BəXTİyar vahabzadə seçİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ İKİ Cİlddə 2/2 CİLD

________________Milli Kitabxana______________ 
51 
 
Vətən elçisinin xoş nəfəsində,  
Vətən güllərinin ətrini duydu.  
Şair eloğluna baxır, baxırdı,  
Onun duruşundan vüqar yağırdı.  
Bu vüqar yaraşır vətən oğluna,  
Bu vüqar Qoşqarı andırır ona. 
-Zəvvaram, dedim ki, qoy əvvəlcə mən, 
Gedim eloğlunun ziyarətinə. 
-Bu kasıb komaya sən xoş gəlmisən, 
Canım da, evim də qurbandır sənə. 
İzin ver, əzizim, öpüm-öpüm mən, 
O tozlu çuxanın ətəklərindən.  
Ah!.. Vətən sevgisi, Vətən sevgisi,  
Həsrət özümüzə qaytarır bizi.  
Ömrünü qürbətdə keçirməyən kəs,  
Bu hissin gücünü bəlkə də bilməz!  
Zamanın tozları sirrini gizlər,  
Bu qoca dünyanın, sirli həyatın.  
Daşların üstündə açılan izlər  
Ayaq izləridir bəlkə Qıratın.  
Demə ki, sevirəm mən vətənimi,  
Çox azdır "Vətəni sevirəm" - demək.  
Vətənin yolunda babalar kimi,  
Canını, qanını verəsən gərək.  
Yedirir, içirir, geydirir bizi,  
Bizə həyat verir bu ana torpaq.  
Dünyaya nə üçün gəldiyimizi  
Bizsə düşünmürük, bilmirik, ancaq  
Yurdu özümüzə borclu da sanır,  
Onu düşünmürük yalnız bir kərə.  
Vətənin qışından bəzən usanır,  
Yayından qaçırıq yaylaq yerlərə.  
Elə ki, vətəndən ayrılırq biz,  
Vətənçin qışqırır ürəklərimiz.  
-Danış, ay eloğlu, danış vətəndən,  
Danış sözlərinlə qanadlanıram mən.  
Uçum görmədiyim dağlara sarı, 
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
52 
 
Dolansın boynuma Vətən yolları.  
Anamın taxdıği həmayil kimi.  
Həsrət "nun" eylədi "əlif" qəddimil  
Danış, şirin-şirin, dilinə qurban,  
Danış, camaatın güzəranından.  
Budur, asta-asta danışır qonaq  
-Elə bil yel əsir Muğan düzündə.  
Çinar xışıldayır, səslənir qovaq,  
Ulduzlar sayrışır göyün üzündə.  
Təmkinlə,-ürəklə danışır qonaq,  
Canlanır xəyalda o ana torpaq,  
Şairin gözünə görünür Muğan.  
Xəzərin sinəsi qalxıb - enirdi.  
Qonaq cani-dildən danışdığı an  
Araz hayqırırdı, Kür səslənirdi.  
Vətən duyğu kimi könüldən keçir,  
O, Muğandan keçir, o, Mildən keçir.  
Gəlir qulağına bayaqdan bəri  
Ceyranın, cüyürün ayaq səsləri.  
Samux, meşəsində alaçıq qurur,  
Sərin "Qırxbulaqdan" o, cam doldurur.  
Çoban dəyəsində qonaq da qalır,  
Bu qəlbi dağlardan əzəmət alır.  
Yeyir ləzzət ilə çoban dürməyi.  
Könülə dağ çəkir köks ötürməyi.  
Necə də xoş gəlir bu anlar ona,  
Sinəsi xəzinə ozanlar ona Babəkdən danışır,  
Bamsıdan deyir, Zurna haray çəkir, tütək inləyir.  
Arzular səyriyir şair gözündə,  
Qoltuğunda "Xəmsə" Şeyx düzündə  
Nizami qəbrinə o, baş endirir,  
On ikinci əsrə o, salam verir.  
Şirin söhbətini çatdırıb sona,  
Qonaq əl uzadır dolu xurcuna.  
-Vətəndən, ey şair, sənə hədiyyə  
Bunu gətirmişəm, bax, bunu - deyə  
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
53 
 
Şairə bir dəstə gül-çiçək verir,  
Güllərin ətriylə çəkib gətirir  
İraq ölkəsinə Azərbaycanı.  
(Vətən həsrətindən böyük dərd hanı?)  
Şair çiçəkləri basır bağrına,  
Nələr pıçıldamır çiçəklər ona?!  
İyləyir gülləri o, yavaş-yavaş  
Qəlbə hücum çəkir qüssələr yenə.  
Şairin gözündən iki damla yaş  
Düşür çiçəklərin üsküklərinə.  
Çiçəklər su içib göz yaşlarından,  
Sanki cana gəldi, dirçəldi yenə  
Can gəldi şairin baxışlarından  
Vətənin qurumuş çiçəklərinə.  
Baxdı hədiyyəyə o, yana-yana,  
Gözləri önündən nələr ötüşdü.  
Şair çiçəkləri qoyub güldana,  
Dedi: - Bir əfsanə yadıma düşdü:  
Deyirlər, keçmişdə bir qoca Loğman  
İnciyib yurdunun hökmdarından,  
Bir daha vətənə dönmərəm deyə,  
Gedir yad ölkəyə, uzaq ölkəyə.  
İllər ötüb keçir... Dəyişir ruzgar,  
O, elin rəyincə fərmanlar verir,  
Loğmanın dalınca elçi göndərir,  
Deyir: Vətən onu gözləyir hər an,  
Qürbətə qapanıb qayıtmır Loğman,  
Məktub da göndərir hökmdar ona,  
Çağırır Loğmanı ana yurduna.  
Yazır: Qulluğunda hazıram sənin,  
Yolunu gözləyir ana vətənin.  
Məktubla bərabər neçə min dinar,  
Qızıl da göndərir ona hökmdar.  
Şahın xələtləri, hədiyyələri,  
Gəldiyi kimi də qayıdır geri.  
Loğmansa Vətənə qayıtmır yenə,  
Deyir: - Üz tutmaram bir də vətənə. 
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
54 
 
Hökmdar düşünür, düşünür hər gün;  
Loğmanı Vətənə qaytarmaq üçün  
Çarələr axtarır, tapa bilməyir,  
Loğman "İnadımdan dönmərəm!" - deyir.  
Ölkəyə səs düşür, bir gün bir çoban  
Gəlib hökmdara deyir:  
- Sən dayan, Loğmanı vətənə mən gətirdərəm. 
- Necə? 
- Bunu sorma, qibleyi-aləm! 
Ancaq sən bir qədər rüsxət ver mənə 
Loğmanı qaytarram öz vətəninə. 
Bircə ay keçmərniş bu əhvalatdan 
Bir gccə qayıdır vətənə Loğman. 
Şah bunu bilincə qaralır qanı, 
Çağırır saraya dərhal Loğmanı. 
Deyir: Bu nə işdir, ey böyük insan, 
Sən üstünmü tutdun çobanı şahdan? 
Saymadın, məhəl də qoymadın mənə, 
Çobanın sözüylə gəldin vətənə. 
Ey Loğman, bu sirri, gəl, mənə anlat...  
Əlini cibinə salıb, o saat  
Bir yovşan çıxarır Loğman cibindən,  
Deyir: Vədələrə gəlməmişəm mən,  
Bax, bunun ətrinə gəldim vətənə,  
Bəxşişlər, ənamlar nə gərək mənə!  
Ancaq, düz düşünmüş, o yoxsul çoban  
Mənə torba-torba pul göndərərəmiş;  
O, yaxşı bilir ki, bu qoca Loğman  
Dünyanın malına könül verməmiş,  
O mənə göndərdi, bax, bu yovşanı,  
Torpağın ətriylə dolu yovşanı.  
İyləyib mən onu birtəhər oldum,  
Bilmədim şad oldum, mükəddər oldum.  
Dumanlandı gözüm, hərləndi başım,  
Yovşanın üstüııə axdı göz yaşım.  
Sızladı ürəyim, əsdi bədənim,  
Durdu göz önümdə bu dağlar mənim. 
  

---