~~~~~~~~~~ Qarabağın Tutusu ~~~~~~~~~~
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
~~~~~~~~~~ Qarabağın Tutusu ~~~~~~~~~~ 16 aldığım institutda təşkilat komitəsinin sədri olaraq fəaliyyət göstərirdim. Günlər bir-birini əvəz etdikcə tələbə arzusu ilə yaşamaq mənə nəsib olmadı. Mən institutdan və işimdən qovuldum. Meydan hərəkatında etdiyim aclıq elanına görə idi. Bundan sonra mən Bakıda Tibb Məktəbində açılmış kursların birində 2 illik kurs təhsili aldıqdan sonra anama söz verdim ki, mən ali təhsil alaraq səni diplomumla sevindirəcəm. Buna görə Bakı Dövlət Universitetinin ədəbiyyat fakültəsinə qəbul oldum. Burada da tale üzümə gülmədi. 20 Yanvar hadisəsi baş verdi. Mən yenə də xalqıma, Vətənimə dəstək oldum. Amma demək olardı ki, oxuyurdum, imtahandan-imtahana gəlib imtahan- larımı verərdim. 1 gün gəlib 5 gün gəlməzdim. Və sonralar məlumdur ki, Qarabağ müharibəsi başlandı. Qarabağ müharibəsinə bir tibb bacısı kimi könüllü olaraq getdim. ~~~~~~~~~~ Qarabağın Tutusu ~~~~~~~~~~ 17 QARABAĞIN TUTUSU nun həyatı keşməkeşli olub. Onun gəncliyi Vətənimizin qanlı-qadalı günlərinə təsadüf edib, amma bu keşməkeşli həyatı onu sındırmayıb heç bir zaman. Qarabağ qazisi deyir: «Yalnız Vətənimizin azadlığını, bütövlüyünü düşünmüşəm. Uşaqlığımdan əlillik həyatını yaşasam da, müharibənin odu-alovu, torpaqlarımızın işğala məruz qalması məni rahat buraxmırdı. Öncə Bakıda baş verənlər, daha sonra Qarabağdakı faciələrimiz məni cəbhə bölgəsinə qədər aparıb çıxardı. Bütün olanları xatırlamaq çox çətindir, amma baş vermiş hadisələri gələcək nəsillərə anlatmalıyıq, məlumat verməliyik, danışmalıyıq ki, gələcək nəsillərimiz başımıza gələnləri bilsinlər”. Mən döyüşə qorxmadan, cəsarətlə, mərdliklə, şəhidlik arzusu ilə girən hər bir vətənpərvər vətəndaşa qəhrəman deyirəm. Qadın qəhrəmanımız Rüxsarə Cumayevanın keçdiyi döyüş yollarından portretləri bu yazı ilə sizin gözünüzün önündə canlandırmağa çalışacağam. Qarabağ qazisi Rüxsarə Cumayeva 1968-ci ilin iyun ayının 18-də Zaqatala rayonunun Bəhmədli kəndində dünyaya göz açıb. Orta məktəbi bitirib təhsilini davam etdirmək üçün paytaxta-Bakıya gəlir. Azərbaycan Dövlət Neft Akademiyasına qəbul olunur və oxuya-oxuya 2 №-li Taxıl Məhsulları Kombinatında işləyir. Həmin illər (1988-ci il) meydan hərəkatı dövrünə düşdüyü üçün orada fəal iştirak edir. Milli hərəkatda (meydan hərəkatında) fəal olduğu üçün onu həm işdən, həm də universitetdən O ~~~~~~~~~~ Qarabağın Tutusu ~~~~~~~~~~ 18 qovurlar. O, meydanda aclıq elan etmişdi. Onu da qeyd edim ki, qazimiz uşaqlıqdan çevik, qorxmaz və döyüşkən ruhda olub. Ona görə onu heç bir maneə tutduğu yoldan uzaqlaşdıra bilməyib. O, 1990- cı ildə Bakı Dövlət Universitetinin “Nəcib xanımlar” (1989-cu ildə BDU-da belə fakültə var idi) fakültəsinə daxil olur, daha sonra isə universitetin filologiya fakültəsinə öz xahişi ilə keçirilir. Universitetdə təhsil aldığı illərdə artıq Bakıda hadisələr öz məcrasından çıxmışdı. Rüxsarə xanım həmin vaxtlar Azərbaycanımızın müstəqilliyi uğrunda ayağa qalxan gənclər sırasında idi. O, meydan hərakatında iştirak edir, Vətən sevgisini öz cəsarəti ilə nümayiş etdirirdi. Həmin vaxtlar Qarabağda da vəziyyət gərgin idi. Torpaqlarımızda nələr baş verdiyini görən cəsur, gənc qız dayana bilmirdi. Müharibəyə getmək, düşmənə həddini bildirmək üçün içində-ürəyində bir atəş yanırdı. Bir gerçəyi də qeyd etmək yerinə düşərdi. Rüxsarə anadangəlmə şikəst (hər iki bud çanaq oynağının anadangəlmə yüksək çıxıqları və artozları) olmasına baxmayaraq o, döyüş bölgəsində cəsurluqla xidmət etmişdir. İgid Azərbaycanlı qızı: “Səhhətimizdə necə ağır problemlərimiz olsa da, əlil də olsaq Vətəni qorumalıyıq hər birimiz”-deyir. Onun üçün ön cəbhəyə getməzdən əvvəl Rüxsarə xanım universitetdə oxuya– oxuya tibb texnikomunun nəzdində olan hazırlıq kursuna gedir, tibbi–praktik biliklərə yiyələnir. Onun tibbi savadı məhz Qarabağ savaşında hərbi tibb bacısi işləməsinə imkan yaradır və Hərbi Hospitalda yaralılara tibbi xidmət göstərir. Rüxsarə xanım o illəri belə xatırlayır: ~~~~~~~~~~ Qarabağın Tutusu ~~~~~~~~~~ 19 -1990-ci ilin 19-dan 20-nə keçən gecə - o qanlı 20 Yan- var gecəsi mən də yaralıları hərbi xəstəxanaya və Musa Nağıyev adına xəstəxanaya çatdırmaqda gücüm çatdığı qədər köməklik göstərmişəm. 1991-ci il noyabr ayı idi. Məhəmməd Əsədov hospitala gəlib, Şuşada tibb bacısına ehtiyac olduğunu söylədi. Həmin vaxt Şuşada vəziyyət pis idi. Ölən və yaralananların sayı günü–gündən artırdı. Orada tibb bacısı çatmırdı. Mən Şuşaya gedib oradan yaralıları Bakıya gətirməyə kömək edirdim. Döyüş yolum isə 1992-ci il yanvar ayının 23-də Daşaltıdan başladı. Yanvarın 25-dən 26-na keçən gecə bir uğursuz döyüş əməliyyatı oldu. Yaralılara Nəbilər kəndində donuz fermasında tibbi xidmət göstərirdim. Çox yaralı var idi. Nurcahan Hüseynova və Nəzakət Nəsirova yaralıları sarımağa tibbi köməklik göstəriridilər. Xatırladıqca o döyüşdə igidliklə vuruşan oğlanlarımızın necə ağır yara- lanmasına indi də qəlbim göynəyir. Amma onların yaralı- yaralı düşmənlə vuruşması, cəsarətləri, Vətən sevgisi məni çox ruhlandırırdı. Bu uğursuzluğun ardınca Xocalı hadisəsi baş verdi. O vaxt Şuşada idim. Bakıya qayıtdım, Papanin küçəsindəki Hərbi Hospitalda Xocalıdan gələn yaralılara gücüm yetdiyi qədər köməklik etdim. Hospitalda işlədiyim müddət ərzində bir gün 17 yaşında Elçin adlı bir gənci hospitala gətirdilər. Vəziyyəti çox ağır idi, qolunun yalnız bir damarı işləyirdi. Qolu kəsilməliydi. Travmatoloqla- rımızdan biri mənə müraciət etdi: «Cumayeva, mənə kömək edə bilərsinizmi?». Təbii ki, çox çətin idi bu cərrahiyyə əməliyyatında iştirak etmək, amma razılaşdım. Çünki Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|