335
Heyranlığını gizlədə bilməyən pedaqoq “İçərişəhər”
metrostansiyasından çıxan kimi Abrama dedi:
- Buradakı sakinlərin mədəniyyətinə, ədəb-ərkanına,
əxalqına, tərbiyəsinə mən həsəd aparıram. Nəqliyyatdakı
mədəniyyətə isə demək olar ki, dünyanın heç bir ölkəsində
rast gəlməmişəm. Yaşda kiçik olanlar böyüklərə yer verir,
cavan qızla oğlanlar və ər-arvad yanbayan dayansalar da,
bir-biriləri ilə nə qucaqlaşır, nə də ki, öpüşürlər. Hətta qol-
qola gedən cütlüklərin sayına nadir hallarda rast gəldim.
Ümumiyyətlə, bəzi hallar istisna olmaqla kiçiklərin böyük-
lərə olan hörməti məni valeh etdi.
Bəs, geyimləri? Yerli sakinlərin geyimləri çox zövqlü-
dür, elə bil hamı kübar ailələrinin nümayəndələridir.
İnsanda ikrah hissi doğuran açıq-saçıqlıqdan heç bir əsər-
əlamət yoxdur.
- Sergey Vladimiroviç, bütün bunlar yüz illər bundan
əvvəl ailələrdə cilalanan ənənələrdir ki, indiyənə kimi hə-
min ənənələr nəsillərdən-nəsillərə ötrülür. – deyə qonağın
belə incəliklərə diqqət yetirməsindən həvəslənən Heydər,
Abramı qabaqlayaraq ehtiramla dilləndi. – Hələ əvvəlki
illərə nisbətən, indi həmin ənənədən yan keçməyə hazır
olan cavanlar var ki, onlar öz əməlləri ilə cəmiyyət arasında
yalnız nifrət qazanırlar. Bütün bu neqativ halların yaran-
masında isə televiziya kanalları müstəsna rol oynayır.
336
- Lakin buna baxmayaraq, belə bir münasibətə və
bənzərsiz mədəniyyətə görə, sizin millət yalnız tərif
mükafatına layiqdir. – Sergey heyranlıqla dilləndi. – İnsan-
lar arasında belə bir isti münasibət olanda, həyətin özü hər
bir kəs üçün ev kimi görünür. Yenə də təsəvvür etmək
çətindir, belə bir istiqanlıq sizin millətdə necə yoğrulubdur?
- Fikir verdin, biz azərbaycanlılara oxşamasaq da, yerli
camaat bizə heç gözucu da nəzər salmırdılar. – deyə Abram
öz fikrini bildirdi. – baxanların isə üzündə yalnız təbəssüm
sezilirdi.
- Mən belə şeyləri nəzərdən qaçırmıram. – deyə Sergey
həvəslə dilləndi və ətrafdakı camaatı nəzərdən keçirə-keçirə
həmin tərzdə sözünə davam etdi. – Həqiqətən də mən
azərbaycanlıların mehribançılığına həsəd aparıram.
Beləliklə, onlar Fünikulyora tərəf gedib, oradan yuxarı
qalxdılar. Ətrafdakı mənzərəni və cürbəcür arxitekturalı
tikililəri diqqətlə nəzərdən keçirən tarixçi pedaqoq, sanki
bütün gördüyü hər bir xırda detala vurulurdu. Heyranlığını
gizlədə bilməyən qonaq başını bəh-bəhlə tərpədərək fəhmlə
dedi:
- Mən əvvəl Bakıda olsam da, yadımda yalnız “Gülüs-
tan” sarayı qalıbdır. Qalan tikililər isə demək olar ki, yeni-
dən yaranıbdır və gözəlliyinə görə heç də “Gülüstan”
sarayından geri qalmırlar.
337
- Hələ bu harasıdır, - deyə qonağın xoşhal olmasından
məmnun olan Vahid canfəşanlıqla dilləndi. - yuxarıda bir-
birindən gözəl olan modern tipli binalar var ki, onların
hamısı şəhərindən simasına xüsusi gözəllik verirlər.
- Həqiqətən də Bakı postsovet şəhərləri arasında
astronomik sürətlə inkişaf etmiş yaşayış məskənidir. – deyə
Sergey təqdiredici tərzdə dilləndi.
Onlar söhbət edə-edə gəlib xatirə kompleksinin ərazisinə
daxil oldular. Füzuligil ictimai nəqliyyatla gələnləri elə
məscidin yanında qarşıladılar.
Mərmər plitələrlə və baş daşıları ilə əhatə olunmuş
ziyarətgah sakitliyə qərq olmuşdu. Burada xeyli sayda
insan olsa da, demək olar ki, onların heç birisi dinib-
danışmırdı.
Füzuli xarakter etibarilə millətçi deyildi, amma vətən-
pərvər bir döyüşçü kimi, yaşlı olmasına baxmayaraq
müharibə yenidən başlansa o, digər silahdaşları kimi
növbəti dəfə öz ölkəsinin müstəqilliyi uğrunda canından
keçməyə hazır idi. Ona görə də o, ayda ən azı iki dəfə
“Şəhidlər Xiyabanı”na gedib, orada Azərbaycanın azad-
lığı və ərazi bütövlüyü uğrunda şəhid olanların, o cümlədən
silahdaşlarının əziz xatirəsini yad edirdi. Vahid isə ayrılmaz
bir dost kimi daim həmin missiyalarda onu müşayiət edirdi.
Məhz bu səbəbdən xarici ölkələrdən Füzulinin, Kamiln və
338
ya Vahidin evinə kim qonaq gəlirdisə, onlar ilk növbədə
həmin adamı Azərbaycan xalqının başına gətirilən müsibət-
lə tanış etmək üçün mütləq “Şəhidlər Xiyabanı”na aparır-
dılar. Hal-hazırda belə bir ənənəni bir çox müharibə
veteranları da davam etdirirdilər.
Ziyarətçilər şəhidlərin uyuduğu müqəddəs ziyarətgaha
gəlib “20-si yanvar” qurbanlarının məzarı üzərində olan
şəkillərə baxa-baxa əbədi məşələ tərəf gedirdilər. Rus alimi
həddi-buluğa çatmayan Svetlananın, İlqarın, gözləri tutul-
muş Yuranın və digərlərinin məzarlarının yanından ötəndə
dəhşətə gəlirdi. Axı, həmin qurbanlar sovet hərb maşınına
müqavimət göstərən inqilabçılara oxşamır və onları necə
amansızcasına qətlə yetirmək olardı?
Onlar əbədi məşəlin yanından ötüb meydançanın cənub
kənarına çatdılar və oradan Xəzər dənizinə və Bulvar sahil
zolağına baxmağa başladılar. Bir qədər keçəndən sonra
Füzuli dərindən köksünü ötürüb ehtiramla dedi:
- Əziz dost, bu qurbanların əksəriyyəti barrikadalarda
yox, tamamilə başqa-başqa yerlərdə öldürülüblər. Meyidlər
nəzərdən keçiriləndə məlum olub ki, onların tam əksəriy-
yəti arxadan, ən azı üç-dörd güllə ilə qətlə yetiriliblər.
- İş ondadır ki, həmin gün mülkü azərbaycanlılara qarşı
əsl cinayət törədilmişdi. – deyə Abram hüznlə əlavə etdi. -
Ona görə ki, yanvarın 19-da axşam vaxtı Bakıya yeridilən
Dostları ilə paylaş: |