`
151
«Zamonaviy dunyoda innovatsion tadqiqotlar: Nazariya
va amaliyot» nomli ilmiy, masofaviy, onlayn konferensiya
NAZAR ESHONQULNING MODERN ASARLARI TAHLILI
Nurafshon Oripova Olimon qizi
https://doi.org/10.5281/zenodo.7162347
Inson tafakkurining yangilanishida, uning ongiga ma’lum bir g‘oyani singdirishda
hech qaysi soha adabiyotchalik imkoniyatga ega emas. Ijodkorning “Shamolni
tutib bo‘lmaydi”, “Maymun yetaklagan odam”, “Xayol tuzog‘i”, “Tobut”, “To‘zon”,
“Og‘riq lazzati” kabi hikoyalarini har jihatdan ilmiy-estetik tahlil va tadqiq qilish,
ular orqali o‘zbek hikoyachiligida g‘arb modern adabiyotiga xos xususiyatlarning
shakllanishi va o‘ziga munosib o‘rin egallash jarayonini o‘rganish mumkin.
Yozuvchi asarlaridagi
qahramonlarga xos milliylik, voqealarning sirli tarzda
vositalar orqali, ba’zan sahna ortida imo-ishoralar bilan ko‘rsatilishi, eng asosiysi,
asarlaridagi voqealar “men” tilidan hikoya qilinishi va doimo o‘zini-o‘zi taftish-u
tahlil etib borishi, o‘z gunohlariga iqrorligi adabiyotdagi, nainki milliy mustaqillik
davri o‘zbek hikoyachiligi, balki butunicha nasrimizdagi
yangicha uslubiy
yo‘nalish sifatida o‘rganishga sazovordir. Bu xususda yozuvchi Nazar
Eshonqulning o‘zi shunday fikr bildiradi: “
Adabiyot hech qachon yakka holda
taraqqiy etgan emas. Bir insonni fikridan qaytarish yoki o‘z haqiqati bo‘lgan
shaxsning qarashlarini o‘zgartirish oson emas. Chunki inson o‘z maslagidan voz
kechishi, bosib o‘tgan yo‘lini, yashash tarzini inkor etishi, men adashibman, deya
osongina tan olishi hazilakam gap emas. Bu qalb va iroda bilan kechadigan jarayon.
Axir, umr davomida singdirilgan mafkurani yangilashning o‘zi bo‘lmaydi-da! Jahon
adabiyoti dunyodagi yuzlab xalqlarning adabiyoti, shu jumladan bizning ham. U
bizga begona adabiyot emas. Shuning uchun jahon adabiyoti tushunchasiga
cho‘chib, xavotirlanib qarash noo‘rin. An’analar adabiyotdan adabiyotga o‘tadi.
Kimda nimaga ehtiyoj bo‘lsa, o‘shani oladi. Men ham o‘z ehtiyojimga yarasha
olganman. Kimga kerak bo‘lsa bizdan oladi. Men ta’sirni juda oddiy tushunaman,
shu sababli cho‘chimayman. “Boshqacha yozish” agar o‘ziga xos yozish bo‘lsa, bu
muqarrar hodisa. Agar u chiranish, oliftachilik bo‘lsa, u hech narsa, hatto taqlid
ham emas. Taqlid ham taqlid qilinayotgan narsaga mos bo‘lishi kerak. Bo‘lmasa u
karnay bo‘laman deb chirangan surnayning holiga tushadi. Gap taqlid yoki ta’sirda
emas: gap iste’dodda. Yozilgan asarda iste’dod seziladimi, yo‘qmi? Agar sezilsa,
xavotir noo‘rin. U baribir ta’sir doirasini yorib chiqadi”.
Yozuvchining bir qator
hikoyalari, jumladan, “Hayol tuzog‘i”, “To‘zon”, “Lazzat ortida qolgan yurak”,
“Zulmat saltanatiga sayohat” hikoyalari an’anaviy asarlar singari bir kishi taqdiri
tafsilotlari tavsifidan iborat emas. Ular mislsiz azobda o‘rtanayotgan bor
bisotidan, o‘zligidan ajralgan dunyoga qo‘l siltagan inson ichki olamining so‘zda
chizilgan suratiday bo‘lib ko‘rinadi. Bu surat buyuk
rassomlar asarlari singari
qabariq va ta’sirchandir. Undan o‘z xotiralarini yengolgan, taqdir so‘qmoqlarida