Aqreqat iyerarxiyası modelinin və onun modifikasiyasının təklif olunduğu dövrdən başlayaraq
aqreqasiya nəzəriyyəsinin növbəti inkişaf mərhələsi müasir dövr hesab olunur. Çoxsaylı tədqiqatlar
nəticəsində müasir aqreqasiya nəzəriyyəsi təkmilləşdirilərək inkişaf etdirilməkdədir [5; 27; 35; 44;
46; 51; 53; 61; 79; 92; 93; 96; 109; 114; 139; 142; 144; 151; 155; 157]. E.T. Elliot [73] aqreqat
iyerarxiyası modelini Cənubi Amerikanın çəmən torpaqlarında yoxlayaraq onu kənd təsərrüfatı
istifadəsində olan torpaqlarda üzvi maddənin azalmasını izah etmək üçün tətbiq etmişdir. Nəticədə,
SOM vasitəsilə mikroaqreqatların birləşməsi ideyasına əsaslanaraq o, yeni fərziyyə irəli sürmüşdür:
mikroaqreqatlarla müqayisədə makroaqreqatlarda labil üzvi maddə daha çoxdur və torpağın kənd
təsərrüfatında istifadəsi zamanı makroaqreqat daxilində mikroaqreqatları birləşdirən üzvi maddə
itirilir. Bu fərziyyə becərmə zamanı torpağın dağılmasını, aqreqasiyanın azalmasını və labil üzvi
maddənin itirilməsini bilavasitə izah edir.
XX əsrin sonu XXI əsrin əvvəllərindən başlayaraq aqreqasiya məsələlərində xüsusi üzvi
maddəyə (POM) və onun amfifillik xüsusiyyətlərinə maraq artmaqdadır. Tədqiqatlar nəticəsində
müəyyən edilmişdir ki, aqreqatın tərkibi və xassələri onun səthindən mərkəzinə doğru dəyişir. Yəni
aqreqatın tərkibi və xassələri radial istiqamətdə anizotropdur və ya qeyri-bircinsdir. Təcrübələr
nəticəsində aqreqatın səthində aerob, daxilində (mərkəzində) isə anaerob proseslərin getməsi təsdiq
edilmişdir. POM-un anaerob şəraitdə əmələ gəlməsi fərz olunur. O, gil mineralları və mikrobioloji
komponentlərlə qarşılıqlı təsirdə olaraq nüvə kimi formalaşır, nəticədə mikro- və makroaqreqatların
əmələgəlməsinə şərait yaranır. R. Lal [103] bəzi tədqiqatların nəticələrinə əsaslanaraq [45; 58; 73;
80; 110] aqreqasiyanın POM-nüvə modelinin sxemini vermişdir (Şəkil 7).
Y.V. Şein [40; 41] SOM-un hidrofob və hidrofil hissələrinin, torpağın hidrofil mineral
matrisasının qarşılıqlı əlaqəsinə əsaslanan üzvi-amfifil aqreqasiya modeli təklif etmişdir (Şəkil 8).
Bu modeli ətraflı şərh edək. Amfifillik təbii üzvi maddələrə xas olan xüsusiyyətdir. Onlar həm
hidrofil (suyu
cəzb edən, polyar),
həm də hidrofob
(suyu itələyən, qeyri-polyar) xassələrə malikdirlər.
Başqa sözlə desək,
amfifillik üzvi
maddələrin tərkibində həm polyar, həm də qeyri-polyar qrupların və ya hissələrin olması ilə
əlaqədardır.
Torpağın mineral komponenti hidrofil olduğundan hidrofob səthlərin formalaşması üzvi maddə
ilə əlaqədardır. Məlum olduğu kimi torpağın üzvi komponenti mürəkkəb quruluşlu
makromolekullar qarışığından ibarət amfifil maddədir [31; 121; 108]. Üzvi-mineral hissəciklərin
səthinin hidrofobluğu onların bir-biri ilə hidrofob qarşılıqlı təsirindən asılıdır. Hissəciklərarası
fəzada humus maddəsinin polyar qrupları olduqda bu molekullar mineral matrisanın səthi ilə, qeyri-
polyar qruplar isə bir-biri ilə hidrofob qarşılıqlı təsirdə olur. Amfifil xassəli humus maddəsinin
iştirakı və qarşılıqlı təsir nəticəsində öz aralarında hidrofob əlaqələrlə birləşən gil hissəciklərindən
ibarət suyadavamlı torpaq aqreqatı yaranır. Odur ki, üzvi-amfifil aqreqasiya modelində fərz olunan
mexanizm aşağıdakından ibarətdir: torpağın amfifil üzvi maddəsi özünün hidrofil hissələri ilə
mineralların hidrofil səthlərinə möhkəm birləşəcəkdir. Üzvi molekulların hidrofob hissələri isə əks
vəziyyət alaraq hissəciklərarası fəzaya istiqamətlənəcəklər. Aqreqat daxilində anaerob şəraitdə
formalaşan hidrofob üzvi maddə POM-a ekvivalentdir.
Humus maddəsi, mikroorqanizmlər, torpaq faunası, bitki kökləri və strukturəmələgəlmə.
Müasir torpaqşünaslıqda humus maddəsinin torpaq strukturunun və ümumiyyətlə münbitliyin
inteqral göstəricisi olması təsdiq edilmiş faktdır. Humusun öyrənilməsinin 200 ildən artıq bir dövrü
əhatə etməsinə baxmayaraq o, yenə də mürəkkəb və sirli maddə olaraq qalmaqdadır [11; 26; 31;
108; 111; 149]. Humus maddəsinin əmələ gəlməsi və ya humifikasiya – üzvi maddələrin çevrilməsi
prosesi olub miqyasına görə fotosintezdən sonra ikinci yerdə durur. İldə fotosintez nəticəsində ~
50·10
9
t atmosfer karbonu birləşir, Yer səthində canlı orqanizmlərin məhv olması nəticəsində ~
40·10
9
t karbon əmələ gəlir. Orqanizm qalıqlarının bir hissəsi CO
2
və H
2
O-ya qədər minerallaşır,
qalanı isə humus maddəsinə çevrilir. İldə humifikasiya prosesinə orta hesabla ~ 1.6·10
9
t karbon
cəlb olunur.