Seçilmiş əsərləri
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
291 Qaçaq Bahadır: – Daha mənə bənd olmayın. – dedi. – Mən nə eləyəcəyimi sonra fikirləşəcəyəm. Allah kərimdi! Qaçaqlar səs-küy saldı: – Sənsiz getmirik biz! – Sənsiz dağılmırıq! – Sən hara, biz də ora! Qaçaq Bahadır yəhərin qayışından tüfəngini çıxarıb yuxarı qaldırdı: – Qaçaqlar! Qardaşlar! Bugünkü günə qədər qaçaq Bahadırın bir sözünü iki eləməmisiniz! Bu gün də eləməyin, yaraşmaz sizə! – Sonra qaçaq Bahadır əlindəki tüfəngi yerə atdı, patrondaşı da belindən açıb yerə tulladı. – Qaçaq Bahadır yoxdu daha! – Salamat qalın! Niyyət olmasın, qismət olsun, görüşərik, inşallah... Və qaçaq Bahadır düşərgədən uzaqlaşdı. Qaçaqlar bəylərin yanından ötüb aşağı düşdü. Yunis bəy: – Gedək. – dedi. – Xeyir xəbər aparmırıq Böyük bəyə. Mirzə bəy alışıb-yanan həris gözləriylə Yunis bəyə baxıb: – Siz gedin, – dedi. – Gəlib çatacağam sizə. – Və Mirzə bəy atı mahmızlayıb çapıb gözdən itdi. ...Qaçaq Bahadır Topxana meşəsində bir düzənliyə çıxdı və bu düzənlikdən başı qarlı Kirs dağı açıq-aydın görünürdü. Qaçaq Bahadır atın cilovunu çəkib dayandı, yapıncısının boyunluğunu açıb çiynindən atın tərkinə saldı, əlində tutduğu sapı sədəflə işlənmiş qamçını təpəsiylə buxara papağını alnının üstündən yuxarı itələdi və başı qarlı Kirs dağına baxdı və elə bil ki, bu dağın böyüklüyü, azadlığı, sərbəstliyi qaçaq Bahadıra da sirayət etdi və qaçaq, güman ki, illərdən bəri hiss etmədiyi bir azadlıqla sinə dolusu nəfəs aldı və elə bu vaxt namərd gülləsi bütün bu yerləri lərzəyə gətirdi. Qaçaq Bahadırın əlləri süstləşib yanlarına düşdü, gözləri hələ də Kirs dağına baxa-baxa böyüyüb az qaldı hədəqəsindən çıxsın, sonra qaçağın beli büküldü, başı atın yalına düşdü. Atışmada qaçaqaça adət eləmiş at yerindən götürüldü. Qaçaq Bahadırın əlindən sürüşüb düşən sapı sədəfli qamçı elə-eləcə o düzənlikdə qaldı. Mirzə bəy at belində ağaclıqdan çıxıb gülümsəyə-gülümsəyə özündən razı-razı Qaçaq Bahadırı aparan atın ardınca baxdı, sonra indicə pusquda durub atdığı tüfəngi yəhərin qayışına keçirdi... ...Yunis bəy uzaqdan güllə səsi eşidib atın cilovunu çəkdi və tələsik də o biri bəylərə: – Siz gedin, gəlirəm, – dedi və atı səs gələn tərəfə çapdı... ...Yunis bəylə Mirzə bəy Topxana meşəsində üz-üzə gəldi. Mirzə bəy nəşəli-nəşəli: – Gəbərtdim köpək oğlunu! – dedi. Yunis bəy bütün hirs-hikkəsini Mirzə bəyin üstünə tökdü, səhərdən bəri bütün bu əhvalat barədə bir kəlmə də deməyib partlayırdı, axırı ki, bir fürsət düşdü, bir məqam yetişdi, bağıra-bağıra: 292 – Silahsıza güllə atdın? – soruşdu Yunis bəy. – Arxadan vurdun onu? Sənin kimi çaqqallara qoşulduq, igidlərə düşmən olduq, axırımız da belə oldu! Ac-yalavac bolşeviklərin əlindən baba yurdumuzda çıraq yandıranımız qalmadı! Tüfəngsizə tüfəng tuşlayan oğraş! Qaldır tüfəngi! Dalbadal iki güllə açıldı. Mirzə bəy atdan sürüşüb yerə sərildi. Yunis bəy atın ağzını döndərib çapıb gözdən itdi. Mirzə bəyin yalqız atı bu çapaçapdan, bu vurhavurdan xilas olub sakit-sakit ağacların dibini otlamağa başladı. ...Nicatın ardınca gedən Valeh: – Elə bil, kimsə gəlir, yoldaş komissar, – dedi. Nicat cilovu çəkib dayandı. Valeh tüfəngi belindən aşırdı. Və elə bu vaxt Qaçaq Bahadırın atı ağaclar arasından çıxıb onlara sarı gəldi. At yavaş-yavaş, ehmalca addımlayırdı. Bahadır üzü üstə eləcə atın yalına düşüb qalmışdı və neçə müddət idi at onu beləcə belində gəzdirirdi. Bahadırın atı Nicatgilə çatıb dayandı və başını aşağı saldı. Bir müddət heç kim heç nə demədi, sonra Nicat: – Bahadırdı, – dedi. – Düş, Valeh, düş. Düş basdıraq onu. Topxana meşəsi son məskəni olsun Bahadırın... IX Şahnaz xanım pəncərə önündə dayanıb duman içində güclə seçilən Topxana meşəsinə baxırdı və bu dəm qızın üzündə bir qorxu, bir nigarançılıq vardı. Gülgəz otağa girəndə Şahnaz xanım diksinib geri çöndü və vahimə ilə: – Nədi? Nə olub? – soruşdu. Gülgəz bir təəccüblə: – Heç bir şey, xanım, nə olasıdı ki? – Bəs, niyə mənə heylə baxırsan? – Nə cür, xanım? Şahnaz xanım, elə bil, birdən yuxudan oyandı, yenə pəncərədən Topxana meşəsinə baxdı. – Fikir ver, elə bil, Topxana meşəsi tilsim içindədi. Gülgəz qorxdu əməlli-başlı: – Bismillah de, xanım. Tilsim nədi?.. Dumandı çöküb üstünə... – Mənə xanım niyə deyirsən? – Bəs nə deyim? Şahnaz xanım gülümsədi: – Yoldaş de. Yoldaş Şahnaz... – Bəsdi, sən Allah... Niyə özünü axı, belə həlak eləyirsən?.. Nə olub axı, ay xanım? – Görəsən, Nicat niyə gecikdi? – Xəbər göndərib ki, bəlkə gecə gəlmədi... Şahnaz xanım qəribə bir təəccüblə: – Bəs, mənə niyə bir söz deməyib? – soruşdu. 293 Gülgəz çiyinlərini çəkdi: – Yəqin qəflətən işi olub də... Şahnaz xanım pıçıltıyla təkrar etdi: – Qəflətən... Gülgəz, elə bil, qorxdu yenə: – Heç bilmirəm, axır vaxtlar niyə belə olmusan, xanım... Şahnaz xanım birdən-birə vahimələnib: – Nə cür axı? Nə cür? – soruşdu. – Eyzən fikir-xəyal içindəsən. Hər şeydən şübhələnirsən. Mən dedim sən Nicata gedəndən sonra dünyanın bəxtəvəri olassan... Elə istəyir səni o, ay xanım, elə istəyir! Şahnaz xanım, elə bil, öz-özüylə danışırdı: – Bəs, mən istəmirəm onu? Amma onu nə qədər öpürəm, oxşayıram onu nə qədər, yaxınlıq eləyirəm nə qədər, ürəyimi sakit eləyə bilmirəm... Bir nigarançılıq boğur məni, Gülgəz... Şahnaz xanım qulluqçu qızı qucaqlayıb ağladı. X Valeh hər biri öz işi ilə məşğul olan qızıl əsgərlərin, gəlib-gedən, harda oldu oturub gözləyən yerli camaatın arasından keçib tələsik komissarın otağına girdi. Nicat yazı masasının arxasından başını qaldırıb yuxusuzluqdan, yorğunluqdan qıpqırmızı qızarmış gözlərilə cavan oğlana baxdı və soruşdu: – Nə olub? – Yoldaş komissar, bu saat xəbər gətirdilər ki, Böyük bəylə Gəncəli Həmid bəyin atlıları Yevlax tərəfdə dəmir yolunu dağıtmaq üçün əli bel tutan kəndliləri silah gücünə yığıb aparıblar... Nicat yorğun-yorğun: – Bakı ilə, Rusiya ilə əlaqəmizi kəsmək üçün... – dedi, sonra birdən-birə yumruğunu mizə çırpdı. – Bu, axırıncı döyüş olmalıdı!.. ...Nicat şinelinin kəmərini bağlayıb, evdən çıxaçıxda Şahnaz xanım içəri girdi: – Yenə gedirsən? – Hə, təcili gedəsi oldum, Şahnaz. Nigaran qalma məndən. Gecə gəlməyəcəyəm. Bir müddət sükut çökdü, sonra Şahnaz xanım təkrar elədi: – Nigaran qalma məndən... Gecə gəlməyəcəyəm. Yenə araya sükut çökdü və Nicat bir anlıq, elə bil, bütün işini-gücünü yadından çıxartdı, arvadına yaxınlaşıb qucaqladı, elə bil, təkcə Şahnaz xanıma yox, özünə də təskinlik verdi: – Zamanə belədi, Şahnaz... Tələsiklikdi... Heç nə dayanıb gözləmir... Amma eybi yox... Pis günün ömrü qısa olar. – Inanırsan buna? Nicat Şahnaz xanımın gözlərinin içinə baxdı: – Inanıram. Sən də inan. – Hara gedirsən? Nicat bir az tərəddüdlə dedi: Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|