~~~~~~~~~~ Qarabağın Tutusu ~~~~~~~~~~
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
~~~~~~~~~~ Qarabağın Tutusu ~~~~~~~~~~ 20 əlilliyin nə olduğunu mən çox yaxşı bilirdim. Özüm də əlil idim axı!. . Həmin vaxt həkimə dedim ki, o ayılanda ilk olaraq, qolunu soruşacaq. Mən anamı, bacımı və sevdiyimi hansı qolla qucaqlayaram? -deyə soruşacaq! O zaman biz ona nə deyəcəyik? Elə də oldu, ayılan kimi soruşdu. Cavab isə sükut oldu. . . Amma nə etmək olar? Mənfur, üzdəniraq qonşuların işğalçı təcavüzü nəticəsində torpaqlarımızın azadlığı uğrunda mübarizədə gənclərimizin əlil olması real faktdır. Bu ürəkağrıdıcı, sarsıdıcı mənzərəni görəndən sonra mən özümə söz verdim ki, Ağdama getməliyəm. Ağdama getmək istəyimlə, hospitalın rəisinə müraciət etdim. Səbəbini soruşduqda dedim ki, mən özüm əliləm və bunun nə olduğunu hər kəsdən çox yaxşı bilirəm. Ona görə getmək istəyirəm ki, yaralılarımıza yerindəcə köməklik edim ki, əl-ayaqlarını itirməsinlər. Bu qərarı verdikdən sonra Rüxsarə xanım döyüş bölgəsinə - Ağdama yola düşür. Milli ordumuzun ilk batalyonuna-Şirin Mirzəyevin yaratdığı 836-cı batalyona gəlir. Ən ağır döyüşlərdə iştirak edir. Rüxsarə xanım deyir: “Gəldiyim gün səhərə yaxın Qazançı kəndinə (Ağdərə) hücum oldu. Ağdamın Qiyaslı kəndinin uşaqları bu döyüşdə ağır yaralanmışdılar, Bakıdan apardığım ilkin tibbi yardım çantası ilə onlara kömək etdim. Qazançı əməliyyatı da çox uğursuz oldu. Orada 18 uşağın taleyi hələ də məlum deyil. Bundan sonra Xaçınstroya gəldim. Həmin gecə erməni mənfurları bizi raketlərlə atəşə tutdular. Hamı çölə çıx- mışdı, mən isə otaqda qaldım. Şirin Mirzəyevin səsi indi də qulağımdadır: “O qara qız hanı? Onu çağırın” -deyə ~~~~~~~~~~ Qarabağın Tutusu ~~~~~~~~~~ 21 möhkəm qışqırdı. Bölmə komandirlərindən biri, Allahverdi müəllim qəlpə yarası almışdı, ona təcili yardım etmək lazım idi. Ardı-arası kəsilməyən atəşin altında ona yardım göstərdim. Vətən mənim üçün həyatımdan da əzizdir. Əlil olaraq mən Vətənimin müdafiəsində ürəyimlə, canımla iştirak edirdim. 1992- ci ilin iyun ayını xatırlayıram-dedi və gözlərinin yaşını saxlaya bilmədi. Sakitləşdikdən sonra fikrini tamamladı: “Ağdamda, Ağdərədə Mehmanədə, Canyataqda, Gülyataqda, Dranbonda, Sərsəngdə, Abdalda, Gülablıda, Qazançıda, Qalayçılarda, Umudluda, Şellidə, Tərnöyütdə, Şahbulaqda gedən döyüşlər gözümün önündə canlandıqca, igid oğlanlarımızın Vətən, torpaq uğrunda necə rəşadətlə vuruşduqları anları xatırlayıram. Döyüşlərin birində bir gün ərzində 96 yaralını, 4 həyatını itirən döyüşçünü döyüş gedən sahədən tək başıma çıxartdım. Amma indi də mənə çox müəmmalıdır ki, bir döyüşçü (Baloğlan adlı) necə itkin düşdü! Fərrux dağı ətrafında da 106 yaralını döyüş gedən sahədən çıxarmışam”. Rüxsarə xanım söhbətinə ara verib, həyəcan dolu ağrılı söhbətinə yenidən başladı-Yeddi Xırmanda yerləşən bizim postumuzda olmuşam və döyüşlərdə iştirak etmişəm. Bu postda yeddi uşaq var idi. İlqar adlı oğlanın alnını minamyotun qəlpəsi sıyırdı. Ona ilk yardım göstərdim. İlqar çox həyəcanlı idi, əsirdi, su verdim ona, içdi və içəndən sonra soruşdum: “İlqar, qardaşım, qorxursanmı?”– “Yox, qorxuram ki, biz yaralanarıq, əlimiz sənə çatmaz, diricə apararlar səni, bax ondan qorxuram”- dedi. Bundan sonra Ağdam-Ağdərə istiqamətində Canyataq, ~~~~~~~~~~ Qarabağın Tutusu ~~~~~~~~~~ 22 Gülyataq, Mehmanə, Drambon, Sərsəngdə ağır döyüşlərdə iştirak edib. Ən ağır döyüşlər Mehmanə, Ağdərə, Fərrux dağı ətrafında oldu. Yaralıların sayı bilinmirdi. Rüxsarə xanım döyüş yoldaşlarının mərdliyindən, qəhrəmanlığın- dan fəxarətlə danışır. Rüxsarə xanım deyir ki, döyüşçülərdə böyük ruh yüksəkliyi vardı. Onlar bilirdilər ki, ölümün bir addımlığındadırlar, amma heç çəkinmirdilər, qorxmurdu- lar, döyüşə üzügülər gedirdilər, çünki torpaqlarımızın azad- lığı uğrunda vuruşa gedirdilər. Döyüşə gedəndə “Qələbə ilə qayıdaq!” deyib maşına minirdilər. O uşaqları hər dəfə döyüşdə itirdikcə elə bil mən də onlarla bərabər ölürdüm, yasa batırdım. Vətən sağ olsun deyib, düşünürdüm ki, inşallah torpaqlarımız işğaldan azad olar, şəhid olanların ruhları şad olar. Əlbəttə ki, o günləri xatırlamaq Rüxsarə üçün çox çətindir. Buna baxmayaraq, o, boğazına tıxanıb, onu boğan qəhəri udaraq söhbətinə davam edir. Yadda- şımda çox üzücü xatirələrim var. Habil adlı bir oğlan var idi, döyüş zamanı həmişə öndə gedirdi. Fərrux dağı ətrafında gedən döyüşlərin birində öldü. Alnından vurmuşdular. Onun ölümü bizi çox sarsıtmışdı. Həmin döyüşlərin birində Şağanovun briqadasını qradla atəşə tutduqları zaman kütləvi şəkildə əsgərlərimizi itirdik. Bir oğlanı ermənilər vurmuşdu. Dostu avtomatı üzümə tuşlayıb dedi: Dostumu həyata qaytarmasan, səni də vuracağam! Bir anlıq çaşdım. Gözləmədiyim bu hadisədən. Amma özümü ələ aldım və dedim: Qardaşım, məni öldürsən ölülərdən biri olaram, amma sən eyni zamanda yaralıları da öldürmüş olacaqsan. Onların yaralarını sarıyıb, ölümün pəncəsindən kim Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|