Firuz Mustafa
210
lah, ada
mın yazığı da gəlir buna. Uşaq deyil ki, çağırıb danla-
yasan, ya bir-iki köt
ək vurasan yanına. Saç-saqqalı ağarmış
adam
dır. Söz deyirsən qanmır. Belələrini görəndən sonra ada-
mın Həmzə Çaparlıya heykəl qoymağı tutur. İnşallah, o kişiyə
el
ə sağlığında heykəl qoyulacaq da. Canım, bir özünüz deyin,
Çapar
lı hara, Əmirxanlı hara? Biri bizim fəxrimiz, iftixarımız,
o biri is
ə üzqaralığımız, başqaxıncımızdır”. “Şeytabapapışti-
k
ən” yaxşı bilirdi ki, onun dediklərini dostunun qulağına çatdı-
ran adamlar var...
H
əmzə Çaparlı “ofisin” arxa qapısından işıqlı, geniş zala
daxil oldu. Oradan saunaya keç
di. İçəri isti idi.
Ağ mərmər vannanın içi sarımtıl qatı maye ilə doldurul-
muşdu. Bu, Həmzə Çaparlının öz resepti ilə hazırlanmış “kok-
teyl vanna” idi; “kokteyli” ha
zırlamaq üçün beş vedrə inək sü-
dü, bir pud bal, bir ye
şik şampan şərabı vannanın içində qarış-
dırılmışdı. Bu, onun özünün fikirləşıb kəşf etdiyi, yazib Mövlu-
da verdi
yi sağlamlıq resepti idi.
H
əmzə Çaparlının soyunub vannaya girdi.
Şampan şərabının köpükləndirdiyi qatı, ətirli məhlulda bir
xeyli çabalaya
ıb ağnayandan sonra ayağa durub əlini divardakı
telefona at
dı. Nömrəni yığıb ucadan dedi:
-
Ağca, mənim stolumun üstündə şampun var, onu götürüb
g
ələrsən buraya, mənim yanıma. Mən harada olacağam ki?..
Saundayam. Daxili qa
pıdan birbaşa “gözləmə zalına” gələr-
s
ən... Utanma, niyə utanırsan ki?
Saunaya iki gi
riş var idi. Biri bayırdan, o birisi qəbul ota-
ğından. Həmin giriş qapılarının mövcüdluğunu bir Həmzə Ça-
par
lının özü bilirdi, bir də Ağca. Gəlin indiyəcən üç-dörd dəfə
sauna
nın girişindəki “gözləmə zalına” daxil olsa da, içəriyə
keçm
əmişdi. Bu gün qayınatasının ciddi-cəhdlə Həmzə Çaparlı
üçün “hamam t
ədarükü” görməsi onu daxilən o qədər açmasa
da, veril
ən tapşırıqları yerinə yetirməkdən savayı bir əlacı yox
idi.
H
əmzə Çaparlı mərmər vannanın içindəki ətirli məhlulun
içind
ə uzanıb sinəsini ovxalaya-ovxalaya Ağcanın gəlişini göz-
Seçilmiş əsərləri, I CİLD
211
l
əməyə başladı.
“Ax
maq qız, hər dəfə “gözləmə zalına” girib, tez dabanı
üst
ə geri qayıdır. Deyəsən, o mənim nə istədiyimi anlamır. Ya
da anla
yır, özünü sadəlövhlüyə, daha doğrusu, gicliyə qoyur.
Yox, bu d
əfə onun nömrəsi keçməyəcək. Düz buraya, öz yanı-
ma ça
ğıracağan. Mən də ona əfəl əri deyiləm ki... Bütün ailə
üzvl
ərinə çörək verirəm. Bir balaca mərifəti olsaydı, özü öz
aya
ğı ilə çoxdan gələrdi yanıma. Hədiyyəmi alır, amma qucağı-
ma g
əlmir? Bu düzgün işdir bəyəm? Bu dəfə oynaya-oynaya
g
ələr. Hələ mənim gücümə bələd deyil deyəsən. Ərini də, qayı-
nata
sını da sürgün etdirərəm bu rayondan... Lap elə bu ölkədən.
La
zım gəlsə özünə də təzədən toy çaldırıb başqa birisinə ərə
ver
ərəm. Nə çoxdur subay-salıq oğlanlar...”
Yan qa
pının açıldığını eşidib özünü yığışdırdı. Yəqin ki,
qız gətirdiyi şampunu qoyub geri qayıtmaq istəyirdi. O, vanna-
nın içində dikəlib ucadan qışqırdı:
-
Ağca, haradasan, içəri keç. Utanma, bəri gəl.
Ya
rıaçıq qapıdan Ağcanın başı göründü...
Ma
ğaranın o üzü qonşu dövlətin nəzarəti altında idi. Ora-
da
kı əkin-səpin yeri, qalın meşə zolaqları, biçənəklər və boz tə-
p
ələr çoxdan bəri sahibsiz qalmışdı. Uzun illər müharibə vəziy-
y
ətində olan iki dövlətin ərazisi arasındakı hektarlarla yararlı
v
ə yararsız torpaq sahəsi ağzıgünə yatırdı. İllərdən bəri insan
aya
ğı dəyməyən torpaqlarda bitki və meşə aləmi də buraların
heyvanat al
əmi kimi yabanılaşmışdı. Arabir öz yaşayış yerlə-
rind
ən tapıb yediklərinə qane olmayıb acıxan vəhşi heyvanlar
d
əstə ilə yaxınlıqdakı kəndlərə, yaşayış sahələrinə hücum edir-
dil
ər. Qapısında davarı, mal-qoyunu olan adamlar səksəkə için-
d
ə yaşayırdılar, amma onlar yırtıcıların hər hücumuna hazır və-
ziyy
ətdə idilər, silahlarını əldən yerə qoymurdular. Bəzən gecə-
l
ər uzaqlardan canavar və çaqqal ulaşması eşidilirdi. Adamların
dediyin
ə görə, sahibsiz-nəzarətsiz qalmış yerlərdə, xüsusən, iki
dövl
ətin arasında yerləşən neytral ərazidə, indi ilanlar mələyşr-
dı.
Firuz Mustafa
212
H
əmin gecə qaranlıq düşsə də, göydə ulduzlar görünmür-
dü. Qaran
lığın qanadları yerə zülmət rəngi ilə yanaşı bir səssiz-
lik p
ərdəsi də çəkmişdi. Qu desən qulaq tutulardı.
Gec
ənin bir aləmində uzaq üfüqlərdə işartılar görünməyə
başladı: sanki qara qanadlarını gen-gen açıb hər tərəfi öz zül-
m
ət əsarətində saxlamaq istəyən nəhəng bir quşun tutqun lələk-
l
ərinə od vurmuşdular. Odlu zərrələr qaranlığı üstələməkdə idi.
İşartılar get-gedə böyüyərək qızaran tonqallara çevrilməkdə idi.
Bu tonqalla
rın gur şöləsi qaranlıq səmada işıq sütunları kimi
uca
lırdı. Səhərin açılmasına hələ çox qalırdı, amma uzaq üfüq-
l
ər açılan dan yerini andırırdı.
Yan
ğın baş vermişdi.
Alov h
ər yeri bürümüşdü.
Yan
ğının gur şöləsi zülmətin qanadlarını əridərək irəlilə-
m
əkdə idi. Qaranlıqda tüstü-duman görünməsə də üfüqdə göyə
bül
ənd olan alovun dilləri get-gedə yaxınlaşmaqda idi. İllərdən
b
əri insan ayağı dəyməyən, vəhşiləşmiş yerlərin daşı-ağacı,
otu-qanqa
lı çarthaçart yandıqca budaqların üstündəcə yuxuya
get
miş quşlar, yuvalarına şəkilib dincələn heyvanlar qorxuya
dü
şürdülər; onlar çaşıb qalmışdılar; görəsən gecənin yarısı sü-
rün
ə-sürünə, od püskürə-püskürə üzü bəri gələn bu nə od-alov-
du bel
ə?
Dey
əsən, bu yanğının necə təhlükəli olduğunu əvvəlcə
ilanlar duydular. Gündüz yaz Gün
əşinin istisindən meyxoş olub
öz s
ərin yuvalarına çəkilmiş ilanların qəfil fişiltısı eşidiləndə
v
əhşi kolların arasında mürgüləyən başqa vəhşı heyvanlar da
xo
fa düşdülər. Çoxbilmiş, həssas ilanlar, çox güman ki, hansısa
t
əhlükənin yaxınlaşdığınından xəbərdar idilər.
Ma
ğaranın o üzündəki ərazidə, dərənin dibində və təpənin
ba
şında məskunlaşmış vəhşilərin hamısı illərdən bəri bu yerlər-
d
ə qorxu-hürküsüz yaşayırdılar. İns-cinsin gözə dəymədiyi əra-
zid
ə yaşamaq onlar üçün daha rahat idi. Burada onlar qorxu-
hürküd
ən çox uzaq idilər. Burada illərdən bəri hərə öz ərazisi-
nin, öz yuva
sının toxunulmaz sahibi idi. Amma onlar daim hiss
edirdil
ər ki, bu dünyada insanlarla qonşu olmaqdan təhlükəli
Dostları ilə paylaş: |