BəXTİyar vahabzadə seçİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ İKİ Cİlddə 2/2 CİLD

________________Milli Kitabxana______________ 
208 
 
Sayaçılar 
 
Düzdə qızıl burküyə  
Dağda borana düşduk.  
Yayda dağa üz tutub,  
Qışda arana köçdük.  
Qışda dəyə evimiz  
Yayda alaçıq oldu.  
Qəlbimiztək evimiz  
Hamıya açıq oldu. 
 
Düşdük qara, sazağa,  
Həm qul olduq, həm ağa.  
Qonduq azad quş kimi  
Biz budaqdan-budağa. 
 
Sərhəd tanımadıq biz,  
Arxalandıq dağlara.  
Ləpirimiz yol açdı  
Yaxma, uzaqlara...  
Qoyun-quzu bəslədim,  
Dağ bizə sirdaş oldu.  
Yaylaqların çiçəyi  
Bizə əyin-baş oldu. 
 
"Nənəm qoyunun ağı  
Dolandı, gəldi dağı.  
Çobana çanq bağı,  
Qızlara cehiz ağı... 
 
Nənəm, a dəli qoyun,  
Dolanıb gəli qoyun.  
Gəlinlər güzəmindən  
Toxuyar xəli, qoyun. 
Nənəm, a nazlı qoyun,  
Qırqovul gözlü qoyun. 
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
209 
 
Pendiri kəsmə-kəsmə,  
Qatığı üzlü qoyun..." 
 
Dağlardakı suların  
Sesi nəğməmiz oldu.  
 
Dağların sel suyu tək  
Qəlbimiz təmiz oldu. 
Dağlardan aldığımız  
Nəğməni 
Qəlbimizin  
Fəryadına çevirdik.  
Aradan kəsdiyimiz  
Qarğı tütəyə verdik. 
 
Biz nəğməylə oyanıb  
Nəğməylə də yatardıq.  
Biz qoyunu, quzunu  
Nəğmələrlə otardıq... 
 
"Nənəm, a narış qoyun,  
Yunu bir qanş qoyun.  
Çoban səndən küsübdü  
Südü ver, barış qoyun". 
 
Uca dağlar, şiş qayalar boyunca 
Zilə çəkər bayatını çobanlar. 
Bu səsdəki məlahəti duyunca 
Qoyun-quzu ota gələr, dil anlar. 
Kiçik-kiçik arxlarım - 
Bayatılar, sayaçılar, laylalar 
Qayalardan sızılar, 
Dərələrə hay salar, 
Kürə çatar, 
Arazıma can atar, 
Bizim muğam dəryamızı yaradar. 
 

---

________________Milli Kitabxana______________ 
210 
 
Sevinc bizi güldürürsə, 
Qəm ağladır.  
Sözün özü nə ağlayır, 
Nə də gülür,  
Amma bizi həm güldürür, 
həm ağladır. 
Yox, söz deyil, səsdir, axı,  
Qəhqəhə də,  
Hönkürtü də,  
Min cümlədən daha böyük 
Mətləb yatır  
Bircə qırıq hönkürtüdə.  
Könül səsi könül dələr.  
Nəğmələrin əvvəlidir  
Hönkürtulər, qəhqəhələr.  
Bəlkə insan  
Sevincini, kədərini 
Nəğmələrlə söyləməzdi,  
Bizim kimi hönkür-hönkür ağlasaydı, 
Qah-qah çəkib gülsəydi söz.  
Yox, nəğmələr yaranmazdı,  
Qəlbimizdən keçənləri  
Tamam deyə bilsəydi söz.  
Sözdən əvvəl səs yaranır,  
Nəğmələrdir ilk dilimiz.  
Nəğmələrdir 
Sözümüzün, fikrimizin 
ibtidası,  
Nəğmələrdir 
dilimizin əlifbası. 
 
Daş ürəklərdə yanıb daşları sındırdı muğam.  
Haqqa düşmən olanı haqqa tapındırdı muğam. 
 
Nə güman eyləmisən ondakı tilsimləri sən,  
"Kürü ahıyla qurutdu", "Salı yandırdi" muğam. 
 
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
211 
 
Onun hər guşəsi bir xatirə, bir canlı kitab,  
Keçilən yolları hərdən bizə andırdı muğam. 
 
Su çilər kinli ürəklərdə qəzəb tonqalına,  
Neçə qəsdin önünü kəsdi, dayandırdı muğam. 
 
O, ürək yanğısı, göz yaşları, bir çəngə bulud,  
Oyadıb yaddaşı, vicdanı utandırdı muğam. 
 
Dəfn edin siz məni Zabul segahın mayəsinə,  
Deyirəm, bəlkə, məni bir gün oyandırdı muğam. 
 
Çox kitablar oxudum, zənn elədim bəxtiyaram,  
Mənə çox mətləbi ahəstəcə qandırdı muğam. 
 
1975 
  
  

---

________________Milli Kitabxana______________ 
212 
 
 
 
 
 
 
Anamın xatirəsinə 
I Fəsil 
 
KÖRPƏ 
 
1 
 
Nə isə düşündü 
Duruxdu birdən. 
Seçdi bir fikrini min bir fikirdən. 
Körpəni aramla bükdü qundağa, 
Basdı sinəsinə qalxdı ayağa... 
 
Ümidə yas tutub, ağlayır güman,  
Xeyiri şərləyir, şərə "dost" deyir.  
Sevilib, sonra da atıldığından  
O da balasını atmaq istəyir. 
 
Ancaq... durdu yenə, duruxdu yenə,  
Körpəni astaca qoydu yatağa.  
Sıxdı döşlərini süd şüşəsinə,  
Əmziklə bir yerdə bükdü qundağa. 
 
O, qalxmaq istədi, yenə döyükdü.  
O, bir də düşündü son niyyətini.  
Bildi ki, şüşəylə birgə o, bükdü  
Sonuncu analıq məhəbbətini.  
Dizləri titrədi... 
 
  
 
ATILMIŞLAR

---

________________Milli Kitabxana______________ 
213 
 
- Bu nədir belə?  
Bir alov qarsıtdı içindən onu.  
Bir neçə damcılıq ana südüylə  
Verdi övladına o, son borcunu. 
 
"Analıq, balalıq bumudur məgər?  
Çəkdim qayğısını bircə həftə mən,  
Yolumun üstündə bala bir çəpər,  
O tərəfdə arzum, bu tərəfdə mən. 
 
Şəhərə gəlmişəm uzaq rayondan,  
Burda dərs oxuyum, sənət öyrənim.  
Məhəbbət dərsindən kəsildim yaman,  
Oldu bu körpə də "qiymətim" mənim. 
 
Atamın adına övladım ləkə,  
Hər dərdə bənzəməz mənim bu dərdim.  
Mən onun başını ucaltmalıykən,  
Mən onun adına ləkə gətirdim. 
 
Tapdandı ismətim, bədbəxt yetimlə  
Necə keçəcəkdir günüm, ruzgarım?  
Neyləyim? 
Atamdan, anamdan özgə  
Mən kimə əl açım, kimə yalvarım? 
 
Axsın ürəyimə qoy göz yaşlarım,  
Kimsənin önündə əyilməməli.  
Nə anam, nə atam, nə qardaşlarım  
Bunu bilməməli, yox, bilməməli!.. 
 
Basıb sinəsinə o, körpəsini,  
Getdi... İki addım atmamış, 
ona  
Qəlbi nəsə dedi... 
Addım səsini  
Bənzətdi o, qapı taqqıltısına... 
 
  

---