A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 3,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- GECƏ YARISINDA HADİSƏ
264 1 nömrəli mənzildə domkom Bəşir arvadına öyüd-nəsihət verirdi: –Arvad, boş-boş danışma, – deyirdi. – Təqsirsiz heç kəsi aparmazlar. Görəsən nə qələt elayib. – Sonra o, dərindən ah çəkib əlavə etdi: – Eh! Süleymana qalmayan dünya, kimə qalacaqsan? Dördüncü mərtəbədə 8 nömrəli mənzilin qapısı açıldı, içəri girdilər. Bir qədər sonra addım səsləri eşidildi. Addım səsləri mərtəbə-mərtəbə endi. Binanın çöl qapısı açıldı, bağlandı. Maşın işə salındı. Maşın hərəkətə gəldi. Maşın səsi uzaqlaşıb itdi. Küçənin sükutu sanki səsləri canına çəkib hopdurdu. Qaranlığa qərq olmuş binada yalnız bircə pəncərədən gecəyə işıq süzülürdü. Bağda – üstünə qırıq qanad kimi ağac budağı əyilmiş skamyada – oğlan qızın dodaqlarından öpürdü. Səhər tezdən domkom Bəşir fırça və rəng dolu vedrə götürüb dəhlizə çıxdı. Dəhlizdə qara bir lövhə üstündə ağ hərflərlə ev sakinlərinin ad-familləri yazılmışdı. Yalnız 5 nömrəsinin qarşısındakı famil qaralanıb oxunulmaz olmuşdu. Domkom Bəşir onu iki həftə bundan qabaq qaralamışdı. Bu səhər də domkom Bəşir qara vedrəsini və fırçasını götürüb dəhlizə çıxdı. Saat yeddi idi. İşə tələsən ev sakinləri Səkinə, Cavanşir, Tavus dəhlizdə rastlaşdılar. Bir an ayaq saxlayıb domkom Bəşirə baxdılar. Səkinə üşüdü, örpəyini boynuna bir də doladı. Bəşir kişi fırçanı qaldırıb "Zeynallı" familinə yaxınlaşdırdı. Birdən... Cavanşir və Tavus diksindilər. Səkinə örpəyinin saçaqlarından yapışdı. Domkom Bəşir durduğu yerdə mat-məəttəl donub qaldı. Dəhlizin çöl qapısından boz sement döşəməyə çəpəki işıq downloaded from KitabYurdu.org 265 düşürdü. Qapının açıq qanadından küçənin bir hissəsi, qarşıdakı evin pəncərəsi, pəncərənin məhəccərinə düzülmüş yaşıl səmənilər görünürdü. Ancaq dəhlizdəkiləri mat-məəttəl qoyan başqa şey idi. Qapıda 8 nömrəli mənzilin sakini neftçi Murad Zeynallı dayanmışdı. Murad domkom Bəşirə, lövhəyə, fırçaya, vedrəyə baxdı və dərhal hər şeyi başa düşdü, ancaq qapıdan çəkilmədi. Cavanşir: –Bəs... siz... dünən gecə... maşın... – deyə dolaşıq kəkələdi. Bəşirin arvadı Züleyxa da qapıya çıxdı. O da təəccüblə Murada və dəhlizdəkilərə baxdı. Yuxarı mərtəbədən pillələri tez-tez düşən bir adamın addım səsləri eşidildi. Surxayın qoltuğundakı layihə kağızları boru şəklində burulmuşdu, Murad güləndə ağzı qulaqlarının dibinə gedirdi, dümağ sağlam dişləri görünürdü. Murad: –Bədniyyət olmayın, – dedi. – Təcili yardım maşını idi. Fəridəni doğum evinə apardıq. Bu gecə oğlum oldu. Tavus əlini alnına çırpdı, – aaa, vaxsey, – dedi..– Tamam yadımdan çıxıb. Fəridə axı qarnı burnunda gəzirdi. Züleyxa: –Doğrudan a, heç ağlımıza gəlməyib, – dedi. – Allah saxlasın. Boya-başa çatsın. Atasıyla, anasıyla. Cavanşir nədənsə saraldı. Tələsik papiros çıxardı. Səkinə nədənsə qızardı. Başını aşağı saldı. Taqqıltı eşidildi, fırça domkom Bəşirin əlindən sürüşüb yerə düşdü. Surxay:
–Gözün aydın, təbrik edirik, – dedi və tələsik çıxıb getdi. *** Bu gecə dünyaya gələn uşaq mən idim. downloaded from KitabYurdu.org 266 *** Hər ildə müxtəlif günlər olur, sevincli, kədərli günlər. İş günləri, bayram günləri, matəm günləri. Amma elə illər var ki, insanların hafizəsinə birrənglə həkk olunur. Bizim nəsil anketlərimizdə doğum ilimizi 1937-ci il yazırıq. Biz böyüyəndə bildik ki, bu qara il olub, xalq yaddaşında qorxu, nigarançılıq ili kimi qalıb. Amma bizimçün bu il ömrümüzün ən vacib ilidir. Günəşi, ağacları, dünyanı ilk dəfə gördüyümüz il.
downloaded from KitabYurdu.org 267
(Sənədli hekayə)
Bir mart axşamı benzin kalonkasına yan almış TMoskviçU 412 markalı, AVA 31-75 nömrəli maşının sürücüsünə Dövlət Avtomobil Müfəttişliyinin işçisi yaxınlaşdı və sənədləri tələb etdi. Maşının sürücüsü (və sahibi) Azərbaycan Dəniz Neft Tikinti montaj trestinin beş nömrəli kontorunun altıncı dərəcəli elektrik montyoru Mazan Əliyev idi. DAM-ın işçisi sənədləri gözdən keçirib Mazan Əliyevə qaytardı. –Yaxşı deyil, Əliyev, – dedi, – mənim sizə hörmətim var, müharibə əlilisiniz. Ancaq bu cür təkərlərlə maşın sürmək olmaz. Bunlar ki, lap "dazdırlar". Məgər bilmirsiniz bu təhlükəli işdir? M.Əliyev izah etməyə başladı. Dedi ki, bu yolla işə gedir və evə qayıdır. İşi ilə evi tamam ayrı səmtdədirlər. 8–ci kilometrdə yaşayır. İşi isə şəhərdən 40 kilometr aralıdır. Bundan başqa təxminən ayda bir dəfə Lənkəranda yaşayan oğluna baş çəkir. Odur ki, təkərlər də köhnəlib. Mazan təkərlərin şinlərini çoxdan dəyişərdi və hətta bunun üçün gərək olan məbləği də toplayıb. Amma indi tərs kimi satışda "Moskviç" şinləri yoxdur. M.Əliyev ətraflı, yerli yataqlı danışırdı. O, ümumiyyətlə hər bir şey haqqında müfəssəl, əsaslı danışmağı sevirdi və DAM-ın işçisi əlini papağına aparıb dedi: –Bu səfərlik ancaq xəbərdarlıq edirəm, amma bilin ha, gələn səfər cəzalandıracağam. Mazan Əliyev təşəkkür etdi və maşını işə saldı. Maşını əllə idarə etmək üçün əlavə sükanlar var idi, çünki Mazan müharibədə sol qıçını itirmişdi. Üçüncü dərəcəli müharibə əlili kimi Mazan bu maşını 1971-ci ildə Azərbaycan İctimai Təminat Nazirliyi xətti ilə almışdı. Mazan Həmid oğlu Əliyev 1923-cü ildə Masallı rayonunda downloaded from KitabYurdu.org
Yüklə 3,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|