71
hücuma keçib, onlara qalib gələ bilərik‖ təklifini edən və hücumun vaxtını 1519-cu
ilin aprel ayına salan Şah İsmayıla yazılan cavab olduqca gec, 5 ildən sonra, 1524-
cü ilin avqust ayında Səfəvilər sarayına yetişmişdi. Lakin V Karlın ―müştərək
düşmənimiz olan Osmanlı türklərinə qarşı birgə mücadiləyə hazırıq‖ cümləsini
oxumaq Şah İsmayıla qismət deyilmiş. O, 1524-cü ilin may ayının 23-də vəfat
etmişdi.
71
O zaman Osmanlı taxt-tacının da sahibi Sultan Səlim deyildi. O, Şah
İsmayıldan 4 il əvvəl ölmüş, 1520-ci ilin sentyabr ayının 30-dan etibarən şahzadə
Süleyman ―Sultan Süleyman‖ olmuş, imperiyaya başçılıq etməyə başlamışdı.
Sultan Səlimin vəfatından sonra da Osmanlı-Səfəvi münasibətləri
düşməncəsinə olaraq qalmaqdaydı. Şah İsmayıl yalnız 1523-cü ildə Sultan
Süleymana ilk məktubunu yazıb, onu həm taxta cülusu, həm də Rodosu fəth etməsi
münasibətilə təbrik etmişdi.
72
Lakin sultanın əmri ilə rəisül-küttab (baş münşi)
Cövri Çələbi tərəfindən şaha cavab məktubu yazılmışdısa da,
73
münasibət yaxşılaşa
bilmirdi. Hətta, Şah İsmayılın ölümü münasibətilə Gilan hakiminə məktub
yollayan Sultan Süleyman İrana hazırlanan yürüşə bu ölüm hadisəsinin mane
olduğunu (―Ərdəbiloğlu öldü. Məncə, o qəddar zındıqları dəf etmək üçün Şərq
diyarına yürüş etmək fikrindəydim‖), lakin bununla belə tezliklə yürüşün baş
tutacağanı (―İran məmalikinə hücum edəcəyəm, bu işdə o cənabın da köməyi
vacibdir‖) bildirir.
74
I Səlimin vaxtında Azərbaycanı işğal etməyə nail ola bilməyən Osmanlı
Türkiyəsi I Sultan Süleyman (hakimiyyət illəri: 1520-1566) zamanı öz ərazisini
şərq istiqamətində genişləndirmək üçün dəfələrlə cəhd etdi.
75
Səfəvi hökmdarının
yaşının azlığı (Şah Təhmasib taxta çıxarkən 10 yaşında idi. Ş.F.) və Qızılbaş
dövləti daxilində əmirlərin yüksək vəzifələr əldə etmək naminə tez-tez baş verən
qanlı toqquşmaları
76
Azərbaycanın tezliklə Türkiyə ərazisinə qatılması üçün
əlverişli şərait yaratmışdı. Lakin Osmanlı sultanının başı imperiyanın nüfuzunu
Hindistan, Suriya və Misir istiqamətində genişləndirməyə və portuqallara qarşı
mübarizəyə qarışdığı üçün həmin imkandan istifadə olunmadı. Buna baxmayaraq,
hələ öndə 4 böyük hücum dururdu.
Yuxarıda qeyd edildiyi kimi, Sultan Süleyman Osmanlı taxtına çıxdığı ilk
illərdən başlayaraq ―Şərq diyarına‖-Azərbaycana hücum etmək fikrində idi. Bu
məqsədini həyata keçirmək üçünsə hər hansı bir bəhanə lazım idi. Şah Təhmasibə
atasının vəfatından az sonra sultanın olduqca təhdidamiz bir məktubu təqdim
olundu.
*
Şah İsmayılın 1523-cü ildə, gec də olsa Osmanlı sultanının taxta
çıxmasını təbrik etdiyinə baxmayaraq, görünür ki, diplomatik əlaqə saxlamaq
naminə həmin hadisə yeni Səfəvi hökmdarı tərəfindən də alqışlanmalı və hətta
*
Sultanın Gilan hökmdarına yollamış olduğu məktub h. 931-ci ilin ramazan ayında (1525-ci ilin iyul
ayının I yarısında) yazıdığı üçün güman etmək olar ki, Şah Təhmasibə yazılan məktub da təxminən
1525-ci ilin yay aylarında ünvana çatdırılmışdır.
72
Səfəvilərin hərbi cəhətcə onlardan güclü Osmanlılardan asılılığı xüsusi olaraq qeyd
edilməli idi. Şah Təhmasibə gələn məktub təhqiramiz ifadə və hədələrlə dolu idi:
―Nə üçün sarayıma adam göndərib, öz tabeliyini bizə izhar etmədin? Ağlının
nöqsanı mənim yaxın vaxtlarda Şərq diyarına hücum edəcəyimə səbəb olubdur.
Çadırımın təkcə Təbriz və Azərbaycanda deyil, bəlkə də [bütün] İran və Turan
məmləkətlərində qurulması müəyyən edilmişdir‖.
77
Sultan Süleyman bu hədə-
qorxudan sonra Səfəvi şahına hətta döyüşsüz təslim olmağı təklif edir: ―İndi sən
gərək öz xanimanın və məmləkətini taraca vermədən tacını başından çıxarıb,
əcdadın kimi əyninə kətan parçadan paltar geyərək dərvişlik zaviyəsində əyləşəsən.
Fərmanıma cavab göndərib, [əgər] ərsənsə döyüşə hazır olasan‖.
78
Belə sərt yazılmış məktub göndərildiyinə baxmayaraq, Türkiyənin
Azərbaycana hücumu 1534-cü ilə kimi ləngidi. Sultanın hücum barədə qəti qərara
gəlməyinə səbəb iki Səfəvi əmirinin - Noxud Sultan Mosullu (Luristan hakimi
Zülfüqar xan) və Ölmə Təkəlinin (Azərbaycan əmirəl-ümərası) Şah Təhmasibə
xəyanəti olmuşdur. Noxud Sultan h. 934 (m. 1528)-cü ildə Bağdada hücum edib,
oranı öz əlinə keçirmiş və özünün bundan sonra Azərbaycan şahına deyil, Türkiyə
sultanına tabe olacağını bildirmiş, hətta Sultan Süleymana məktub yazaraq,
Bağdadın açarlarını ona göndərmişdi.
79
Bir il sonra Bağdada hücum edən Şah
Təhmasib yenidən şəhəri öz əlinə keçirmişdi.
80
Qızılbaş hökmdarına xəyanət edib
―ömür kasasının hələ dolmadığına görə‖.
81
Osmanlı sultanına sığınan Ölmə Təkəli
*
isə sultanı tez-tez Azərbaycana və İraqa hücum etməyə şirnikləndirir, Şah
Təhmasibin başının Xorasanda özbəklərlə müharibəyə qarışdığını və Azərbaycanın
dərhal ələ keçiriləcəyini bildirirdi. Buna görə də, Sultan Süleyman 1534-cü ilin
yayında böyük bir ordu ilə Azərbaycana birinci yürüşünü etdi. Artıq, sentyabr
ayının sonuna qədər, başda Təbriz olmaqla Azərbaycanın cənub hissəsi Osmanlı
qoşunları tərəfindən zəbt edilmişdi. Bu xəbəri eşidən Şah Təhmasib Xorasandan
çıxıb əvvəlcə Reyə, sonra isə Qəzvinə və Əbhərə gəlib çatdı. O, atası Şah İsmayıl
kimi əzəmətli türk ordusunun önünə çıxıb vuruşmağın məğlubiyyətlə
nəticələnəcəyini bildiyi üçün döyüşə girməməyi qət etdi və özünün bu hərəkətini
əsərində belə əsaslandırdı: ―Onun məktubuna cavabda yazdım ki, həzrət
*
Kiçik Asiya Təkə-türkmanlarından olan, lakin qızılbaşlara qoşularaq, 1511-ci ildə, yuxarıda bəhs
etdiyimiz ―Şahqulu üsyanı‖nda iştirak edən, Sultan Səlimin təqibinə məruz qalaraq, Şah İsmayılın
yanına qaçan Ölmə bəy (Üləma, Ulama) Şah Təhmasib vaxtı bəylərbəyi oldu, qohumu Çuhə Sultan
Təkəlinin öldürülməsindən sonra isə onun yerinə şahın baş vəziri olmaq fikrinə düşdü, lakin buna nail
ola bilmədiyindən Türkiyəyə getdi, 1531-ci ildə Bidlis bəyliyi ona verildi, ―paşa‖ tituluna layiq görüldü,
Sultanı Azərbaycana yürüşə tərğib etdi, özü də bir neçə dəfə hücumla Təbriz və Ərdəbilə qədər gəlib
çıxdı. (Həsən bəy Rumlu. Əhsənüt-təvarix, Seddon nəşri, səh. 237, 239; Şərəfxan Bidlisi. Şərəfnamə, I
cild, səh. 418- 421). Osmanlı ordusunun Azərbaycana üçüncü yürüşü ərəfəsində Bosniyada bəylərbəyi
olan Ölmə paşa Təkəli ―İran barədə yaxşı məlumatı və tanışlığı olduğu üçün‖ İstanbula çağırılıb
Ərzuruma bəylərbəyi və Əlqas Mirzəyə lələ təyin edildi və yenə də Azərbaycana hərbi səfərdə iştirak
etdi (F. Kırzıoğlu. Göstərilən əsər, səh. 180-186).
Dostları ilə paylaş: |