A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər

 400 

–Zəhrimar Kəbirlinski, çor Kəbirlinski, — deyə Eldar axır 

partladı. —Mən sənin ağzını dağıdaram, onda bilərsən... 

Feyzulla təəccüblə oğluna baxdı. 

–Bıy, ay oğul, sənə nə olub, özündən çıxırsan, nə deyir ki... 

–Ey, sən də bilmirəm, Aydan gəlmisən, Marsdan. Başa 

düşmürsən nə deyir? 

–Yoox. 

—Elə başa düşməsən yaxşıdır, — dedi, çönüb getdi:  

 

Cavad studiyadan çıxdı: 

–Yaxşı, salamat qalın, mən qaçdım, — dedi.   

Kəbirlinski: 

–Cavad, başına dönüm, — dedi. Hansı  tərəfə gedirsən? 

Bəlkə məni də aparasan? 

Cavad bir an ayaq saxladı: 

–Canımçün tələsirəm, — dedi, — yoxsa məmnuniyyətlə, —

bir neçə addım da atdı, sonra Kəbirlinskiyə  tərəf çevrildi. —

Yaxşı, gəl, — dedi. — Baksovetəcən apararam.  

—Ay sağ ol. Ordan özüm gedərəm.  

Aşağı vestibüldən keçəndə kimsə: 

–Kəbirlinski, Kəbirlinski, — deyə harayladı. 

Feyzulla başını qaldırıb baxdı, rejissor köməkçisi Mamed 

onlara tərəf qaçırdı. Cavadla salamlaşıb Feyzullanın qolundan 

yapışdı.  

—Səni allah yetirdi bizə, Kəbirlinski, — dedi, — axşam 

boşsan? 

–Yox, nədi ki?  

–Tamaşan var? 

–Yox, tamaşam yoxdur, amma ayrı işim var. 

Mamed: 

–Bu oldu əmiri, —dedi, — deməli belə, ayrı  işivi 

keçirdirsən sabaha. Axşam televizorda verilişimiz var. Sadıq 

xəstələnib. Gərək onu əvəz eləyəsən. 

–Yox, axı... 

---

 401 

–Axısın, maxısın bilmirəm, yoxsa mənim boğazımı üzər. 

–Mamed, bilirsən, mən sənin xətrini dünyalarcan istəyirəm, 

amma axşam dərnəyim var. 

–Neçədədir dərnəyin? 

–7-də. 

–Deməli belə, 8-ə  mən səni buraxaram. Keçirt dərnəyi bir 

saat gecə, nə olacaq? 

Cavad qapıdan: 

–Kəbirlinski, gəlirsən? —dedi. — Mən bax səni gözləyən 

deyiləm ha. Tələsirəm. 

Feyzulla: 

–Gəldim, gəldim, — dedi, sonra Mamedə  tərəf döndü, —

Yaxşı, Mamed, daha sənin sözündən keçə bilmirəm. Amma axı 

gərək hazırlaşam. Böyük roldur? 

–Nə rol, adə, evinəcən sənin. Bircə  kəlmə sözün var. 

Poçtalyondu, girir içəri ki, "sizə kağız gətirmişəm", vəssalam, 

şüt-tamam. Buna nə hazırlaşmaq, maşallah 40 ilin artistisən. 

Amma Kəbirlinski, başıva dönüm, məni podvadit eləmə ha, 

boğazımı üzərlər. Deməli belə, altıda burdasan. 

–Yaxşı, arxayın ol. Söz verdimsə gələrəm. 

–Yaşa, var ol. Səndən bir dənədir. İki dənə olsaydı arabaya 

qoşardıq. Ha, ha, ha... İncimə a, zarafatım var səninlə, 

kiçiyinəm. Üzüm ayağının altına. 

–Canın sağ olsun. 

Mamed artıq qaçıb getmişdi, uzaqdan çevrilib: — Üzüm, yəni 

vinoqrad, — dedi, bir də güldü və harasa şütüyüb qeyb oldu. 

Feyzulla qaça-qaça binadan çıxdı. Cavad artıq maşını  işə 

salıb hərəkətə gətirirdi. 

–Saxla, gəldim, — deyə Kəbirlinski uzaqdan əl elədi, özünü 

yetirib Cavadın yanında oturdu. 

Cavad: 

—Kəbirlinski, qan eləyirsən ha, — dedi. — Gündüz radio, 

axşam televizor.  

—Əşi, ay Cavad, qoymazsan kasıbçılığımızı eləyək, —deyə 

---

 402 

ərklə Cavada göz vurdu və məmnun gülümsündü...  

Cavad başını çevirib ona baxdı. Cabadın gözlərinin ifadəsini 

görmək olmurdu — gözlərini iri qara eynək gizlətmişdi. 

Kəsik siqnalla trolleybusu ötdü, başaşağı yolla sürməyə 

başladı. Sükutu Feyzulla pozdu: 

–Cavad, sən də  mənim oğlum,  ərk eləyib sənə — bir şey 

demək istəyirəm. 

–De görüm. 

–Sən Siyavuş müəllimlə yaxınsan, deginən ona adam içində 

mənimlə bir az yaxşı rəftar eləsin. Abrımı bükür ətəyimə. Axı 

mən də malçişka deyiləm. Bu səhnədə saç ağartmışam. 

–Nə deyir ki? 

–Nə bilim, qışqırır, söyür. Özü də camaatın yanında. Bayaq 

o rəssam da oturmuşdu. Cavan oğlandır. Aramızda hörmət-

izzət var. Başlayıb onun yanında filan, peşməkan. Özümüz 

olsaq, cəhənnəmə, nə deyir desin. Bir də var kənar adam. Axı 

atası yerindəyəm. 

–Nə deyir axı? 

–Əşi, nə bilim başlayıb yenə  məscid belə  gəldi,  əzan elə 

getdi. Axı mən neyləyim ki, atam müfti olub. 

–Nə olub atan? 

–Müftiydi də. Bəs bilmirdin? 

–Yox, hardan bilim. 

–Bəs mən elə bildim bilirsən. Hamı bilir ki, bu əhvalatı. 

Atam müfti idi, mən artistliyə gedəndə qovdu məni evdən. 

Ölənəcən mənimlə danışmadı. Üzünü də görmədim. Vəsiyyət 

eləmişdi ki, üstümə  də  gəlməsin. Amma yaman xiffət 

eləyirmiş. Anam deyirdi ki, kişini sənin dərdin öldürdü. 

–Sənə də nə düşmüşdü artist olasan, ay Kəbirlinski. 

–Nə bilim, yaman həvəsim vardı. Sən mənim beləliyimə 

baxma, bir vaxtlar rayonumuzda Oqtay, Aydın,  Şeyx Sənan 

oynayırdım. 

–Əşi, qoy oturmuşuq. 

–Canımçün. Atamın aman–zaman bircə  oğluydum, yaman 

---

 403 

istəyirdi məni də molla eləsin,  əməlli–başlı farsca–ərəbcə 

öyrətmişdi. 

–Gərək elə molla olaydın, Kəbirlinski, mollalar bilirsən necə 

qazanır. Hər ölənə bir yasin oxusan narodnı artistdən yaxşı 

dolanardın. 

Feyzulla gülümsündü, hansı ötən xatirələrisə yadına salıb 

başını yellədi:   

—Quran ayələri indiyəcən yadımdadır, — dedi. 

–Doğrudan? Bəs nə əcəb, mollalıq eləmirsən? 

Feyzulla təəçcüblə çiyinlərini çəkdi: 

–Nə danışırsan, ay Cavad, məndən molla olar?  

–Niyə olmur? 

–Bay, əşi sən nə danışırsan? Mən hara, mollalıq hara? 

–Axı, niyə olmur. Atan — müfti, sir–sifətindən möminlik 

yağır, özün də quranı  əzbər bilirsən. Daha mollaya bundan 

artıq nə lazımdır? 

–Qəribə söz danışırsan e, — bu qəribə fikir Feyzullanı lap 

çaşdırmışdı, nəhayət o, əsas səbəbi yada saldı, — mən necə 

molla ola bilərəm ki, allaha inanmıram. 

–Rəhmətliyin oğlu, neynirsən inanıb. Mollalar elə bilirsən 

özləri inanır? Sən mənim sözumə qulaq as, artistlikdən bir şey 

çıxmaz. Get mollalığa, bəy balası kimi dolan, allahnan da işin 

yoxdur, inanırsan inan, inanmırsan inanma. Mən quran 

oxumağı bilsəydim, bir gün teatrda qalmazdım. Dramatik 

artistlikdən axmaq sənət yoxdur. Ya gərək xanəndə, çalançı 

olasan, ya aşıq, ya molla. Toydan, yasdan gələn gəlir heç 

yerdən gəlmir. Yaxşı, Kəbirlinski, gəldik çıxdıq. Bu da 

Baksovet. 

–Çox sağ ol, Cavad. Bircə dəqiqə vaxtını alacam, incimə. 

–De görüm, yaxşı. 

–Sən bir Siyavuşnan danış. Sənin sözündən çıxmaz. Denən 

məni incitməsin. 

–Deyərəm. 

–Bilirsən, teatralnı texnikumda dərs deyir, mənim oğlum da 

---