Vaqif sultanli
Yüklə 15,85 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси
- Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 110 MÜQƏVVA
Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 108 hənir dəymədi. Daha gözləmədi, yumruğu ilə qapını bərk-bərk dəyməyə başladı. Zərbələrini necə gəldi endirirdi. Yumruğunun səsi bütün binanı başına götürmüşdü. Qışqıra-qışqıra Süsəni çağırırdı: – Aç qapını, Süsən, aç, aç... Qurban olum, aç qapını, aç, aç... Ona elə gəlirdi ki, Süsən yuxudadı, yatıb, bu saat oya- nacaq, yuxulu-yuxulu qapını açacaq. Ancaq heç nə deməyəcək, təkcə məzəmmətli baxışlarıyla astanadan asılqanadək izləyəcək onu. Sonra baxışlar yumşalacaq, həlimləşəcək. Və bu baxışlar deyəcək ki, axı niyə gec gəlirsən evə, ay insafsız, bəs mən adam deyiləmmi... Nə vaxta kimi yalın divarlara keşik çəkəcəyəm. Nə vaxta qədər... Bəs sonra nə deyəcək Süsənin baxışları... Get-gedə qolları boşalırdı, sərxoş bədəni tabını-təpərini itirirdi. Elə hey Süsəni səsləyirdi, yalvarırdı, yaxarırdı: – Aç qapını, Süsən, aç qapını... Qurban olum, Süsən, aç qapını, aç, aç... Yorulmuş, keyimiş qolları sustaldı. Əlləri qapının dəstə- yindən üzüldü, dizləri yavaş-yavaş büküldü, daş kimi qapının kandarına düşdü. ...Əslində bu yuxuya bənzəmirdi, sanki nə isə qəribə, heyrətamiz bir sehrə düşmüşdü. Hayana dönürdüsə, bağlı qa- pıyla üzləşirdi. Qəribə burasıydı ki, bu qapılar çox möhkəm bağlanmışdı, nə illah eləyirdisə, aça bilmirdi. Bu qapılar ona tanış idi, doğmaydı, haçansa, hardasa bu qapıları açmışdı, ancaq haçan, harda açdığını xatırlaya bilmirdi. Və görürdü ki, dün- yanın tanıdığı, bildiyi bütün qapıları büsbütün bağlanıb üzünə... Özünə gələndə səhərə az qalırdı. Daş döşəmənin buz kimi soyuğu sərxoş bədənini ayıltmışdı. Əlləri, ayaqları donub əl ağacına dönmüşdü. Titrəyən əllərilə qapının açarını çıxardı, ancaq aça bilmədi, açmağa əli gəlmədi. Qaytarıb açarı cibinə qoydu. Bu sayaq gecədən sonra evdə rahatlıq tapa bilməyə- cəkdi. Yavaş-yavaş pillələri düşməyə başladı. Aclıq hiss elə- mirdi, ancaq susuzluqdan ciyəri yanırdı. Həyətə enib dodaq- larını kranın dəmir lüləsinə dayayaraq buz kimi soyuq sudan bəs deyincə içdi. Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 109 Həyətdəki səkinin üstündə oturdu. Pencəyini əynindən çıxardı; əzik-üzük, toza-torpağa bulanıq idi. İşə bu sayaq get- mək olmazdı, mütləq təmizləmək lazımdı. Pencəyinin toza, ə həngə bulanmış yerlərini su ilə təmizlədi, ancaq əyninə gey- mədi, əyinə geyinməli halı yox idi, tamam su içərisindəydi. Göyün üzünə baxdı. Bir vaxt Süsənlə burda, həyətdə dayanıb ulduzlu gecələrə saatlarla tamaşa eləyərdi. İndi də ul- duzluydu səma. Ancaq uzaqda soyuq-soyuq işaran ulduzlar ya- vaş-yavaş işığını itirirdi. Səhər açılırdı. 1981, Bakı Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 110 MÜQƏVVA Yaddaşında nə vardısa pərən-pərən düşmüşdü, ən adi ş eyləri belə heç cür xatırına salammırdı. Elə bil bütün bunlar yuxuda baş verirdi; həyatla, insanlarla əlaqəsini büsbütün itir- mişdi. Hər tərəf zülmət kimi qaranlıq idi. Elə bil qaranlıq dün- yaya düşmüşdü, çünki belə zülmət, belə qaranlıq ancaq nağıl- larda ola bilərdi. Səmada ulduzlar görünmürdü, təkcə günəş var idi, ancaq günəş dünyanı işıqlandırmırdı, işığı, istiliyi tükən- diyindən ulduz kimi soyuq-soyuq közərirdi. Adamlar qaranlığa məhəl qoymadan tələsə-tələsə keçib gedirdilər, ancaq hara getdikləri bilinmirdi. O, insanların qarış- qa kimi qaynaşdığı qaranlıqda çaş-baş qalmışdı, hayana gedə- cəyini bilmirdi. Dörd bir tərəf qaranlıq idi, hansı səmtə çev- rilirdisə, zülmət keçilməz sədd kimi, divar kimi qabağını kəsir- di. Sanki dünya elə belə yaranmışdı; yer üzü başdan-binadan işıq, aydınlıq tanımırdı. Yadını-yaddaşının ən dərin qatlarında bu dünya, bu insanlar, bu rəng ona tanış, doğma gəlirdi, təkcə harda gördüyünü xatırlayammırdı. Böyük şəhərin küçələri ilə addımlayırdı. Hayana gedə- cəyini bilmirdi, hər yan qaranlıq idi. Və hayana gedəcəyindən asılı olmayaraq onu zülmət və qaranlıq gözləyirdi. Getdikcə daha artıq əmin olurdu ki, ömrünün hansı ilindəsə özünə doğma bildiyi bu böyük şəhərdə işıq və aydınlıq axtarmaq əbəsdi. Onun təsəvvüründə qara rəng dünyanın sonuydu və fəhmlə bilirdi ki, haçansa dünyanın əvvəli də beləcə zülmət olub; dünyada əbədi bir rəng var – zülmət. Qalan bütün rənglər təsəllidi, yalandı, aldanışdı. Dəniz vağzalındakı qəhvəxanaya girdi. Keçib küncdə boş stullardan birində oturdu. Qəhvəxanaya girməklə dünyanın qaranlıq olduğunu birdəncə unutdu. «–Yenə gəldin?.. ». Qəhvəxanaya ayaq basan kimi hər dəfə bu sualı eşidəcəyindən qorxurdu. Ona elə gəlirdi ki, günlərin birində hamının gözü qabağındaca qovub qəhvəxanadan çıxaracaqlar, Вагиф Султанлы. Щечлик вадиси 111 bir də buralara ayaq basammayacaq. Bu qorxunun içərisinə nə vaxtdan dolduğunu bilmirdi. Bu qorxu qəlbinə, varlığına elə hopmuşdu ki, hər dəfə içəri ayaq basandan keçib adamlara qarı- ş anacan, yarım litr şirin çaxırı qurtum-qurtum içib qurtaranacan gözünü təkərli podnosunu sürə-sürə stolların arasında vurnuxan xidmətçidən ayırmırdı. Zəif, tutqun divar lampalarının işığında çalınan caz hava- sına sanki divarlar, boş stullar, stolların üstündəki büllur qədəh- lər rəqs edirdi. Caz havası elə oynaq idi ki, ondan başqa bircə nəfər də olsun oturmamışdı. Bu qəhvəxanada o heç vaxt başqaları kimi arın-arxayın oturub yeyib-içməmişdi. Hərdən ömrünün ağır dəqiqələrində içib unutmaq üçün, hərdən də sərxoş çağlarında caz havasına qulaq asmaq üçün gəlib burada oturardı. Qışın soyuğunda şaxta nəfəsini kəsəndə canını isitmək üçün bura gəldiyi günlər də olurdu. «–Dur, cəhənnəm ol burdan!». Ürəyinə dammışdı ki, gec-tez bu hökmü eşidəcək. Ona görə də elə bil qor üstündə otururdu. Xidmətçinin üstünə atı- lacağını, yağlı əllərilə qolundan tutub sürüyə-sürüyə bayıra çı- xaracağını hər dəqiqə gözləyirdi; adam seyrək olanda içəri gir- məyə cəsarət eləmirdi. Qəhvəxanadan çıxıb evə getmək üçün avtobus dayana- cağına gəldi. Dayanacaqda bir qız bir oğlanla qolboyun olub öpüşürdülər. Qız barmaqlarını daraq kimi oğlanın saçlarına keçirmişdi, oğlanın əlləri kor-kor qızın kürəyində gəzirdi. Qızın ə l sumkası, oğlanın dəftər-kitabı yerdə ayaqlarının altındaydı. Hər şeyi unudub bir-birinə sarmaşmışdılar. Elə bil dünya bunlar üçün qaralmışdı. Avtobusa minib arxa pilləkəndəcə dayanıb durdu. Tün- lükdən içəri ayaq basmaq olmurdu. Qaranlıqda göz-gözü gör- mür, adamların sir-sifəti seçilmirdi. Dayanacaqları elan edirdilər ki, sərnişinlər nə vaxt düşmək lazım olduğunu unutmasınlar. Sonuncu dayanacaqda avtobusdan düşüb evə yollandı. Qaldığı evlə dayanacağın arası dörd-beş dəqiqəlik yoldu. Avtobusdan düşəndən sonra az qala qaça-qaça özünü evə çatdırdı. Qa- Yüklə 15,85 Kb. Dostları ilə paylaş:
|