BəXTİyar vahabzadə seçİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ İKİ Cİlddə 2/2 CİLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
________________Milli Kitabxana______________ 219 Nə imiş görəsən, bu yolun sonu? Qollar körpəsizdi... Ancaq bu gündən Qollar ağırlaşdı yüngüllüyündən. Körpənin yerinə indi də vicdan Asıldı ananın qol-qanadından. 3 Çatdı mənzilinə taqətsiz, bihal, Qırıq çarpayıya uzandı dərhal. Yumdu gözlərini... Gördü yüz yerdən Gözünü zilləyir ona körpəsi. Açdı gözlərini... Pəncərələrdən Doldu otağına körpənin səsi. Gördü ki, otaqda hər şey qışqırır. Açdı pəncərəni, yer-göy qişqırır. Qışqırır masanın üstə kitablar. Qışqırır qapı da, pəncərələr də. Qışqırır çarpayı, qışqırır divar, Qışqırır görpənin yatdığı yer də. Tutdu qulağını sıxdıqca sıxdı, O elə bildi ki, səs çöldən gəlir. Gördü bu səs deyil, bu qışqırıqdı, Bildi ki, qəlbindən, könlündən gəlir. Su içdi, boğazda tıxanıb qalan Qəhəri ötürə, bir uda, bəlkə. Açdı radionu, ona yük olan Dərdini bir anlıq unuda, bəlkə... "Cavan analara söhbət, məsləhət". Bu da başqa töhmət, başqa məzəmmət! Radionu susdurdu. Ayağa durdu... ________________Milli Kitabxana______________ 220 Söhbət qulağında səsləndi yenə. Hər şey elə bil ki, durub qəsdinə, Kəsir yolunu. Hansı bir qüvvəsə özü bilmədən Qəfil itələdi içindən onu. Görən, birdən-birə ona nə oldu? Bayaqkı qəsdini, yoxsa danırdı? Baladan qaçdığı bu yollarla o, İndi balasıyçün qanadlanırdı. İndi o yüyürür dala baxmadan, Bayaq yüyürmürdü, o sürünürdü. Bayaq analığı tapdayıb danan İndi ana olub geri dönürdü. O, boğa bilmədi qəlbin səsini. O uçur, O qaçır dar döngələrdə. Kim bilir, kim bilir, o, körpəsini Tapa biləcəkmi qoyduğu yerdə? Bir oxun başına necə dolanır Niyyətin qarası, arzunun ağı. Bir insan ürəyi xoşbəxtlik sanır Bayaq itirməyi, indi tapmağı. Yüz rəngli, yüz səsli istəyimizlə Bir saat içində yüz adamıq biz. İlkini başladın, sonunu gözlə, İnkarla təsdiqdə bütöv, tamıq biz. Gecənin yarısı... Küçələr lal-kar. Yağdıqca sulu qar tərləyir yollar. Suluqar əriyir... Xəcalətindən Elə bil tər tökür puçur-puçur yol. ________________Milli Kitabxana______________ 221 O qaçır, yel kimi burulur tindən, O önə qaçdıqca dala qaçır yol. O çatdı həyətə... yumdu gözünü, Mərmər pillələrə atdı özünü. Körpəni görmədi qoyduğu yerdə, O, bir daşa döndü daş pillələrdə. Döşəndi yanına körpəyə sarı Uzanan o titrək, gücsüz qolları. Bu qollar bezmişdi bu gün körpədən, Bu qollar körpəyə uzanır indi. Bu qollar buz kimi soyuqdu nədən? Bu qollar üstündə can yanır indi... - İndi mən neyləyim, neyləyim? - dedi. Bir-bir qapıları döymək istədi. Dayandı... Ahının şölələrində Elə bil qəfləti bir ulduz doğdu. Hardasa qəlbinin gizli yerində Sevindi... Bir qədər yüngülləşdi o. - Mən ki peşman olub döndüm geriyə. Qədər öz hökmünü belə döndərir. "Bəlkə xeyirlisi beləymiş" deyə, İndi öz-özünə təskinlik verir. Vicdandan asılıb ürəyi dartan Yükün ağırlığı azaldı bir az. Özünü aldadıb yaşayır insan, Bəlkə, bu alversiz yaşamaq olmaz. Ancaq bu məqamda bir mətləb də var; Bir dəfə aldanan yüz yol aldanar. İkinci günaha yol verər insan, Birinci günaha haqq verən zaman. ________________Milli Kitabxana______________ 222 4 Keçdi bir neçə gün qaralı, ağlı, Gah açıqqabaqlı, gah qaşqabaqlı. O, qəsdən qəşş edib gülürdü bir an, Qəlbində mələyib onu sarsıdan Körpənin səsini batırmaq üçün, Ancaq güclənirdi o səs günbəgün: Dəniz nəriltisi, su şırıltısı, Yarpaq pıçıltısı, yel vıyıltısı Onun qulağında ana axtaran Körpə balasının hıçqırığıydı... -Mənim daş ürəyim, yoxdur bir soran Analıq hissinə bəs necə qıydı? O, bir yer istəyir, o, bir yer ancaq Uzaq, uzaq olsun bu səsdən uzaq! Yox! Qaça bilmədi o bu səslərdən. Nahar eyləyəndə sızlardı hərdən Döşünün giləsi, döşünün ucu. Bu, onun on böyük günahı, suçu. Bu nə müsibətdir, gülüşlərində Hönkürür qəlbinin hayı, harayı. Özü çörək yeyir... Amma döşündə Sızlayıb ağlayır korpənin payı... Bu nə müsibətdir, bu ne müsibət, Buna tablamağa bir ürək hanı? Bu necə dəhşətdir, bu necə vəhşət, Necə susdurasan burda vicdanı? Həyat nə oyundur, nə də oyuncaq, Dandığm gerçəyi gerçək bil yenə. İnsan bir əlilə yandırır, ancaq O biri əlilə vurur dizinə. O da dizlərinə vurab ağladı, Oturub ağladı, durub ağladı: ________________Milli Kitabxana______________ 223 -Qalmadı bir şeyə - dedi - gümanım, Saçımı dərd yoldu, qəm daraqladı. O qədər ah çəkdim, ahım, amanım Viranə könlümdə tüstü bağladı. Düşüb qasırğaya borana könlüm, Azmışam yolumu qəm meşəsində. Elə dağ-dağ olub viranə könlüm, Arılar şan bağlar hər guşəsində. Ümidlə, inamla yaşayır ana, Günləri, ayları ötüşür belə. Küçədə, bayırda uşaq gördümü, Baxır diqqət ilə baxır zənn ilə. Axtarır özünün cizgilərini O gah bu uşaqda, gah o uşaqda. Kimsəyə açmayır ancaq sirrini, Gözləri axtarıb hey aramaqda. Belədir əzəldən, belədir qayda: Tapmaq çətin olur, itirmək asan. İndi ağlayırsan... Ancaq nə fayda Özü yıxılanın ağlamağından! Bəs körpə? Nə yazdı bəxtinə ruzgar? Körpələr evinə verdilər onu. Atalı, analı yetim balalar, Yaxşı ki, bilməyir atıldığını. Bilmədi... Bəs sonu? Sonu müsibət! Bn dərdi söyləmə qəlbidaşlara. Yaxşı ki, hökumət, yaxşı ki, dövlət Yenə sahib durur atılmışlara! Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|