Pirimqul Qodirov Yulduzli tunlar 480. indd

XO‘JAND, MARG‘ILON, AN DIJON AMIR TEMUR SABOQLARI
Bobur mingan yoldor saman ot egasining iztiroblarini sezgan-
day yugan suvlig‘ini asabiy chaynaydi, jilovni tortib, oldinga uchmo-
qchi bo‘ladi. Qosimbekning to‘riq qashqasi saman bilan yonma-yon 
yo‘rg‘alab boradi. Yo‘l Sirdaryoning baland qirg‘og‘idan kunchiqish to-
monga qarab ketadi. Bobur tezroq Andijonga borib, ota yurtini Ahmad 
Tanbal istilosidan xalos qilishga oshiqadi. Qosimbek uni Xo‘jandda 
to‘xtab, kuch yig‘ishga, vazi-yat yetilishini kutishga undaydi.
–
Amirzodam, Samarqanddan bemavrid yo‘lga chiqqan ekanmiz. 
Andijon choparini kutsak bo‘larkan. Endi shoshilmaylik!

---

135
–
Ustozim Xo‘ja Abdullani osib o‘ldirgan Tanbal onam bilan 
egachimni sog‘ qo‘ygaymi? Ularni kim qutqargay?
–
Parvardigor o‘zi qutqaribdir. Hazrat onangiz bilan egachingiz 
Andijondan Qo‘qonga kelibdirlar.
–
Kim aytdi?
–
Tohir ularni Qo‘qondan berida yo‘lda ko‘ribdir. Bir kecha Koni-
bodomda tunab, keyin Xo‘jandga borurmiz deyishibdir.
–
Qo‘qon hali bizga tobe’mi?
–
Ha, shukur. Xo‘jand ham sizga xayrixoh!
Bu xabarlar Boburga xiyol taskin berganday bo‘ldi. Qosimbek 
so‘zida davom etdi:
– Onayizor sizni behad sog‘ingandirlar. Mulozimlar bilan pesh-
voz chiqib kutib olsangiz qanchalik shod bo‘lg‘aylar. Ungacha men 
Xo‘jand dorug‘asi bilan so‘zlashib, sizlarga joy hozirlagaymen.
Boburning o‘zi ham o‘n oydan beri ko‘rishmagan onasi va ega-
chisining iliq mehrlariga juda tashna edi. Qosimbekning so‘nggi tak-
lifi ma’qul tushib, mulozimlari va ikki yuztacha qo‘riqchi navkarlari 
bilan Xo‘janddan Konibodom yo‘liga chiqdi.
Qayroqqumdan berida tuya va xachirlarga ko‘ch ortgan karvon 
ko‘rindi. Karvon ortida sandiqlar yuklangan katta g‘ildiraklik qo‘qon 
aravalar ham kelmoqda. Ularning hammasini to‘rt-besh yuz kishi-
lik otliq navkarlar uch tomondan qo‘riqlab yo‘l yurmoqda. Xon qizi 
bo‘lgan Qutlug‘ Nigor xonimning besh yuzdan ortiq xos navkari bor-
ligi Boburning yodiga tushdi.
Oldingi qatordagi qo‘riqchilar orasida bo‘z ot minib kelayotgan 
Qutlug‘ Nigor xonim Boburni sallasiga qadalgan tojdorlik belgisidan 
tanib otini o‘g‘li tomon yeldirdi. Ona-bola va egachi-ini otlaridan tush-
ib, quchoqlashib ko‘rishar ekanlar, goh xonumondan ayrilish alam-
larini, goh diydor ko‘rishish quvonchlarini ichlariga sig‘dirolmay, 
ko‘zlariga dam-badam yosh olishar edi.
Yana otlanib Xo‘jandga yetgunlaricha ko‘rgan-kechirganlarini 
bir-birlariga so‘zlab berishdi.
–
Tanbal asoratidan qanday qutuldilaringiz? – so‘radi Bobur 
onasidan.
–
Mana shu qo‘riqchi navkarlarim Tanbalni biz turgan joyga ya-
qin keltirmadi. «Men Yunusxonning qizimen, inim Mahmudxon Tosh-
kent tojdoridir, agar Ahmadbek bizga ziyon yetkizsa, xonlar oldida 
javob berur!» deb, orada turgan odamlariga aytdim. Har qalay, gapim 
ta’sir qilibdi, beshikast chiqib keldik.

---

136
–
Afsus, men bundan bexabar qoldim! Chopar kechikdi!
–
Biz ham shunisiga kuyinurmiz, Boburjon! Siz bizni deb Samar-
qandni jangsiz topshiribsiz!
Shu tarzda dardlashib, Xo‘jandga yetib keldilar. Shahar dorug‘asi 
nufuzli a’yonlari bilan
 
qo‘rg‘on darvozasidan chiqib, Bobur va uning 
onasini ehtirom bilan kutib oldilar. Bu qadimiy shahar xalqi Chin
-
gizxon bilan mardona olishgan Temur Malik davridan beri mo‘ng‘ul 
bosqinchilaridan ko‘p jabr ko‘rgan. Hozir ham Toshkentda hukmron 
bo‘lib olgan chingiziylar Xo‘jandga xavf solib turardi. Buning ustiga 
Andijon ham Ahmad Tanbalday zolimlarning qo‘liga o‘tgan pay-
tda xo‘jandliklar Bobur kabi temuriy shahzodalar himoyasiga ehti-
yoj sezardi. Shuning uchun shahar dorug‘asi Boburni oliy darajada 
e’zozlab, Sirdaryo sohilidagi ulkan bog‘ini ikki oshiyonlik qasri bilan 
uning ixtiyoriga berdi.
Qosimbek Boburga, uning onasi va egachisiga ikkinchi oshiyon-
dagi eng yaxshi xonalarni tayyorlatib qo‘ydi. O‘zi beku mulozimlar va 
qo‘riqchi yigitlar bilan birinchi qavatni egalladi.
Hammalari narsalarini joylashtirib tinchiganlaridan so‘ng, ikk-
inchi oshiyondagi katta tanobiy uyda Bobur onasi va egachisi bilan 
yakkama-yakka qolib, boshqalar oldida aytilmaydigan dardu alam-
larini to‘kib soldilar.
–
Tole’ bizdan yuz o‘girdi! – dedi Bobur «uh» tortib, – Tanbalning 
o‘n ming qo‘shini bor emish, rostmi?
–
Rost! Nobakorlar sizni «Samarqandda vafot etdi», deb ovoza 
tarqatdilar, – dedi Qutlug‘ Nigor xonim. – Behush yotganingizni ko‘rib 
kelgan choparni guvoh qilib ko‘rsatib, ko‘p odamni bunga ishontirdi-
lar. Shundan so‘ng tarafdorlaringiz ma’yus bo‘lib, Tanbal bilan Jahon-
girga bo‘yin egdilar.
–
Qosimbek ham xato qilganki, meni behush ahvolda ko‘rgan 
navkarni Samarqandda to‘xtatib turmagan. Buni sir tutmoq kerak 
edi! Hozir bizning bir yarim mingga yetar-yetmas navkarimiz qol-
di. Ularning ham ko‘pi vodiydagi uylariga, ahli oilasiga talpinur, 
Xo‘jandda ko‘p turolmay tarqab ketgay. Men endi qaysi kuch bi-
lan Tanbalga qarshi boray? Bu ne ko‘rgulikki, birvarakay ham Sa-
marqanddan, ham Andijondan mahrum bo‘ldik! Ikki mulk orasida 
muallaq qoldik! Najotyo‘q! Atrofimiz zimziyo qorong‘ilik! Boshi 
berk ko‘cha!!
Bobur jigarbandlariga dil yorib so‘zlar ekan, ilojsizlikdan ko‘ngli 
ezilib, ruhi qiynalar, ko‘zlariga yosh quyulib kelardi.

---

137
Yaqindagina og‘ir xastalikdan turgan o‘n olti yoshlik o‘g‘lining 
bunchalik ezilib qiynalishlari Qutlug‘ Nigor xonimni iztirobga soldi.
–
Boburjon, bolam, shukurki, sog‘-salomat ko‘rishdik! Xayriyat, 
tuzalib ketibsiz.
–
Baraks, tuzalmay turganim ma’qul edi! Samarqandni tashlab 
chiqmas edik! Bunday og‘ir kayfiyat bilan yolg‘iz o‘g‘li yana uzlikib 
yotib qolishi mumkin. Xavotirlangan ona Boburga taskin beradigan, 
uning ko‘nglini ko‘taradigan chora izlay boshladi. Shunda qizi Xon-
zoda begim yordamga keldi:
–
Onajon, amirzodamni mamnun qiladigan noyob bir sovg‘amiz 
bor edi-ku!
–
Qaysi sovg‘a?
–
Shaxnishinning orqasidan topilgan maxfiy sandiq-chi?
–
Ha, aytmoqchi! – Qutlug‘ Nigor xonim o‘g‘liga yuzlanib, ovozini 
sirli tarzda pasaytirdi:
–
Boburjon, sizga atalgan buyuk bir meros topildi. Yuring, 
ko‘rsatay!
Qutlug‘ Nigor xonim Boburni va qizini o‘zi joylashgan narigi to-
mondagi xonaga boshladi. Bobur onasi bilan yonma-yon borar ekan, 
uning bo‘yi shu o‘n oy ichida xiyla o‘sganini, Bobur tez ulg‘ayib o‘n olti 
yoshida devqomat, pahlavon yigit bo‘layotganini sezgan Qutlug‘ Nig-
or xonim ichida yaratganga yana bir shukrona aytib qo‘ydi. Ayvoni 
Sirdaryoga qaragan bahavo, keng xonaga kirdilar. Gilamlar, beqasam 
ko‘rpachalar to‘shalgan xonaning to‘rida silliq charm qoplangan 
sandiq ko‘rindi. Uchovlari shu sandiqqa yaqinlashganlarida Qutlug‘ 
Nigor xonim Boburga qarab dedi:
–
Esingizdami, otangiz sizga «Bobakalonimiz Amir Temurdan qol-
gan noyob meros bor, asrab-avaylab yuribmen, katta bo‘lganingizda 
berurmen» der edilar?
–
Ha, otam bizga sohibqiron bobomiz haqida ko‘p g‘aroyib hikoy-
alar ham aytib berganlar.
–
Bobokalonlariga ixloslari zo‘r edi-da. Vafotlaridan keyin 
o‘shal merosni Axsidan izladim, topolmadim. O‘tgan hafta Andi-
jonda ko‘ch yig‘ishtirgan paytimizda xonayi xosning devoriga osil-
gan turkman gilamini olsak, usti shuvalgan tuynukning izi ko‘rindi... 
Tuynuk orqasidagi maxfiy joyga mana shu sandiq berkitilgan 
ekan!..
Qutlug‘ Nigor xonim namoz o‘qigan paytidagi kabi ezgu bir to-
vush bilan sekin:

---

138
–
Bismillohir rohmanir rohiym! – dedi-da sandiqni ochdi. Undan 
nafis ipak matoga o‘ralgan oltin sopli qilichni ikki qo‘llab olib, o‘g‘liga 
ko‘rsatdi:
–
Sohibqiron Amir Temurning qilichlari!
Bobur quloqlariga ishonmay, ko‘zlarini katta-katta ochib qilichga 
tikildi:
–
Rostdanmi, a?
–
Yozuvlari bor! Oling, bolam, o‘qib ko‘ring!
Qilichning qini yengil bir ma’dan qotishmasidan quyma qilib ya-
salgan, ustidan oltin suvi yugurtirilgan edi. Qinning yuz tomoniga ik-
kita yirik yashil zumrad toshi qadalgan, ularning oralig‘ida chiroyli 
xattotlik harflari bilan bitilgan arabcha yozuv bor edi.
Bobur qilichni onasining qo‘lidan ikki qo‘llab oldida, yozuvini 
ko‘zlariga yaqin keltirib o‘qidi:
«Bizkim, maliki Turon, podshohi Turkiston AmirTemur Ko‘ragon 
farzandimiz Mironshoh
Mirzoga To‘xtamish bilan muhoribada ko‘rsatgan jasorati uchun 
o‘z qilichlarimizdan birini in’om etdik».
Bobur bu qilich dastasiga Amir Temurning qo‘li tekkanini, balki 
Sohibqiron uni janglarda ishga solganini ko‘z oldiga keltirib hayajon-
lanib ketdi. To‘xtamishxon va boshqa chingiziylar bilan qilingan dah-
shatli janglar xayolida gavdalandi.
– Qilichning o‘zida ham bitik bor, – dedi past tovush bilan Xon-
zoda begim.
Bobur qilichning oltin sopidan sekin tortib, uni bir qarichcha qi-
nidan chiqardi. Shun-da olmosday yaltiragan qisqa bir yozuv ko‘ziga 
jilvalanib ko‘rindi. Amir Temurning 
 
muhridagi «Rosti-rasti», ya’ni 
«Kuch – adolatdadir» degan so‘zlar qilichning po‘latiga qadama tar-
zida mustahkam qilib bitilgan edi.
Bu qisqa so‘zlarni o‘qiganda negadir Boburning eti jimirlab ket-
di, dilida qo‘zg‘algan kuchli bir tug‘yondan entikdi, olmos yozuvni 
ko‘zlariga surib, o‘pdi.
Qilich uncha og‘ir emas edi. Bobur uni beliga taqqanda atrofidagi 
hamma narsa ko‘ziga boyagidan boshqacha – allanechuk sokin va sa-
lobatli ko‘rindi.
–
Onajon, siz menga yangi bir ruh ato qildingiz!
–
Bobokaloningizning ruhi sizga madadkor bo‘lsin, o‘g‘lim! Bu 
qilichni Mironshoh bahodirdan so‘ng otangizning otalari Sulton 
Abusa’yid bahodir taqqan ekanlar. Inshoolloh, siz ham bobolaring-
izdek bahodir bo‘lg‘aysiz!

---

139
–
Aytganingiz kelsin!
–
Xudo rahmati Abusa’yid bobongiz vafot etganlaridan so‘ng qol-
gan meroslari o‘g‘illari orasida taqsim etilur. Katta o‘g‘illar oltinu ja-
vohir to‘la sandiqlarni tala-shib olurlar. Ammo sizning jannatmakon 
otangiz mana shu sandiqdagi qilich bilan xotirotlar bitilgan daftar-
larni afzal ko‘rurlar. Chunki bu xotirotlarda AmirTemur hazratlar
-
ining ko‘rgan- kechirganlari bitilmishdir. Xonzoda, qizim, siz o‘qib 
ko‘rdingiz, shekilli?
–
Ha, Sohibqiron bobomiz yigitlik paytlarida chingiziylar hukm-
ronligiga qarshi chiqqan ekanlar. El-yurt Samarqandda Temurbekni 
o‘z hukmdorlari, deb e’lon qilgan ekan. Chingiziylarni yurtimizdan 
quvmoqchi bo‘lganlar ko‘p ekan. Bundan g‘azablangan Tug‘luq Te-
murxon bilan uning o‘g‘li Ilyosxo‘ja Mo‘g‘ulistondan ellik ming qo‘shin 
bilan kelib, Temurbek tarafdorlarini qirg‘in qilurlar. Temurbekning 
o‘zi Qoraqum, Qizilqum sahrolarida, Xisoru Badaxshon tog‘larida olti 
yil quvg‘inda yurib, kuch to‘playdirlar. Bobur bu hodisalar haqida 
otasidan ham ko‘p maroqli hikoyalar eshitganini esladi. Ayniqsa Te-
murbekning suyukli yosh xotini O‘ljoy Turkon og‘a bilan eng og‘ir 
damlarda birga bo‘lgani, goho xotinini otiga mindirib, o‘zi qum sah-
rosida piyoda yurganlari yosh Boburga kuchli ta’sir qilgan edi.
Shuni biladigan Xonzoda begim inisiga mehri toblanib tikildi:
–
Sizda ham Sohibqiron bobokaloningizdagi jo‘mardlikdan bor, 
amirzodam! – dedi. – O‘shdagi tajovuzdan meni qutqarganingiz-
ni umrbod unutmagaymen! Bo‘lajak kelinimiz Oyisha begimni siz 
Samar-qanddan yog‘iy asoratidan xalos qilib, bizga xayrixoh Tosh-
kentga kuzatib qo‘yibsiz. Bu ham bir jo‘mardlik emasmi? Yetti oy qa-
mal azobini tortgan samarqandliklarga oshlik tarqatibsiz, urug‘ligi 
qolmagan dehqonlarga bahorda urug‘lik keltirib beribsiz. Bu ham-
masi– dilingizda adolat tuyg‘usi kuchli ekanidan dalolatdir. Belin-
gizdagi qilichga Sohibqiron bobokaloningizning «Kuch – adolatdad-
ir» degan hikmatlari bejiz bitilmagan. Ahmad Tanbalning o‘n ming 
askari bo‘lgani uchun u hozir «Men kuchlimen!» deb yuribdir. Ammo 
yolg‘onning umri qisqa! Ahmad Tanbal Andijonni aldamchilik bilan 
egalladi, sizni «o‘ldi» deb ovoza tarqatdi. Siz sog‘-salomat qaytganin-
gizni odamlar hademay bilurlar, Tanbalning yolg‘oni fosh bo‘lur. Un-
ing zolimligidan hamma bezor bo‘ladigan kunlar kelur.
–
Ana o‘shal kunlar kelguncha sabr-bardoshli bo‘ling, Boburjon, 
– dedi onasi. – Sohibqiron bobongiz mana shu Xo‘jandga ham necha 
bor kelganlar. Sirdaryodan necha marta o‘tganlar, vaziyat yetilishini 

---

140
yillar davomida kutganlar, axiyri adolat g‘olib chiqqan kunlarga yet-
ganlar. Siz ham yetursiz, ishoning!
–
Ishondim, onajon! Siz bilan egachim mening dilimda o‘chib qol-
gan umid chiroqlarini qayta yondirganday bo‘ldilaringiz. Minba’d 
men doim Sohibqiron bobokalonimizdan saboq olib ish tutgaymen!
Onasi in’om qilgan buyuk meros chindan ham Boburning dilini 
ravshan qilib yuborgan edi. Ular kelib tushgan bog‘da o‘riklar oppoq 
bo‘lib gullagani endi uning ko‘ziga tashlandi. Daryo bo‘yidagi qalin 
chakalakzorda bulbullar basma-bas sayrayotgani qulog‘iga chalindi. 
Ayvonga chiqqanda kechki shabada yuziga ipakday mayin salqinlik 
berdi.
Ammo bu ma’sud damlardan keyin kelgan kunlar, oylar, hatto yil-
lar lomakonlik va sargardonlikda o‘ta boshladi. Sohibqiron bobokalo-
nidan saboq olib yashashga ahd qilgan Bobur buning qanchalik qiyin 
bo‘lishini o‘z boshiga og‘ir kunlar tushganda bildi. U onasi in’om qil-
gan sandiqdagi xotirotlarni takror-takror o‘qib, Sohibqiron bobosini 
yigitlik paytidagi ismi bilan xayolida Temurbek deb atashga o‘rgandi. 
Temurbek yigirma besh yoshida Samarqand va Shahrisabzdagi xonu-
monidan judo bo‘lgani va ota yurtining to‘rt tomoniga bosh urib najot 
izlagani Boburning hozirgi ahvolini eslatardi. To‘g‘ri, Temurbekka 
tajovuz qilgan Ilyosxo‘ja va Amir Bekchiklar Ahmad Tanbaldan yuz 
chandon qudratliroq va xatarliroq edi. Ular Temurbekni tutib olib 
o‘ldirish uchun minglab odamlarni safarbar etadilar. O‘lim xavfi yil
-
lar davomida Temurbek bilan izma-iz yuradi. Qoraqum sahrosidan 
narida Xiva bo‘sag‘asida Temurbek oltmish yigiti bilan ming kishilik 
yov qurshovini qo‘lda qilich bilan yorib chiqib, qutulib ketadi.
Endi o‘n yetti yoshga kirayotgan Bobur hali bunday dahshatli xa-
tarlarga duch kelgan emas. Faqat ota yurtidan ayrilib, lomakon bo‘lib 
yurgani va Ahmad Tanbalga bas kela oladigan kuchli qo‘shin yig‘ish 
nihoyatda mushkul bo‘layotgani uni qiynaydi. Boburning ishongan 
odamlari yashiriqcha Andijonu Axsiga, Marg‘ilon va O‘shga borib 
kelmoqda. Xayrixohlar ko‘p, ammo yurakyutib maydonga chiqadi-
ganlar kam. Boburning o‘zi ham bu yog‘i Isfara va Konibodomga, u 
yog‘i Zomin va Jizzaxgacha, janubda O‘ratepa, shimolda Toshkentga
-
cha hamma joyga bir necha marta borib keldi. Bir yarim yildan beri 
qishni qish, yozni yoz demay yo‘l bosdi. Sirdaryodan qayta-qayta su-
zib o‘tdi. Qishda muzni teshib cho‘milgan paytlari bo‘ldi. Uning o‘ziga 
o‘xshab chiniqqan yigitlari Temurbekning Xisor tog‘larida, afsonaviy 
g‘orlarda yashab toblangan yigitlarini eslatadi. Biroq navkaru sar-

---

141
dorlari bilan bir joyda uzoq vaqt mehmon bo‘lib turishga yuzi chi-
damaydi. Chunki haftalar, oylar davomida yuzlab odamlarga ovqat, 
otlarga yemish topib berish mezbonlarga juda og‘ir tushishini sezadi. 
Shuning uchun onasi va egachisini Xo‘janddan O‘ratepaga, xolasi Xub 
Nigor xonimning uylariga keltirib qo‘ydi. O‘zi uch yuzga yaqin beku 
navkarlari bilan janubdagi tog‘larga chiqib ketdi. Ovchi deb ataladi-
gan bir qishloq yaqiniga chodir va o‘tovlar tikishib, ancha vaqt ov 
o‘ljalari bilan ro‘zg‘or tebratishdi.
Ovchi qishlog‘iga tor bir daradan o‘tib boriladi. Daraning tubidan 
odamni oqizadigan katta suv hayqirib oqadi. Suv bo‘yida besh qavat-
lik uyday bir bahaybat qoyatosh osmonga bo‘y cho‘zib turadi.
Bobur shu qoyatoshning ustini tekislatib, chodir o‘rnattirgan. 
Ovdan bo‘shagan paytlari-da chodirda o‘ltirib kitob o‘qiydi, xotira 
daftariga ko‘rgan-kechirganlarini yozadi, she’r mashq qiladi.
Bir kun shu chodirda Bobur Mirzo Ulug‘bekning «Tarixi arbaa 
ulus»* kitobini o‘qib o‘tirganda, daraning narigi chetidan bir otliq 
odam jadallab kelayotganiga ko‘zi tushdi. Oti terga botgan bu otliq 
Marg‘ilondan kelgan chopar yigit edi. U Bobur qarshisida tiz cho‘kib 
arzini aytdi:
–
Amirzodam, meni Marg‘ilon dorug‘asi Ali Do‘stbek tog‘oyingiz 
yubordilar.
–
Bizga xiyonat qilib, Andijonni Tanbalga yashiriqcha topshirgan 
tog‘oyimizmi?
–
Ha, tog‘oyingiz bu qilgan ishlaridan hozir ming pushaymonlar. 
Ahmad Tanbal uning uylariga bostirib kelib, yaxshi ko‘rgan qizlarini 
zo‘ravonlik bilan haramiga olib ketibdir.
Mol-mulkini talatibdir!
–
Qasos qaytar ekan-da! – dedi Qosimbek. – Do‘stbek ning o‘zi 
Andijonda bizning mol- mulkimizni talatgan edi.
–
Janob amiral umaro, Tanbalning amaldoru soliqchilari ham 
jabr-zulmni haddidan oshirib yubordi. El-yurt ularga qarshi isyon 
ko‘taradigan bo‘lib turibdir. Ayniqsa, marg‘ilonliklar hozir jo‘shu xu-
rushga kelgan. «Bobur mirzo kelsalar qo‘rg‘on darvozalarini ochib 
bergaymiz!» deb, tog‘oyingiz meni huzuringizga yubordilar.
–
Tog‘oyimiz Tanbal bilan til biriktirib, bizni unga tutib bersalar-
chi?!
–
Tepamizda xudo turibdir, amirzodam! – deb chopar qasam ich-
di. – Hazrat momongiz Eson Davlat begim Ali Do‘stbekka yaqin qarin-
dosh ekanlar. Momongiz yaqinda Marg‘ilonga boribdilar.

---

142
–
Siz momomni o‘sha yerda ko‘rdingizmi?
–
Ha, maslahatlarini ham oldim. «Ali Do‘stbek bilan Tanbalning 
yovlashgani rost!» dedilar. Momongiz sizga salom aytdilar, «Tezroq 
yetib kelsinlar!» deb tayinladilar. Bobur endi hayajon bilan o‘rnidan 
ko‘tarildi:
–
Janob Qosimbek, tavakkal qilaylik! Odamlarga buyuring. 
Darhol ko‘ch yig‘ishtirsinlar! O‘sha kuni qorong‘i tushguncha bar-
cha o‘tovlar qatori Boburning qoyatosh* ustidagi chodiri ham 
yig‘ishtirib olindi. Tuni bilan yo‘l yurib, sahar palla Xo‘janddan 
berida bir-ikki soat dam oldilar-da, yana yo‘lga tushdilar. To‘rt kun-
lik yo‘lni bir yarim kunda shitob bilan bosib o‘tdilar. Marg‘ilondan 
berida Isfayramsoy shovullab oqmoqda. Sahar palla edi. Soy bo‘yida 
birpas to‘xtadilar. Bobur soy suvidan tahorat olib, ikki rakat namoz 
o‘qidi. Joynamoz ustida o‘ltirib, Sohibqiron bobokaloniga bag‘ishlab 
tilovat qildi, ulug‘ ajdodlar ruhidan madad so‘rab, yuziga fotiha 
tortdi. So‘ng tong qorong‘usida Marg‘ilon qo‘rg‘onining yopiq dar-
vozasi oldiga keldilar.
Ali Do‘stbek darvoza qorovulxonasida ularni kutib o‘ltirgan ekan. 
Darvozani to‘rt enlik ochib, qo‘rqa-pisa Boburga murojaat qildi:
–
Amirzodam, Andijonda qilgan gunohlarim uchun afv so‘raymen! 
Tanbal hammamizni aldagan ekan!
–
Minba’d sadoqat saqlay olurmisiz?! – shiddat bilan so‘radi 
Bobur.
–
Qur’oni karim oldida so‘z berurmen, umrbod sodiq qulingiz 
bo‘lurmen, amirzodam! Faqat meni inoyatlaringizdan mahrum qil-
masangiz, bas!
–
Inoyatlar istaganingizdan ham ziyoda bo‘lg‘usidir. Oching, dar-
vozani!
Bu buyruqni Ali Do‘stbek darhol ado etdi. Bobur fonus yorug‘i 
tushib turgan darvozaxonaga kirganda Ali Do‘stbek o‘zini uning 
oyog‘i tagiga tashlab yukundi. Bobur uni qo‘ltig‘idan olib turg‘izdi:
–
Ma’zursiz! Tanbalning sodiq odamlari bo‘lsa, hozir uyquda tut-
dirmoq kerak!
–
Uning talonchilari uxlab yotgan joylarini bilurmen!
–
Janob Qosimbek, bizning navkarlarimizga siz bosh bo‘ling!
–
Tarixi arbaa ulus to‘rt ulus tarixi demakdir.
–
Ovchi qishlog‘i va undan pastroqdagi qoyatosh hozir ham bor. 
O‘sha joyning turkiyzabon aholisi bu qoyatoshni «Boburtosh» deydi, 
tojikzabon aholisi esa uni «Sangi Boburxon» deb ataydi.

---

143
Tong yorishganda Marg‘ilon ko‘chalarida otliq jarchilar Bobur 
mirzoning qaytib kelganini e’lon qildilar. Tanbalning ko‘pchilik 
odamlari qurolsizlantirilgani ham shaharliklarga ma’lum bo‘ldi. 
Butun Marg‘ilon ahli oyoqqa qalqdi. Shahar a’yonlari Bobur ke-
lib tushgan ko‘shkka borib, uni g‘alaba bilan qutladilar. Bozorlarda 
Tanbal soliqchilari uchrab qolsa, odamlar ularni tayoq bilan urib, 
shahardan quvdilar. Mahallalarda naqoralar, karnay-surnaylar 
yangradi.
Qosimbek Bobur mirzo nomidan doshqozonlarda palov damlatib, 
minglab odamlarga osh ulashdi.
Kechagina Tanbal zulmidan motamsaro ahvolga tushgan Mar-
g‘ilon bugun Bobur mirzo qaytgani tufayli bayram tusini oldi. Bu 
hodisa ko‘p o‘tmay Andijon, Axsi va O‘shlarga ham ma’lum bo‘ldi. 
Bobur mirzoning pinjiga kirib olgan Ali Do‘stbek Qosimbekning 
o‘rniga sohib ixtiyor eshik og‘a bo‘lish niyatida edi. U Boburni xoli 
topib, gapning uchini chiqardi:
–
Amirzodam, kutganimdan ham ortiq inoyatlar qilmoqchi 
edingiz...
–
Marg‘ilon dorug‘alig‘i sizga yetarlik emasmi?
–
Dorug‘alikni menga Tanbal bergan edi. Endi bundan kattaroq 
inoyatni sizdan kutmoqdamen.
–
Qani, Andijonu O‘shlar ham bizga qayta nasib qilsa. Keyin o‘ylab 
ko‘rurmiz.
–
Ittifoqo, O‘shdan Qambarbek keldi. O‘shliklar ham sizga mun-
tazir emishlar.
–
Ammo hozir Andijondan yomon xabar oldik. Ahmad Tanbal 
katta qo‘shin to‘plab Marg‘ilon tomonga bostirib kelmoqda.
–
Unday bo‘lsa, O‘shga Qosimbek sizdan vakil bo‘lib borsin. 
O‘zganga ham o‘tib, tarafdorlaringizni ishga solsin!
Ayyor Ali Do‘stbek shunday nozik paytda Qosimbekni Boburdan 
uzoqlashtirib, sohib ixtiyor eshik og‘a vazifasini o‘zi boshqarmoqchi 
edi. Lekin Bobur barcha mashaqqatlarni birga boshdan kechirgan 
qadrdoni Qosimbekdan ajrashgisi kelmadi.
– Janob Do‘stbek, Tanbalday yog‘iy bostirib kelayotgan paytda 
ko‘pni ko‘rgan Qosimbek yonimizda bo‘lmog‘i kerak. O‘shga boshqa 
beku navkarlarni yuborgaymiz.
So‘zi yerda qolgan Ali Do‘stbek qovog‘ini solib, to‘mtayib qoldi.
Qosimbekning o‘z odamlari bilan Marg‘ilonda qolgani yaxshi 
bo‘lgan ekan. Tanbal

---

144
Andijondan katta qo‘shin bilan Marg‘ilonga hujum qilib kel-
ganda, barcha kuchlar birlashib himoyaga chiqdilar. Marg‘ilondagi 
beku navkarlar qo‘rg‘ondan tashqaridagi mahallalar va qishlo-
qlardan yig‘ilgan minglab botir yigitlar yordamida Tanbal qo‘shinini 
uloqtirib tashladilar. Bu orada quvaliklar Tanbalga orqadan zarba 
berdilar.
O‘sh va O‘zgan xalqi ham Tanbalga qarshi isyon ko‘tarib, Boburga 
ko‘mak yubordi.
To‘rt tomonidan o‘t ketgan Tanbal tezroq Andijon qo‘rg‘oniga 
qaytib borib jon saqlamoqchi bo‘ldi.
U Andijonga Nosirbek degan kishini dorug‘a tayinlab kelgan edi. 
Ahmad Tanbal
Marg‘ilonda Boburdan yengilib, talvasaga tushib kelayotganini 
eshitgan andijonliklar
Nosirbekning qarorgohini o‘rab oldilar. To‘rt tarafdan hayqiriq 
va xitoblar eshitila boshladi:
–
Ahmad Tanbal daf bo‘lsin!
–
Darvozadan kiritilmasin bu zolim!
–
Bobur mirzoga odam yuboring, tug‘ilgan yurtig‘a tezroq qayt-
sin!
–
To‘ydik chingiziylardan! Bobur kelsin!
–
Agar dorug‘a yana Tanbalga yon bossa, qo‘rg‘on darvozalarini 
biz o‘zimiz Bobur mirzoga ochib bergaymiz!
Toshgan daryoday to‘lqinlanayotgan bir necha ming kishilik izdi-
hom Nosirbekni qo‘rqitib yubordi:
– Xaloyiq! Tinchlaning! Menga quloq soling! Oralaringizda 
mo‘ysafidlar bor! Mana, mening yonimda Shayxulislom janoblari tu
-
ribdilar. Mo‘ysafidlar jome’masjidiga borsinlar! Qurollangan yigitlar 
bizga yordamga kelsinlar. Darvozalarni darhol bekitgaymiz. Tanbalni 
Andijonga kiritmagaymiz. Juma namozida Bobur mirzoning nomini 
xutbaga qo‘shib o‘qigaymiz! Keyin buning xabarini mo
‘
’tabar odam-
lar orqali Bobur mirzoga yetkazgaymiz. Toki ul zoti oliy Andijonga 
izzat-ikrom bilan qaytib kelsinlar. Shunga rozimisizlar?
Bu reja amalga oshdi-yu, ertasi kuni andijonliklar Bobur mirzoni 
qo‘rg‘on darvozasi oldida karnay va naqoralar chalib kutib oldilar. U 
minib kelayotgan gulibodom otning oyog‘i tagiga gilam poyondozlar 
to‘shadilar. Bobur shodlikdan ko‘zlari yoshlanib, yonida kelayotgan 
Qosimbekka so‘z qotdi:
–
El-yurtda adolat bor ekan-a!

---

145
–
Ha, mehru oqibat ham kuchli ekan. Faqat yuzaga chiqishi oson 
bo‘lmas ekan!
–
Shukr, mas’ud kunlarga yetishdik!
Shu tarzda Andijondan quvilgan Ahmad Tanbal qolgan-qutgan 
odamlari va ko‘ch-ko‘roni bilan Axsiga yo‘l oldi. Biroq Axsida ham 
Tanbalga qarshi isyon ko‘tarilgan, Bobur tarafdorlari qo‘rg‘on darvo-
zalarini egallashgan. Tanbalga sadoqat saqlab turgan Axsi dorug‘asi 
Uzun Hasan arkka kirib bekingan edi.
Bobur va Qosimbekning qo‘shini so‘nggi vaqtlarda besh mingdan 
ham oshib ketdi. Ular Andijonda ko‘p to‘xtamay, Bandi Solor yo‘li bi-
lan Axsiga yetib bordilar va arkdagi Uzun Hasanni asir oldilar.
Bu xabarni eshitgan Ahmad Tanbal mustahkam qo‘rg‘onlardan 
biri bo‘lgan Popga qarab chekindi. Ammo u yetib borgunicha Bobur 
tarafdorlari Pop qo‘rg‘onini ham berkitib, Ahmad Tanbalni darvo-
zadan kirgizmay quvdilar.
Ahmad Tanbal G‘ova orqali Chotqol tog‘lariga qarab chekindi. 
Uning so‘nggi umidi – katta akasi Tilba Sultondan va Toshkent xoni 
Mahmudxondan edi. Tilba Sulton xon saroyida so‘zi o‘tadigan eshik 
og‘a ekanini Bobur bilardi. Ahmad Tanbal Farg‘ona vodiysini talon-
taroj qilib orttirgan boyliklaridan katta bir qismini Ohangaron orqali
Toshkentga, Mahmudxonga sovg‘a qilib yuborgani ham xufiyalar 
ma’lumotidan ma’lum edi. Lekin Mahmudxon – Qutlug‘ Nigor xon-
imning akasi bo‘laturib, jiyani Boburning ashaddiy dushmani Ahmad 
Tanbalga yon bosishi mumkin emasday tuyulardi.
Shuning uchun Bobur qo‘shini Ahmad Tanbalni Chotqol tog‘i eta
-
gigacha ta’qib etib bordi.
Kun sovuq, yo‘llar toyg‘oq. Kechki payt Tanbal besh yuztacha 
askari bilan Arxiyon degan joydagi qo‘rg‘onga kirib bekindi. Bu 
qo‘rg‘on devorlariga shoti qo‘yib oshib o‘tish mumkin edi.
–
Kech kiryapti, qorong‘i tushmasdan tezroq harakat qilaylik! 
– dedi Bobur. Ammo shotilarni o‘n chaqirimcha beridagi G‘aznayi 
Namangandan keltirgunlaricha g‘ira-shira qorong‘i tushdi. Kechki 
izg‘irinda og‘izdan chiqqan hovur uzoqdan ko‘zga tashlanadi, navkar-
larning qo‘li qovushga kelmaydi, gapirganda lablari ham qiyinlik bi-
lan harakatlanadi.
–
Amirzodam, – deb Ali Do‘stbek Boburga arz qildi: – Qorong‘i 
tushib qoldi, yovni o‘zimiznikilardan ajratish qiyin bo‘lg‘ay. Qamalni 
ertalabdan boshlaylik.
–
Ungacha Tanbal qochib ketsa-chi? – so‘radi Bobur.

---

146
–
Qochib qayoqqa borgay? Naryog‘i tog‘, dovon bekilgan!
–
Tanbalning akasi Tilba Sulton Archakent dovoni orqali inisin-
ing oldiga kelib ketibdi-ku! dedi Qosimbek.
–
Ne bo‘lganda ham, endi Tanbal ilikka tushmog‘i kerak! – dedi 
Bobur. – Arxiyon qo‘rg‘oni atrofiga chodirlar tikdiring! Ming kishi 
tuni bilan qorovullik qilsin! Ertadan besh ming kishi bilan devorga 
shotilarni qo‘yib hamla qilurmiz!
– Bosh ustiga! – deb Ali Do‘stbek bu farmonni bajarishga kirishdi.
Qosimbek Bobur uchun shu atrofning eng obod va ko‘rkam joyi 
bo‘lgan G‘aznayi
Namanganda qarorgoh tayyorlata boshladi.