Səməd Şıxı atilan bir daş
Yüklə 2,65 Kb. Pdf görüntüsü
|
114 -Bu gün nəsə olub sənə zarafatdan bolsan. – Dəniz dedi. -Yanında olubda dəli olmamaq mümkündü ki? -Bilmirəm çünki hər zaman sənin yanında olmuĢam. Öz yanımda nə olduğundan xəbərim olmur. -Canım. Səni çox sevirəm. -Məndə səni. -YaxĢı mən gedim, hazırlaĢacam. Həm Orxan əmiylə görüĢüb sağollaĢacam? -O kimdi? -Babamın Bakıdakı dostu. Mənə evi tapan. -Tamam. Get, ancaq hər gün zəng edəcəksən. -YaxĢı, hələlik. QucaqlaĢaraq bir – birlərin öpdülər. -Ağlayırsan sən? – RöĢən Dənizin göz yaĢların sildi. -Yox. Ağlmıram. RöĢən Dənizlə sağollaĢaraq avtobusa mindi. Qabağında oturan bir qadınla oğlana fikir verirdi. DanıĢığlarından yeni evli olduqları məlum olurdu. Evə alınmalı olan qab - qacaqlar, xalçalarıda yoxdu deyəsən. Kirayəyə pul çatmır, deməli xərclərində müəyyən qısıtlar etməli olacaqlar. Gördükləri nə zamansa onunda baĢına gələcəkdi. Bu problemlərlə onlarda qarĢılaĢacaqdı. Təbii ki, istər babası Fariz, istərsə də Dənizin atası Emin kömək edəcəkdi. Kömək etmələri isə o demək deyildi ki, oturub gözləməlidi özü də bir iĢ görməli idi. Universiteti oxuya – oxuya davamlı və gəliri yaxĢı olan bir iĢ tapması ən azından nəyəsə baĢlaması üçün Ģərait yaradacaqdı. Universitetdə müəllimlər yaxĢı oxuyacaqları halda onları iĢlə təmin edəcəklərinə söz vermiĢdilər elə olarsa da universiteti bitirənə qədər iĢləməli idi. Evə çataraq paltarlarını toplamağa baĢladı. Babası ona zəng edəndə əĢyalarını orda buraxmasını, qayıdan da orda qalacağını dedi. Özü ilə lazım olan paltarları və bir – iki əĢyasın götürməsini istədi. 115 Paltarların hazır edib, Orxan əmisigili ilə görüĢməyə getdi. Qapının zəngin basıb qapının açılmasını gözlədi. Qapını Orxanın arvadı açdı: -XoĢ gəlmisən. Keç içəri. -Sağolun, rayona gedəcəkdim gəldim sizinlə sağollaĢım. -YaxĢı elədin. Orxan əmin arxa bağçada oturub keç yanına. -YaxĢı. – deyərək atdımladı. -Salam, Orxan əmi, necəsiniz? RöĢənin gəldiyin görüb ayağa duraraq onu qarĢıladı. -O, salam oğlum necəsən? Səndən nə əcəb. -Rayona gedirdim, gəldim sizinlə sağollaĢım, təĢəkkür edim. -O nə sözdü. Səndə mənim bir oğlum. Ev səni gözləyir, get gəl qalarsan. Açar elə səndə qalsın gələndə qalarsan. -Sağolun. -Ġndi çıxırsan elə? – Orxan dedi. -Biraz oturaram – deyib stulu çəkib oturdu. -DanıĢ görüm dərslər necədi? *** Telefonuna gələn mesaj onu yuxudan ayıltdı. -Salam, canım çıxmısan yola? – mesaj, Dənizdən gəlmiĢdi. -Hə. ÇıxmıĢam. Sən neyləyirsən? -Anamla oturmuĢuq. Anam kitab oxuyur, məndə sənə yazım dedim. -YaxĢı elədin. Ġndidən səndən ötrü darıxmıĢam. -Məndə. Yolda avtobus bir dəfə kafedə dayandıqdan sonra yola davam elədi. Rayona çatdıqda isə babasının onu qarĢılamağa gəldiyin gördü. 116 -Necəsən, oğul? – Fariz RöĢəni qucaqlayaraq bağrına basdı. -YaxĢıyam. -Gedək? -Hə. – RöĢən yerdən çantalarını götürüb maĢına mindi. Fariz maĢını RöĢəngilə sürdü. Qapıda saxlayıb düĢdülər. Həyətə girəndə isə hər kəsin oturub onu gözlədiyin gördü. Gülnaz RöĢəni görər – görməz ayağa qalxaraq onu qucaqladı. Daha sonra Validə nənəsi ilə görüĢdü. Sonra gəlib bacısı ilə görüĢdü. Nərgizin ağladığı hiss olunurdu. DanıĢarkən səsi titrəyirdi. -DarıxmıĢdım səndən ötrü. – Nərgiz əli ilə gözünü tutaraq dedi. - Məndə sizdən ötrü darıxmıĢdım. RöĢən bir ilə yaxındı çıxdığı həyətə nəzər yetirməyə baĢladı. Ya evləri dəyiĢmiĢdi ya da ögeyləĢmiĢdi. -Evdə dəyiĢiklik eləmisiz ya mənə elə gəlir? – RöĢən həyətə baxaraq anasına səsləndi. - Yox, dəyiĢən heçnə yoxdu. ƏĢyaların yerlərin dəyiĢmiĢik biraz elə odu. Ortalığa sükut çökdü. RöĢən çayından içərək uĢaqlığının keçdiyi bu evə baxırdı. Nərgizlə bərabər qaçdığı bu həyət, dəyiĢilməyən qapı. Atasının hər gələndə qapını açıb maĢını içəri saldığı o qapı. Rayon yerində həyət qapıları əksərən eyni olardı. - Hündür, göy rəngdə. -Dərslər necə idi, RöĢən? – Validə nənəsi gəlib saçını sığallayaraq dedi. -YaxĢı idi, kəsrsiz qurtardım. Təqaüdümdə artıracaqlar. -Afərin oğlum. - Validə dedi. -Qız tapmısan, qız? – Fariz dedi. RöĢən gülüməsədi, lakin heçnə demədi. -YaxĢı, utandırma uĢağı. – Validə dedi. -Nə dedim ki? – Fariz manqalı hazırlamağa çalıĢırdı. – indi sizə bir kabab biĢirim ki, barmaqlarnızı yeyəsiz. 117 -Sən canı, a kiĢi, əl vurma yandırırsan ətləri. -Siz nə qanırsız ee, siz baxarsız qiymət verərsiz. Nənəniz mənim biĢirdiyimi bəyənmir. - əlini RöĢənlə Nərgizə uzadaraq dedi. -Nə vaxt qayıdacaqsan? – Nərgiz dedi. -Bir yarıma aya. -Niyə belə tez? – Gülnaz ətləri ĢiĢə taxaraq dedi. -On beĢ gün falan tez gedəcəm. Həm biraz iĢləyərəm. -Bir ayda olsa yanımızdasan ki, əsas odu. – Nərgiz əlini RöĢənə tərəf uzatdı. RöĢən bacısının əlini tutub onu qucaqladı. -Nərgizin kitab yazdığından xəbərin var da. Qurtarır, maraqlı hekayədi həmdə. -Qurtarsın verər oxuyaram. Bəlkə kitabda çıxartdıq ona. Nərgiz güldü. Fariz kababları biĢirdi. Kabablar biraz yansa da dadlı idi. Birlikdə oturub kababdan yeyib söhbət elədilər. AxĢam saat təxmini olaraq on birdə Farizlə Validə sağollaĢıb evlərnə getdilər. Onlar gedəndən sonra Gülnaz RöĢən və Nərgizi yanlarına alıb söhbət oturdu. -Ana. – RöĢən Gülnazın qucağına baĢını qoymuĢdu. -Hay can. -Babam soruĢdu ki, ha istədiyin qız varmı deyə, əslində var. Gülnaz biraz təəccüblənmiĢ halda durub sonra dedi: -Sevgilisiz? -Hə. -Adı nədi? – Nərgizin səsində sevincəklik var idi. -Dəniz. -QəĢəng adı var. –Nərgiz dedi. -Qrup yoldaĢındı? – Gülnaz söhbətlərin böldü. -Hə. -Necə qızdı? ġəkli var? RöĢən telefonun çıxartaraq Dənizin Ģəkillərini, birlikdə çəkdirdikləri Ģəkilləri çevirməyə baĢladı. Yüklə 2,65 Kb. Dostları ilə paylaş:
|