noqrafi tədqiqi mövzusundan başqa bir şey olmamışdır. Halbuki
Azərbaycan bu ibtidai dövrəsini artıq üzərindən atmış və qapısını
da elmi kapitülasionlara qapamışdır” (90, s. 3).
İyirminci əsrin 30-cu illəri vətənimiz üçün repressiyanın
tüğyan etdiyi bir dövr kimi tarixə yazılmışdır. Azərbaycanda so
vet hakimiyyətinin repressiyalarının ən qaynar vaxtında, 1937-ci
ilə aparan bir dövrdə zəngin və çox qədim ənənələrə malik xal
qımızın milli mənafeyə söykənən belə bir dərgiyə çox ehtiyacı
vardı.
Bu dərgi Azərbaycanın mədəni irsini ümumtürk konteksti
daxilində dəyərləndirmiş, “müştərək türk harsının hala aydınlaş
mamış olan nöqtələrinə” (Ə.Cəfəroğlu) xüsusi diqqət yetirmiş,
onun səhifələrində folklorla bağlı araşdırmalara geniş yer ayı
rılmışdır, daha doğrusu, burada 20-yə qədər xalq ədəbiyyatı ilə
bağlı məqalə dərc olunmuşdur, onların bəziləri həcmi böyük
olduğu üçün bir neçə sayda verilmişdir. Bundan əlavə, dilçilik,
etnoqrafiya, tarixlə bağlı məqalələrdə də folklordan söhbət açıl
mışdır.
Xalqı azadlığa, hürriyyətə səsləyən, rus müstəmləkəçiliyinə
qarşı yönələn əsərlərin diqqətdən kənarda qalmasına, toplanıb
nəşr edilməməsinə, tədqiqatına imkan verilməməsinə təəssüf
edən Əhməd Cəfəroğlu “Azəri ədəbiyyatında istiqlal mücadiləsi
izləri” adlı irihəcmli məqaləsində yazır: “Milli Azərbaycan ədə
biyyatında, adəta başlı-başına, müstəqil bir cərəyan təşkil edən
istiqlal mücadiləsi ədəbiyyatı, təəssüf ki, uzun bir zaman qeyri-
müntəşir qaldığından (çap olunmadığından), kiçik bir tədqiqə
belə məzhər olmamışdır. Rus istilası ilə bərabər doğan bu ədəbiy
yat rus məmurlarının hədsiz təzyiqedici davranışları üzündən əv
vəlləri yalnız şifahi ədəbiyyat mahiyyətində özünü mühafizə edə
bilmiş və dolayısı ilə bütün bəkarətini tutamamışdır” (93, s.6).
Göründüyü kimi, müəllif bütün cidd-cəhdlərə rəğmən,
aparılan sovet təbliğatına, onun müxtəlif üsullarla insanları sus
mağa məcbur etdirməsinə baxmayaraq, çar dönəmlərindəki kimi,
yenə də xalqın azadlıq sevgisinin, istiqlal arzusunun əbədi yaşa
22
dığını, bunun sübutunun isə məhz yaratdığı əsərlər olduğunu və
onların senzura təzyiqləri ucbatından çox vaxt şifahi şəkildə
yaşadığını diqqətə çatdırmışdır. Müəllif, eyni zamanda, məqalə
sinin yazılma səbəblərindən danışarkən, rus müstəmləkəçiliyi
əleyhinə çoxlu materiallar əldə etdiyini və əsas məqsədinin onları
dəyərləndirmək olduğunun qeyd etmişdir.
“Azərbaycan yurd bilgisi” dəıgisinin xalqımızın milli mə
nəvi sərvətlərinin təbliği və yayılması sahəsində xidmətləri çox
böyükdür. Obyektiv münasibət göstərdiyi üçün bəzi həqiqətləri
aşkara çıxarmıq məqsədilə bu gün də həmin dərgiyə müraciət
edilməkdədir. Onun böyük əhəmiyyətini sübut etmək üçün
yeganə bir fakta nəzər salmaq, fikrimizcə, kifayətdir. Belə ki,
“Azərbaycan yurd bilgisi” 1984-ci ildə, redaktorunun ölümündən
doqquz il keçəndən sonra faksmile halında üç cilddə yenidən nəşr
edilmişdi. 2009-cu ildə Türk Dil Qurumu tərəfindən bu dərgi
Əhməd Cəfəroğlunun anadan olmasının 110 illik yubileyinə töhfə
kimi vaxtı ilə onun tələbəsi olmuş Osman Fikri Sərtqayanın
tərtibatında təxminən 1460 səhifəlik bir kitab (87) şəklində
yenidən işıq üzü görmüşdür. Həmin kitaba “Təqdimat” (“Sunuş”)
yazan Türk Dil Qurumu başqanı professor Şükrü Haluk Akalın
dərginin öz aktuallığını hələ də qoruduğuna diqqəti yönəldərək,
Ə.Cəfəroğlunun türkdilli xalqlar qarşısındakı xidmətlərini yüksək
dəyərləndirmişdir: “Tarixi ədəbi məhsullarının böyük bir bölümü
ortaq olan, söz varlığı, deyimləri ata sözləri eyni kökdən bəs
lənən, eyni türküləri, eyni mahnıları, eyni şərqiləri söyləyən,
qısacası, ortaq kültürə və ortaq köklərə dayanan Türkiyə türkləri
ilə Azərbaycan türklərini
bir-birinə tanıtmağı amaclayan bir
dərgiydi “Azərbaycan yurd bilgisi” (87, s.1-11).
Lakin, təəssüflər olsun ki, hələ də Azərbaycanda bu dərgi
(oradakı bəzi məqalələrdən başqa) öz nəşrini gözləməkdədir.
Ohınəd Cəfəroğlu 1961-ci ildə “Mücahid” dərgisində nəşr
etdirdiyi “Azərbaycan ədəbiyyatında spekulyasionçuluq” adlı
məqaləsində mənəvi sərvətlərimizə sovet dövrünün tələbləri ilə
yanaşan tənqidçilərə tarix boyu rusların türklərdən çox şey öyrən
23
diklərini sübuta yetirməklə onları həqiqətləri təhrif etməkdən
çəkindirmək istəmişdir. Belə ki, İranda səfir vəzifəsində çalışdığı
müddətdə məşhur rus şairi A.S.Qriboyedovun (1795-1829) Azər
baycan folklorundan bəhrələnməsi faktına diqqət yetirən alim:
“...azəri kültürü və xəlqiyyatı ilə ilgilənən şair bir zat olmuş və
susamış olduğu hürriyyət idealını azəri türkünün folklorunda,
tarixində bulmağa çabalamışdır” (106, s.10), - yazaraq, ədəbiy
yatımızı öz milli mənsubiyyətindən uzaqlaşdırmaq meyllərini
qətiyyətlə rədd etmişdir: “Əsərində rus qoxusunu bulmaq, onunla
şəxsi durumunu saxlamaq, xəyali nemətlər bəkləmək, əlbəttə,
müalicəsi əlimizdə olmayan yoluxucu xəstəliklərdəndir... Ancaq
işi cığırından çıxaranlar... bunu da bilməlidir ki, Azərbaycan
ədəbiyyatı, yalnız Azərbaycan ədəbiyyatı, yalnız Azərbaycan için
də işıq saçan bir milli varlıq deyildir, o eyni zamanda, bütün türk
dünyasının aynasında əksini tapan müştərək bir fikir məhsuludur”
(106, s.l 1).
Beləliklə, Əhməd Cəfəroğlu Azərbaycan türkünün öz etnik
kimliyindən heç vaxt ayrıla bilməyəcəyini, yaranan əsərlərdə hər
zaman öz ənənələri ilə bağlı qalacağını, müstəmləkəçinin zorla
mənəviyyatı dəyişdirmək arzusunun baş tutmayacağını qəzəblə
bildirmişdir.
Professor Əhməd Cəfəroğlunun “Sovetlər Birliyi türkoloji
araşdırmalarındakı rus kültür üstünlüyü davası” (107) məqaləsi
ideoloji
təzyiqlərə
qarşı
mühacirət
elmi-nəzəri
fikrinin
münasibətini aydınlaşdırmaq baxımından xüsusi əhəmiyyətə
malikdir. Bu məqaləsində müəllif türk folklor örnəklərinə qarşı
aparılan qeyri-obyektiv münasibətlı bağlı kəskin mövqeyini
bildirməklə yanaşı, rus ədəbiyyatının qədim nümunəsi “İqor
polku dastanf’nın (“Слово о полке Игоре”) tədqiqində yol
verilən nöqsanlara diqqət yetirmiş, qıpçaq türkləri ilə rusların
arasında baş verən savaşlara həsr olunmuş bu abidənin şovinist
ruhda araşdırılmasının, gerçəklərin təhrifinin yalnız elmə ziyan
gətirəcəyini qeyd etmişdir.
24
Mühacirətdəkı ziyalılar dünya xalqlarının inkişaf tarixini
izləyib Azərbaycanın keçmişi və müasir dövrü ilə müqayisəsi
zamanı bir həqiqəti - millətlərin birliyinin, qürurunun qorunması
üçün xalq ədəbiyyatının toplanması, təbliğinin vacibliyini dərk
edir, folklora həssaslıqla yanaşırdılar. Belə ki, M.B.Məmmədzadə
“Millətlərin oyanmasında dastanlar” məqaləsində (6 aprel 1928-
ci ildə Azəri Türk Gənclər Birliyindəki eyniadlı məruzəsi öz
aktuallığını qoruduğu üçün 52 il sonra - 1970-ci ildə Ankarada
“Azərbaycan” dərgisində çap edilmişdir - A.H.) Avropada hələ
XIX yüzildə milli intibah dövrünü yaşayan almanların inkişaf
yolunu nəzərdən keçirərək çox maraqlı nəticəyə gəlmişdir: “Öz
milli şəxsiyyətlərinə təmas etdikləri zaman almanlar məf
kurələrini, əfsanəvi dastanların ehtiva etdiyi milli məhsullar
ətrafında qurdular. O zaman Almaniyada iki cərəyan müşahidə
olunurdu: biri, tıpqı Azərbaycanın rus müstəmləçiliyindən və rus
mədəniyyətindən ruh almaq istəyənləri kimi, özlərini Fransa
inqilabının təsirinə qapdırm ış,. doğrudan doğruya Qərbdən,
Fransadan və fransız mədəniyyətindən məlhəm arayırdı. Digəri
isə tarixin ən uzaq və qaranlıq dövrlərindəki ictimai yaşayışı və
milli müəssisələri aramaqla məşğul idi. İştə, alman millətinin
birləşdirici müştərək ruhunu alman millətini oyandırıcı və yük-
səldici daxili atəşini bu insanlar buldular. On doqquzuncu yüzilin
millətpərvərləri həmişə bu tərzdə düşündülər. Hər yerdə milliyyət
fikri, tarixi mənşələri, həyatı və ictimai müəssisələri tədqiq etmək
vasitəsiylə inkişaf etmiş oldu” (132, s. 11).
Beləliklə, bütün açıqfıkirli ziyalılar kimi, M.B.Məmməd
zadə də xalq yaradıcılığının milli şüurun oyanışı, millətlərin
azadlığı, birliyi üçün əvəzsiz rolu olduğunu düşünür və rus kö
ləliyində yaşayan Azərbaycanın da əsarətdən qurtarma yolunda
folklora vacib şərtlərdən biri kimi baxırdı. Bunu təkcə Mirzə Bala
Məmmədzadənin məqaləsinin adına (“Millətlərin oyanmasında
dastanlar”) diqqət yetinnəklə də müəyyənləşdirmək mümkündür.
Bir neçə il sonra, yəni 1936-cı ilin 31 may-1 iyun tarixində
M.B.Məmmədzadə Polşanın paytaxtı Varşavada rus əsarətindəki
25