2)Yeni məmulatın ilkin vaxtlarda tətbiqi dəqiqlik tələb edir
və eyni zamanda, hələ insanlann böyük əksəriyyəti onun istehsalını
həyata keçirə bilmirlər. Məhz bu zaman intervalında inhisar
həqiqətən də sərfəli ola bilər.
U.Petti inhisar-müstəsna hüquq tandemini daha da
genişləndirməyə cəhd etmişdir. O yazırdı ki, dövlət tərəfindən təsis
edilən vəzifələr və mükafatlar da öz təbiəti etibarı ilə inhisarla
eyniyyət təşkil edirlər.
Əvvəllər də göstərdiyimiz kimi, klassiklərin inhisar
probleminə yanaşma tərzi ifrat sadəliyi ilə səciyyələnir. Eyni
zamanda, maraqlı cəhət burasındadır ki, sözügedən dövrdə
inhisar nəzəriyyəsinin yoxluğu elə klassiklərin bu problemə baxış
bucağından aydın şəkildə görünür. Məsələn, mə’lumdur ki,
A.Smit və Senior torpaq rentasını inhisarçı gəlir hesab edirlər.
ABŞ-da isə heç bir fərq qoymadan bütün iri biznes subyektlərini
inhisarçı sayırdılar.
Tədqiqat materialları belə bir qənaətə gəlməyə imkan verir
ki, inhisar və onun bazarlar sistemində yeri və roluna yanaşma
müxtəlifliyi daha çox və başlıca olaraq iki istiqamətdə təzahür
edir.
Marksist və neomarksist baxışda əsas istinad nöqtəsi kimi
istehsal sferası götürülür. Bu aspektdə İ.Rudakovanın fikri
səciyyəvidir:
«...İnhisarizmin tədqiqində istehsal
sferasında formalaşan münasibətlər ilkinci əhəmiyyət daşıyır.
İnhisar özünün son, yekun formasını isə bazar sferasında alır.
İnhisarizmin «bazar hissəsi» ikincidir, törəmədir..., elə bu
keyfiyyətdə də tədqiq cdilməlidir»^\
Marksist məktəbin digər ardıcılları da mahiyyət oxşarlığı
baxımından analoji mövqedə dayanırlar. Məsələn, «...İnhisarın
müəyyənedici əlaməti müəyyən sahə çərçivəsində istehsalın
əhəmiyyətli hissəsi üzərində nəzarətdir. Məhz hansı hissə
üzərində-bu, konkret şəraitlə müəyyənləşir»^'’.
И.Е.Рудакова Капиталистическая монополия: се политико-
экономическая природа и формы экономической реализации. М; 1976:
стр. И.
74
М.С.Драгилев, Г.Ф.Руденко. Монополитический капизализм. М:
1963, стр. 30.
161
Əks nisbətdə, yə’ni istehsalın əhəmiyyətli hissəsinə sahib
olmayan və elə bu yönümdə də fəaliyyət göstərən kompaniya
inhisar hesab olunmur.
Araşdırmalarımız birmənalı şəkildə sübut edir ki, inhisarın
meydana çıxması vo fəaliyyət göstərməsi aspektində problemə
yanaşmada marksist məktəb üçün nəyin birinci olması əlahiddə
əhəmiyyət daşıyır. İstehsalın başlanğıc və əsas çıxış nöqtəsi
olduğunu vurğularaaq, bazar münasibətlərinin törəmə səciyyə
daşıdığını ön plana çəkmək mahiyyətcə marksist təlimin
ehkamçılıq tələsinə düşdüyünə dəlalət edir.
Maraqlı olan cəhət reallığın mahiyyətcə inkarını
inadkarlıqla həyata keçirən marksistlərin yanlış təsəvvürləri deyil,
əksinə qəbul etdikləri nəzəriyyənin müdafiəsinin təşkilində
meydana çıxan spesifika ilə əlaqədardır.
Axı, istehsalın «arxa» plana keçirilməsi marksizmin əsas
elmi baxışının müasir gerçəkliyə uyğun gəlmədiyini təsbit etmək,
«istismann» mənbəyini elmi dövriyyədən çıxarmaq deməkdir.
Marksizm-real bazar münasibətləri sistemində başlıca keyfiyyət
xarakteristikası kimi «kortəbiiliyi» qabardır. Sanki, həm bazarda,
həm də bütövlükdə Sosial-iqtisadi situasiyada heç bir keyfiyyət
dəyişikliyi baş vennəmişdir. Müasir «alıcı» bazarının, özünün
fəaliyyət mexanizmi və sosial yönümlülüyü baxımından sənaye
inqilabı dövrünün «satıcı» bazarından kəskin fərqlənməsi
marksistlər tərəfindən gönnəməzliyə vunılur. «Prays-teyken>
situasiyasının oliqopolik qarşılıqlı asılılıqla əvəzlənməsi prosesinin
gerçəkliyini danmaq elmi baxışlarda ehkamçılığın güclənməsinə
və mahiyyətcə, ictimai praktikanın ob’ektiv olaraq gəldiyi
nəticələrin inkarına, nəhayət empirizmin metodoloji prinsipi kimi
kənara qoyulmasına gətirib çıxarır. Eyni zamanda, dialektik
məntiq qeyd edilən prosesin nəzəri cəhətdən tam şəkildə
dərkedilən olduğunu və real məzmun daşıdığını ortalığa qoyur.
Belə ki, təmərküzləşmə və onun məntiqi nəticəsi kimi meydana
çıxan inhisar bazar mexanizminin («prays-tcykcr» situasiyasının)
«mütləqliyi» anlamına qarşı mikrosəviyyonin əslində, etiraz
reaksiyasıdır. «Anonim»
162
bazarın (XIX-XX) tutumca böyüməsi makroiqtisadi səviyyədə
xaotik hadisələrin sayca çoxalmasına, qeyri-müəyyənlik amilinin
mənfəət normasını getdikcə daha güclü və əsaslı təhdidinə gətirib
çıxarır. Əslində istehsalın təmərküzləşməsi bazarın «sifarişidir».
Bazar-əvvəlki konyıınktur nisbətlərdə davam gətirə bilməyəcəyini
e’lan edir və bütövlükdə iqtisadi dövriyyənin kiçik biznesmenlərin
«əsarətindən» xilas edilməsi tələbi ilə çıxış etməyə başlayır.
Əlbəttə, bu hal öz təbiəti e'tibarı ilə rəqabət mühitinin ləğvinə
deyil, səviyyəcə yüksəlməsinə, bazar sub’ektləri arasındakı
qarşılıqlı münasibətlərdə müəyyənlik dərəcəsinin artmasına,
onların davranış tərzinin «gözlə görünən» olmasına və s. dəlalət
edir.
Yə’ni, «göıünməyən əl»in və onun arxasında dayanmış
«görünməyən adam»ın «özbaşmalığına» son qoymaq istəyi
inhisarçı birliklərin formalaşmasına təsir göstərən başlıca
amillərin biri, bəlkə də birincisi keyfiyyətində qəbul edilməlidir.
Qeyd etdiyimiz problem bazar mexanizminin fəaliyyət
xüsusiyyətlərindən doğan və mahiyyətcə prosesin əbədi atributu
xassəsi
daşıyan,
makrosəviyyədə
(yaxud
hökumət,
hökumətlərarası qunımlar) idarəedilmə problematikliyi ilə seçilən
və bir qayda olaraq, əks-effekt verən mikrohadisələrin
məcmusudur.
Eyni zamanda, qeyd etməyi zəjruri sayırıq ki, inhisara
yanaşmada
neoımrksistlərin
görüş
bucağı
sırf
marksist
anlSnrda^kapTtalıh və istehsalın təmərkiizləşməsi prosesinin —
mütləqləqliyinə istinad edir. Sözsüz.ki, qeyd edilən prosesin obyektiv
məzmunu bazar fəaliyyətinin məntiqi yekunu aspektində heç bir
şübhə doğurmur. Yə’ni, indi söz açacağımız neomarksist baxışın
ifratçılığa vannası heç də iqtisadi tə- mərkiızləşmənin daxili təbiətinə
söykənmir. M.Subbotinə^' görə inhisar fenomeni «üçlüyün» vəhdəti
formasındadır yaxud gec-tez bu formasını almalıdır. Başqa sözlə,
Subbotinin fikrincə kapitalizm şəraitində inhisar iki yaxud üç
müxtəlifliyin bir əldə cəmlənməsinə istinadən meydana çıxır. Söhbət,
M. A.Субботин. Монополистический капитал в энергетике США. М., Наука,
1989, стр. 102.
163
Dostları ilə paylaş: |