Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
78 – YaxĢı, – dedim, – amma bir siçanın yerini tapmaq üçün qıçını sındırmaq, məncə, ağılsızlıqdır. – Nə dedin? – BoĢ ver getsin. – Həmin vaxt baĢım artıq tavanın ortasındakı setkalı lampanın səviyyəsinə çatmıĢdı və dırmaĢdığım nərdivanın mənim ağırlığımın altında necə əsdiyini hiss edirdim. Bayırdan qıĢ küləyinin vıyıltısı gəlirdi. – Bircə məni bərk tut. – TutmuĢam, narahat olma, – deyərək o, baldırlarımdan bərk- bərk tutdu və mən bir pillə də yuxarı qalxdım. Ġndi baĢım tavandan təxminən iyirmi beĢ-otuz santimetr aĢağı idi və bir neçə zəhmətkeĢ hörümçəyin tavan tirlərinin qovuĢduğu yerdə toxuduğu toru görə bilirdim. Əlimdəki fənərin iĢığı ilə ətrafa baxdım, amma bu qədər yüksəyə qalxaraq özünü riskə atmağa dəyəcək bir Ģey görə bilmədim. – Yox, – Brutus dedi, – sən lazım olan yerə baxmırsan, Pol. Ġki tirin birləĢdiyi yerə, sol tərəfə bax. Görürsənmi? Onlardan birisinin rəngi solub. – Görürəm. – ĠĢığı həmin yerə sal. Mən fənərin iĢığını həmin səmtə yönəldəndə, onun mənə göstərmək istədiyi Ģeyi, demək olar ki, dərhal gördüm. Bu tirlər bir- birinə altı zivana ilə bərkidilmiĢdi. Zivanalardan biri çıxdığına görə onun yerində iyirmi beĢ sentlik boyda qara, dəyirmi boĢluq qalmıĢdı. www.vivo-book.com
79 Mən, əvvəlcə, o qara boĢluğa, sonra da çevrilərək çiynimin üstündən Ģübhə ilə Brutusa baxdım. – Siçan balaca idi, – dedim, – amma bu dəlikdən keçəcək qədər yox. Yox, dostum, buna inanmadım. – Ġstəyirsən inan, istəyirsən inanma, siçan məhz o dəlikdən keçib, – Brutus dedi. – Mən buna adım kimi əminəm. – Sənin necə belə əmin olduğunu anlaya bilmirəm. – Onda bir az ora yaxınlaĢ və iylə, qorxma, səni tutmuĢam. Mən sol əlimlə tirlərin birindən tutaraq – belə özümü daha rahat hiss edirdim – onun dediyi kimi etdim. Bayırda külək yenə güclənmiĢdi və həmin dəlikdən gələn hava vıyıltı ilə üzümə vurdu. Cənub sərhədindəki qıĢın donduran nəfəsini... bir də anlaya bilmədiyim baĢqa bir Ģey hiss edirdim. Nanəli kökə ətri. Mən Delakruanın kövrək bir səslə – “Mister Cinqlzı qoruyun” – dediyini eĢitdim. Bu sözləri eĢitdim və fransız onu mənə verəndə, Mister Cinqlzın tüklü bədəninin hərarətini hiss etdim; adi bir siçan idi – Ģübhəsiz, öz həmcinslərindən qat-qat ağıllı olsa da. Delakrua: “O əclafın mənim siçanıma xətər yetirməsinə imkan verməyin”, – deyəndə, ona söz verdim. YaĢıl Mil ilə keçməli olduqları yol mif və ya fərziyyəyə əsaslanan bir anlam olmaqdan çıxaraq qarĢılarında reallığa çevriləndə, mən həmiĢə onların xahiĢlərini yerinə yetirəcəyimə söz www.vivo-book.com
80 verirdim. “Ġyirmi il görmədiyim qardaĢıma bu məktubu çatdırarsınızmı?” Söz verirdim ki, çatdıraram. “Ruhumun rahatlığı üçün on beĢ dəfə “Ave Mariya” oxuyarsınızmı?” Söz verirdim ki, oxuyaram. “Dini adımla ölməyimə və bu adın qəbrimin baĢdaĢına yazılmasına nəzarət edərsinizmi?” Söz verirdim ki, edərəm... Məhz istəklərinin yerinə yetiriləcəyinə söz verəndə, onlar YaĢıl Milin sonunadək öz ruhi müvazinətlərini qorumaq və stula sakitcə oturmaq iqtidarında olurdular. Əlbəttə, mən verdiyim bütün vədləri yerinə yetirə bilməzdim, amma Delakruaya verdiyim sözü tutdum. Fransızın özünə gəlincə, onun ödəyəcəyi hesab çox ağır oldu. O “heyvan” Delakruaya çox əzab-əziyyət verdi, özü də lap çox. Hə, mən, əlbəttə ki, onun nə etdiyini bilirəm, lakin Qoca Qığılcımın rəhimsiz ağuĢuna düĢən zaman Delakruanın baĢına gələnləri yaĢamağa heç kim layiq ola bilməz. ...Nanəli kökə ətri. Bir də baĢqa nəsə. Həmin dəliyin dərinliyində nəsə. Sol əlimi hələ də tirdən çəkmədən və Brutusun artıq özü də bilmədən, mənim həssas dizlərimi qıdıqlamasına fikir vermədən sağ əlimlə döĢ cibimdən qələmi çıxardım. Bir əlimlə qələmin qapağını
www.vivo-book.com
81 açdım və sonra dəliyin içindəkini çölə çıxarmaq üçün qələmin ucunu ora salıb qurdaladım. Dəliyin içindəki parlaq sarı rəngə boyanmıĢ ağac tiliĢkə idi. O an mən yenə Delakruanın səsini eĢitdim, bu dəfə elə aydın eĢitdim ki, elə bil onun ruhu bizimlə bu kamerada idi. Onu da qeyd edim ki, Uilyam Uorton vaxtının çox hissəsini məhz bu kamerada keçirirdi. – Ey, uĢaqlar! – bu dəfə bizi səsləyən adam hər kim idisə, gülürdü. Deyəsən, harada olduğunu və onu nə gözlədiyini bir anlıq olsun unutmuĢdu. – Gəlin, görün Mistr Cinqlz nə edə bilir! – Ġlahi, – astadan pıçıldadım. Elə bildim, bu dəqiqə nəfəsim kəsiləcək. – Nə oldu, birini də tapdın? – Brutus məndən soruĢdu. – Mən üç, ya da dördünü tapmıĢam. Nərdivanla aĢağı enib, onun mənə tərəf uzanan iri ovcuna fənərlə iĢıq saldım. Orada bir neçə ağac tiliĢkəsi vardı, elflər – pərilər – üçün biryulkalara – çöp oyununa – bənzəyirdi. Ġkisi mənim tapdığım çöp kimi sarı, biri yaĢıl, biri isə qırmızı rəngdə idi. Onlar boya ilə deyil, plastik karandaĢla rənglənmiĢdi. – Ġlahi, – asta və titrək səslə dedim. – Bunlar ki həmin makaranın qırıqlarıdır, elə deyilmi? Bəs niyə? Bəs niyə onlar buradadır? – UĢaq vaxtı mən indiki kimi belə iri deyildim, – Brutus dedi. – On beĢ-on yeddi yaĢlar arasında birdən-birə sürətlə boy atmağa baĢladım. O vaxtadək isə çox xırda sümüklü idim və ilk dəfə məktəbə
Yüklə 3,44 Mb. Dostları ilə paylaş:
|