152
kampaniyanın nəticəsi idi. Yəni, almanlarla yerli əhali arasında münaqişələr
əvvəlki dövrlərdə də baş verirdi, lakin bu məsələnin mətbuata çıxarılması təbii ki,
siyasi xarakter daşıyırdı və rəsmi hökumət orqanlarının birbaşa dəstəyi ilə həyata
keçirilirdi.
XIX əsrin 80-ci illərindən 1917-ci ilə qədər Rusiyada nəşr edilən əsərlərin
böyük əksəriyyətində almanlar «amansız», «qaniçici», «təkəbbürlü», ətraf xalqlara
həqarətlə yanaşan kimi göstərilmişdir ki, bu da həmin dövrdə çarizmin apardığı
«alman elementinin məhdudlaşdırılması», «alman zülmünə qarşı mübarizə»
siyasətinin, imperiyada aparılan antialman təbliğatının nəticəsi idi. Çar hökuməti
almanların onları əhatə edən xalqlarla münasibətlərini çərçivəyə salmağa,
almanları təcridolunmuş şəkildə saxlamağa çalışsa da, qarşılıqlı mədəni, iqtisadi
əlaqələr mövcud idi və bu baxımdan kolonistlərlə Qafqaz xalqları arasında mövcud
olan həqiqi münasibətlər böyük maraq doğurur.
Qeyd etmişik ki, Qafqazda yaranan alman koloniyalarının əhəmiyyətli
hissəsi tarixən azərbaycanlıların məskunlaşdığı ərazilərdə yaranmışdı və çar
hökumət dairələrinin məhdudiyyətlərinə baxmayaraq, almanlar və azərbaycanlılar
arasında iqtisadi, mədəni əlaqələr formalaşmışdı.
Almanların azərbaycanlılarla münasibəti məsələsinə bir sıra əsərlərdə
toxunulub və verilən qiymətlər bitərəfliliyi ilə seçilir. Məsələn, Almaniyalı tarixçi
Eva Mariya Aux Cənubi Qafqaz almanlarının tarixinə həsr etdiyi əsərlərində 100
illik azərbaycanlı-alman qarşılıqlı münasibətlərinə ümumi qiymət verərək qeyd
edir ki, «XX əsrin əvvəllərinə kimi alman kolonistlərinin həyati məsələsi
müsəlman əhalisinin koloniyalara basqınlarının qarşısının alınması olub»
84
.
Yaxud Azərbaycanda çap olunmuş bir sıra əsərlərdə azərbaycanlı-alman
münasibətlərinə aydınlıq gətirilmir. Demək olar ki, onların hamısında müəlliflər bu
münasibətlərə sistemli yanaşmamışlar. Bu baxımdan T.Axundovanın mövqeyi
daha səciyyəvidir. Müəllif öz monoqrafiyasında etnik münasibətlər məsələsinə
toxunur və qeyd edir ki, almanlar təcridolunmuş vəziyyətdə yaşayırdılar və əsərin
bir sıra yerlərində azərbaycanlılarla mövcud münasibətlərin konflikt xarakterli
olması söylənilir
85
. Əsərdə 1826-cı il Gəncə üsyanı ilə bağlı çətin sosial vəziyyətə
düşmüş kolonistlərin yerli əhalinin evlərində yerləşdirilməsi
və bir neçə ay burada
yaşadıqları haqqında məlumat verən müəllif «yerli əhali» dedikdə, konkret olaraq
kimləri nəzərdə tutduğuna aydınlıq gətirməmişdir. Bu çox prinsipial məsələdir,
çünki bir sıra müəlliflər, kolonistlərin yaxşı münasibətdə olduğu «yerli əhali»
dedikdə, erməniləri nəzərdə tuturlar. Tədqiqatçı T.Hümbətova öz kitabında
almanların Yelizavetpolda «yerli əhali»nin evində sığınacaq tapmasını belə şərh
edir: «9 noyabr 1826-cı il tarixdə Yelenendorf koloniyası düşmən tərəfindən
darmadağın edildi. Onlardan 70 nəfər öldürüldü, 150 nəfər əsir düşdü. Qalanları isə
Yelizavetpola qaçdı və erməni əhalisinin yanında sığınacaq tapdı».
86
T.Hümbətovanın fikrincə, yerli əhali — yəni azərbaycanlılar ruslara, Rusiyaya