Samirə Məmmədli. Ona
görə müdrikanə
bir aura yaranır. Bir də, məncə, bu, başqa
şeylərlə də bağlıdır. Bəli, o şeirlə sənin ömrün
arasında bir məsafə yaranır və sən o məsafədən
baxıb nələrisə, hətta arzu etmədiyin şeyləri
görmək fürsəti qazanırsan.
Həmin məqamda, yəni hansısa nəticələrə
gəldikdən sonra, təcrübi anlamda, əlbəttə,
yazılanlar şeirlərdə zəngin informasiyaya
çevrilir. Bu zəngin informasiya mətndə əvvəlcə
bildiyi kimi paylanır, sonra daxili gücə tabe
olur və dağılır...
Beləliklə... Bütün olay bundan sonra başlanır.
Cavanşir Yusifli. Səlim bu mətndə birdən
adi sözlərə üz tutur, adi deyiliş tərzindən
istifadə edir və sonra nə baş verir. Adi deyiliş
tərzindən intonasiya kəskin enişə düşür, məsələn
belə bir keçid var:
Zaman həmişə irəliləyir.
İliyimizə.
Bir azdan zəng çalınacaq. Hamı zəngi gözləyir.
Samirə Məmmədli. Bəli, bu adi bir təsdiqdir,
zaman işləyir, dayanmır. Sonra deyir: iliyimizə.
Bu, artıq mətləbin kəskin şəkildə döndəril ‐
məsidir.
Şeirdə belə bir məqam da var: kitab rəfləriylə
bağlı.
Kitab rəfləri qürur yerləri deyil, yalnız əşyadır.
Hərçənd qorxudur,
Ancaq nahaq
Fərz edin ki, hamının yüz il yaşamaq imkanı var.
Və ilk gündən oxumağı bacarırıq.
Gündə bir kitab hesabıyla...
Sonra:
Odur ki, kitablarla yox, mətləblərlə öyünün
Әn yaxşısı isə öyünmək yox, böyüməkdir.
Bu da bayaqkı hadisəyə bənzər bir şeydir.
Həm də Səlimin özünün yaradıcılıq yolunu
bildirən bir ifadədir
Daxilən böyümək.
İçindən gələnləri düzgün seçmək.
Və çoxaltmaq.
Cavanşir Yusifli. Düzdür. Digər şeirlərində
olduğu, kimi burda da belə bir hadisə baş
verir, sənin “çoxaltmaq” sözün yadıma saldı
bunu. Onun şeirlərində mənalar sanki
parçalanır, vahid məcra pozulur. Sözün içindəki
mənanın “didərgin düşməsi” mətndə dilləşmə,
bəhsləşmə effekti yaradır.
Samirə Məmmədli. Elədir. Biri digərini
do ğurur. Sözün ifadə etdiyi mənalar assosiativ
şəkildə çoxalır. Zəncir qırıldığı yerdən birləşir,
nə qədər qırılsa da, qırıqlıq, sitüativlik hiss
edilmir.
Cavanşir Yusifli. Amma bir gözlənti var:
bu ömür başa çatacaq, bitəcək, üstünə güllər
qoyulacaq və o güllərin arasından təzə nələrsə
cücərəcək...
Әslində də belə olmalı deyilmi?! Özünün
olan, özünə əks olan məna elementlərini bir
yerə toplayır . Yəni bunu müəllif ideyası edir.
Sanki adi mətləbdir
adi mətləb qəfildən öz məcrasından çıxır.
Tale seçmir bilirsiz, çoxdan deyilib, ‐ bunu
Səlim də adi tonla təsdiq edir.
O, bizə bənd olur, əsl Leyli‐Məcnun he ‐
kayətidir bu, birtərəfli...
Samirə Məmmədli. Həqiqətən bu hadisə
baş verir. Demək, yuxarıdakı misalda, adi
gedişlə Leyli‐Məcnun hekayəti də mənalanır,
insanların bildiyi əhvalatın da məcrasından
çıxır. Və ikinci həmlədə sözün büründüyü mə ‐
na, yəni həqiqət bıçaq kimi kəsir insanı sanki...
Amma burda onun əslində birtərəfli olması
irəli sürülür və əzab da, gözəllik də budur...
Bu kəskin dönüşlər, sizcə nə ilə əlaqəlidir?
Bu barədə nəsə deyə bilirsinizmi?
Cavanşir Yusifli. Bu, məncə o daxildəki
səslə birbaşa bağlıdır. Görünən həqiqətlər var.
Şair ilk əvvəl onu deyir və bu bizə o qədər də
təsir etmir. Ancaq ikinci həmlədə, o öz həqiqətini
deyir. Yəni çatdığı həqiqəti.
Həm də nəzərə alın: bu, üslub məsələsidir.
Samirə Məmmədli. Baxın, onda sanki hər
şey yerindən oynayır.
Aylıq ədəbiyyat dərgisi
46
ULDUZ /
Yanvar 2016
Aylıq ədəbiyyat dərgisi
47
ULDUZ /
Yanvar 2016
Bu zaman bildiyimiz həqiqətlərin əslində,
bilmədiyimiz olduğunu öyrənirsiniz. Onun üs‐
lubu artıq formalaşıb, bunun əsas parametrləri,
təəssüf ki, araşdırmadan kənarda qalıb, halbuki
bu şeirlər bizim ədəbiyyatda orijinal və yeni
üslub hadisəsidir. Və bu sarsıdıcıdır, necə ki,
Həmidin bir neçə şeiri.
Cavanşir Yusifli. Keçən əsrin 90‐cı illərində
Həmid, sonra Səlim başda olmaqla milli poeziya‐
da yeni üslublar yarandı. Onlar sovet dövrünün
ənənələrindən sıçrayıb çıxaraq birbaşa orta
əsrlərə yollandılar.
Samirə Məmmədli. Bunu doğru qeyd et‐
diniz. Bu nöqtə üzərində bir az dayanmalıyıq,
məncə. Hər ikisinin, xüsusən Səlimin (çünki o
davam elədi, başqa janra keçmədi, onları öz
təcrübəsində həll elədi) klassik mətnləri
oxuması, öyrənməsi, istinadgah bilməsi
müəyyən rol oynadı.
Samirə Məmmədli. Düzdür. Bir çox
şeirlərindən bu, aydın görünür. Səlim Nizami
Gəncəvini çox ciddi şəkildə mütaliə etdi. Daha
sonra Xaqani, onlara trafaret kimi deyil, orijinal
bucaqdan yanaşdı.
Cavanşir Yusifli. Әsas mətləb budu: yanaşa
bildi! Buna çox adam can atır, ancaq, zənnimcə,
düzgün yol seçmir, Nizami Gəncəviyə təkcə
şair kimi yanaşmaq çox az şey verir.
Samirə Məmmədli. Әsas da budur. Yəni
öz içində elə şeylər tapdı ki, klassikanın dəyərləri
ilə üst‐üstə düşdü. Özü də Səlim təkcə mətn
oxumur, orda poetik şeylər axtarmır təkcə.
Cavanşir Yusifli. Haqlısınız. O həm də
ilahi mətləblər axtarır. Ona görə də elə bu
şeirdə olduğu kimi, bu keyfiyyət, yəqin, ikimizin
də fikrincə, onun üslubunun şah damarı sayıla
bilər. Şeirdə etdiyi dönüşlər məhz bunlarla
bağlıdır.
Samirə Məmmədli. Yəni təsdiq eləyirsən
ki, gəldiyi qənaətlər sizə hansısa ciddi didaktik
əsəri xatırladır, həm də klassik şeirdəki gizli
pərdələrlə bağlı mətləb Səlimin şeirində
yerindədir. Söz pərdə içindədir, söz qışqırmır,
sükutla danışır, daha doğrusu, sükutun dilində
danışır.
Cavanşir Yusifli. Elədir. Deməli, bu mət ləb ‐
lərin içində bir üslub hadisəsi kimi daha nə lər
var? Məncə, yəqin, elə ikimiz də belə deyə bilərik;
bir dəfə kəskin dönüş olduqdan sonra trayektoriya
öz içinə yığılmır, mərkəzdən qaçdıqca qaçır.
Yuxarıdakı şeirdə olduğu kimi:
8:15‐dir. Zaman həmişə işləyir
İliyimizə
Samirə Məmmədli. Elədir, çox yaxşı ifadə
edirsiniz bu prosesi.
Bir azdan zəng çalınacaq
Hamı zəngi gözləyir...
Cavanşir Yusifli. Birinci pasajdan sonra
sanki üzümüzə didaktika havası dəyir,
düşünürsən ki, müəllif nəsə nəsihətamiz sözlər
deyəcək, ancaq orda da durmur,
Deyir: Bir azdan zəng çalınacaq
fikir ver, uşaqlar doğrudan da, zəngi gözləyir
burda ikimərtəbəlilik var, hiss edirsənmi, zaman
işləyir, ancaq iliyimizə
İki mərtəbədir məna: real və irreal
zəng çalınsa, hamı harasa gedəcək…
Samirə Məmmədli. Bir də başqa bir məqam
var. Sizin dediyiniz o məna anidən dəyişir,
hər şey qarışır, bilmirsən, bu nədir, əcəl
zəngidirmi, yoxsa başqa bir şey ?
Heminqueydəki kimi.
Cavanşir Yusifli. Bu ayrıntı, Səlimin üslubun
ana xəttidir, mən bilən, XVII əsrdə ispan
poeziyasındakı barokko hadisəsindən irəli gəlir
və onu xatırladır.
Ümumiyyətlə, bu yazıçıya bir istinad var
şeirdə, adı çəkilməsə belə.
Bu şeirdə, sənin ifadənlə deməli olsaq, isti‐
nadlar çoxdur, həm də “sitatlar”.
Samirə Məmmədli. Nə mənada?
Cavanşir Yusifli. Bayaq barokkonu ded‐
im.