Azərbaycan Respublikası Kənd Təsərrüfatı Nazirliyi Aqrar Elm Mərkəzi



Yüklə 5,01 Kb.
Pdf görüntüsü
səhifə148/163
tarix03.05.2018
ölçüsü5,01 Kb.
#41094
1   ...   144   145   146   147   148   149   150   151   ...   163

 
 
 
      1984-cü  ildə  Ouds  [115]  aqreqatın  iyerarxiya  nəzəriyyəsinin  çox  mühüm  modifikasiyasını  təklif 
etmişdir.  Aqreqatın  iyerarxiya  modelində  aqreqasiya  prosesinin  ardıcıl  getdiyi  fərz  olunur.  Yəni, 
əvvəlcə  sərbəst  mikroaqreqatlar  formalaşır,  sonra  onlar  makroaqreqatın  əmələgəlməsində  struktur 
blokları  rolunu  oynayırlar.  Yeni  modifikasiyada  isə  fərz  olunur  ki,  bitki  kökləri  və  göbələk  hifləri 
makroaqreqatları  bir  yerdə  saxlayaraq  onun  daxilində  mikroaqreqatın  formalaşması  üçün  nüvə  əmələ 
gətirir.  Belə  ki,  bitki  kökləri  və  göbələk  hifləri  dinamik  birləşdirici  maddələr  olduğundan,  onlar  qısa 
müddət  ərzində  tərkib  hissələrinə  parçalanırlar.  Bu  hissələr  parçalanma  prosesinin  məhsulu  olan  bitki 
təbiətli üzvi-yapışqan  maddə ilə örtülərək gil kristal  hissəcikləri  formasını alır ki, bu da makroaqreqat 
daxilində  mikroaqreqatın  formalaşmasına  zəmin  yaradır.  Bəzi  torpaqlar  üçün  digər  aqreqasiya 
mexanizmləri Cədvəl 1-də göstərilmişdir.      
                                                                                                                        
Torpaqlarda əsas aqreqatəmələgəlmə mexanizmləri [52] 
Cədvəl 1. 
Torpaq 
Mexanizm 
Ədəbiyyat 
Gilli 
Aqreqatəmələgəlmə prosesində humus və digər üzvi birləşmələrin 
təsirindən torpağın üzvi maddəsi (SOM) “sement” və ya “yapışqan” 
rolunu oynayır. 
[128] 
Gilli 
Üzvi maddə gil və qum hissəcikləri arasında qorunur. Gil his-
səciklərinin səthi ilə mikrobioloji proseslərə dayanıqlı üzvi-mineral 
hissəciklərin qarşılıqlı cazibəsi torpağın üzvi karbonunun (SOC) 
qorunmasını təmin edir. 
[76] 
Lilli-gillicəli 
Gil hissəciyi (CP)-polivalent metal (PM)-üzvi maddə (OM) 
kompleksinin qarşılıqlı təsiri nəticəsində əmələ gələn < 0.002 mm 
mikrostruktur hissəciklərin birləşməsindən yaranan mikroaqreqatlardan 
makroaqreqatlar formalaşır. 
[71] 
Narın-qumsal- 
gillicəli 
Gilli minerallar makroaqreqatları formalaşdırır. Üzvi 
 maddələr  gil, lil və qum hissəcikləri ilə mikroaqreqatlar 
 arasında birləşdirici vasitə rolunu oynayaraq makroaqreqatları 
 formalaşdırır. 
[83] 
Narın-qumsal-
gillicəli 
Karbonla (C) zəngin dayanıqlı üzvi maddələr sərbəst ilkin his-səcikləri 
mikroaqreqatlarda birləşdirir, sonra müvəqqəti və qısamüddətli amillərin 
təsiri nəticəsində mikroaqreqatlardan makroaqreqatlar formalaşır.  
[156] 
Narın-qumsal-
gillicəli və 
gilli 
Bitki kökləri və göbələk hifləri > 0.25 mm makroaqreqatlara daxil olaraq 
onlara dağıdıcı təsir göstərir və nəticədə 0.02-0.25 mm mikroaqreqatlar 
formalaşır, sonra < 0.02 mm hissəciklər əmələ gələnə qədər üzvi C 
molekulları ilə kompleks birləşmələr yaranır. 
[115] 
Gillicəli 
Makroaqreqat daxilində dayanıqlı və C ilə zəngin xüsusi üzvi maddə 
(POM) ən böyük mikroaqreqatlarda (0.053-0.106 mm) kompleks 
birləşmə əmələ gətirməklə onları formalaşdırır. 
Mikroaqreqatlar makroaqreqatlardan fərqli olaraq üzvi karbonun 
uzunmüddətli qorunmasını təmin edir. 
[51] 
Narın-qumsal-
gillicəli 
Mikroblar bitki və kök qalıqlarında məskunlaşaraq > 0.25 mm 
makroaqreqatları formalaşdırır, sonra tədricən 0.02-0.25 mm stabil 
mikroaqreqatlar əmələ gəlir. Bu mikroaqreqatlar CP-OM kompleksi 
vasitəsilə < 0.02 mm sərbəst stabil mikroaqreqatları formalaşdırır. 
[79] 
Gillicəli 
C ilə zəngin yeni qalıqlar makroaqreqatları formalaşdırır, sonra 
maroaqreqatlar daxilində mikroaqreqatların əmələ gəlməsi 
 üçün aqreqatlararası POM rolunu oynayır və zaman keçdikcə növbəti 
makroaqreqasiya tsikli üçün sərbəst mikroaqreqatları formalaşdırır. 
[142] 
Gillicəli 
“No-till” becərmədə makroaqreqatlarda ümumi karbonun miqdarı 
yüksək olur, lakin C mikroaqreqatlar daxilində uzun-müddətli qorunur. 
“No-till” becərmə ilə müqayisədə adi becərmədə torpağın şumaltı 
qatında ümumi və yeni karbonun miqdarının yüksək olmasına 
baxmayaraq onun qorunma müddəti az olur. 
[53] 


 
 
 
      Aqreqat  iyerarxiyası  modelinin  və  onun  modifikasiyasının  təklif  olunduğu  dövrdən  başlayaraq 
aqreqasiya nəzəriyyəsinin növbəti inkişaf mərhələsi müasir dövr hesab olunur. Çoxsaylı tədqiqatlar 
nəticəsində müasir aqreqasiya nəzəriyyəsi təkmilləşdirilərək inkişaf etdirilməkdədir [5; 27; 35; 44; 
46;  51;  53;  61;  79;  92;  93;  96;  109;  114;  139;  142;  144;  151;  155;  157].  E.T.  Elliot  [73]  aqreqat 
iyerarxiyası  modelini  Cənubi  Amerikanın  çəmən  torpaqlarında  yoxlayaraq  onu  kənd  təsərrüfatı 
istifadəsində olan torpaqlarda üzvi maddənin azalmasını izah etmək üçün tətbiq etmişdir. Nəticədə, 
SOM vasitəsilə mikroaqreqatların birləşməsi ideyasına əsaslanaraq o, yeni fərziyyə irəli sürmüşdür: 
mikroaqreqatlarla  müqayisədə  makroaqreqatlarda  labil  üzvi  maddə  daha  çoxdur  və  torpağın  kənd 
təsərrüfatında  istifadəsi  zamanı  makroaqreqat  daxilində  mikroaqreqatları  birləşdirən  üzvi  maddə 
itirilir.  Bu  fərziyyə  becərmə  zamanı  torpağın  dağılmasını,  aqreqasiyanın  azalmasını  və  labil  üzvi 
maddənin itirilməsini bilavasitə izah edir.   
      XX  əsrin  sonu  XXI  əsrin  əvvəllərindən  başlayaraq  aqreqasiya  məsələlərində  xüsusi  üzvi 
maddəyə  (POM)  və  onun  amfifillik  xüsusiyyətlərinə  maraq  artmaqdadır.  Tədqiqatlar  nəticəsində 
müəyyən edilmişdir ki, aqreqatın tərkibi və xassələri onun səthindən mərkəzinə doğru dəyişir. Yəni 
aqreqatın  tərkibi  və  xassələri  radial  istiqamətdə  anizotropdur  və  ya    qeyri-bircinsdir.  Təcrübələr 
nəticəsində aqreqatın səthində aerob, daxilində (mərkəzində) isə anaerob proseslərin getməsi təsdiq 
edilmişdir. POM-un anaerob şəraitdə əmələ gəlməsi fərz olunur. O, gil mineralları və mikrobioloji 
komponentlərlə qarşılıqlı təsirdə olaraq nüvə kimi formalaşır, nəticədə mikro- və makroaqreqatların 
əmələgəlməsinə şərait yaranır. R. Lal [103] bəzi tədqiqatların nəticələrinə əsaslanaraq [45; 58; 73; 
80; 110] aqreqasiyanın POM-nüvə modelinin sxemini vermişdir (Şəkil 7).   
      Y.V.  Şein  [40;  41]  SOM-un  hidrofob  və  hidrofil  hissələrinin,  torpağın  hidrofil  mineral 
matrisasının qarşılıqlı əlaqəsinə əsaslanan üzvi-amfifil aqreqasiya modeli    təklif etmişdir (Şəkil 8). 
Bu  modeli  ətraflı  şərh  edək.  Amfifillik  təbii  üzvi  maddələrə  xas  olan  xüsusiyyətdir.  Onlar  həm 
hidrofil (suyu cəzb edən, polyar), həm də  hidrofob  
(suyu itələyən,  qeyri-polyar) xassələrə malikdirlər. Başqa sözlə desək, amfifillik üzvi 
maddələrin  tərkibində  həm  polyar,  həm  də  qeyri-polyar  qrupların  və  ya  hissələrin  olması  ilə 
əlaqədardır.  
      Torpağın mineral komponenti hidrofil olduğundan hidrofob səthlərin formalaşması üzvi maddə 
ilə  əlaqədardır.  Məlum  olduğu  kimi  torpağın  üzvi  komponenti  mürəkkəb  quruluşlu 
makromolekullar  qarışığından  ibarət  amfifil  maddədir  [31;  121;  108].  Üzvi-mineral  hissəciklərin 
səthinin  hidrofobluğu  onların  bir-biri  ilə  hidrofob  qarşılıqlı  təsirindən  asılıdır.  Hissəciklərarası 
fəzada humus maddəsinin polyar qrupları olduqda bu molekullar mineral matrisanın səthi ilə, qeyri-
polyar  qruplar  isə  bir-biri  ilə  hidrofob  qarşılıqlı  təsirdə  olur.  Amfifil  xassəli  humus  maddəsinin 
iştirakı və qarşılıqlı təsir nəticəsində öz aralarında hidrofob əlaqələrlə birləşən gil hissəciklərindən 
ibarət suyadavamlı torpaq aqreqatı yaranır. Odur ki, üzvi-amfifil aqreqasiya modelində fərz olunan 
mexanizm  aşağıdakından  ibarətdir:  torpağın  amfifil  üzvi  maddəsi  özünün  hidrofil  hissələri  ilə 
mineralların hidrofil səthlərinə möhkəm birləşəcəkdir. Üzvi molekulların hidrofob hissələri isə əks 
vəziyyət  alaraq  hissəciklərarası  fəzaya    istiqamətlənəcəklər.  Aqreqat  daxilində  anaerob  şəraitdə 
formalaşan hidrofob üzvi maddə POM-a ekvivalentdir.  
      Humus maddəsi, mikroorqanizmlər, torpaq faunası, bitki kökləri və strukturəmələgəlmə. 
Müasir  torpaqşünaslıqda  humus  maddəsinin  torpaq  strukturunun  və  ümumiyyətlə  münbitliyin 
inteqral göstəricisi olması təsdiq edilmiş faktdır. Humusun öyrənilməsinin 200 ildən artıq bir dövrü 
əhatə etməsinə  baxmayaraq  o,  yenə  də  mürəkkəb  və  sirli  maddə  olaraq  qalmaqdadır  [11;  26;  31; 
108; 111; 149]. Humus maddəsinin əmələ gəlməsi və ya humifikasiya – üzvi maddələrin çevrilməsi 
prosesi  olub  miqyasına  görə  fotosintezdən  sonra  ikinci  yerdə  durur.  İldə  fotosintez  nəticəsində  ~ 
50·10
9
  t  atmosfer  karbonu  birləşir,  Yer  səthində  canlı  orqanizmlərin  məhv  olması  nəticəsində  ~ 
40·10
9
  t  karbon  əmələ  gəlir.  Orqanizm  qalıqlarının  bir  hissəsi  CO
2
  və  H
2
O-ya  qədər  minerallaşır, 
qalanı  isə  humus  maddəsinə  çevrilir.  İldə  humifikasiya  prosesinə  orta  hesabla  ~  1.6·10
9
  t  karbon 
cəlb olunur. 
 
 
 


Yüklə 5,01 Kb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   144   145   146   147   148   149   150   151   ...   163




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©genderi.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

    Ana səhifə