Tofiq Huseynzade--seir--kitab 1111. indd

Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə

200

Əzəldən cahanda nə xoşbəxtik biz,

Andimiz, eşqimiz yaranmiş təmiz.

Min rəngə boyanmiş çəmənzar kimi,

Sən başdan-binadan gözəl yarandin.

Gözəldən gözəllik umanlar kimi,

Nə sürmə çəkmədin, siğallanmadin,

Sən başdan-binadan gözəl yarandin.

Məhəbbət! Bu sevda yaraşir bizə,

Çünki bizi elə, yaradan odur.

Baxsaq da aləmə biz gəzə-gəzə,

Təmiz məhəbbətli diyar bu yurddur,

Çünki bizi elə, yaradan odur.

Keçmişdən bu günə hər nazli afət,

Vəfasiz çixmayib hələ bir eşqə.

Əzəldən ucaltmiş bizi bu qeyrət,

Deyirəm, bir gözəl bircə dəqiqə,

Vəfasiz çixmayib hələ bir eşqə.

Belə məhəbbətlə, belə hünərlə,

Biz misal qalmişiq böyük cahana.

Ellər ləzzət alib bizim əsərlə, 

Gəl baxaq Nizami yazan dastana,

Biz misal qalmişiq böyük cahana.

Bir ilin üstündən min il də keçsə,

Günəş tək şəfəqin qaralan deyil.

Tarix öz qəlbinə bir gözəl seçsə,

Eşqinlə, vəfanla, sən olacan bil,

Günəş tək şəfəqin qaralan deyil.

---

Xəyal cığırı – II cı̇ld

201

Mən necə sevməyim gül camalini?!.

Səni yetiribdir Azərbaycanim.

Sevirəm əhdini, xoş vüsalini, 

Sən oldun həmişə şərəfim, şanim,

Səni yetiribdir Azərbaycanim!

1968 noyabr

---

Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə

202

KİÇİK MACƏRA

Oxucu, macəram kiçikdir bir az,

Gəl məni dərindən dinlə, qulaq as.

Yadimdan çixmayir uşaqliq hələ,

Axir gözlərimdən yaş gilə-gilə.

Mən sənə danişim bir kiçik dastan,

Mənim bu dərdimlə sən də alovlan.

Bir budaq qirmişdim bir yaz səhəri,

Ömrüm varaqlanir o gündən bəri.

Deyirəm, dursaydi əyər o, budaq,

Böyüyüb olmuşdu indi böyük bağ.

Tutardi aləmi, o bağin ətri,

Mən də oynadiqca hər yaz səhəri

Duyardim Cənnətin ilk mənasini...

İndi o budağin tutub yasini,

Dərin xəyallara cumuram hər yaz,

Üşüdür qəlbimi qarli bir ayaz.

O, budaq qəlbimə olubdu bir dağ,

Elə düşünürəm, qirmişam bir bağ.

Bir gün, bahar fəsli dumanda, çəndə,

Böyük kolluqlari yarib, keçəndə,

Batdi ayağima bir kiçik tikan,

Bu idi, yaradan çixmadisa qan.

Ağrisi beynimi sancdi iynə tək,

Bir ayaq üstündə səndələyərək,

Yerimək istədim evə bir təhər...

---

Xəyal cığırı – II cı̇ld

203

Hələ yeriməmiş bir addim qədər,

Elə bil, başima dolandi cahan.

O dəm səndələyib yixilan zaman

Toylu gəlin kimi bir cavan budaq,

Özünü arxama verərək dayaq,

Qoymadi gəncliyim yixilsin yerə.

Ayağa qalxaraq, mən birdən-birə

Dönüb geri baxdim, bir də cahana,

Bir də o dağlardan keçən dumana...

Qarişdi beynimdə fikrim, xəyalim,

Gözümə yaş doldu, dəyişdi halim.

Dedim ki, hünərə, etibara bax,

Beyinsiz ömr edən, beyinsiz budaq

Gör nələr elədi... Mən isə fəqət,

O vaxt eyləmişəm böyük xəyanət.

 

Tikanin ağrisi çixdi yadimdan,

Mən enə bilmədim xəyal atimdan.

Düşündüm, dedim ki, nələr etmişəm,

Uşaqkən günahkar yolla getmişəm.

Nə qədər olsam da, canli və cavan,

Dağitdi huşumu bir zərrə tikan.

O, ağac bəs necə dözübdür, axi,

Mən ondan qiranda böyük budaği?..

Xəyalim bir anliq başqa yol gedir,

Əvvəlki gileyi yenə də edir.

Deyirəm, dursaydi əyər o, budaq,

Böyüyüb olmuşdu indi böyük bağ.

---

Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə

204

Tutardi aləmi o bağin ətri,

Mən də oynadiqca hər yaz səhəri,

Duyardim Cənnətin ilk mənasini.

İndi o budağin tutub yasini,

Dərin xəyallara cumuram hər yaz.

Üşüdür könlümü qarli bir ayaz.

O, budaq qəlbimə olubdur bir dağ,

Elə düşünürəm, –  qirmişam bir bağ.

09.12.1968

---

Xəyal cığırı – II cı̇ld

205

NƏYƏ GƏRƏKDİR?!

Yenə xəyalimi bəzəmiş ilham,

İstərəm hər yerə süzülüb, axam.

İnsanla oturam, insanla qalxam,

Şah olsam da, təklik nəyə gərəkdir?!

Heyhat! Texnikanin gücünə bir bax!

Durur göy gəmisi göylərdən uzaq.

Qirilsa bu gücdən tək bircə yarpaq,

Belə bir yüksəklik nəyə gərəkdir?!

Çox deyib, düşünüb, yazmişiq əlbət,

Cahanla verilib cahana zinət.

Ovçusu ovuna verməsə qiymət,

Çöldə turac, kəklik nəyə gərəkdir?!

Dağlar bəzənsə də gül qönçəsindən,

Baharin ətirli, xoş nəfəsindən,

O yer ki, məhrumdur insan səsindən,

Ah... belə çiçəklik nəyə gərəkdir?!

Dərd düşür ürəyimə qara xal kimi,

Baxiram cahana min sual kimi,

Qəmli ölüb, getsə bir xəyal kimi,

Bu, sonsuz gözəllik nəyə gərəkdir?!

09.12.1968

---

Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə

206

DOSTUMA GİLEY

Ey vəfali qələm, vəfali kağiz,

Çox zaman əhdimə siz yar oldunuz.

Həyatda çox sözə açmadim ağiz,

O dəm ilhamimla şerə doldunuz.

Həyatda nə varsa sevincim, qəmim,

Çoxundan gizlədib, açmişam sizə.

Yazilan kağizim, yazan qələmim!

Qəlbimdə döndünüz nurlu gündüzə.

Dedim bir gözələ: «Söylə adini?»,

Dedi: «Get yolunla, bunu soruşma».

Mən kimə deyəydim ah, fəryadimi,

Sizinlə köməkli yazmişam qoşma.

Qayali dağlardan qalxanda duman,

Şirin nəğmələrim bir həyat oldu.

Sizinlə başlayib, işləyən zaman,

Hər kəlməm ömrümə şirin dad oldu.

Qərəz ki, nə deyim, necə qurtarim?

(Çox uzun yazanlar olmayib şair).

Sinəmdə düzülmüş bu söz qatarim,

Nə fəqan qoparir, nə tüğyan edir.

---