3-mavzu: ijtimoiy pedagogika rivojlanishining madaniy-tarixiy asoslari

Feodalizm davri tarbiyasining o‘ziga xos xususiyatlari asketizm, dunyo dinlari qoidalariga qattiq amal qilish bo‘lgan.
XV-XVI asrda avval Italiyada, so‘ngra yevropaning boshqa davlatlarida kapitalistik munosabatlar rivojlana boshladi.
Gumanizm (insoniylik) tushunchasi yangi madaniyat markazida ilohiylik emas, inson turishi guvohlik berardi.
Asketizm (yunoncha)- tuyg‘u va istaklarni cheklash yoki bostirish, azob tortish, hayot ne’matlaridan voz kechish.
Butun dunyoda diniy tashkilotlarning boy ana’nalari mavjud
Masalan, yevropada antik davrlardan buyon ota-onasiz qolgan bolalarni ibodatxonalar eshigi oldiga qo‘yib ketishgan. Manbalarga ko‘ra ota-onasiz qolgan bolalar uchun ilk tarbiya uylari IV asrda Kesariya (Kichik Osiyo) shahrida yepiskop Vasiliy Kesariyning tashabbusi bilan paydo bo‘lgan
787 yilda bunday muassasa Milandagi soborda ham paydo bo‘lgan. Uzoq vaqt u yevropada yagona tashkilot bo‘lib qolaverdi
XIV asrga kelib tarbiya uylari soni 30 tagacha ko‘paydi.
Parijda 1640 yil ruhoniy Vinsentom Depolen tomonidan asos solingan tarbiya uyi juda mashhur bo‘lgan.
Ijtimoiy pedagogik g‘oyalarning rivojlanishiga fransuz faylasufi, yozuvchi, ma’rifatparvar J.J.Russo (1712-1778 y) ulkan hissa qo‘shgan.
Rus qomusiy olimi va pedagog M.V.Lomonosov (1711-1765 y) o‘z “reglamentlari”da tarbiyaning xalqparvar g‘oyalarini, insonga faol shaxsga bo‘lganidek yondashuvni, bolani axloqiy sifatlarini shakllantirish muhimligini bayon etgan
Yangi ijtimoiy pedagogik g‘oyalar fransuz faylasufi va ma’rifatparvari Klod Adriana Gelvetsiy (1715-1771 y) ishlarida ham tilga olingan.
Shvetsariyalik buyuk pedagog Iogann Genrix Pestalotssi (1746-1827 y) o‘z faoliyatida ijtimoiy pedagogik nazariyani va amaliyotni birlashtirgan va o‘z mablag‘lari evaziga yetimlar uchun uylar ochgan
19 asr ijtimoiy pedagogikaning asosiy yo‘nalishlariga esa quyidagilar tegishli: