Bu dünya göRÜŞ yeriDİ

Aqil İman 

 

 

166 

nin  qurbanı  oldu.  Bu  yerdə  iki  bayatı  yaddaşımın  qapısını 

açdı: 

 

Əzizim, qazan ağlar, 

Od düşər, qazan ağlar. 

Qürbət eldə ölənin, 

Qəbrini qazan ağlar. 

 

Aşıq deyər, cəfası, 

Yoх dərdimin dəvası. 

Vətən dərdi qoхuyur, 

Qəribliyin havası. 

 

Şair  o zaman xoşbəxtdir ki,  yaratdığı  söz  aləminin ar-

xasınca gedir, necə dəyərlər sözdən zühur edir. Əsl şeiri il-

ham  pərisi  yaradır,  sirli-sehrli  əfsun  pərisi.  Hər  söz  yığını, 

fikir  bolluğu,  gəlmə  düzümü  poeziya  sayıla  bilməz.  Söy-

lənilən  hər  misra  oxucunu  ayağa  qaldırmırsa,  demək,  hələ 

şeir  yaranmayıb,  fikir  və  hiss  çiydir.  Bəziləri  sözləri  qa-

fiyələndirməklə  şair  olduqlarını  zənn  edirlər.  Bayağı  de-

yimlər,  ürəkbulandırıcı  fikirlər,  çeynənmiş  kəlmələr  şeir 

üçün  məna  kəsb  etmir.  Bu  baxımdan  Aqil  İmanın  şeir  çə-

ləngi rəngarəngdir, oxucu marağına xidmət edir. Yığcam və 

şalğamlıdır, dürüst və həssasdır, bir sözlə, şeirdə tələb olu-

nan  qayda-qanuna  cavab  verir.  Aşağıdakı  poetik  nümunə-

lərə nəzər salın:  

 

Dən ələyib bircə-bircə saçımdan, 

Neçə qara tük atıbdı həsrətin. 

Nə götürə, nə də çəkə bilirəm, 

Elə böyük yük atıbdı həsrətin. 

---

Bu dünya görüş yeridi 

 

 

167 

 

Dözmək olar, dözüləsi beş ilə, 

Beş – dedim qorхuram, bağrım deşilə!... 

Bu sevgini mən udanda “şeş” ilə, 

Gəlib sənin “yek” atıbdı həsrətin. 

 

Bu iki bənddə  yer alan tutumlu  misralar oturuşmuş bir 

şairdən xəbər verir. 

Ana  mövzusu  nakam  şairin  seçilən  əsərləri  arasında 

diqqət çəkir. Lakin bu şeirlərin mayasında da qəm öndədir:  

 

Yaş deyil, gözündən aхan seldi ki, 

Ürəyi qırılmış sarı teldi ki, 

“Vətən” deyə-deyə neçə ildi ki, 

Əlləri qoynunda qalıbdı anam. 

 

Aqil İman sağlığında çoxlu ziyalılarla dostluq əlaqələri 

yaratmışdır. Onu tez-tez Asif Atanın, Hüseyn Arifin, Rasim 

Kərimlinin  yanında  görər,  onların  əhatəsində  şeir  söylə-

məkdən  yorulmadığının  şahidi  olardın.  Şeirlərinin  əksəriy-

yətini əzbər bilən bu sinədəftər olduqca səmimi və təvazö-

kar  insan  olub,  heç  vaxt  heç  kimin  qəlbinə  toxunmayıb. 

Məhz buna görədir ki, sözlərindən özünü görmək mümkün-

dür.  Şair  var  ki,  şəxsiyyətilə  yaradıcılığı  ziddiyyət  təşkil 

edir, cəmiyyətdə başqa cür, ailədə isə tamam başqa qiyafə-

də görünür. Aqil İman qədər Vətən, torpaq, insan sevən az 

adam tapılar. Şairin “Göyçə” şeirinə diqqət ayırın: 

 

Həsrətindən alovlannam, 

Aç yolunu sönüm, Göyçə. 

Atam sənsən, anam sənsən, 

Qoy başına dönüm, Göyçə. 

---

Aqil İman 

 

 

168 

 

Qalıb qəmlər qucağında, 

Yanır hicran ocağında. 

Sənsiz ölüm yatağında, 

Keçir ömrüm, günüm, Göyçə. 

 

İman çəkir ahu-zarı, 

Gözü yolda qoyma barı. 

Düşəcəkmi sənə sarı, 

Görən bir də yönüm, Göyçə?! 

və ya 

Oğlu əsir, qızı girov düşübdü, 

Nə qohumu, yadı qalıb Göyçənin. 

 

Nakam  şairə  sağlığında  yaradıcılıq  himayədarlığı  gös-

tərən,  dövrünün  kifayət  qədər  sayılan-seçilən  şairi,  şeirləri 

çoxsaylı  oxucuların  dillər  əzbəri  olan,  aşıqların,  xanəndə-

lərin  repertuarında  geniş  yer  alan  qardaşı  Sərraf  Şiruyə  ol-

muşdur. Şiruyə müəllim onun Həsən Xəyallı ocağına layiq, 

Göyçə  ədəbi  məktəbində  fərqlənən  qələm  əhli  kimi  for-

malaşmasında  müstəsna  xidmətlər  göstərmişdir.  Aqil  İman 

az vaxt ərzində poetik  qoşquları ilə Azərbaycan oxucuları-

nın diqqətini cəlb etmiş, yadda qalan şair təsiri bağışlamış-

dır.  Onun  öz  yaradıcılıq  üslubu  var,  heç  kimə  bənzəmir, 

mövzu seçimində sərbəstdir. Bir qayda olaraq sözün işığın-

da görünür. Aşağıdakı poetik nümunəyə diqqət edin: 

 

Yaşıl çəmənlərdən şirə toplayıb, 

Arının könlünə bal düşür: bəh-bəh! 

 

---

Bu dünya görüş yeridi 

 

 

169 

Bu cür nümunələrin sayını daha da artırmaq olar. Lakin 

şairin daha çox nəzərimi çəkən bir şeirini olduğu kimi hör-

mətli oxucuların diqqətinə təqdim edirəm: 

 

Əzizim, soruşma bəхti, iqbalı, 

Bəхt ulduzum parladı da, söndü də. 

Ömrüm-günüm ötdü qəmdə, qüssədə, 

Dəli könül seçdi, sevdi, döndü də. 

 

Zəmanə dəlitək oynatdı məni, 

Gah çəkdi qoynuna, gah atdı məni. 

Tale dilə tutub aldatdı məni, 

Tərəqqiyə ucaldı da, endi də. 

 

İmanam, nə vaхtdır artıb zillətim, 

Qurğuşun bağlayıb canda möhnətim. 

Bir zamanlar aşıb-daşan şöhrətim, 

Mənzilinə toхundu da, çöndü də. 

 

Aqil  İman,  deyildiyi  kimi,  bir  çimir  yuxu  boyda  ömür 

yaşadı.  Yaşasaydı  neçə-neçə  daha  sanballı  əsərlər  ortaya 

qoyacaqdı. Təəssüf, min təəssüf! Onun saralmış vərəqlərdə 

çapını gözləyən bir çox şeirləri var. Bu irili-xırdalı əsərlərin 

hər birini nakam şairin özü kimi dəyərləndirir, onun ölməz 

ruhunun sınmaz qanadı hesab edirəm. 

Bu  günlərin  söhbətidir:  Gecə  telefonum  zəng  çaldı. 

Dəstəyi  götürdüm.  Danışan  Aqil  İmanın  böyük  övladı,  is-

tedadlı  şair  Qılman  İman  idi.  Hiss  edirdim  ki,  xeyli  həyə-

canlıdır. Utancaq bir səslə dilləndi: Atamın şeirlərini ayrıca 

kitab  şəklində  buraxdırmaq  qərarına  gəlmişəm.  İstəyirəm 

---