155
sahiblərinə, ordudan yayınanlara, keçmiş cinayətkarlara, müxtəlif xroniki
xəstəliklərə tutulanlara rast gəlmək olardı.
İlk yaşayış evlərini də almanlar azərbaycanlıların köməyi ilə tikmişdilər ki,
onun yarısı torpaqda yerləşirdi. Bu cür yaşayış evini almanlar russayağı
«zemlyanka» və yaxud azərbaycanca «yurt» adlandırırdılar. Sonralar, XIX əsrin
ikinci yarısında almanlar qotika stilində daş evlər tikəndə də, yerli memarlıq
elementlərindən də istifadə edirdilər
94
.
Yeni coğrafi şəraitdə düzgün qidalanma böyük əhəmiyyət kəsb edirdi və
təbii ki, yüzillərin sınağından çıxmış yerli mətbəx bu baxımdan daha rasional idi.
Almanlar azərbaycanlılarla ünsiyyət qurdular, Azərbaycan milli xörəklərini
hazırlamağın sirlərini öyrəndilər. «Dolma», «bozbaş», «lülə-kabab», «aş» və sair
Azərbaycan milli yeməkləri alman əhalisinin gündəlik qida rasionuna daxil oldu
95
.
Baxmayaraq ki, 1865-ci ildə Todan kəndində yaşayan almanlar İsveçrə
pendiri hazırlayıb bütün Cənubi Qafqazı bu məhsulla təchiz edirdilər, özləri
hazırlama texnologiyasını azərbaycanlılardan öyrəndikləri «motal-pendirə» daha
çox üstünlük verirdilər.
Çar hökumət orqanları məskunlaşmanın ilk illərində alman və
azərbaycanlıların yaxın təmasda olmasını arzulayırdı. Bunun əsas səbəbi, bizim
fikrimizcə, xiliaizm ideyalarının yerli əhali arasında yayılmasının qarşısını almaq
məqsədi idi. Bundan başqa, hökumət dairələri yerli əhalinin almanlara «mənfi»
təsir göstərəcəyindən ehtiyatlanırdı. Almanların uzun illər təcrid olunmuş şəkildə
yaşamaları heç də onların yerli xalqın mədəniyyətinə «yuxarıdan aşağı baxma»
kimi qiymətləndirilməməlidir. Sadəcə olaraq, təcrid halda yaşamaq və fəaliyyət
göstərmək — bu rəsmi dairələrin apardığı siyasətin nəticəsi idi. Bu fikrin
doğruluğuna şübhə qalmaması üçün 1857-ci ildə qəbul edilmiş «İmperiyadakı
xarici koloniyaların Nizamnaməsi»nə diqqət yetirmək çox vacibdir
96
. Bu
Nizamnamədə alman koloniyalarının daxili həyatının bütün məsələləri öz əksini
tapmışdı. Qaydalar o qədər sərt idi ki, kolonist Şultsun icazəsi olmadan koloniyanı
tərk edə bilməzdi. Ailə və məişət məsələlərində ciddi olmaq, yeni tanışlıq əlaqələri
qurmamaq, özgələrlə ünsiyyətə girməmək və s. kimi qadağalar mövcud idi.
XIX əsrin ikinci yarısında almanlar yavaş-yavaş təcrid olmadan yaxa
qurtarmağa başladılar. Bu onunla izah olunur ki, 1871-ci il çar II Aleksandrın
fərmanı ilə Cənubi Qafqazda yaşayan bütün kolonistlər ümumi
idarəetmə sisteminə
tabe etdirildilər və «kolonist» statusunu itirərək kəndlilərlə eyniləşdirildilər.
97
Faktiki olaraq koloniya hələ də bir vahid kimi saxlansa da, artıq əvvəlki
koloniyadaxili sərt qaydalar bir qədər yüngülləşmişdi.
Alman-azərbaycanlı münasibətlərinin dərinləşməsinə xidmət edən ikinci bir
faktor - bu Rusiyada 1860-1870-ci illər burjua islahatlarından sonra kapitalist
münasibətlərinin inkişafıdır. Həyatın tələbindən irəli gələn iqtisadi inteqrasiya
prosesləri hər iki xalqın yaxınlaşmasına, onlar arasında mədəni əməkdaşlığın
intensivləşməsinə təkan verdi. İqtisadi sahədəki yeniliklər alman və