Firuz Mustafa
204
O, telefonda bir q
ədər dinləyib, əsəbi halda dilləndi:
-
Əşi, o, gicin biridir. Başı xarab olub onun. Bir də artıq-əs-
kik da
nışsa basdıracam onu dəlixanaya. Zarafat eləmirəm, doğ-
ru sözümdür. M
ənim alimimə bax bir, ilin-günün bu vədəsində
ma
ğara dövrünə qayıtmaq istəyir. Beləsınin boynununa kəndir
bağlayıb qabağına da bir çəngə ot atasan, bütün günü gövşəyə-
göv
şəyə dura. Fikir vermə ona... Gəl bir saunanı işə sal görüm.
Bu h
əftə nə ağ vannadan qəbul eləmişəm, nə də qırmızı. Bura
bax, ya
xı yadıma düşdü, bəlkə bu dəfə kokteyl vanna təşkil
ed
ək, necə fikirləşirsən? Qaydasını özün yaxşı bilirsən də. Ta
izaha n
ə ehtiyac? Hə, onda lazım olan nemətləri al qoy maşına,
indid
ən hazırlıq işləri gör. İstəyirsən gəl bir az pul-para da ve-
rim, qoy s
əviyyəli iş alınsın.
H
əmzə Çaparlı ayağa durub fit çala-çala geniş otaqda var-
g
əl eləməyə başladı. Gedib qapını açdı, qəbul otağında əyləşən
qızı uzun-uzadı süzüb ona nəsə demək istədi, amma sonra nə-
d
ənsə fikrindən daşınıb qapını təzədən örtdü, geri qayıdıb yum-
şaq kresloya çökdü. Sanki kiməsə eşitdirirmiş kimi ucadan dil-
l
əndi:
-H
ər şeyin öz vaxtı var. Yetişməmiş meyvəni yemək ol-
maz.
Az keç
miş Mövlud göründü. Qapının ağzında durub boy-
nunu bük
ərək dişlərini ağarda-ağarda Həmzə Çaparlının üzünə
bax
dı; bu, Mövludun illər uzunu cilalanmış xasiyyəti idi; bu
cür ya
zıq görkəmi nümayişkəranə şəkildə gözə soxmaqla o, öz
al
əmində vəzifəli adamlarla arada məsafə saxladığını bildirmək
ist
əyirdi. Həmzə Çaparlı toyda-yasda, bir sözlə hər yerdə Möv-
ludla dost oldu
ğunu bildirirdi; Mövlud da öz növbəsində dostu-
nun hörm
ətini bildiyi qaydada saxlayır, Həmzə Çaparlını bütün
xeyir-
şər məclislərində tərifləyib göyə qaldırır, onu kəndlərinin
tarix boyu yarat
dığı ən dahi şəxsiyyət adlandırırdı. Həmzə Ça-
par
lı da öz növbəsində ona həmişə əl tuturdu; oğlunu rayon
m
ərkəzində işə düzəltmişdi, onun oğlunun arvadını, yəni Möv-
ludun g
əlinini isə öz yanında işlə təmin eləmişdi; gənc qadın
H
əmzə Çaparlının kənddəki ofisində bir növ katibə vəzifəsini
Seçilmiş əsərləri, I CİLD
205
icra edirdi; çay d
əmləyir, telefona cavab verir, gələn qonaqları
qar
şılayırdı. Aydınca hiss olunurdu ki, Həmzə Çaparlı gəlinin
x
ətrini çox istəyir. Yolu tez-tez şəhərə düşən ağsaqqal katibəsi-
n
ə oradan hədiyyələr almağı da unurmurdu. Hətta, bu yaxınlar-
da ona bir üzük d
ə bağışlamışdı. Qız hədiyyəni qəbul etmək is-
t
əməyəndə Həmzə Çaparlı nəsə yalandanmı-doğrudanmı əsəbi-
l
əşib özündən çıxmışdı:
-
Ağca, götürmək istəmirsən mənim hədiyyəmi? İnciyərəm
ha...
Ta bu sözl
ərdən sonra Ağcanın hədiyyəni qəbul etməkdən
sava
yı bir əlacı qalmamışdı. Həmzə Çaparlı qaşı bərq vuran
üzü
yü Ağcanın ilik kimi ağ, uzun barmağına keçirəndən sonra
bo
ğazını ördək kimi irəli uzadıb qızın zərif yanağından öpməyi
d
ə unutmamışdı. Qız qıpqırmızı qızarsa da susub geri çəkilmiş,
üzünü yana çevir
mişdi.
H
əmzə Çaparlı Mövludla zarafatlaşmağı xoşlayırdı. Hətta,
dostuna ayama da qoy
muşdu: əvvəllər ona “şeytan” deyərdi,
amma bu sözün dostu t
ərəfindən soyuq qarşılandığını görüb
əzəlki ifadəni bir qədər ətə-qana gətirmişdi, son vaxtlar ona
“şeytanapapıştikən” deyirdi və hiss edirdi ki, bu ayama Mövlu-
dun lap ür
əyindəndir.
H
ətta, bir dəfə Mövlud öz adının ləzzətindən elə feyziyab
ol
muşdu ki, öz dostunun üzünə irişə-irişə əlini dizinə vurub
q
əşş eləmişdi:
-
“Şeytanapapıştikən”! Bəh-bəh... Nə gözəldir! And olsun
allaha, m
ənə bundan yaxşı yaraşan ad yoxdur. Amma səndən
başqa heç kəsə icazə vermirəm məni bu adla çağırsın. Gül kimi
adı urvatdan salarlar birdən.
H
əmzə Çaparlı dostnu müdafiə etmişdi:
-Düz el
əyirsən. Hər it-qurdun səni Həmzə Çaparlının ver-
diyi adla ça
ğırmağa ixtiyarı ola bilməz ki...
İndi budur, Həmzə Çaparlının dostu boynunu burub qapı-
nın ağzında dayanmışdı.
-Bir ye
şik şampan şərabı...
“Şeytanapapıştikən” tez dilləndi:
Firuz Mustafa
206
-
Baş üstə.
- Bir pud bal.
-Oldu.
-
Beş vedrə inək südü. Amma təmiz süd olsun ha, burada
b
əziləri südə su qatır, diqqətli ol. Gərək əsl kokteyl hazırlaya-
san.
“Şeytanapapıştikən” cəsarətlənib mötəbər dostu ilə zarafat
el
əmək fikrinə düşdü, göz vurub dişlərini göstərdi:
-Özg
ə bir şey lazım deyil ki, Həmzə müəllim.
-M
əsələn, nə, a şeytanapapıştikən?
-M
əsələn, ceyran, maral, ördək, qaz... O boyda hovuzda
t
əkmi çiməcəksən, a sağolmuş?
H
əmzə Çaparlının mumuyalanmış firon sifətinə bənzər bo-
zar
mış bənizindən xəfif bir dalğa kecdi.
-S
ən işində ol, bu, sənlik deyil. Yuxarıdan qonaqlarım ola-
caq. S
ən saunanı işə sal, hovuzu “kokteyllə” doldur, sonra çıx
get öz iş-gücünün dalısıyca. Oldu?
-B
əli. Baş üstə...
Az sonra h
əyətdə “Şeytanapapıştikən”in maşınının boğuq
s
əsi eşidildi. Mövlud “kokteyl” üçün lazım olan “məmulatla-
rın” ardınca getdi.
H
əmzə Çaparlının saunası uzaqda deyildi, arabir adamları
q
əbul etdiyi ofisin arxasında idi. “Şeytanapapıştikən” yaxşı bi-
lirdi ki, sau
na qızdırılandan sonra onun burada qalmasına ehti-
yac olmayacaq
dı. Qayda belə idi. O, bu yazılmamış qaydaya
əməl edir, öz üzərinə düşən vəzifəni layiqincə yerinə yetirməyə
ça
lışırdı. Amma “sauna hazırlığına” başlayarkən “Şeytanapa-
pıştikən” Həmzə Çaparlıya az qala hər dəfə eyni sualla müraci-
ət etməyi bir növ özünə borc hesab edirdi: “Həmzə müəllim, ta
özg
ə bir şey lazım deyil ki?” Və hər dəfə də həmin sual eyni
sualla qar
şılanardı: “Məsələn, sən nəyi nə təklif edirsən, a şey-
tanapa
pıştikən?” Bu yerdə adətən Mövludun dodaqları çərmə-
n
ər, iri dişləri görünərdi: “Məsələn, ceyran, maral, ördək, qaz,
Qaçandan, yeriy
əndən, üzəndən-zaddan bir şey... Təkmi çimə-
c
əksən o bayda hovuzda?” Həmzə Çaparlı həmişə söhbətin bu
Dostları ilə paylaş: |