PLC a wykonywanie algorytmu sterowania zapisanego w języku sterowania sekwencyjnego .................................................... 160 5.2. Ogólne zasady tłumaczenia grafów języka sterowania sekwencyjnego na program sterownika PLC ......................................................................................... 162 5.3. Tłumaczenie na program sterownika PLC zabronionych połączeń kroków grafu ......................................................................................................................... 185 5.4. Tłumaczenie algorytmu jednografowego na program sterownika PLC .................. 186 5.5. Tłumaczenie algorytmu wielografowego na program sterownika PLC .................. 190 5.6. Tłumaczenie na program sterownika PLC grafu z zagnieżdżonymi algorytmami ............................................................................................................. 200
6.1. Zapis liczb w programach sterowników PLC.......................................................... 210 6.2. Rozkazy działań na liczbach całkowitych, implementowane w oprogramowaniu typowych sterowników PLC ....................................................... 213 6.3. Zapis liczb wymiernych za pomocą liczb całkowitych ........................................... 214 6.4. Błędy obliczeń wartości przybliżonych................................................................... 218 6.5. Przykład projektowania obliczeń numerycznych dla sterownika PLC ................... 221
Operatory języka IL użytego w książce ........................................................................... 235 Zmienne i operacje użyte w algorytmach sterowania ...................................................... 235 Symbole użyte na schematach ......................................................................................... 241 Bibliografia .............................................................................................................................. 243 Skorowidz ................................................................................................................................ 245 Spis treści 1.3. Wybór środka prawnego do realizacji tego celu Spis tr e ś ci 1.5. Skatalogowanie faktów (okoliczności) uzasadniających poszczególne żądania ...................... 128 1.6. Skatalogowanie dowodów na okoliczność tych faktów i ich wstępna ocena ........................................ 128 1.7. Ocena możliwości uzasadnienia faktycznego poszczególnych żądań ............................................... 129 1.8. Ocena możliwości uzasadnienia prawnego poszczególnych żądań ............................................... 129 1.9. Ocena ryzyka nieuwzględnienia poszczególnych żądań ........................................................................ 130 1.10. Ustalenie zasad komunikacji i współpracy w toku postępowania sądowego ............................................ 130 1.11. Wypracowanie decyzji o wniesieniu pozwu ................ 130 2. Odpowiedź na pozew ......................................................... 136 3. Przegląd orzecznictwa ........................................................ 140 Rozdział 4. Postępowanie pojednawcze, mediacja, ugoda ...... 153 1. Postępowanie pojednawcze ................................................ 153 2. Mediacja ............................................................................ 155 3. Ugoda ................................................................................ 157 4. Przegląd orzecznictwa ........................................................ 159 Rozdział 5. Czynności procesowe podejmowane w postępowaniu rozpoznawczym ............................................. 165 1. Uwagi wstępne ................................................................ 165 2. Czynności pełnomocnika w postępowaniu rozpoznawczym ............................................................... 166 3. Konsekwencje nowelizacji KPC dla pracy zawodowych pełnomocników ............................................................... 167 4. Terminowe wykonywanie zarządzeń przewodniczącego Spis tr e ś ci
201
1. Przygotowanie zażalenia przez adwokata ........................... 201
2. Przygotowanie apelacji przez adwokata ............................. 209
2.1. Wstęp .......................................................................... 209
2.2. Czynności w zakresie sporządzania apelacji ................. 216
3. Przegląd orzecznictwa ........................................................ 224
Rozdział 7. Czynności procesowe podejmowane w postępowaniu ze szczególnych środków zaskarżenia. Środki zaskarżenia .................................................................... 239
1. Skarga kasacyjna ................................................................ 239
1.1. Wprowadzenie ............................................................ 239
Yüklə 496,37 Kb. Dostları ilə paylaş:
|