90
Beytdən belə məlum olur ki, yumşaq materialın üzərində naxış açmaq
üçün nəqqaşlar işlədiyi kimi qanun ifaçıları da barmaqlarında üsküklü mizrab
olmaqla həmin işi görürlər. Son nəticədə alınan musiqi gözəl bir naxış kimi
ruha fərəh verir:
Sərət rast be aline zanou dust
Tora müttəhsil ruyi bər ruyi-dust
Dər ağuşe yarəst məaviyi tu
Vəz u gəştə hasil təmənnayi tu. [1, 704]
Sətri tərcüməsi:
Başını dostunun dizləri üzərinə qoyur,
Dostuyla tamam üzbəüz durur.
Sanki sevgiliн səni bağrına basıb,
Bütün bu gəzişmələrin nəticəsi səni istəməkdir.
Şair təşxis bədii fiqurundan istifadə edərək qanunu ifaçı ilə birgə aşiq-
məşuq obrazında göstərə bilmişdir.
Sözun əsl mənasında ifaçı sənətini nümayiş etdirərkən haldan-hala düşür
və qarşısındakı musiqi aləti canlanaraq onun ən yaxın adamı kimi əzizinə
çevrilir. İfaçı musiqi alətinə öz müsahibi kimi baxmalıdır. Alət onunla
danışmalıdır.
Əgər bu mükalimə yoxsa, deməli ifa alınmayıb.
Qanunun tərkib hissələri “canlı” materiallardandır. Taxta hissələr nə
vaxtsa ağac ömrü yaşamışdır. Dəri hissə ömrünü sükutla yaşamış balıqdan
alınır. Alətin simləri Füzulinin təsvirində metaldandır. İnsanın əsəb tellərinə
bənzəri var. Bu mənada ifaçı ilə alət arasında qarşılıqlı anlaşma
münasibətləri yaranıb inkişaf edir.
Şair гanunda ifanın təsiri ilə bağlı maraqlı detallardan istifadə etmişdir.
Əz u çün şənidəm nəvayi-həzin
Be u qoftəm ey löbəti-nazənin
Şənidəm ke çün mən to həm aşiği
Dər in şivə bər aşiğan faiği
Vəli heyrəti darəm əz kari-to
Ke əz eşg durəst ətvari-to.[1, 704]
Sətri tərcüməsi:
Ondan həzin havacat eşidən kimi
Ona dedim: Ey nazənin gəlincik,
Eşitmişəm ki, sən də mənim kimi aşiqsən.
91
Bu əda ilə aşiqlərə yaxınsan
Ancaq sənin işindən heyrətdəyəm ki,
Aşiqlərin halından uzaqsan.
Beytlərində şair hansısa bir havacata köklənmiş qanun alətinin aşiqlərin
ovqatı ilə düz gəlmədiyindən söz açır. Aşiqlər bir qayda olaraq, rüsvay olur,
dərddən saralıb solur, sevgilisi ilə üz-üzə gələndə nitqdən düşür. Musiqi
alətində isə bir sabitqədəmlik, dəyişməzlik var. O, ifaçının barmaqları
dəyəndə dilə gəlib danışır. Musiqi alətində ifa olunan təranələr insanın zərif
hisslərini cuşa gətirərək ona sevgi hissləri aşılayırsa, əsl aşiq öz sükutu,
dilsizliyi ilə bu məqamı açıqlayır.
Məhəmməd Füzuli “Saqinamə”sində musiqi elmindən xəbərdar olan bir
mütəfəkkirin qanun alətinin ifasına və ifaçılığına dərindən bələd olduğunu
əyani nümayiş etdirir.
İstifadə edilmiş ədəbiyyat:
1.Divani-farsiyi-Füzuli. Hazırlayanı Həsibə Mazıoğlu. Tehran 1376 hicri-şəmsi s. 699,
704, 707.
2. Məhəmməd Füzuli Əsərləri,
V cild, Bakı, 1996 s. 160-162. [tərcümə Böyükağa
Qasımzadənindir]
3.Abdullayeva Səadət. Azərbaycan xalq çalğı alətləri. Bakı, “Adiloğlu“, 2002 s..35
4.Bunyadov Teymur. Əsrlərdən gələn səslər. Bakı, Azərnəşr, 1993, s. 222-223.
5.Касимов К. Музыкальная культура Азербайджана. вып. 8, Баку, Изд-во АН
Азерб. 1962.
РЕЗЮМЕ
В статье рассказывается о строении, звучании и методе
воздействия
музыкального инструмента канон в поэме Магомеда Физули «Сагинаме».(”Семь
чаша“).
SUMMARY
In article is told about construction, sound and method of the influence of the music
instrument canon in poem Magomeda Fizuli “Saginame”.
Rəyçilər: sənətşünaslıq doktoru, professor S.Abdullayeva; filologiya
elmləri namizədi F.Qurbanсой.