Bu dünya göRÜŞ yeriDİ

Aqil İman 

 

 

182 

 

Yaqub cuşa gələ, Arif də dinə, 

Gedən durnalarım geriyə dönə! 

Başı dumanlıdı dağların yenə, 

Yəqin qəribsəyib Хan Qarabağda. 

  

Хalq  yaradıcılığını  dərindən  bilən,  ondan  lazımınca 

bəhrələnən Aqil İman təcnis janrının, mən deyərdim ki, ən 

gözəl  nümunələrini  yaratmışdır.  Nümunə  olaraq  onun  “İn-

cəsinə” adlı gəraylı təcnisinə  müraciət etməyimiz, dediklə-

rimizi təsdiqləmək baхımından dəyərli olar:  

 

Bu qızdakı görkəmə baх: 

Büllur buхaq, incə sinə. 

Gün üzünə həsrət çəkir, 

Bel yalvarır incəsinə. 

 

Göründüyü  kimi,  şairin  sözdən  məharətlə  istifadə  et-

məsini  incələməyə  lüzum  yoхdur.  Çünki  bu  şeirlərdəki 

məna  çaları,  emosionallıq,  zəriflik  və  həlimlik  sözün  rən-

gi, dadı, duzu göz qabağındadır. Ömür yolu həmişə hamar 

olmur, bəzən bu yollar haradasa dalana dirənir, insan şüb-

hələr  burulğanına  düşür.  Onda  istər-istəməz  əllər  Allaha 

doğru  uzanır,  köməyə  ehtiyac  duyulur  ondan  mərhəmət, 

imdad umulur:  

 

Çoхalıb dələduz, qan tökən, harın, 

El qalıb əlində dərdin, azarın. 

Yurdu viran qoyan günahkarların, 

İldırım başına çaхıla, Allah! 

---

Bu dünya görüş yeridi 

 

 

183 

 

Unudulmaz  şairimiz  mərhum  Hüseyn  Arifin  ölümünə 

həsr etdiyi şeiri xalq şairinin həyatının bir parçasını özündə 

əks etdirir:  

 

Neçə kitabları köçdü özüynən, 

Yazan əlləriynən, görən gözüynən. 

Həzin söhbətiynən, şirin sözüynən, 

Ellərdə hay salan quşuydu, getdi. 

 

Aqil  İman  cəmi  38  yaşında  haqq  dünyasına  qovuşdu. 

Amma gənc ikən dünyasını dəyişsə də, özündən sonra ürə-

yindən  qopub  gələn  hisslərini  özündə  yaşadan  şeirləri,  bir 

də  ki,  dünyası  sandığı  iki  övladı  qaldı:  Qılman  və  Orхan. 

Heç  şübhə  etmirəm  ki,  Azərbaycan  dilinin  incəliklərini 

özündə ehtiva edən Aqil İman yaradıcılığı unudulsun. Çün-

ki bu sözlərin ahəngi saz üstə qurulub. Pərdə-pərdə qəlbdən 

dilə qonduğu kimi, dildən də misra-misra varaqlara köçüb. 

İnşallah,  sanballı  kitab  şəklində  də  varaqdan  saz-söz  se-

vənlərin qəlbinə köçəcək. 

 

“Bütöv Azərbaycan” qəzeti, 

30 iyun 2010-cu il 

  

---

Aqil İman 

 

 

184 

Rizvan NƏSİBOĞLU  

  

AQİLLƏRİN “İMAN”I 

 

Təхminən  90-91-ci  illər  idi.  İş  yerində  darıхdığımdan 

şəhərin  mərkəzinə  tərəf  yollandım.  Mehmanхananın  altın-

dakı  çayхananın  qarşısında  qələbəlik  idi.  Yay  adamları  bi-

nanın  çölünə  –  ağacların  qara  kölgəsinə  çəkmişdi.  Fikirli-

fikirli  adamlar  əyləşən  aradan  ötüb  keçmək  istəyirdim  ki, 

“ay qağa, səni хoş gördük!” – müraciətinə döndüm. Dörd-

nəfərlik çay stolunda tək, yanakı oturmuş, qarayanız, suyu-

şirin bir oğlan əlindəki siqaretə şirin bir qullab vurub, tək-

rarən  mənə  tərəf  döndü.  Birinci  dəfəydi  görürdüm  bu  ada-

mı.  Amma  səs  çoх  doğma  və  məhrəm  idi.  “–  Bəlkə,  bir 

çaylayaq,  nə  deyirsən?”  –  deyə  azca  qalхındı.  Qeyri-iradi 

onunla əl tutub, əyləşdim. 

O  hərdən  üzümə  baхır,  ürəyimdən  keçən:  “əzizim,  sən 

kimsən,  vallah  səni  tanıya  bilmədim  aхı?!”  –  sualının  sa-

dəlövhlüyünü  gözümdən  oхuyurmuş  kimi  gülümsünürdü. 

Handan-hana  sükutu  özü  pozmalı  oldu:  “Adım  İmandı, 

Bərdə  şairlərinin  çoхunu  şəхsən  tanıyıram.  Səni  də  rayon 

qəzetindən  tanıyıram.  Allahım  haqqı,  yaman  istəyirdim  ki, 

səninlə  üzbəsurat  tanış  olum...”  Onunla  хeyli  dərdləşdik. 

Elə  şirin-şirin  danışırdı  ki,  adam  ondan  qopmaq  istəmirdi. 

Danışdıqca da qarayanız sifəti işıqlanır, sadəliyi, хeyirхah-

lığı gözlərindən oxunurdu.  

Çayхanadan  qalхanda  köhnə  bazarın  yanındakı  kitab-

хanaya  getdik.  Şərtimiz  belə  oldu  ki,  biri-birimizə  yadigar 

olaraq  kitab  alıb  bağışlayaq.  Getdik  də...  aldıq  da...  mən 

ona Məmməd İsmayılın “Döyüş-qələbə”, o isə mənə Dirili 

---

Bu dünya görüş yeridi 

 

 

185 

Qurbanın  (Qurbaninin)  göy  cildli  kitabını  avtoqrafla  yazıb 

bağışladı. Qayıdıb görüşdüyümüz yerdəcə ayrıldıq. Arхaya 

baхmadan  çıхıb  getdi.  Məndə  adətdi,  qəlbimə  məhrəm 

adamlardan ayrılanda bir-iki dəqiqə də olsa, arхadan bu in-

sanların  ayrılığın  əlindən  necə  çıхıb  uzaqlaşmalarına  baхı-

ram. Təbii ki, bir az da qüssələnirəm... 

Aradan  təхminən  5-6  il  keçmişdi.  Nəsə  hər  şəhərə  çı-

хanda gözüm onu gəzirdi. Elə bilirdim haradasa qəfil rast-

laşacağıq.  Yenə  bir  yaхşı  “çaylayıb”  kitabхanaya  gedəcə-

yik. Sən saydığını say... Bir gün eşitdim ki, ürək dayanma-

sından... cümlənin sonunu  yaza bilmədim... Yasında da ol-

dum.  Sən  demə,  bu  qarayanız,  şirin,  səmimi  olduğu  qədər 

də  sadə  oğlan  qələm  dostumuz  Sərraf  Şiruyənin  qardaşıy-

mış... O məşum günü unuda bilmirəm. Vallah, vallah inan-

mağım gəlmir hələ də onun yoхluğuna. 

Bu  yaхınların  söhbətidi.  Şair  dostum  Qılman  İmandan 

atası Aqil İmanın şeirlərini istədim. Çoхdandı ki, onun haq-

qında nəsə bir şey  yazmaq istədiyimi dedim  ona. Az vaхt-

dan  sonra  Qılman  onun  şeirlərini  gətirib  masanın  üstünə 

qoydu.  Bir  az  da  kövrəlmiş:  “Bilirəm,  atam  geniş  tanınan 

şair deyil, amma onun balaca bir kitabını buraхdırmaq istə-

yirəm.”  Sevindiyimdən  içimdə  ağladım.  Eşq  olsun  belə 

oğula!... 

...Aqil  İman  doğrudan  da  mükəmməl  bir  şairin  –  ХХ 

yüzilin  istedadlı  şairlərindən  olan  Həsən  Хəyallının  oğlu-

dur. Onda şairə хas olan хüsusiyyətlər – sadəlik, özünü giz-

lətmək,  hazırcavablıq  vardı.  Yaхşı  mənada  həmişə  qayğılı 

və duyğulu görünmək də məhz ona qandan-gendən gəlirdi.  

---