Aydin talibzadə
Yüklə 2,19 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Epiloq və ya nekroloq əvəzi: 1985-ci il yanvarın 28-də saat 12-yə qalmış Mehdi Məmmədov işıqlı dünyaya “əlvida” dedi. O
- Minlərlə bakılı Mehdi Məmmədovla vidalaşmağa gələrək sovet səhnəsinin görkəmli xadiminə ehtiramını bildirirdi. Matəm melodiyasının sədaları altında M.Ə.Məmmədovun
- Bu dəfə, həqiqətən, bitdi. Qapıları qapadın və Mehdi üçün ağlamayın! Titan getdi... “BİR NƏFƏSDİR BU SÜRƏKSİZCƏ HƏYAT
______________Milli Kitabxana_______________ 346 Çünki məhz teatr aləmi elə bir dünyadır ki, gerçək həyatda mümkün olmayanları gerçəkləşdirir. Mehdi Məmmədovun rejissurası K.S.Stanislavski “sistem”indən total teatra doğru bir sənət yolunu özündə qapsayır. Burada teatr mədəniyyətinə aid heç nə çıxdaş edilmir: hər şey məqbuldur; təki ilgiləndirmək, təsir etmək qüvvəsinə malik olsun. Odur ki, onun tamaşalarından Avropa teatrının və bizim milli teatrın tarixi və estetikası boylanır. Ol səbəbdən Mehdi səhnədə nə qurubsa, kitab səhifələrində nə yazıbsa, onların hamısı ustad dərsləridir. Mən qorxuram ki, bütün bunları bir-bir rezüme kimi dedikcə təzədən alışıb bir monoqrafiya yazım. Həqiqətən, Mehdi yaradıcılığı ucsuz-bucaqsız dəniz kimidir. Nə qədər üzürsən, sahil yenə görünmür ki görünmür. 1983-cü ildə Mehdinin daha iki kitabı mətbəələrdən köşklərə, dükanlara daşınır: “Onun sənət ulduzu”, və bir də “Acı fəryadlar, şirin arzular”. Bu qədər qüvvəni, enerjini Mehdi haradan tapırdı? Tamaşalar qururdu, radio və televiziya verilişlərində ssenarist və aparıcı kimi iştirak edirdi, dərs deyirdi, kitab yazırdı... Mən söyləyəndə ki, milli teatr mədəniyyətində Mehdi Məmmədov İntibah adamı olub, heç də yanılmıram və heç nəyi də şişirtmirəm. Bu insanda İntibah şəxsiyyətləri üçün xarakterik bir universallıq vardı. Və bu Mehdinin hər işində özünü görükdürürdü. Amma onun şəxsiyyətində kükrəyən İntibah həmişə maarifçiliklə cilovlanırdı, maarifçiliklə dialoqa girirdi. Və bu situasiyada Mehdi bilmirdi ki, nəyə üstünlük versin; bilmirdi ki, nə ona daha yaxındır. Bax, elə bu da Mehdinin iç dünyasının “müəmma”sı idi. Elə bir müəmma ki, onun sənətkar şəxsiyyətinin cazibəsini artırırdı, toplumda Mehdi fenomeninə olan marağı şiddətləndirirdi. Mehdi İntibah şəxsiyyəti kimi davranırdı, maarifçi kimi mühakimə yürüdürdü, maarifçi kimi düşünürdü. Onun həyatının son akkordları da dediklərimə bir sübut... ______________Milli Kitabxana_______________ 347 1983-cü ildə Mehdi Məmmədov məşğulluq səviyyəsinin həddən artıq olmasına baxmayaraq, yaşının 68 (pasporta görə 65) olmasına baxmayaraq, sanki özünə aşırı inam hissini nümayiş etdirərək, gənclik şövqü, gənclik ehtirası nümayiş etdirərək bir daha evlənir, rejissorluq kafedrasının cavan laborant xanımlarından biri ilə ailə qurur. 1984-cü ildə isə bu nigah Mehdiyə dördüncü oğul övladını hədiyyə eləyir: cahana Mehdinin sonbeşiyi Vüqar gəlir. Tamam! Pərdə! İşıqları söndürün! Bundan o yanası önəmli deyil! *** Epiloq və ya nekroloq əvəzi: 1985-ci il yanvarın 28-də saat 12-yə qalmış Mehdi Məmmədov işıqlı dünyaya “əlvida” dedi. O, bərbərxanada əyləşib öz növbəsini gözləyirdi. Hm... hansı növbəni? Axı ölmək üçün də növbə mövcuddur. Olmaq ölüm növbəsində yaşamaq deməkdir. Mehdi saçını vurdurmaq üçün növbə gözləyirdi: əvəzində ölüm gəldi. Ölmək növbəsi səhər qəzetlərini vərəqləyən Mehdiyə yetişmişdi. O, qəfildən ayağa qalxdı, ürəyini tutub dərin bir “ah” çəkdi və... Mehdinin ruhu bədənindən ayrılıb göylərə uçdu. Nə gözəl, nə rahat, nə xoşbəxt bir ölüm... ağrısız, əzabsız, dərdsiz... bir saniyə içində... Xalq arasında bu cür vəfat eləmiş şəxsə “əməli-saleh”, yəni əməli yaxşı adam deyirlər. Bir də onu deyirlər ki, Allah yalnız öz sevimli bəndələrinə belə ölüm göndərir. Təbii ki, mifdir, amma həqiqəti də var. Mən eşitmişəm ki, Mehdinin qardaşları da beləcə, evdən kənarda dünyalarını dəyişiblər. Mehdinin oğlu Elçin də öz qapılarının ağzındaca ürəyini tutmuşdu və keçinmişdi. Allah hamısına rəhmət eləsin. 1985-ci il yanvarın 29-u və 30-da Azərbaycanın, istisnasız, bütün qəzetlərində nekroloqlar, 31-i isə “Son mənzilə” adlı yazılar dərc olunur: “Yanvarın 30-da Azərbaycan paytaxtının zəhmətkeşləri sovet teatr sənətinin görkəmli xadimi, SSRİ xalq artisti, Respublika Dövlət mükafatı lauteatı, sənətşünaslıq doktoru, professor Mehdi Əsədulla oğlu Məmmədovu son mənzilə yola saldılar. M.Əzizbəyov adına Akademik Dram Teatrı matəm libasına bürünmüşdü. Diqqətəlayiq sənətkar bu teatrın səhnəsində uzun illər ərzində quruluşçu rejissor və aktyor ______________Milli Kitabxana_______________ 348 kimi çıxış etmişdir. Mərhumun cənazəsi hündür postament üzərinə qoyulmuşdu. Bir sənətkar və alim kimi onun layiq görüldüyü Oktyabr İnqilabı, Qırmızı Əmək Bayrağı ordenləri, çoxsaylı medallar al məxmər balışların üstünə düzülmüşdü... Minlərlə bakılı Mehdi Məmmədovla vidalaşmağa gələrək sovet səhnəsinin görkəmli xadiminə ehtiramını bildirirdi. Matəm melodiyasının sədaları altında M.Ə.Məmmədovun cənazəsi teatrın binasından çıxarıldı. İzdiham Fəxri xiyabana yollandı... Cənazə qəbrə endirildi. Məzarın üstünə çoxlu gül- çiçək düzüldü”. 262 Bu dəfə, həqiqətən, bitdi. Qapıları qapadın və Mehdi üçün ağlamayın! Titan getdi... “BİR NƏFƏSDİR BU SÜRƏKSİZCƏ HƏYAT, BİR NƏFƏS!.. GETDİMİ GƏLMƏZ... HEYHAT!” Yüklə 2,19 Mb. Dostları ilə paylaş:
|