qeyd edilməlidir. Onun redaktorluğu ilə istanbulda nəşr edilən
“Xəzər” dərgisində Azərbaycan xalq ədəbiyyatı ayrıca bir rubrika
kimi nəzərdə tutulmuş, hər nömrədə aşıqların yaradıcılığından
örnəklər verilmişdir.
Bundan başqa, Xavər xanım dərgınin müxtəlif saylannda
“Azərbaycan aşıq ədəbiyyatı” (81), “Güney Azərbaycan ədəbiy
yatı üzərinə araşdırmalar”(83), “Əbədi yaşayanlar”(84) və s. mə
qalələrində Azərbaycan aşıqlarının yaradıcılığından bəhs etmiş,
аупса olaraq Aşıq Ələsgərin sənətkarlığını araşdırmış, əsərlərini
toplayaraq bir kitab (85) şəklində nəşr etdirmişdir.
Qeyd etmək lazımdır ki, professor Azad Nəbiyev aşıq
sənətinin inkişaf yolundan bəhs edərkən sovet siyasi sisteminin
bu zəngin sərvətə münasibətini belə xarakterizə etmişdir: “Ötən
əsrin 30-cu illərinin ikinci yarısından milli düşüncədə aşığın
deformasiya prosesi başladı. Onun bütün yaradıcılıq intellekti
milli mənin təhrifinə istiqamətləndirildi. Aşıq sənətinə
milli
düşüncədə yad meyllər, ölçülər, qəliblər daxil edildi, onun baxış
və təsir trayektoriyası təhrif olundu. Məqsəd aşıq yaradıcılığının
formal
zahiri əlamətlərini
saxlamaqla, onun məzmununu
qondarma sosialist həyatının təbliğinə istiqamətləndirmək idi”
(63, II c., s.39).
Sovet siyasi rejimindən fərqli olaraq, mühacirətdəki
araşdırmalara heç bir təzyiqdən söhbət gedə bilməz ki, bu da
həmin tədqiqatların daha çox həqiqətləri əks etdirdiyini göstər
məkdədir.
Aşıq yaradıcılığı ilə bağlı mühacirətdə nəşr olunan ilk təd
qiqatlardan biri Məmməd Sadıq Sənanın “Azərbaycan yurd
bilgisi”nin ikinci sayında verilən “Azərbaycan saz şairləri”
məqaləsi hesab edilə bilər. Elə buna görə müəllif əvvəlcə xalq
ədəbiyyatı, onun toplanması və nəşri ilə bağlı problemlərdən bəhs
etməyi özünə borc bilmişdir. “ Klassik ədəbiyyat dövründə türk
millətinin mənliyini qoruyan, bədii zövqünü ruhlarda hərarətlə
yaşadan iştə bu ədəbiyyatdır” (148, s.55) yazaraq, aşıq sənətinin
tədqiqinin böyük əhəmiyyətinə diqqət yetirmişdir.
34
M.S.Sənan aşıqların xalqa istər əxlaqi, istərsə də ictimai-
siyasi təsiretmə qüdrətinə malik böyük nüfuz sahibi olduqlarını
nəzərə alaraq, onların şəxsiyyətlərinin və yaradıcılıqlarının araş
dırılmasının vacibliyini göstərmişdir. Müəllifin aşıqlar və dər
vişlər barəsindəki mülahizələri də diqqətçəkicidir. Aşıqların xal
qa daha yaxın, onlara bağlı olduğunu, nəsillər dəyişsə də, onların
yaratdıqlarının ağızdan-ağıza keçərək yaşadığını qeyd edən
müəllif yazır: “Müxtəlif dövrlərdə yaşayan, türk millətinin müx
təlif şöbələrinə mənsub bulunan bu fitri şairlər xalqın sürur və kə
dərini tərənnüm etdikləri kimi əxlaqi, ictimai həyatına da təsir
icra etməkdən hali qalmamışdırlar. Əskidən bəri türk ölkələrini
köy, qəsəbə, şəhər, köçəbə ellər və uluslarında qapı-qapı gəzib
dolaşan, qəhvəxana, ictimagah, düyün yerləri, təziyə məclis
lərində, bayram günlərində xalqı əyləndirən biri digərinə zidd iki
sinif vardı: dərvişlər və saz şairləri (aşıqlar). Bunlardan aşıqlar
(saz şairləri) xalqın içindən doğmuş və fitrən zəki olduqlarından
daha hazırcavab, cəsur, daima ruha zövq verici nüktəli cümlə
lərilə xalqın ruhunu oxşarlardı. Vəfat edənlərin xatirələri, şeirləri,
zərif sözləri əsrlərcə nəsildən nəslə intiqal edərək xalqın içində
yaşayırdı. Dərvişlərin saxta ciddiyyətlərinə tariz üçün məclislərdə
ilk söylədikləri: “Aşıq deyir dəm olsun, dərviş deyir, qəm olsun”,
- cümləsi olur” (148, s. 55).
Ozan-aşıq sənətinin təşəkkülü, inkişafı və dünya mədəniy
yətinə təsirilə bağlı mühacirətdə tədqiqat aparanlar arasında Oh-
məd Cəfəroğlunun fəaliyyəti xüsusilə təqdirəlayiqdir. Alim həm
qopuzun yaranma tarixi, yayılma arealı, həm də ayrı-ayrı aşıqların
həyatı və yaradıcılığı ilə bağlı tədqiqatlar aparmış, onların əsər
lərini toplayaraq tərtib etmiş, nəşrinə və təbliğinə nail olmuşdur.
Belə ki, Ə.Cəfəroğlunun
Ankarada nəşr edilən “Ülgü” məc
muəsində 1936-cı və 1937-ci illərdə yayınlanmış olan “Cahan
ədəbiyyatında türk qopuzu” məqaləsi sərlövhədən də göründüyü
kimi təkcə türklərin deyil, bir sıra dünya xalqlarının musiqi
alətləri, onların yaranma tarixi və istifadə məqamlarının araş
dırılması baxımından mühüm əhəmiyyətə malikdir.
35
Bu tədqiqatında Əhməd Cəfəroğlu ilk növbədə “qopuz”
kəlməsinin etimologiyası və müxtəlif türkdilli etnoslarda onun
tələffüz fərqlərini araşdırmış, eyni zamanda bu alətin yaranma
tarixini müəyyənləşdirməyə çalışmışdır. “Tukiyu türklərinin mu
siqiyə fövqəladə düşkünlük göstərdiklərini, böyük bir həvəslə
kişilərin “Hyupi” adlı bir musiqi alətini çaldıqlarını, qadınların
isə ’’Çəlik çomaq” oynamağı sevdiklərini Çin mənbələrindən öy
rənirik” (97, s.204), - yazan m üəllif əslində həmin alətin qopuz
olduğunu və Çin tələffüzündə belə səsləndiyini ehtimal etmişdir.
Qopuzu ərəblərin uduna bənzədən Mahmud Kaşğarlının onunla
eyni kökdən yaranan “kobzamak, kobzalmak, kobzatmak, ko-
buzluk, qopsalmaq” sözlərini də “Divanü-lüğat-it türk” əsərində
verməsinə, eyni zamanda bu kəlmənin Pozdneyevin nəşr etdirdiyi
“Çin-monqol lüğəti”ndə “Hou-kou-eul - hou-po-tseu” kimi şərh
olunmasına və s. istinadən tədqiqatçı mülahizələrini dəqiqləşdir
mişdir.
Mühacir alim Pelliotun nəşr etdirdiyi və “ ... şahzadənin
fövqəladə gözəl qopuz çalıb şərqi söylədiyi nəql edilməkdə” (97,
s.207) olan qədim mətnlərə əsasən qopuzun ilk olaraq uyğurlarda
yarandığını müəyyənləşdirmişdir.
Qopuzun çox sadə bir formada yaradıldığını, sonradan
təkmilləşmiş başqa şəkillərinin meydana gəldiyini bildirən Əh
məd Cəfəroğlu onların bir neçəsinin təsvirini vermiş, bu musiqi
alətinin müşayiətinin şaman türklərinin ayinlərinin icrasında
əvəzedilməz bir rolu olduğunu qeyd etmişdir: “Şaman baksılar
ruhi həyəcanlara qapılaraq, ayinlərinə daim musiqi müşayiətilə
qısa şərqilərlə başlardılar... Nəhayət, sanki bir institut şəklini alan
bu şaman ayinləri baksıları şair səviyyəsinə yüksəltdiyi kimi
musiqişünas dərəcəsinə də çıxara bilirdi. Bundan dolayıdır ki,
türk qəbilələrində şaman həm şair, həm musiqişünas, həm də
şamandır” (97, s. 206).
Məqaləsində müəllif qopuzun türk milli-mənəvi dirçəlişin-
dəki rolunu yüksək qiymətləndirmiş, bu alətin davuldan əvvəl
şaman duaları zamanı əsrarəngiz, magik bir təsirindən bəhs
36
etmişdir: “...ibtidai türk ictimai həyatında şairlik, musiqişünaslıq
və kahinlik kimi üç mühüm sənətin icraatının həp baksılar üzə
rində olduğu nəzər-diqqətə alınarsa, bu sənətin o çağlarda davul
dan çox qopuzla qabili icra olacağına şübhə yoxdur. Zira şair və
şərqi kimi yüksək bir sənət ancaq qopuz ahəngi ilə yerinə yetirilə
bilər” (97, s.206).
Bundan əlavə, qopuzun insanlara ruh yüksəkliyi, cəsarət
əzmi, mübarizlik aşıladığını, hərb sənətilə çox bağlı olduğunu,
hətta “... bir çox qopuzçular sırf ordunu hərbə və zəfərə təşvik
etdikləri üçün düşmən ordusu tərəfindən rəsmən edam edilmiş
dirlər” (97, s.214), - yazan müəllif bu alətin dünya mədəniyyətinə
ciddi təsir göstərdiyini bildirməkdədir
Tədqiqatçı uyğur, qıpçaq, Anadolu, Türküstan, qırğız və
başqa türkdilli xalqlarla yanaşı, onların dünyanın müxtəlif guşə
lərinə səpələnərək məskunlaşdığı Moldaviya, Macarıstan, Rumın-
ya, Misir, Suriya, Almaniya, Çexiya, Rusiya, Ukrayna, Litva, Bal
kan, Polşa (Lehistan), hətta Afrikada qopuz, həmçinin onun
təsirilə yaranan musiqi alətləri və xalq ədəbiyyatı örnəkləri haq
qında məlumat vermiş, bu qədim alətin yayıldığı coğrafi arealı
müəyyənləşdirmiş, onların hər birini müəyyən qədər təhlilə cəlb
etmiş, müqayisələr aparmışdır. Beləliklə, türk milli kültüriinün
dünya coğrafiyasındakı ölçüləri bu tədqiqatda aşkarlanmışdır.
Maraqlıdır ki, Əhməd Cəfəroğlu müxtəlif Osmanlı mənbə
lərində, türk şairlərinin əsərlərində adı dəfələrlə keçən qopuzun
Azərbaycan sahəsindəki mövqeyilə bağlı əlində tutarlı bir dəlil
olmadığını bildirməkdədir: “Anadolu üçün pək təbii olan qopuza
azəri sahəsində təsadüf edə bilmirik. Yalnız “Dədə Qorqud”un
azəri türk şivəsində yazıldığı nəzər-diqqətə almarsa, bu alətin bu
türk mühiti üçün də yabançı olmaması lazım gəlməkdədir. Nə
yazıq ki, hələləik bu xüsusda yeni bir şey söyləməkdən uzağıq”
(97, s. 215).
Xatırladaq ki, dosent Nizami Xəlilov “Aşıq sənətinin
təşəkkülü” adlı əsərində qopuzla bağlı araşdırma apararkən, Əh
məd Cəfəroğlunun “Cahan ədəbyyatında türk qopuzu” adlı tədqi-
37