Vaqif sultanli
Yüklə 15,85 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси
Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 105 tapmır. Hiss elədi ki, ürəyinin bütün kini, nifrəti axıb-axıb ə llərinə, düyümlənən barmaqlarına yığılıb və bu nifrəti birisinin təpəsinə, gicgahına çırpmasa, əllərinin düyümü açılmayacaq, əl- lərini qoymağa yer tapmayacaq, əlləri bədəninə artıqlıq elə- yəcək. Beşmərtəbəli boz daş rəngli binanın qarşısında ayaq sax- ladı. Hava qaralırdı. Öz mənzilindən başqa bütün evlərin pən- cərələrindən işıq gəlirdi. Hər axşam evə qayıdanda fikirləşirdi ki, səhər evdən çıxanda işığı söndürməsin, ancaq hər dəfə də nədənsə unudurdu bunu. Evə getmədi, evə gedə bilməzdi. Kimsəsiz otaqlarda ney- ləyəcəkdi ki... Belə havada yalın divarlar arasında tənha otur- maqmı olardı? Havadan payız küləyinin sopsoyuq qoxusu gəlirdi. Ma- ş ınlar sürətlə o yan bu yana şütüyürdülər. Küçələrdə qəndillər, lüminisset lampalar göz qamaşdırırdı. Ancaq bu işıqlar soyuq idi, çox soyuq idi. Birinci dəfəydi ki, belə soyuq işıq görürdü, lap erkən uşaqlıq çağlarından bəri. Və görürdü ki, bu işığın so- yuğu iliyinə, qanına kimi işləyir, bədəninə vicvicə salır, sü- müklərini sızım-sızım sızıldadır. Haraya gedəcəyini bilmirdi, əslində bu saat, bu dəqiqə onunçün haraya getməyinin heç bir fərqi yox idi. Kimsəsiz küçələrdən keçib sahilə sarı baş aldı. Külək güclənirdi. Sahil bağı boşalmışdı, skamyalarda kimsə gözə dəy- mirdi. Dənizdən qəribə, vahiməli uğultu gəlirdi. Restorana tərəf üz qoydu, bir-iki qədəh içib fikrini dağıt- maq istəyirdi. İstəyirdi ki, ömrünün bu ağır, üzücü axşamını bir- təhər yola versin. Restoranda cəmi dörd-beş müştəri var idi. Küncdəki boş stullardan birində əyləşdi, bir butulka araq sifariş verdi. ...İçdi, gecədən xeyli keçənə qədər içdi. Ancaq bu dəfə nədənsə araq da öz təsirin göstərmirdi. Sanki içdiyi hər günkü araq deyildi, nə isə acı, tünd bir maye idi. Yenə araq istədi... yenə içdi. Restoran tamam boşalandan sonra ağır-ağır stuldan qalxıb qapıya doğru addımladı. Get-gedə pozulan yaddaşıyla Süsəni xatırladı. Hesabnan bu gün onunla ayrıldığı gündən düz iki il keçirdi. Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 106 Köhnə, rəngi getmiş bir skamyada oturdu. Dənizdə dal- ğ alar bir-birini qovurdu. Uzaqdan Nargin adasından nöqtə- nöqtə işartılar gəlirdi. «– Bilirsən, Süsən, mənə uşaq lazımdı, uşaq, məndən sonra bu evdə çıraq yandıran olmalıdı, yoxsa yox? Süsən cavab vermirdi, səssiz-səssiz ağlayırdı, güman ki, tanış olduqları gün xatırına düşmüşdü. Onda hardan ağlına gə- lərdi ki, bir vaxt gələcək taleyi ondan üz döndərəcək, dünyalar qədər sevdiyi bir adamın ürəyi daşa dönəcək, vaxtilə bircə tə- bəssümlə ipəyə dönən bu ürəyə onun yalvarışları əsər eləmə- yəcək. Hardan biləydi ki... – Bilirsən, Süsən, mənə qalsa, heç vaxt ayrılmazdıq, an- caq bir mənim vəziyyətimi də düşün. Sənin ucbatından bütün qohum-əqrabadan üz döndərə bilmərəm ki... Süsən dinmirdi, sakitcə paltarlarını çamadana yığırdı. Da- ha ağlamırdı, göz yaşları axıb ləkə-ləkə yanaqlarında qurumuş- du. Qulac-qulac saçları çiyinlərinə, boyun-boğazına tökülmüş- dü. Sinəsi qalxıb-enir, hıçqırtısını boğa bilmirdi. Dodaqları nanə yarpağı kimi əsirdi. – Bilirsən, Süsən, heç bilmirəm səni nə təhər başa salım, məndə nə günah var axı... Bir özün yaxşı-yaxşı fikirləş...». Külək get-gedə güclənirdi. Əyni nazik olduğundan diş- ləri-dişlərinə dəyirdi. Pencəyinin açıq yaxasını düymələdi, so- yuqdan taxtaya dönmüş əllərini qoynuna soxdu. Sahildə heç kəs gözə dəymirdi. Uzaqdan, dəniz vağzalından yola düşən sərnişin gəmilərinin kəsik-kəsik fitləri eşidilirdi. Gecənin yarısına az qalırdı. Ayağa qalxıb ağır-ağır gəl- diyi yolla geri qayıtmağa başladı. Anası yadına düşdü, kövrəldi. Bu dəfə məzuniyyətini kənddə keçirəcəyinə ürəyində söz verdi, ancaq elə o saatca da hiss elədi ki, söz verdisə də, ürəksiz söz verdi və heç zaman bu sözünə əməl eləməyəcək. Gecə yarıdan keçmişdi. Mənzilinin yerləşdiyi binaya çatıb dayandı. Pəncərəyə sarı boylandı. Qaranlıq idi, ancaq təkcə onunku deyil, indi bütün pəncərələr qaranlıq idi. Pillələri ağır-ağır qalxmağa başladı. Kim bilir ömrü boyu neçənci dəfəydi ki, ümidli-ümidsiz bu pillələri qalxırdı. Ayaq- Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 107 ları sözünə baxmırdı, araq öz işini görmüşdü. Əl atıb tutacaqdan tutdu. Bir, iki, üç, dörd... Pillələri saymağa başladı. Görəsən, beşinci mərtəbəyə qədər neçə pillə eləyir? Niyə indiyə kimi bu pillələri saymayıb? Bəs birdən-birə hardan ağlına gəldi bu? Ürəyi elə döyünürdü ki, sanki bu saat sinəsindən çıxıb ayaqları altına səriləcəkdi. Axırıncı pilləni qalxıb dayandı. Təngnəfəs olmuşdu. Qa- pının zəngini basdı, içəridə xoş, qəribə musiqi eşidildi. Evlilik- lərinin ilk ili Moskvadan alıb gətirmişdi bu zəngi, Süsənin ya- man xoşuna gəlirdi. Gözlədi, cavab gəlmədi. Həmişə qapının zəngini basıb gözləyərdi, Süsənin qapıya yaxınlaşan addım səslərini eşidəndə zəngi bir də basardı. Süsənin «gəldim» deməsilə qapının açıl- ması bir olardı. Qapı açılan kimi qızı elə astanadaca qucaqlayar, üzündən, dodaqlarından öpərdi, sonra da yüngül qov kimi qolları üstünə alıb divana aparardı: – Bu gün neyləmisən? – Heç bir şey. – Nə bişirmsən yeməyə? Qız qəsdən başını bulayardı, yəni «heç nə bişirməmi- şə m». – Onda sənin özünü yeyəcəyəm. Süsən: – Yeyə bilməzsən, - deyərdi və çırpınıb onun əllərindən çıxar, əllərini sinəsinə sıxıb quş kimi ayaqlarının ucunda o biri otağa uçardı. Qızı qovub tutardı, boynunu qucaqlayar, saçlarını çəngə-çəngə üz-gözünə dağıdardı. Öpərdi, dönə-dönə öpərdi. Qapının zəngini bir də basdı. Yenə xoş, qəribə musiqi çalındı. Yenə də səbrlə gözlədi, gözlədi. Ancaq içəridən cavab gəlmədi. Bilirdi ki, içəridə heç kəs yoxdur, qapının zəngi heç- liyə, kimsəsizliyə çalınır, bilirdi ki, gecə-gündüz döysə də, qa- pını açan olmayacaq. Bilirdi ki, bu qapı özgə cür bağlanıb. Elə bağlanmayıb ki, açmaq mümkün olsun. Ancaq ürəyinin hansısa gizli, əlçatmaz dərinliklərində inana bilmirdi buna. Zəngin düyməsini bir də, bir də basdı. Sonra qulağını qapının açar deşiyinə söykədi. Ancaq qulağına özgə bir səs, Yüklə 15,85 Kb. Dostları ilə paylaş:
|