Niyazi Mehdi

Demək, çəkmək və itələmək etgiləri (təsirləri) cisimlərin məkan biçimində ola bilməsinə əsas verir.

Götürək hərəkəti. Hərəkət ya eninə, ya uzununa, ya da hündürlüyə doğru ola bilər. Deməli, məkan da hərəkətin şərtidir. Hərçənd sual çıxır: bəs düşüncənin hərəkəti? Axı, düşüncə idealdır, yəni nəsnə deyil, deməli, məkan biçimində də deyil. Bəs məkan biçimində deyilsə, necə hərəkətdə olur?

Daha sonra. Düşüncə, bilinc, şüur məkan biçimində deyilsə, onun haqqında necə keyfiyyətdən, kəmiyyətdən danışmaq olar? Axı, bu kateqoriyalar məkan biçimində olan əlamətlərlə bağlıdırlar. Bu haqda sonra uyğun bölmələrdə danışmalı olacağıq. Burada isə deyək ki, hər halda materiyada məkan və hərəkət bir-birindən ayrılmazdır.

O ki qaldı zamana, - zaman hərəkətin davamlılıq ölçüsüdür (hərəkət nə qədər çəkdi? Neçə saat davam etdi?). Deməli, zaman hərəkətlə bağlıdırsa, hərəkətin araçılığı ilə məkanla da bağlıdır.

Ancaq düzü, materiyanın mikrodünya qatına düşəndə bu bağlantılar xeyli ağlabatmaz şəkil alır.

Marksizm üçün materiyanı məkan, zaman, hərəkət biçimində var olan nəsnələr toplusu kimi götürmək, bu kateqoriyanı xeyli kəsərli etdi. Yəni materiya kateqoriyası gerçəklikdə nəsnələrin, hadisələrin biri-birindən törəməsi, biri-biri ilə çəkişməsi, tərsləşməsi, uyğunlaşması kimi gedişləri əsaslandırmağa qulluq etdi. Materiyanı törədici, yaradıcı gücdə görmək istəyənlərə bütün bunlar çox yardımçı oldu.

Dialektik materializmin ontologiyada (olanlar haqqında öyrətimdə, təlimdə) idealizmə başlıca cavabı nədir? Odur ki, materiya bu ağacları, bu göyü, bu yeri, bu kosmosu törətmək üçün qıraq, özgə gücə möhtac deyil. O özü həm də dayanmaz hərəkətdir. Hərəkət zamanı isə nəsə dağılır, nəsə qurulur, iki qurulan birləşib üçüncünü törədir və belə-belə bitkilər, heyvanlar, insanlar aləmi yaranır, gəlişir. Ayrı-ayrı elmlər tapdıqları qanunlarla bütün bunların necə baş verdiyini xeyli dəqiq doğruluqla göstərirlər.

Düzdür, Dialektik materializmi bir az rahatsız edən odur ki, bir çox idealistlər də materiyanın bu cür hərəkətdə olmasına inanırlar, həmin hərəkətlərin qanunauyğun olduqlarını da qəbul edirlər. Artıq, çoxdandır ki, idealist fəlsəfə Tanrını dünyada istədiyi qədər möcüzə göstərən qüdrətli güc kimi tanıtmış mifoloji təsəvvürlərdən, primitiv dinlərdən ayırmışdır. Artıq, çoxdandır ki, bir çox idealist filosoflar ideal olanı o taya, maddi olanı bu taya qoyub aralarında yadlaşdırıcı uzaqlıq salmırlar. Hegel deyirdi ki, təbiət Ruhun qrimasıdır, yəni bizim qutumuzda olan dəyişgilər necə üzümüzdə bilinirsə, eləcə də Ruhun tapıntıları (yəni ideyalar, anlayışlar və s.) həməncə materiyada nəsnə şəklində bilinir.

Sadəcə, bir çox idealistlər materiyadakı olmaları, etmələri yönəldən (idarə edən) qanunların toplusunu materiyanın hər nöqtəsini örtmüş Qutun özündən gəlmə sayırlar. Belə hesab edirlər ki, Qut və ya İdeal olan və ya gerçəkliyin substansiyası (əsası) olan Düşüncə, Ağıl materiyaya qanunları verməklə onu hərəkətdə olmağa, törədici olmağa zorunlayır.

Dialektik materializm ona görə də hər yerdə deyir ki, təbiətin qanunları da maddidir, materialdır. İdealizm isə təbiətdəki qanunları ideal substansiyaya bağlayır.

Burada idealizmin məntiqi belədir: «A» qanunu. O, A1, A2, A3, A4 proseslərini idarə edir, məhz «bu cür» olmağa yönəldir. Deməli, əgər eyni vaxtda A1 prosesi Amerika qitəsində, A2 prosesi Asiyada, A3 prosesi Ayda baş verirsə, «A» qanunu bircəliyində qala-qala (o qanundur, axı) eyni anda bir-birindən çox uzaq nöqtələrdə iştirak edir. Əgər «A» qanunu maddi olsaydı, onda maddiliyin əsas göstəricisinə görə məkanlı olardı, yəni nəsə bir yeri öz eni, uzunu, hündürlüyü ilə tutardı. Ona görə də bir yerdə «oturduğu» an başqa bir uzaq nöqtədə ola bilməzdi. Halbuki bizim göstərdiyimiz örnəklərdə «A» qanunu bircəliyini saxlaya-saxlaya, hissələrə bölünmədən, çoxluğa çevrilmədən eyni anda uzaq-uzaq nöqtələrdə iştirak dir. Yalnız məkansız, ideal olan Bircəliyində qala-qala, ola-ola eyni anda bir nöqtədə ola bilir, məsələn, İslamda Allah belədir: Bir Allah eyni anda gerçəkliyin bütün nöqtələrindədir. Deməli, maddi aləmi yönəldən qanunlar idealdırlar.

Marksist fəlsəfədə materiya kateqoriyasının çatışmazlıqları
Ancaq Dialektik materializmdəki materiya kateqoriyasının öz paradoksları, öz çətinlikləri var.

Lenin «Materializm və empriokritisizm» kitabında materiyanın tanımını (tərifini) verəndə bu tanıdıcıları sayır: birincisi, materiya kateqoriyadır. Belənçi deməklə, görünür, o, XVIII yüzilin ünlü ingilis filosofu Berkliyə cavab vermək istəyirdi. Berklinin sualı belə idi: materiya anlayışı deyir ki, gerçəklik var, burada nəsnələr nə qədər fərqlənsələr də hamısı maddidir. Deməli, nəsnələrin əsası (substansiyası) maddədir, materiyadır. Deməli, materiya var. Onda göstərə bilərsinizmi materiyanı?

Doğrudan da, adam ayrı-ayrı cisimləri göstərə bilər, materiyanı isə göstərə bilməz.

Berkliyə görə, nəyinsə olduğunun bir tanıdıcısı da onun qavrayışa bilinməsidir. Materiyanı isə qavramaq mümkün deyil, deməli, o yoxdur.

Lenin sanki buna cavab olaraq yazmışdı: materiya kateqoriyadır, yəni ancaq bizim şüurumuzda anlayış kimi var. Bu anlayış olanların nəsə bir əsas cəhətini, tanıdıcısını göstərir və onu anladır.

Materiya kateqoriyası nələri göstərir, nələri deyir?

Birincisi, deyir ki, obyektiv gerçəklik var. «Obyekt» latın sözüdür, ilk anlamı «irəli atıram», «qarşıya qoyuram» olub, sonra isə təxminən cisim sözünə yaxınlaşıb. Bir az da keçib, «obyektivlik» bizim şüurumuzdan asılı olmadan «özü-özünə, doğrudan da olan» anlamlarını verib.

Deməli, Leninin verdiyi tanıma görə materiya kateqoriyası bildirir ki, obyektiv gerçəklik var, özü də bu gerçəklik insana duyuları ilə verilir. Bu duyularda onun oxşartısı, şəkli çıxarılır, ancaq o, bu duyulardan asılı olmayaraq öz varlığında qalır.

Yaxşı tərifdir, ancaq «ammaları» da yox deyil. Götürək duyularımızdan asılı olmayan obyektiv gerçəkliyi. Heyvanların psixikası da duyularımızdan asılı olmadan var, özü də duyularımızla bizə oxşartısı, şəkli verilir. Məsələn, heyvanın davranışına araşdırıcı baxıb, onun psixiki durumunu, istəklərinin necəliyini göz qabağına gətirir.

Düzdür, bu deyilənə qarşı çıxmaq olar ki, Lenində başqa cürdür. O söyləyir ki, obyektiv gerçəkliyin duyularda «fotosu», şəkli çıxarılır.

Ancaq burada gərək bir düzəliş verəsən. Bizim duyularda obyektiv gerçəkliyin yox, ondakı nəsnələr qrupunun, gerçəkliyin nəsə bir bölümünün, kəsiminin (məsələn, göy qübbəsinin) şəkli, görkü çıxarıla bilər. Özü də bizim duyular bütün bunların üzdə olan tərəflərinin şəklini çıxarmaqla içəridə, arxada olandan soraq alır. Oxşar olaraq araşdırıcı heyvanın etdiklərinin şəklini duyusunda çıxarıb, onunla heyvanın nə istədiyindən, psixikasından soraq alır.

Deməli, materiya ilə bağlı obyektivlik kateqoriyasından tutsan, gərək heyvanların psixikasını da materiyaya qatasan. Halbuki elə Leninin özünə görə də heyvanların psixikası maddi deyil. Onlar da idealdır.

Daha sonra, dini dünya modelini də materiyanın bu anlamı ilə uyuşdura bilərik. Məsələn, deyə bilərik ki, Tanrı obyektiv gerçəklikdir, yəni bizdən asılı olmadan var və obyektiv gerçəkliyini bir də o doğruldur ki, duyularımızda bizə verilir, şəkli alınır və s.

Soruşanda «necə?» deyə bilərik: təbiətdə hər cisim və hadisə Tanrının yaradıcılığını özündə göstərən «heykəllər», «şəkillərdir». Biz dünyanı duyanda nəsnələrin şəkillərini almaqla onları içəridən bürümüş yaradıcı Qutu da görürük, gözümüzün qabağına gətiririk. Əgər bu, gözümüzün qabağına gətirdiyimiz həmin Qutun özü yox, onun haqqında güman etdiyimiz görk olursa, eyibi yox. Çağdaş fizikada atomun içindəki elementlər düzümünü göstərən şəkil (model) də deyə bilmərik ki, atomun içini necə varsa, elə göstərir.

Lenin «materiya kateqoriya kimi obyektiv gerçəkliyi göstərir» deyəndə bununla elmin gələcəyini qabaqlamaq istəyirdi. Yəni bildirirdi ki, gələcəkdə elm ən ağlagəlməz hadisələr tapa bilər, ancaq Dialektik materializm həmişə onları maddi, materiyaya aid sayacaq, çünki onlar obyektiv olaraq, doğrudan da varlarsa, deməli, materialdırlar. Axı, Leninin verdiyi tanıma görə materiyaya aid olanların əsas tanıdıcısı onların enliliyi yox, onların obyektivliyidir. Ona görə də ensiz bir varlıq tapsan da, əgər o obyektivdirsə, materiyaya aiddir.

Ancaq haradadır obyektivliyin göstəricisi, ölçüsü? Duyularımıza bilinməkdə? Axı, o qədər şey var ki, duyularımıza bilinmir, olsa-olsa min dolaylardan keçəndən sonra gözümüzə özünü yox, işarəsini göndərir. İşarəsə belədir ki, nəsnə min kilometr uzunluğunda olan yerdə onu bir nöqtə ilə bildirə bilər.

Hər halda bütün dolaşıqlara baxmayaraq, Dialektik materializmdən sonra başqa fəlsəfi cərəyanlar, hətta dini nəzəriyyələr belə, materiyaya xeyli sayğı ilə önəmli problem kimi yanaşmalı oldular.

Ortaçağ fəlsəfəsində materiyaya sevgi xeyli azalmışdı (hətta kimlərsə materiyanı İblis oylağı adlandırmışdı; bizim özümüzdə də yunanların materiya anlamında «hile» sözü «həyulə» formasını alıb qorxunc qarabasmaları və s.,-ni bildirirsə, deməli, azəri bilinci də materiya ilə iblis arasında anışmalar sezir). XVII yüzildə isə ingilis filosofu Bekon materiyanı dirçəltdi və bununla bağlı Marks gözəl bir deyim işlətdi: Bekonun fəlsəfəsində materiya poetik təbəssümlə gülümsəməyə başladı.

Ancaq bir az qabaq poetik təbəssümlə gülümsəyən materiya sonradan Marksın, Engelsin, Leninin özündə ən böyük döyüşçüyə, Tanrı ideyasına qarşı ən böyük qiyamçıya çevrildi.

Daha bir önəmli məsələ. Marksizm materiya kateqoriyasının tutumunu elə genişləndirdi ki, toplumda da bir çox ictimai, cəmiyyətə aid olanlar ona aid göründülər. Məntiq belə idi: obyektiv olanlar, yəni insan bilincindən qıraqda olanlar maddidir. Toplumda ürətim, yəni istehsal vasitələri (düzəltmək, etmək vasitələri), insanların yemək-içmək, geyinmək, işlətmək gərəkləri hamısı maddidir, çünki onun-bunun şüurundan istəyindən asılı olmayaraq mövcuddurlar. Eləcə də əmək vasitələrini işlədən adamları yönəldən, idarə edən iqtisadi ilişgilər (münasibətlər), qanunlar, maddidir, çünki onlar da ayrı-ayrı adamlardan asılı olmayaraq mövcuddurlar.

Marksizm obyektiv olan iqtisadi ilişgilərdən, qanunlardan fərqli olaraq toplumdakı əxlaqi, dini münasibətləri şüur faktı, mənəvi fakt sayır. Ancaq yenə məntiqi sual ortaya çıxır. Bəyəm, toplumu idarə edən əxlaqi qaydalar obyektiv deyillər?! Axı, onlar da sənin-mənim bilincimdən asılı olmadan, obyektiv olaraq qalır, obyektiv olaraq dəyişirlər. Əgər belədirsə, onları da maddi saymaq gərəkəcək.

Görünür, marksist fəlsəfə bu suala aydın cavablar tapmalıdır. Hələliksə deyək ki, Marksizmin materializmi onda idi ki, şüurda, düşüncədə olanların hamısının başlanğıcını materiyadakı dəyişmələrdən, nəsnələrdən, hadisələrdən çıxarırdı. Toplum məsələsində də Marksizmin materializmi onda idi ki, cəmiyyətin mənəviyyatında, fəlsəfəsində, incəsənətində, siyasətində olan bütün nailiyyətlərin, dəyişmələrin səbəbini, əsasən, maddi güclərin, ilişgilərin necələşməsindən çıxarırdı.

Sözsüz, Marks, Engels, Plexanov, Lenin və sonrakı marksistlər çalışırdılar ki, bütün bu əlaqələri qaba açımlardan qurtarsınlar, incə düşüncənin hədəfi etsinlər. Ancaq yenə də amansız suallar durmadan ortaya çıxırdı: məsələn, materialist olub toplumu öyrənmək o deməkdir ki, sən toplumun maddi həyatında dəyişmələri öyrənməklə filan çağın fəlsəfəsinin, dininin, incəsənətinin, əxlaqının niyə filan cür olmasını anlayırsan. Deməli, bu vaxt materializm anlamağa ən böyük köməyi verdiyi üçün doğrudur. Ancaq, ikinci yandan, elə filosoflar da, elə sənətkarlar da var ki, onların yaradıcılığını dərindən anlamağa o çağdakı cəmiyyətin maddi özüllərini bilmək çox az şey verir. Bəs bu zaman nə etməli?!

Gördüyünüz kimi, materiya kateqoriyası ayrı-ayrı həqiqətlərin çəkişdiyi, üst-üstələşdiyi və ya aralandığı bir çox problemləri ortaya çıxararaq ontologiyanın özülündə durur və varlığı anlamaq istəyən fəlsəfəyə çox gərəkli düşüncə vasitəsi verir. Hərçənd eyni zamanda bu kateqoriya dolaşıqlıqlar da törədir.

Şüur
Şüur və bilmək

Fəlsəfənin ən dolaşıq məsələləri şüur, bilinc probleminin çevrəsinə yığılmışdır, daha doğrusu şüur anlayışının çevrəsində yaranmışdır.

Qabaqca şüur anlayışını anlayaq, əgər... anlamaq olarsa.

Rus dilində bu anlayışı bildirən söz, - «so-znaniye» - onun bir əlamətini, tanıdıcısını yaxşı açır. «So» önşəkilçisi birgəliyi bildirir. Ona görə də «so-znaniye» təxminən «bildiyimi bilmək» deyiminə yaxınlaşır.

Gerçəklikdəki nəsnələr, hadisələr gözlərimdən, qulaqlarımdan və başqa duyu yollarından mənə təsir göstərirlər. Bu etgilər (təsirlər) mənim içimdə dürlü görklərə, şəkillərə, duyğulara (məsələn, sevinc duyğusuna) çevrilirlər. Mənim gözümün, qulağımın içinə nə düşürsə, izləri mənim iç dünyama yığılır. Buna gerçəkliyin şüurda əks olunması, inikas etməsi deyirlər. Ancaq öz türk sözümüzü işlətsək, demək olar ki, gerçəklik bizdə görklərini görüntülərini, bilintilərini törədir.

Bu görklər saysızdır. Məndə varsa, deməli, onları mən bilirəm. Bilmək nə deməkdir? Gerçəklikdən nə mənə sorağını salıbsa, deməli, onu bilirəm. Bilmək mənə bilinəni almaqdır. Ancaq mən mənə sorağı çatanların çoxunu bilmirəm ki, bilirəm. Yəni məndə dünyadan çoxlu soraqlar var, ancaq bilmirəm ki, onlar var. Məsələn, götürək unutduqlarımızı. Unutmaq o demək deyil ki, cisim və hadisələrin görkü, sorağı iç dünyamızdan çıxıb qırağa düşüb. O deməkdir ki, huşumuzdan çıxıb. Huşdan çıxmaq hələ tamam məndən çıxmaq deyil. İnsanın içinə soraq salan heç nə bir də oradan qırağa atılmır. Ona görə də bir də baxırsan, tam unutduğun bir şey yenidən, qəfildən şüurunda zühur etdi.

Yuxularda yeni üzlər, yeni nələrsə görürsən. Bu haradan sənə gəlir? Yəqin haçansa onları görmüsən, ancaq gördüyünün fərqinə varmamısan. İndisə qəfildən yuxunda «işığa» çıxır. Bir sözlə, mən bütün gözümə dəyənləri, qulağıma eşidilənləri bilirəm. Bütün bu görklər mənim Qut aləmimi doldurur (ancaq yenə də orada sonsuz dərəcədə boş yer qalır). Bunların çoxunu mən bilmirəm ki, bilirəm. Ancaq o bildiklərimi k bilirəm ki, bilirəm, bax onlar mənim şüurumu əmələ gətirir. Ona görə də türklər şüura həm də «bilinc» deyirlər. Bu kitabda biz də həm «şüur», həm də onun qarşılığı, sinonimi kimi «bilinc» sözlərini işlədirik.

Deməli, bizim bilincimiz gerçəkliyin bizdə bilinməsidir və bu bilinmənin də bilindiyini bizim bilməmizdir. Bilmədiyimiz bilinənlərin bir xeylisi bilincimizin altına (şüuraltına) yığılır, başqa bir xeylisi isə ruhumuzdakı bilincsizliyə, yəni ruhumuzdakı şüurdan qıraq «sahəyə» yığılır. Ruslar bu sahəyə «bessoznatelnoye» deyirlər. İnsan psixolojisində bilincaltı və bilincsizlik hadisələri haqqında görkəmli alimlər Ziqmund Freyd (əslində, Froyd/Fğoyd) və Karl Yunq çox maraqlı nəzəriyyələr yaratmışlar.

Şüurumuz həm düşüncələrimizdir, həm duyğularımızdır,

həm də ...
Şüurun işləməsi onun gerçəkliyi dürlü biçimlərlə, dürlü yollarla mənimsəməsidir. Bir çox adamlar elə bilir ki, şüur yallnız düşünməkdir, ağıldır. Ancaq bu, şüuru onun bir qatı «boyda» etməkdir. Yenə bilinclə ilgili düsturumuzu yada salaq ki, şüura aid olanları tapaq. Həmin düstur belədir: bilirəm və bilirəm ki, bilirəm. Deməli, gerçəklikdən nə bizə soraq gətirirsə, o biri yandan, bu gətirənləri biz biliriksə, olur şüur faktı. Məsələn, estetik gərəklərimiz, tələbatımız soraq verir ki, yaxşı bir romantik hava var, onu yaman eşitmək istəyirəm. Bax, bizim gərəyimiz bu durumda hansısa musiqi haqqında bizə bilgi gətirir və eyni zamanda bizim həmin gərəyimizdən xəbərimiz olur – deməli, göstərdiyimiz situasiyada bilinc aktı baş verir.

Nəsə bizi bərk öfkələndirir və qəzəblənməyimizdən xəbərimiz olur. Deməli, yenə bilinc işləyir, qəzəbimiz isə nəyinsə pis olduğunu soraq verir.

Bir sözlə dünya haqqında bizə soraqlar gətirən gərəklərimiz, zövqümüz (dadbilimimiz), duyğularımız və s. hamısı bilincə aiddirlər, əgər bilincsiz, şüursuz baş vermirlərsə. O biri yandan, bilincimizin də dürləri var. Məsələn, var, dini şüur, var əxlaqi şüur, var elmi şüur və s. Onlar bizim qutumuzdan dünyanın dürlü bölgələrinə açılmış pəncərələrdir, olanların dürlü bölgələri üzrə «ixtisaslaşmış» bilinclərimizdir.

Bu şüur növləri öz sahələri üzrə «ixtisaslaşmış» bilgi gətirmək üçün «ixtisaslaşmış» anlayışlara yiyələnirlər. Məsələn, estetik bilinc «gözəllik», «komiklik», «bədii əsər», «süjet» kimi anlayışları hazırlayıb işlədir. Dini şüurda isə «Tanrı», «möcüzə», «ibadət» kimi anlayışlar olur.

Anlayışlar öz işlərini görmək üçün göstərdikləri nəsnələrdən ayrıntılar edib onları özlərinə «yazmalıdırlar». «Mücərrəd» sözü də ərəbcə ayırmaqla bağlıdır. Abstraktlaşdırmaq nə deməkdir? O deməkdir ki, nəsnənin hansı cəhətini isə o biri cəhətlərindən ayırıb, ayrı şəkildə sözə bağlayırsan. Məsələn, igid adamların hərəsində igidlik cürbəcür xasiyyətlərin içindədir. Sən isə bu hörgülərdən onu ayırıb ayrıca bir sözün mənasına çevirirsən: beləcə «igidlik» anlayışı yaranır.

Nəsnələrin təkcəliyində, konkretliyində çoxlu-çoxlu cizgilər, yönlər var. Onların bir çoxu nəsnənin dərinliyindədir (məsələn, atomlar), qavrayışa, duyuya gəlmir. Bir xeyli cəhətlər də var ki, onlara duyusal (perseptiv, yəni duyulabilinər, qavranılan) demək olar. Bax bilincdəki görklər cisimlərin, olayların bu duyusal, qavranılan cəhətlərini çox göstərəndə konkret olur. Olur «bu masanın», «bu adamın» görkü.

Deməli, şüur nəsnələrin şəklini alanda bu şəkildən nəsnələr haqqında soraq alır. Deməli, görklər, obrazlar şüurun başqa bilmək vasitələridir (açarlarıdır).

Abstrakt olanlar soyuqdurlar, insanda duyğuları, -sevinci, kədəri və s.,-ni çətin törədirlər. Görklərsə tez-tez bilincimizdə sevincə, hirsə və s.,-yə bürünürlər. Bir çox hallarda biz bilincimizdə görkü ortaya qoyub, üstündə baş sındırırıq, onu düşünüşümüzün hədəfi edirik.

Bilincimizdə, şüurumuzda çox önəmli yeri anlayışlar tutur. Artıq, anlayışlar nədir, bilirik. Bilirik ki, anlayışda «bunun» görkü yox, «bunların» hamısına aid əsas əlamətlər, tanıdıcılar, göstəricilər yazılıb, saxlanılır. Düşünüş başlıca olaraq anlayışlarla işləyir, anlayışları işlədir. Anlayışları işlətmək üçün də məntiq qaydalarından (yəni qaydalı düşünmək prinsiplərindən) istifadə edir.

Beləliklə, bir az da olsa, fəlsəfədə şüur anlayışının tanıdıcılarını (əlamətlərini) sadaladıq. Ancaq fəlsəfə yalnız bunları deməklə işini bitmiş saysaydı, çox darıxdırıcı elm olardı.

Şüurun çoxlu bilməcələri, tapmacaları, gizliləri var və fəlsəfə onların üstündə baş sındırmaq üçün sirlər dünyasına gedən yolu andırır.

Şüurun sirləri, paradoksları

Şüurla materiyanın başlıca fərqləri: götürək odunu və onun şüurdakı görkünü, ya anlayışını. Baltanı alıb odunu doğramaq olar, onun obrazını, anlayışını isə ən incə alətlə də kəsimlərə ayırmaq olmaz. Bunun səbəbi nədir?

Materiya kateqoriyası deyir ki, məndən olan cisimlərin hamısı məkan biçimindədir, yəni eni, uzunu, hündürlüyü var. Odunu doğramaq onu uzunu boyu parçalara bölməkdir.

Şüur nəsnəl deyil, idealdır. İdeal olanınsa başlıca tanıdıcılarından biri onun laməkanlığıdır, yəni eninin, uzunluğunun, hündürlüyünün olmamasıdır. Bilincdəki (şüurdakı) obraz, anlayış ideal varlıqdırlar, onun üçün də odun obrazının uzunluğu yoxdur ki, onu parçalara bölmək olsun.

Bizim şüurumuzda «parçalara bölünən odunun» şəkli yarana bilər (baxıb odunun doğranmasını görməyimiz). Ancaq bu obraz odunun doğranılmasını göstərmək üçün özü parçalara bölünməyəcək.

İndi sual çıxır ortaya. Eni, uzunluğu, qalınlığı, bərkliyi olmayan şüuru necə beyində yerləşdirib, beyindən qırağa çıxmaz şəkildə onun içində qapamaq olar? Tüstünü sapla tikib, iplə bağlayıb bir şeyə sarımaq olar? Hələ tüstü maddidir (nəsnəldir), eni, uzunu, hündürlüyü var, sadəcə, molekulaları arasında bağlantı kövrək olduğundan onlar bir-birindən tez qopur, sıxlıqlarını saxlayammırlar.

Tüstü maddi olduğu üçün də onu qazana yığıb, ağzını bağlamaq olur. Ancaq bilinci?

O, əski çağlarda idi, ideal olanı çox incə, məsələn, havaya bənzər maddə hesab edirdilər. O, qədim yəhudilər idi, ruha «nefeş» (nəfəs) deyirdilər. Artıq, çoxdandır ruh, şüur haqqında öyrətilər (təlimlər) primitiv materializmdən uzaqlaşıb. Qəbul edilib ki, bilinc məkan biçimlərinə yaddır, uyuşmazdır.

Ancaq sual yaranır: tutulmağa, tikilməyə, yapışdırılmağa, qoyulmağa yeri, ətəyi, biçimi olmayanı necə beyində yerləşdirmək olar?

Marksizm isə deyir: şüur yüksək quruluşu olan, yetkinliyə çatmış beyinin törəməsidir və beyində beyindən ayrılmaz şəkildə var olur. Bu fəlsəfi düşüncənin tarixi ta əskilərdən başlayır və o çağlardan da indiyənəcən özünə sübutlar yığa-yığa gəlir.

Əski yunan həkimi və anatomu Alkmeon ruhun beyinlə bağlı olduğunu tapmışdı. Bu tapıntı idi, çünki çox vaxt ruhu ürəklə, qanla bağlayırdılar. Hipokrat da deyərmiş ki, insanlar bilməlidir: bəyəntimiz, sevincimiz, gülüşümüz, zarafatlarımız yalnız və yalnız beyinimizdə yaranır. Beyinin köməyi ilə insan görür, eşidir.

XIX yüzilin başlanğıcında Avstriya araşdırıcısı F.Qall istəmişdi ki, beyini dürlü orqanların birliyi kimi açıqlasın. Qalla görə, beyindəki bir orqanda duyğular, birində huş, birində ata-ana sevgisi, birində hiylə, o birində isə poetik vergi və s. yerləşib.

Sonralar, belə kobud olmasa da şüurun ayrı-ayrı işlərinin beyinin müxtəlif yerlərində həyata keçirildiyi anlaşdı. Bu müşahidələr əsasında hazırlanmış nəzəriyyələrə lokallaşdırıcı nəzəriyyələr deyirlər. «Lokallaşdırmaq» bir yerdə yerləşdirməkdir. Həmin nəzəriyyə də psixi eyləmləri (etmələri, fəaliyyəti) beyinin ayrı-ayrı bölümlərində yerləşdirdi. Məsələn, araşdırıcılar gördülər ki, beyinin sol gicgah tərəfdən yaralanmasından sonra insan eşitdiyi danışığı qavrayammır. Alının arxasındakı bölgənin yaralanması isə adamın danışıq bacarığını alır.

Ünlü araşdırıcı Xose Delqado heyvan beyininin ayrı-ayrı nöqtələrinə tük kimi nazik metal mili sancırdı, sonra onlardan beyinə elektrik cərəyanı göndərirdi. Heyvan beyini isə hansı bölgəsinə elektrik cərəyanının gəlməsindən asılı olaraq haldan-hala düşürdü.

Beyinlə məşğul olan çağdaş elm tapmışdır ki, onun qabığı (düşünüşü bu qabıqla bağlayırlar) 15 milyard sinir hüceyrələrini, yəni neyronları özünə toplayıb. Həmin neyronları yan-yana düzsən, beş min kilometrəcən uzanar. Beyin bu zənginliyinə görə də yüksək quruluşlu «aparat» sayılır və şüur daşıyıcısı kimi öyrənilir.

Görürsünüzmü, yuxarıda saydığımız arqumentlər beyinin şüuru doğurduğunu sanki, güclü, inandırıcı şəkildə doğruldur. Ancaq bəzi psixoloqlar bütün bunları inkar edən düşüncə irəli sürürlər. Deyirlər, gözünüzün qabağına gətirin ki, kimsə ömrü boyu şüşə günbəzin altında yaşayıb. Ona elə gələcək ki, aşağı düşən işıq günbəzdən o taydakı günəşdən gəlmir, günbəzin özündən ələnir.

Beyin də elə bir pəncərədir ki, dişarıda olan dünya Ruhunun «işığı» bizə yalnız oradan gəlir. Beyin zədələnəndə isə elə bil bu «pəncərəyə» «taxta vurulur» və ya şüşəsi korlanır, onun üçün də işığı pis keçirir. Biz isə elə bilirik ki, ruhun işığı «pəncərənin» özündən gəlir, «pəncərə» xarab olanda ruhun da pozulması bir daha bu asılılığı sübut edir.

Görürsünüzmü, bir dənə tapılmış yaxşı obraz məsələni elə çevirir ki, elmin «şüur beyinin törətməsidir» fikri «şüur qeybdən gəlib beyin vasitəsilə bizə bilinir» şəklinə düşür və hansı fikrin düz olmasını tapmaq çətinləşir.

XX yüzilin ünlü filosofu Lord Bertran Rassel tapmışdır ki, şüur ideal varlıq kimi fəlsəfə qarşısında gizlilərlə dolu başqa sual da qoyur. Buna baxaq.

Bilinc, gördüyümüz kimi, bir damla da nəsnəliyi (maddiliyi) olmayan ideal varlıqdır. İndi götürək gövdəni (bədəni) və insan psixikasını, şüurunu. Bədəni nəsə incidir və bilincdə «filan yerim ağrıyır» sorağı yaranır. Deməli, soraq gövdədən, maddi olandan ideal olana adlayır. Ancaq axı, necə adlayır? Adlamaq üçün gərək körpü, keçid olsun. İndi soruşuruq: ola bilərmi ki, körpünün bir ucunu torpağa qoyasan, o biri ucunu havaya söykəyəsən? Hələ havanın özü də maddədir.

Bədən necə «körpünü» uzadıb qırağı olmayan, qalınlığı, fiziki müqaviməti olmayan şüurun «ətəyinə» qoya bilər?

Şüurla gövdə arasında elə keçidlər də tapmaq olmur ki, hər ikisindən olduğu üçün, yəni təbiətcə bir az şüur, bir az da maddə olduğu üçün onların arasında dursun və gövdədən gələn sorağı bilincə keçirsin. Bəs onda bilinc necə bədəndən sorağı alır?

Və ya tərsinə. Yoqalardan bilirik ki, insan öz psixi enerjisini, şüurunu, özünü inandırma gücünü yığıb, bədənə göndərərək ona təsir edir, onda yaranı sağaldır və s. Belə çıxır ki, bilinc içində olduğu bədənin molekulalarına da etgi (təsir) göstərə bilir (məsələn, hirslənəndə qanımızda gedən dəyişmə). Bəs körpü yoxdursa, psixi təsir harada, necə maddi etgiyə çevrilir?